maandag 15 mei 2017

Uit in Nederland: het Spoorwegmuseum

Donderdag 4 mei 2017

Mijn vriend en ik zijn geen van tweeën museumgangers, maar als het om treinen gaat, maken we graag een uitzondering. Daarom brengen we vandaag een bezoek aan het Spoorwegmuseum.

Omdat het Spoorwegmuseum zich in Utrecht bevindt, dichtbij onze woonplaats, gaan we er op de fiets heen. Naast het museum is een klein fietsenstallinkje, waar we onze fietsen neerzetten. Dan lopen we naar de ingang, die in een gebouw zit dat van buiten al helemaal aan een station doet denken.

De ingang van het Spoorwegmuseum

Binnen is het alsof we terug zijn gegaan in de tijd: we staan in een oude stationshal met wachtruimtes voor de derde, tweede en eerste klas. We hebben al kaartjes voor het museum, dus we kunnen langs de kassa doorlopen naar rechts, waar een groot bagagerek is. Erop staan allerlei koffers en tassen, waarvan sommige een raampje aan de zijkant hebben gekregen om door naar binnen te kunnen kijken.

De oude stationshal

We verlaten het gebouw aan de achterkant en staan op het perron. Op de rails staan een aantal oude treinen geparkeerd, waaronder de oude koninklijke trein. Hier kun je helemaal doorheen lopen, zodat je kunt zien waar het personeel zat, waar de gezamenlijke ruimtes waren en ook waar de prinsesjes sliepen (de trein is van koningin Juliana, dus de prinsjes zijn prinses Beatrix en haar zussen).

De koninklijke trein

Via het perron lopen we door naar achteren, waar nog een oude boltrein staat en een oude locomotief.

Even poseren met de oude locomotief

Het echte station van het Spoorwegmuseum – Utrecht Maliebaan – is net achter het eerste perron. De ene kant van het perron is bedoeld voor de trein van de dienstregeling, aan de andere kant staan nog wat oudere treinen. Er is ook een oude posttrein bij, waar je door de ramen naar binnen kunt kijken naar de ruimtes voor de postzakken.

Een oude posttrein

Vanaf het station kom je bij het tweede gebouw. Dit is het echte museum: hier is de kaartjescontrole, hier kun je souvenirs kopen en uiteraard iets eten en drinken. Wij slaan de souvenirs en het restaurant echter over en gaan eerst verkennen. We beginnen aan de rechterkant van het museum, waar een gang naar buiten leidt. Zo komen we bij een oude draaicirkel, een systeem dat lijkt op dat van de cable car in San Francisco. De locomotief of wagon op de draaicirkel werd gedraaid, totdat de rails van de draaicirkel aansloten bij het zijpad waar de locomotief / wagon heen moest. Vervolgens werd het treindeel daarop geduwd. Dit kon ook andersom: een treindeel kon vanuit een ‘parkeerhaven’ op de draaicirkel geduwd worden en aansluiten bij de trein. Rondom de treincirkel zijn zo’n vier of vijf ‘parkeerhavens’.

De draaicirkel

Bij de draaicirkel staat ook nog het huisje van een oude spoorwachter. Dit is niet te bekijken van binnen, dus gaan we weer terug het gebouw in. We komen uit bij een ruimte met wat tafeltjes, maar het leukste hier is het oude treintijdenbord. Vroeger hing dit op Utrecht Centraal om aan te geven vanaf welk spoor een trein vertrok op welke tijd. Door middel van draaiende balken kon de tekst veranderen. Op sommige grote stations in Europa wordt dit systeem nog steeds gebruikt.

