woensdag 31 augustus 2016

Reisverslag Noord-Amerika 2016: dag 9

Maandag 18 juli 2016: Chinle --> Moab

Na twee drukke en indrukwekkende dagen is het vandaag iets rustiger: we zullen eerst Canyon de Chelly (Canyon de “Tsjee”) bezoeken, waarna we doorrijden naar Moab – een rit van ongeveer 200 mijl.

Door alle indrukken van de afgelopen tijd slapen we eindelijk redelijk goed door. Rond zeven uur staan we op en na het ochtendritueel van douchen, aankleden en inpakken gaan we naar het restaurant van het hotel om te ontbijten. Het is een prima ontbijt: een omelet met kaas en champignons en daarbij gebakken aardappelsnippers en toast. Genoeg dus om de dag weer mee door te komen!

Als iedereen uitgegeten is, pakken we de laatste spullen in, checken we uit en gaan we weer op weg. Onze eerste bestemming – Canyon de Chelly – blijkt vlakbij het hotel te zijn: na nog geen twee minuten rijden staan we al bij het Visitor Center.

Omdat Canyon de Chelly een wat kleiner park is en omdat er ook nog mensen wonen, is de toegang gratis. Wel krijgen we natuurlijk een kaart van de canyon, zodat we weten waar alle uitkijkpunten zijn.

Met de kaart voor onze neus beginnen we aan ons bezoek van Canyon de Chelly. We hebben besloten de eerste twee uitkijkpunten voorbij te rijden, maar als we ze zien, besluiten we later toch even terug te komen. We rijden nu eerst door naar Junction Overlook, waar we de canyon echt goed kunnen zien.

Uitzicht op de canyon

Canyon de Chelly is weer een canyon, oftewel een kloof waarin je naar beneden kijkt. In de kloof zijn aparte rotsen te zien, maar ook huizen van Indianen die daar nog wonen.

Wie goed kijkt, ziet in de vallei Indianenhuizen

Van Junction Overlook gaan we door naar White House Overlook, een uitkijkpunt waar je het witte huis moet kunnen zien: een rotswoning, net zoals Montezuma Castle. Deze rotswoning is echter een stuk kleiner en ligt bovendien erg ver weg.

White House, sterk ingezoomd

We rijden door naar het laatste uitkijkpunt van de zuidelijke kant van Canyon de Chelly – Spider Rock Outlook. Hier staat midden in de canyon een aparte rots waar, volgens verhalen van vroeger, een spinnenvrouw bovenop woont.

Spider Rock Outlook met de aparte rots in het midden

Nadat we even rondgekeken hebben, rijden we terug richting het Visitor Center. Onderweg stoppen we nog even bij Tunnel Overlook, één van de eerste uitkijkpunten waar we op de heenweg voorbij gereden waren.

Tunnel Overlook

Dan is het tijd om echt te beginnen aan de rit van vandaag. We verlaten het park en gaan terug naar de snelweg. Via de 191 snelweg komen we bij de 160, waar we even stoppen bij een tankstation voor een broodje. Vervolgens komen we terug op de 191 en rijden we door het plaatsje Bluff heen. Behalve mooie, aparte rotsen is hier een historisch fort nagebouwd met een tipi erbij, lemen huisjes, huifkarren en wagenwielen. Helaas hebben we geen tijd om te stoppen, want Moab is nog ver!

Aparte rotsen onderweg

We rijden door en steken de staatsgrens Arizona-Utah over. Hier is het landschap net weer iets anders: iets meer groen met soms grote velden die voor landbouw gebruikt worden of door dieren om op te grazen.

Welkom in Utah!

Via het dorpje Blanting, waar we een mix zien van prachtige huizen en vervallen gebouwen, komen we weer in de bergen. Af en toe ligt er een dorpje, maar verder zien we alleen rotsen en de weg.

Zo’n veertig mijl voor Moab zien we een bordje voor Canyonlands, een enorm groot nationaal park dat bestaat uit drie delen. Morgen willen één van die delen bezoeken. Nu hebben we alvast een voorproefje, want in de verte kunnen we het landschap zien dat lijkt op Canyonlands.

Na de weg nog een tijdje gevolgd te hebben, komen we in Moab. Zonder problemen vinden we het hotel, alleen is er geen mogelijkheid om linksaf te slaan. Onder het mom van ‘Wij zijn toeristen, we weten het allemaal niet’ weten we toch bij het hotel te komen, al levert het ons een middelvinger op van een geïrriteerde plaatselijke chauffeur…

Het hotel waar we verblijven, ziet er erg gezellig uit. We krijgen kamers op de eerste verdieping met een balkon voor de deur, zodat we een mooi uitzicht hebben op de bergen.