Het oude treintijdenbord

We lopen door en komen uit bij één van de ‘werelden’ van het Spoorwegmuseum: De Grote Ontdekking. Het museum is namelijk ingedeeld in verschillende stukken met afgesloten ruimtes, waarin over een bepaalde periode van de treingeschiedenis verteld wordt. De Grote Ontdekking gaat over de eerste trein in Nederland. Je gaat als het ware terug in de tijd met een lift en komt uit in een oud dorp. Dankzij een audiotour is alles wat je ziet duidelijk. Het reisje eindigt bij de feestelijke eerste rit van de locomotief De Arend. Alle twee vinden we dit stukje van het museum erg leuk gedaan: het is echt alsof je terug in de tijd bent gegaan.

De Arend - de eerste locomotief van Nederland

Na De Grote Ontdekking gaan we naar buiten, waar ook weer een soort attractie is: De Vuurproef. Het is er echter erg druk, dus bekijken we eerst de vele oude treinen die binnen in het museum staan. Er zijn echt oude treinen bij, maar ook treinen die wij zelf nog kennen van vroeger, zoals de oude dubbeldekker.

Van deze ‘Treinen door de tijd’ gaan we door naar buiten, waar ook nog enkele oude treinen staan. Ook is er meer te zien over de kolen die vroeger gebruikt werden en over hoe de wissels vroeger bediend werden.

Over de rails lopen we door naar achter, waar een oud seinhuisje staat. Boven heb je een leuk uitzicht over alle treinen die op het terrein staan.

Uitzicht over het terrein

Er is ook een momentje waar we even stil worden: langs het spoor staat een oude goederenwagon. Als we erin gaan, ontdekken we dat deze wagon tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikt werd om joden te vervoeren naar concentratiekampen. Een stem vertelt hoe het ging: er was geen eten en drinken aan boord, er was geen uitzicht en het was er vol. Zeker op een dag als vandaag komt zo’n verhaal goed binnen.

In stilte verlaten we de wagon. We gaan terug naar binnen en proberen onze gedachten weer even bij iets vrolijkers te brengen. Het techlab bijvoorbeeld, een ruimte boven in het museum waar kinderen allerlei leuke proefjes kunnen doen. Uiteraard heeft alles iets met het spoor te maken. Er is zelfs een mogelijkheid om ‘examen’ te doen, zodat het net lijkt alles je treinkunde gestudeerd hebt. Natuurlijk willen wij ook examen doen, maar het wordt geen succes: de eerste ronde zakken we… Gelukkig weten we de herkansing af te sluiten met een 6,8.

Toch nog geslaagd!

Beneden in het museum bezoeken we vervolgens de attractie Stalen Monsters. Hierbij ga je in een karretje door de geschiedenis van de treinen toen ze steeds sneller en beter werden. Het werd steeds drukker op het spoor, dus het kan zomaar zijn dat als je een bocht omgaat er ineens een trein voor je neus staat…

Na deze attractie willen we ook De Vuurproef nog doen. Het is even wachten, maar dan mogen we plaats nemen in de eerste ruimte. Rutger Hauer vertelt ons iets over treinen, waarna zijn assistent ons uitnodigt om zelf een trein te besturen. Natuurlijk gaat dit mis, waardoor je ineens door Monument Valley rijdt over een kapotte brug en vervolgens via een trein uit de toekomst terug naar huis keert. Ook deze attractie is weer erg leuk gedaan en iedereen wordt er echt bij betrokken.

Enthousiast verlaten we het museumgebouw. We kijken nog heel even bij de treinen vooraan voor we terug naar onze fietsen gaan. Allebei zijn we het er over eens: het is een ontzettend leuk museum. Voor kinderen is het misschien veel kijken en weinig doen, al zijn de drie attracties en het techlab ook voor hen een aanrader. Het Spoorwegmuseum is volgens ons dan ook zeker geschikt als familie-uitje… of als uitje voor twee volwassenen die niet van musea houden!



zaterdag 13 mei 2017

Uit in Nederland: militair ereveld Grebbeberg

Dinsdag 2 mei 2017

Nadat we eerder vandaag een bezoek hebben gebracht aan Ouwehands Dierenpark, staan we nu op het punt iets heel anders te gaan zien: het militaire ereveld van de Grebbeberg.