Uitzicht vanaf het balkon

We pakken snel een beetje uit en gaan dan lopend op stap. Vlakbij zit een toeristencentrum, maar hier is eigenlijk niks te beleven. Daarom lopen we door naar het centrum van de stad. Hierbij maken we kennis met de manier van oversteken in Moab: wil je als voetganger de straat oversteken, dan mag dat wanneer het licht knippert… en moet je een rood vlaggetje meenemen naar de overkant van de straat…

Oversteken in Moab...

Omdat we inmiddels al een aardig stuk gelopen (geslenterd…) hebben en het bijna etenstijd is, besluiten we in het centrum te blijven en daar te eten. We kiezen voor Zak’s, een leuk restaurant met een uitstekende kaart. En wat fijn is voor de mannen in het gezelschap: er is bier!

Als we gegeten hebben, lopen we rustig terug naar het hotel om daar nog even een duik te nemen in het zwembad. Ook wassen we wat kledingstukken, die we buiten kunnen hangen om te drogen. Dit drogen gaat erg snel: na een klein halfuurtje zijn de meeste dingen al bijna helemaal droog!

We zitten lekker nog even op het balkon voor onze hotelkamers. In de verte zien we flitsen van onweer, maar het blijft gelukkig boven de bergen hangen. Zonder een druppel regen gezien te hebben, gaan we rond half elf naar bed om morgen weer vroeg op te staan voor een bezoek aan Canyonlands.


Tot morgen!

Lees verder: Dag 10 (Moab)



maandag 29 augustus 2016

Reisverslag Noord-Amerika 2016: dag 8

Zondag 17 juli 2016: Page --> Chinle

Na de drukke dag van gisteren met veel indrukken belooft ook vandaag weer bijzonder te worden: we gaan naar Monument Valley! Onze eindbestemming daarna zal het plaatsje Chinle (“Tsjinlie”) zijn, een rit van zo’n 225 mijl bij elkaar.

Onze dag begint zoals gebruikelijk vroeg, maar we vallen weer in slaap en worden uiteindelijk wakker van de wekker. Na het douchen, aankleden en oprollen van de waslijn schuiven we rond kwart over zeven aan bij de rij voor het ontbijt. Ongeveer een uur later laden we de auto in en nadat we getankt hebben, gaan we weer op weg!

Het eerste deel van onze rit gaat door een rotsachtig landschap. Daarna wordt het wat groener om vervolgens weer te veranderen in bergen met lage boompjes. We kunnen goed doorrijden en maken onze eerste stop in het plaatsje Kayenta, niet ver van Monument Valley.

Vanuit Kayenta rijden we door naar het Welcome Center van Monument Valley. Omdat dit op Navajo gebied ligt, is het geen nationaal park. Je hoeft dus ook geen toegang te betalen, maar uiteraard wel Navajo belasting.

Bij het Welcome Center boeken we onze jeeptour. Je kunt namelijk zelf met de auto door de vallei rijden, maar dit is niet aan te raden wegens de slechte wegen (of eigenlijk het ontbreken van wegen) en bovendien mag je bij bepaalde stukken niet komen met een eigen auto. Daarom reserveren we een jeeptour van tweeënhalf uur bij één van de winkels bij het Welcome Center onder leiding van een gids. Dit is allemaal geen probleem, onze gids zal ons zo op komen halen bij de winkel.

Dit ‘zo’ blijkt even te duren. We wachten en wachten, maar geen gids en geen jeep. De vrouw die onze tour geboekt heeft, adviseert ons door te rijden naar het Visitor Center van Monument Valley en het daar op de parkeerplaats te vragen. Dit doen we dus maar, al vinden we het een beetje vreemd. Gelukkig weten we op de parkeerplaats inderdaad iemand te vinden die de gids kan bellen en ons belooft dat hij er over vijftien minuten zal zijn.

We gaan daarom nog maar even het Visitor Center in en maken onze eerste foto’s van Monument Valley.

De eerste (en meest bekende) blik op Monument Valley

Monument Valley, vooral bekend van de vele westernfilms die er opgenomen zijn, bestaat uit zogenaamde tafelbergen: rotsvormen met een platte bovenkant. De vallei ligt voor een deel in de staat Arizona en voor een deel in de staat Utah. In het gebied wonen nog steeds Navajo’s, die het ‘Tsé Bii’Ndzisgaii’ noemen – de vallei in de rots. Voor hen is dit een heel bijzonder gebied, ze voelen zich er vredig en in harmonie met de natuur. De rotsen, die door de natuur zo zijn gevormd, worden door hen monumenten genoemd. Dit verklaart ook de naam Monument Valley.

Alle rotsen zijn door de natuur zo gemaakt

Bij het Visitor Center kunnen we goed zien hoe de rotsen door de natuur zijn gevormd. Vroeger lag het hele gebied onder water, maar de zee verdampte. Door aardbevingen ontstonden kloven, die steeds groter werden. Wind, water en ijs deden de rest van het werk en zorgden samen voor het bijzondere gebied.

De Merrick Butte, waarbij goed de strepen van de wind en vallende rotsen te zien zijn

We bewonderen de rotsen terwijl we wachten op onze gids. Deze komt uiteindelijk toch de parkeerplaats op en neemt ons mee de vallei in. Over een hobbelig weggetje dalen we af, waarna we even stoppen voor foto’s bij de West Mitten Butte, vooral bekend als ‘De Hand’ (alle rotsen hebben namen gekregen).

"De Hand"

Onze gids vertelt ons ondertussen iets over zichzelf en wil graag weten wat wij verwachten van de tour. Dan rijden we weer verder over de hobbelige zandweg langs verschillende prachtige rotsformaties.

Prachtige natuur in het park

Onze tweede stop is bij het bekendste punt van Monument Valley: de Three Sisters of John Wayne Point, vernoemd naar de acteur die films in Monument Valley opnam samen met regisseur John Ford. Naar hem is het John Ford’s Point vernoemd, een uitstekende rots waar vaak een paard op staat om mee op de foto te gaan.

De Three Sisters / John Wayne Point

John Ford's Point - op de uitstekende rots rechts staat vaak een paard

Na een lange stop bij dit punt, waarbij we veel foto’s maken van de prachtige rotsen en de schaduw van de wolken op de grond, vervolgen we onze tocht.

De wolken zorgen voor prachtige schaduwen

Onderweg zien we af en toe Navajo huisjes en natuurlijk heel veel bijzondere rotsen. We rijden door naar de Suns Eye: een opening aan de bovenkant van de rots, waar het zonlicht doorheen valt.

De Suns Eye

Vlakbij de Suns Eye ligt mijn favoriete rots van Monument Valley: The Submarine Rock, ook wel de Titanic genoemd. Wie goed kijkt naar de rots (en een beetje fantasie heeft), ziet dat het een beetje lijkt op de voorkant van een schip dat aan het zinken is.

Met de Titanic op de foto!

Onze gids heeft dan een verrassing voor ons: hij neemt ons helemaal mee naar het einde van Monument Valley. Daar hebben we een adembenemend uitzicht op de vallei.

Het uitzicht over de vallei

Door het prachtige uitzicht vallen we allemaal even stil. Nu begrijpen we pas goed hoe bijzonder Monument Valley voor de Navajo’s is.

Een heel bijzondere plek

Bijna met tegenzin gaan we verder. We maken nog een laatste stop bij de Ear of the Wind: een opening in de rots die op een oor lijkt. Ervoor ligt een grote zandduin… die onze gids graag met ons beklimt!

De Ear of the Wind

Als we boven zijn, zijn we er nog niet: we gaan weer omlaag en klimmen dan over de rotsen naar boven, zodat we als het ware in het oor zitten. Dit is een heel bijzondere ervaring. Je hoort de stilte om je heen, je voelt hoe vredig het in de vallei is. Het liefst zouden we hier heel lang blijven!

Het uitzicht vanuit het oor

Helaas moeten we terug naar het Visitor Center. We bedanken onze gids uitgebreid, die duidelijk laat merken dat hij echt zijn hart heeft verloren aan Monument Valley. Dat kunnen we nu maar al te goed begrijpen!

Langzaam keren we terug naar de realiteit van de dag. We eten een broodje in het Visitor Center en gaan dan de auto weer in. Onze eindbestemming vandaag is het dorpje Chinle, dat nog even een eindje rijden is. Als we binnen de dorpsgrenzen komen, zitten we ineens een stukje in een zandstorm met zeer beperkt zicht. Gelukkig komen we er vrij snel en zonder problemen doorheen.

We vinden ons hotel aan het einde van een lange weg. Er zit verder niets in de buurt, dus besluiten we in het restaurant van het hotel te eten. Omdat het hotel in Navajo-gebied ligt, wordt er alleen alcohol vrij bier geschonken, iets dat door de mannen in het gezelschap niet heel erg gewaardeerd wordt!