Als er gepraat wordt over de Tweede Wereldoorlog in 1940 in Nederland, wordt vaak het bombardement op Rotterdam genoemd. Op een andere plek in ons land is echter een aantal dagen achter elkaar flink gevochten aan het begin van de oorlog: de Grebbeberg. Dit is vlakbij Ouwehands Dierenpark, een dierentuin die tijdens de Tweede Wereldoorlog veel te lijden heeft gehad.

Het militaire ereveld ligt op slechts een paar minuten lopen vanaf Ouwehands Dierenpark. We volgen het paadje met om de paar stappen stenen, waarop citaten van soldaten te lezen zijn. Hierop is duidelijk te zien dat de soldaten hun best deden, maar niets konden beginnen tegen het Duitse leger.

Aan het begin van het ereveld staat een groot monument met een kruis, twee leeuwen en erachter de Nederlandse vlag. Op het monument staan de woorden ‘Den vaderlant ghetrouwe’ uit het Wilhelmus, geschreven nog in de oude Nederlandse spelling.


Achter het monument begint het ereveld – de begraafplaats van vele soldaten. Onder hen zijn ruim vierhonderd soldaten die sneuvelden tijdens de Slag om de Grebbeberg: de gevechten die tussen 11 en 13 mei 1940 daar plaats vonden. Er is ook één burgerslachtoffer bij: een buschauffeur, die een bus bestuurde met soldaten.

Rijen achter elkaar zien we dezelfde gedenksteen met daarop de naam van de soldaat, zijn geboortedatum en overlijdensdatum. De meeste data liggen tussen 11 en 13 mei 1940, maar er zijn ook uitzonderingen: sinds de jaren ’60 worden er ook andere gevallen soldaten begraven op het ereveld. In totaal zijn er nu ruim 800 graven.

Het ereveld is prachtig onderhouden, valt ons op. Alle grafstenen zijn keurig glad en schoon, ervoor staan bloeiende tulpen en de strook met gras is perfect gemaaid. Het zorgt voor een heel indrukwekkend beeld waar we stil van worden.

We lopen langs een rij graven richting het informatiecentrum. Binnen is een kleine tentoonstelling met verhalen van Nederlandse soldaten en informatie over de Tweede Wereldoorlog. Ook zijn er oude helmen en medailles te zien.

Als we het informatiecentrum bekeken hebben, gaan we terug naar buiten om nog enkele monumenten te zien. Naast graven zijn er namelijk ook verschillende monumenten voor bepaalde regimenten die gevochten hebben tijdens de Slag om de Grebbeberg. Daarnaast is er een groot monument met namen van mensen die vermist zijn geraakt.


Diep onder de indruk verlaten we het ereveld. Zeker zo vlak voor 4 mei is het heel bijzonder om dit gezien te hebben. Het is anders bijna niet voor te stellen dat 77 jaar geleden zo veel jonge mannen (sommige maar net twintig) gesneuveld zijn. Voor mij is het dan ook zeker iets waarvan ik vind dat we in Nederland stil bij moeten blijven staan: mensen die voor ons land gevochten hebben en mensen die geprobeerd hebben te helpen onze vrijheid terug te krijgen. Het is iets om elk jaar weer opnieuw aan te denken als wij op 4 mei in Nederland om acht uur ’s avonds twee minuten stil zijn tijdens de Dodenherdenking.


maandag 8 mei 2017

Uit in Nederland: Ouwehands Dierenpark in Rhenen

Dinsdag 2 mei 2017

Na eerder al Blijdorp en Dierenpark Amersfoort bezocht te hebben, bezoeken we vandaag opnieuw een dierentuin: Ouwehands Dierenpark in Rhenen.

Voor ons zijn er twee manieren om in Rhenen te komen: via de snelweg of via een provinciale weg door allerlei dorpjes. Wij kiezen voor de laatste route, aangezien we geen haast hebben en graag iets van de omgeving zien.