Na het eten nemen we nog een duik in het zwembad, waarvan het water best aangenaam is. Alleen als je eruit komt, is het dankzij de wind erg koud!

We gaan dan ook maar snel terug naar de kamer. Daar lezen we ons even in op morgen: een rit naar de plaats Moab voor een verblijf van twee nachten, maar eerst een bezoek aan het nationale park Canyon de Chelly (Canyon de “Tsjee”)!


Tot morgen!

Lees verder: Dag 9 (Chinle --> Moab)



vrijdag 26 augustus 2016

Reisverslag Noord-Amerika 2016: dag 7

Zaterdag 16 juli 2016: Page

Ondanks dat we vandaag niet hoeven te rijden, belooft vandaag toch een bijzondere dag te worden: we gaan een bezoek brengen aan het spectaculaire Antelope Canyon!

Hoewel we vandaag uit mogen slapen, zijn we toch vroeg wakker. We controleren even of de was al droog is, want die waslijn midden in de kamer en voor de deur is niet alles. Helaas moet hij nog even blijven hangen, want de was droogt niet hard.

Rond acht uur gaan we ontbijten, dat ook bij dit hotel bij de reservering inbegrepen is. Het is geen heel bijzonder ontbijt met weinig keus. Bovendien staat er een lange rij, omdat de broodroosters alles op houden. Het brood niet roosteren is geen optie, aangezien dat echt niet lekker is om te eten.

Na het ontbijt gaan we even terug naar de kamer om lekker te ontspannen. Rond kwart over tien gaan we rijden richting Antelope Canyon. Ons navigatiesysteem kan ons daarbij niet helpen: Antelope Canyon ligt in Navajo Indianengebied en staat dus niet in navigatiesystemen. Gelukkig staan er bordjes langs de weg die ons helpen.

Antelope Canyon bestaat uit de Lower Canyon en de Upper Canyon. Welke van de twee je kiest, maakt eigenlijk niet uit, ook niet voor de Navajo-belasting: voor je het terrein op mag, moet je eerst een aantal dollar per persoon betalen om verder te mogen…

We passeren het betaalpunt en rijden naar de parkeerplaats van Lower Antelope Canyon. Daar parkeren we voordat we ons melden bij de incheckbalie. Dan is het wachten op de gids, want zonder gids mag je de canyon niet in.

Wachten op de gids bij het Visitor Center

Rond tien voor half twaalf komt onze gids de wachtruimte in. Hij vertelt kort een paar dingen over de organisatie van het lopen en dan mogen we naar buiten. De enorme groep mensen uit de wachtruimte wordt verdeeld in kleine groepjes van vijftien met elk een eigen gids. Zo zullen we de canyon in gaan.

Richting de canyon

Vanaf de wachtruimte lopen we zo’n vierhonderd meter naar de ingang van de canyon. Het is niet ver, maar je loopt door het zand, wat het zwaarder maakt. Vlak voor de ingang stopt onze gids voor de laatste regels. We zullen zo via een trap de canyon ingaan, maar het is verboden om foto’s te maken op de trap in verband met de veiligheid. In de canyon zelf mogen we zo veel foto’s maken als we zelf willen.

De ingang van Antelope Canyon

Dan gaan we echt de canyon in. Antelope Canyon is heel anders dan de Grand Canyon. Het is een smalle kloof die verborgen ligt onder de rotsen. Tussen deze rotsen loopt een opening, waardoor het zonlicht de canyon invalt. Dit weerkaatst op de zandstenenrotsen van Antelope Canyon, wat prachtige kleuren oplevert.

Prachtige kleuren in Antelope Canyon

Het eerste gedeelte van de Canyon lopen we rustig door, de ene foto na de andere makend. Af en toe is het alleen mogelijk achter elkaar aan te lopen, omdat de canyon zo smal is.

Smalle openingen soms...

Sommige rotsen in de canyon hebben ook speciale vormen die lijken op een mens of een dier. Zo is er het gezicht van een vrouw, een Indianenopperhoofd, maar ook een leeuw en een vogel.

Een van de vele bijzondere vormen

Hoe verder we door de kloof lopen, hoe meer haast onze gids en andere gidsen krijgen. Het is eigenlijk lopende band werk voor ze: de ene groep eruit, de volgende groep erin. Gelukkig krijgen we nog wel tijd voor mooie foto’s.

Het blijft bijzonder om te zien, de rotsen en kleuren

De hele wandeling door Antelope Canyon is zo’n achthonderd meter met hier en daar wat trappetjes. Het is er erg warm, maar de prachtige kleuren en vormen maakt alles weer goed.

Prachtige lichtinval

Na ruim anderhalf uur verlaten we de canyon. Bij de ingang rusten we even uit voor we weer op pad gaan. We willen namelijk nog meer zien vandaag! Ons eerste doel is de Horseshoe Bend, een rivier in de vorm van een hoefijzer. We rijden even verkeerd, maar dan bereiken we het parkeerterrein. Vanaf daar is het nog een klein stukje klimmen naar boven… en dan blijkt het nog een heel stuk lopen te zijn. We laten ons niet kennen en gaan dapper door. Onze beloning is een prachtig uitzicht op een enorm hoefijzer. In totaal heeft de Horseshoe Bend een oppervlakte van meer dan acht vierkante kilometer. Ter vergelijking: dat is de helft van de stad Gouda…

De Horseshoe Bend

Terug richting de parkeerplaats stoppen we even bij een overdekt rustpunt waar een park ranger staat. Ze heeft een soort plantenspuit bij zich waarmee ze mensen water in het gezicht spuit om af te koelen, aangezien de temperatuur zeer ruim boven de veertig graden ligt.

Verfrist gaan we terug naar de auto. Met de airco aan rijden we richting het hotel, waar we even een broodje eten. Dan pakken we onze zwemspullen en gaan we weer op weg. Deze keer is de bestemming de Glen Canyon Dam, een dam die voor energie zorgt met behulp van waterkracht.

Lake Powell met de Glen Canyon Dam

Het is mogelijk om de dam te bezoeken, maar dit besluiten we over te slaan. Wel lopen we nog een stuk over de hoge brug voor de dam.

De brug tegenover de dam

Vanaf de brug hebben we een prachtig uitzicht over Lake Powell, het meer achter de dam. Een park ranger in het Visitor Center van de Glen Canyon Dam heeft ons een mooi zwemplekje aangeraden dat we graag uit willen proberen. Hij vergat alleen even te zeggen dat de wandeling naar dit plekje erg rotsachtig is met veel klimmen en dalen…

Na een lastige wandeling komen we dan eindelijk bij Lake Powell. Het is even zoeken naar een manier om het water in te komen, want er is geen echt strand of iets dergelijks. Heel voorzichtig gaan we het water in, dat heerlijk koel is. We blijven niet lang, maar we kunnen wel zeggen dat we in Lake Powell gezwommen hebben!

Wie goed kijkt, ziet aan de rechterkant een klein inhammetje. Daar hebben wij gezwommen!


Uiteraard moeten we nu weer terug naar boven, klimmend en klauterend over de rotsen. Onze beloning is een frisse duik in het zwembad van ons hotel, waarvan het water nu iets aangenamer is dan gisteravond.

Tot etenstijd blijven we bij het zwembad, waarna we ons even opfrissen en lopend naar Canyon King gaan: een restaurant dat in een oude raderboot gebouwd is. Het is een erg gezellig restaurant met erg lekker eten. We moesten wel even wachten tot we het kunnen proeven, want de ober is ons bestek vergeten…

Eten in een oude raderboot

Als we klaar zijn met eten, lopen we terug naar het hotel. We stappen nog even in de auto, waarbij ik mijn eerste meters in Amerika mag rijden. De rit is niet lang: we gaan even naar de Walmart voor wat boodschappen. Dat ‘even’ wordt wel iets langer, want deze Walmart is werkelijk gigantisch!

Met zoals gewoonlijk een heleboel plastic tasjes (bij de Walmart is het gebruikelijk dat je per één of twee boodschappen een nieuw plastic tasje krijgt) gaan we terug naar het hotel, waar we nog even buiten zitten bij het zwembad en ons voorbereiden op morgen. Dan gaan we weer iets anders spectaculairs zien, namelijk Monument Valley!

Tot morgen!

Lees verder: Dag 8 (Page --> Chinle)




dinsdag 23 augustus 2016

Reisverslag Noord-Amerika 2016: dag 6

Vrijdag 15 juli 2016: Flagstaff --> Page

Volgens het routeboekje valt de rit van vandaag mee: slechts 127 mijl. Wij weten wel beter: we gaan vandaag naar de Grand Canyon!

Omdat we ruim de tijd willen hebben voor dit prachtige nationale park staan we vroeg op. Het ontbijt zit gelukkig inbegrepen bij het hotel vandaag, zodat we niet op zoek hoeven te gaan naar een restaurant. Het is ook een prima ontbijt met ruime keus in broodjes, cornflakes en sap. Er is zelfs vers fruit, maar niet alles daarvan smaakt helaas even lekker…

Na het ontbijt pakken we de laatste spullen in en gaan we de auto inladen. Terwijl we inladen, zien we opnieuw een lange goederentrein voorbij komen, zoals hier ongeveer om het kwartier het geval is.