Zo rond kwart over elf komen we aan bij de parkeerplaats. We kopen een parkeerkaart, parkeren de auto en lopen dan het laatste stukje naar de ingang. Bij de kaartcontrole krijgen we netjes een plattegrond en een programma van alle activiteiten die er vandaag zijn in de dierentuin.

Ons bezoek begint bij de volière met neushoornvogels. We maken geen foto’s, omdat het regent en we onze camera’s niet nat willen maken. We kijken even bij de vogels, maar lopen dan door richting een soort tuinpoort waardoor we terecht komen bij de giraffen en struisvogels. Aan de overkant zien we ergens ver weg tussen het groen een tijger en iets verderop is het verblijf van de wrattenzwijnen en dat van de stokstaartjes.

We lopen door langs de zebra’s naar de Afrikaanse speelsafari. Vanwege de regen is er geen kind op de speeltoestellen te zien, hoewel het erg leuk gebouwd is. Wel zien we een groepje leeuwen liggen in hun verblijf achter de speelsafari. Omdat er een overdekte loopbrug voor is, durven we het wel aan om foto’s te maken van de witte versie van Simba en Nala.

In Ouwehands Dierenpark verblijven witte Afrikaanse leeuwen

Van de leeuwen gaan we door naar het aquarium. We kijken op ons gemak rond bij de vele vissen en eindigen buiten bij de volière van de monniksgieren. Het zijn prachtige vogels om te zien, maar helaas regent het nog steeds, dus kunnen we geen foto’s maken.

We vervolgen onze weg naar een eilandje met withandgibbons en komen dan langzaam in de buurt van Pandasia, het nieuwe pandaverblijf. De panda’s zijn al wel in het park, maar ze zitten nog in quarantaine. Wanneer ze precies naar buiten komen, is niet bekend. Het verblijf is wel te bekijken en er is goed te zien dat de twee panda’s heel veel ruimte zullen krijgen.

Nadat we Pandasia gezien hebben, lopen we door en komen we uit bij de Blue Lagoon, het zeeleeuwentheater. Het duurt nog een halfuur voor de show begint, dus bekijken we eerst nog de flamingo’s en de kamelen. Ook bezoeken we Gorilla Adventure, het overdekte verblijf van de gorilla’s met heel veel klim- en klautertoestellen voor kinderen.

Een kleine twintig minuten later zijn we terug bij de Blue Lagoon. We kiezen een plaatsje hoog bovenin in het theater, veilig voor spetters. Na even gewacht te hebben, gaan de deuren en gordijnen dicht en begint de show ‘Elements’. Het begint met een filmpje, waarin verteld wordt over de Californische zeeleeuwen. Aangezien we deze zelf vorige zomer hebben gezien in San Francisco, zorgt het voor veel herkenning.

Als het filmpje afgelopen is, begint de show. Eerst is er een vrouwelijke trainer met een vrouwtjeszeeleeuw, die een aantal kunstjes laat zien. Dan komen de mannen – trainer en zeeleeuw Enzo, die ietsjes groter is dan het vrouwtje… Ook zij laten wat kunstjes zien. Als tussenstuk is er een filmpje van een zeeleeuwtje dat een tijdje geleden geboren is en nog te klein is om te trainen. Vervolgens is er nog een finale met maar liefst vier zeeleeuwen tegelijk in het bassin. De kunstjes die ze doen, zijn niet heel erg spectaculair, maar gewoon wel erg leuk om te zien.

Wanneer de show afgelopen is, klinkt er applaus. We verlaten het theater en gaan richting Urucu, een overdekt vogelverblijf. Om kwart over één worden de ara’s gevoerd, die daardoor goed te fotograferen zijn.