Om het kwartier rijdt er een lange goederentrein over het spoor langs het hotel

We checken uit en gaan rond tien voor half negen rijden. Het eerste gedeelte van de route is een zogeheten ‘scenic route’, oftewel een route met mooi uitzicht. Dit klopt: we rijden door de bergen met overal naaldbomen en komen tot een hoogte van 8000 voet (een kleine 2700 meter). Ook komen we langs Nordic Village, een dorpje in de bergen met allerlei wintersporten.

Door het Coconino National Forest komen we in de buurt van Red Rock Mountain, een – de naam zegt het al – rode rotsberg. Delen van de berg zijn zwart door brand en op andere stukken staan wat kleine boompjes.

Langzaam wordt de grond wat roder van kleur. We komen in de buurt van de 64 snelweg en zien een dorpje met western huisjes, compleet met wielen voor oude koetsen en houtsnijwerken. Ook komen we langs Bedrock City, een dorpje waar de Flintstones wereld is nagebouwd. Jaren geleden heb ik tijdens een vakantie in het hotel hier tegenover overnacht, dus dit is een leuke flashback!

Nu komen we echt in de buurt van de Grand Canyon. Het wordt steeds drukker met auto’s en ook zien we het vliegveldje waar voornamelijk helikopters vertrekken voor een rondvlucht over de canyon. Via de South Entrance, de zuidelijke ingang, komen we het park binnen. Er is echter nog niets te zien, ook niet vanaf de parkeerplaats waar we de auto weg zetten. We volgen lopend de bordjes en dan… staan we echt bij de Grand Canyon.

De eerste blik op de Grand Canyon

Het is eigenlijk niet te beschrijven hoe mooi en indrukwekkend de Grand Canyon is. Je moet je voorstellen dat je op een plateau staat en naar beneden kijkt en daar zie je alleen maar rotsen die hun vorm gekregen hebben door de rivier, de wind en ijs van vroeger. Het is heel bijzonder!

Bijna niet op foto vast te leggen: de indrukwekkendheid van de Grand Canyon

We nemen de tijd bij Mother Point, het eerste uitkijkpunt, en lopen een stukje langs de canyon. Aan de overkant zien we flinke rookwolken. Het blijkt dat er aan de noordkant een brand woedt, al sinds eind juni door blikseminslag. Het vuur is helaas niet onder controle te krijgen, de verwachting is dat het pas uitgaat bij flinke regenval. Gelukkig hebben wij geen plannen om de noordkant te bezoeken in verband met de afstand: hemelsbreed is het van het zuiden naar het noorden niet heel ver, maar met de auto moet je er helemaal omheen rijden. Dit betekent een rit van drie tot vier uur…

Rechts op de foto zijn de rookwolken te zien

Vanaf Mother Point nemen we de gratis shuttlebus. Deze brengt ons langs het bekende uitkijkpunt Yavapai Point terug naar Grand Canyon Village, waar we over kunnen stappen op een andere bus. Dat is heel goed geregeld hier: er rijden langs de hele canyon gratis shuttlebussen. Het gaat ook allemaal erg netjes met rijen en nauwelijks mensen die voordringen.

Met de blauwe shuttlebus rijden we langs Grand Canyon Village naar het volgende overstappunt. Onderweg zien we wat lodges (hotels) en een grote elk, een soort hert/rendier. Ook komen we langs de trein, die twee keer per dag aankomt bij de Grand Canyon.

Op het overstappunt stappen we, net als de meeste toeristen, over op de rode shuttlebus. Deze brengt ons de berg op naar heel mooie uitkijkpunten. We stoppen als eerste bij Maricopa Point, waar een oude mijn van vroeger te zien is.

De oude mijn

Vanaf Maricopa Point lopen we verder langs de canyon naar Powell Point. Ondanks de warmte besluiten we nog één punt verder te gaan naar Hopi Point. Hier hebben we voor het eerst zicht op de Colorado River, die de diepe kloven in de canyon uitgesleten heeft.

In het midden is de rivier te zien

We vervolgen onze reis met de bus en stappen uit bij Hermits Rest, het eindpunt van de rode route. Hier kunnen we even iets eten en uiteraard nog steeds genieten van het uitzicht.

Even pauzeren bij Hermits Rest

Als we iets gegeten en gedronken hebben in het gezelschap van enkele eekhoorns, gaan we met de bus terug naar het overstappunt. Onderweg zien we voortdurend de canyon, die er elke keer net weer anders uit lijkt te zien. De blauwe busroute laat minder van de canyon zien, maar wel zien we weer verschillende elks (herten).

Ook hier zitten veel eekhoorns

Terug in Grand Canyon Village lopen we naar de auto en rijden we langzaam richting de uitgang van het park. We stoppen nog wel bij Desert View, waar een grote uitkijktoren staat.

De uitkijktoren van Desert View

Ook bij Desert View is de Colorado River goed te zien. Helaas zien we ook de enorme rookwolken van de brand aan de noordkant.

Uitzicht vanaf Desert View met de rivier en de rookwolken

Na het eten van een heerlijk koud ijsje is het tijd om de auto weer in te gaan. Onze eindbestemming vandaag is het dorpje Page. Onderweg zien we nog wat stukjes van het begin van de Grand Canyon, maar daarna wordt het steeds droger en rotsachtiger. Af en toe zien we kraampjes langs de weg van Navajo Indianen die sieraden verkopen.

Zo’n 42 mijl voor Page komen we terecht in de rookwolken van de Grand Canyon brand. Het is op zich niet eng om te rijden, het is alleen wat slechter zicht en de brand is een beetje te ruiken.

Uiteindelijk komen we uit bij het dorpje Page waar we met een klein beetje moeite ons hotel kunnen vinden. Na een zeer trage incheck en kamerkaartjes die niet werken, zijn we er dan toch eindelijk. We leggen snel de koffers neer en gaan dan op zoek naar een restaurant. Vlakbij vinden we een Chinees, waar vanavond lopend buffet is. Het is er erg druk, maar dat komt omdat het eten prima is. Met volle maag keren we dan ook terug naar het hotel.

Daar proberen we nog even een duik te nemen in het zwembad, maar het water is zo koud dat we er snel weer uit gaan. Het liefst willen we nu nog even wat kleren wassen in de machines van het hotel, alleen heeft de receptie helemaal geen kwartjes om te wisselen, dus wordt het toch een handwas doen. Dit levert interessante taferelen op, want hoe hang je een waslijn op door een hotelkamer? Laat ik het erop houden dat we niet bang hoeven te zijn voor inbrekers die via de deur binnenkomen, want die hangen meteen in het wasgoed!

Als we alles opgeruimd hebben, zitten we lekker nog even op de kamer. We hoeven vanavond namelijk niet op tijd naar bed: morgen blijven we in Page en zullen we Antelope Canyon bezoeken. Dit bezoek staat iets voor half twaalf gepland, dus we kunnen lekker uitslapen.


Tot morgen!

Lees verder: Dag 7 (Page)



maandag 22 augustus 2016

Reisverslag Noord-Amerika 2016: dag 5

Donderdag 14 juli 2016: Phoenix (Scottsdale) --> Flagstaff

Na de rustdag van gisteren hebben we vandaag weer gewoon een reisdag: we moeten zo’n 160 mijl rijden naar Flagstaff en zullen onderweg Montezuma Castle en Montezuma Well bezoeken.

Het later naar bed gaan gisteren heeft ons goed gedaan: pas om vijf uur worden we wakker. We vallen ook weer gewoon in slaap en worden pas wakker als de wekker af gaat. Na het gewone ochtendritueel van douchen, aankleden en zo veel mogelijk inpakken, ontbijten we in het hotel. Natuurlijk maken we weer gebruik van de pannenkoekenmachine!

Na het ontbijt pakken we de laatste spullen in, laden we de auto in en checken we uit. Tijd om op weg te gaan! We verlaten de stad via de 101 Loop, waar helaas file staat. Gelukkig is het geen file als in Nederland: het verkeer rijdt aardig door en alles bij elkaar hebben we maar een paar minuten vertraging.

We vervolgen onze weg naar de I17 snelweg en zien veel cactussen. Verder zien we wat heuveltjes met wat groene begroeiing en een bordje ‘Oppassen voor overstekende ezels’… Hoe verder we van Phoenix vandaan gaan, hoe meer het landschap verandert: van veel cactussen en rotsen naar struikjes en uiteindelijk dor gras en alleen maar rotsen. Af en toe zien we ook zwarte stukken alsof er een brand is geweest.

Via Prescott National Forest komen we bij de bergen. Langs de weg zijn speciale banen gemaakt voor trucks die niet meer kunnen remmen. Dat is ook wel nodig, want we krijgen een zeer flinke afdaling die erg steil is. Zonder problemen weten we echter het dal te bereiken en dan is het niet ver meer naar Montezuma Castle.

Montezuma Castle

Montezuma Castle is een rotswoning die vroeger door de Indianen uitgehakt is. In plaats van dat zij in tenten woonden, woonden zij in de rotsen. Om van verdieping naar verdieping te komen, gebruikten ze ladders. Montezuma Castle is één van de weinige rotswoningen die bewaard gebleven is, al is het ‘kasteel’ wel geplunderd vroeger. Wat mensen nu weten over de Indianen die er vroeger woonden, is gevonden in andere rotswoningen die minder goed bewaard zijn gebleven. Archeologen hebben ook ontdekt dat er een brand is geweest in het rotsdorp, waardoor een deel van de huizen van de klif afgevallen is.

Overblijfsel van een ander huis. De muren geven aan hoe groot de kamers in het huis waren.


Tegenwoordig is Montezuma Castle een ‘National Park’, oftewel beschermd gebied. Er is een Visitor Center voor informatie en er loopt een pad van het Visitor Center naar het kasteel en weer terug. Onderweg staan informatieborden geplaatst. De wandeling is niet lang: alles bij elkaar loop je zo’n 500 meter.

Hier woonden vroeger dus echt mensen!

Nadat we het rondje gelopen hebben, spreken we bij het Visitor Center nog even met een park ranger (een ‘boswachter’). Hij vertelt dat er met zonsopkomst en zonsondergang ratelslangen te zien kunnen zijn, maar dat ze het overdag te warm vinden, iets wat we helemaal niet vervelend vinden!

Vanaf Montezuma Castle rijden we met behulp van een kaart van het Visitor Center naar Montezuma Well. Dit is een meer dat midden in de woestijn ligt en waar vroeger ook Indianen van de Sinagua stam woonden. De naam Sinagua komt uit het Spaans. In het Nederlands zou je het vertalen als ‘zonder water’, een naam die niet helemaal passend lijkt bij dit meer!

Montezuma Well

Het is mogelijk om een wandeling langs het meer te maken, maar omdat het een nogal steile afdaling is, bekijken we het alleen van boven. Zo zien we ook nog rotswoningen waar vroeger Sinagua Indianen woonden.

Rotswoningen bij het meer

Als we weer terug bij de parkeerplaats van Montezuma Well zijn, spreken we twee rangers die in de schaduw zitten om de weinige toeristen die bij het meer komen van informatie te voorzien. Ze zijn dan ook maar wat blij om ons te zien en komen met een stortvloed aan tips voor onze reis. Om ons te helpen, krijgen we een kaart van de staat Arizona die iets gedetailleerder is dan de kaart die we zelf al hadden. Ook krijgen we een speciale button cadeau, omdat de nationale parken dit jaar 100 jaar bestaan.

We bedanken de rangers voor alle informatie en gaan dan weer op weg. In een dorpje dat we tegenkomen op onze terugweg naar de snelweg tanken we even, want het gaat erg hard met de benzine. Ook lunchen we bij een gezellig restaurantje voor we doorrijden richting Flagstaff. Dit betekent een rit door de bergen met veel groene boompjes als landschap.

Rond twee uur bereiken we de stadsgrens van Flagstaff. Ons hotel is gemakkelijk te vinden: het ligt aan de bekende Route 66 en kijkt uit op een drukke spoorlijn. Aan de andere kant liggen de bergen, waar we morgen ook weer een stuk doorheen zullen gaan.

Bergen achter het hotel

Zodra we een beetje uitgepakt hebben en bijgekomen zijn, zoeken we het zwembad van het hotel op. Het is niet erg groot, maar het koelt lekker af. We blijven niet heel lang: het wordt steeds drukker, waardoor je weinig ruimte hebt om te zwemmen.

Na onze duik frissen we ons even op alvorens we op zoek gaan naar een restaurant. Er is weinig keus, want er zijn weinig restaurants in de buurt van het hotel. Het wordt uiteindelijk een echte countrybar, waar we verrassend lekker eten terwijl er op de dansvloer line dancing wordt gedaan.

Op de terugweg van het restaurant zien we de trein weer rijden. Er rijdt ongeveer elk kwartier een lange goederentrein over het spoor.

We lopen rustig terug naar ons hotel na het eten en spreken nog even wat dingen voor morgen door. Morgen zal namelijk een bijzondere dag worden: we gaan de Grand Canyon bezoeken!


Tot morgen!


Lees verder: Dag 6 (Flagstaff --> Page)