De net gevoerde ara's

We eten zelf ook even een boterhammetje en lopen dan langs het olifantenverblijf richting Het Wad, waar enkele zeehonden te zien zijn. Omdat we deze vorige week al bij Ecomare gezien hebben, lopen we vrij snel door naar de ijsberen en vervolgens naar de olifanten. Een olifant staat apart, waarschijnlijk is zij het zwangere vrouwtje van de kudde. De andere drie vermaken zich prima met zand en takken.

Drie van de vier olifanten

Vanaf de olifanten gaan we door naar het Berenbos. Dit is een gedeelte van het park waar bruine beren opgevangen worden die vroeger gedwongen werden te dansen. De meeste beren komen uit het Oostblok. In totaal zijn er nu twaalf beren in het Berenbos. Hierdoor is het vrij gemakkelijk om een beer te zien, iets wat vroeger wel anders was: ik ben als kind een paar keer in het Berenbos geweest en heb toen met moeite een beer gezien. Ergens is het wel een verdrietige gedachte dat er zoveel beren gedwongen werden te werken, maar toch ook wel fijn dat ze nu een mooi thuis hebben in het Berenbos.

Een van de twaalf beren in het Berenbos

Als we het Berenbos uit zijn, lopen we nog een rondje voor wat foto’s. We komen langs de ijsberen, die erg lui zijn, en stoppen even bij het apeneiland, waar een groepje apen elkaar aan het vlooien is.

"Even kijken, wat hebben we hier?"

Ook kijken we even bij de kamelen, die hun verblijf vlakbij het apeneiland hebben.

De kameel had geen zin in foto's...

Via een pad achter het kamelenverblijf langs komen we bij de rendieren, die rustig liggen en zich weinig van ons aan trekken.

Wie is nu Rudolph?

Omdat het nu droog is, gaan we ook nog een keer terug naar de giraffen en struisvogels voor foto’s. Tegenover hun verblijf ligt de tijger nu mooi in het zicht om gefotografeerd te worden.

De tijger lag mooi dichtbij voor foto's

De stokstaartjes hebben het verderop erg druk met graven en laten zich niet storen door het maken van de foto’s. Wel houden ze ons goed in de gaten!

"Wat gebeurt daar?"

Na de laatste foto’s gaan we richting de uitgang. Via het winkeltje komen we aan de andere kant van de toegangspoortjes, waar nog een kooi is met een sneeuwuil.

Een 'Hedwig' uil


Aan de overkant zitten een aantal ringstaartmaki’s nog lekker in het zonnetje, niet lettend op de bezoekers. We zeggen ze gedag en verlaten Ouwehands Dierenpark. We gaan echter nog niet naar huis, want vlakbij de dierentuin bevindt zich de militaire ereplaats van de Grebbeberg, die we nog willen bezoeken.


zaterdag 6 mei 2017

Uit in Nederland: Texel - dag 4

Donderdag 27 april 2017

Fijne Koningsdag! Wij zullen deze Koningsdag nog voor een deel op Texel doorbrengen voor we terugreizen naar ons eigen huis.

Net zoals de afgelopen dagen zijn we vroeg wakker. We nemen snel een douche en ontbijten dan voor de laatste keer beneden in het hostel. Vervolgens halen we de bedden af, pakken we de laatste spullen in en checken we uit. De bagage kunnen we even afgeven, de fietssleutels hoeven we pas later in te leveren aangezien we voor vandaag ook nog fietshuur hebben.

Nog één dagje 'genieten' van onze oranje fietsen!

Op de fiets gaan we naar het centrum van Den Burg. Ver komen we niet met de fietsen, omdat alles vol is met mensen en kleedjes met spullen. Bijna alle straatjes van het centrum zijn bezet door kraampjes of kleedjes met de meest uiteenlopende spullen.

Het is Koningsdag!

We lopen een rondje door het centrum, maar als het begint te regenen, vinden we het mooi geweest. We gaan terug naar het hostel, waar we nog wat laatste foto’s nemen. Ook sjoelen we even en spelen we nog een laatste spelletje pool.

Het laatste spelletje pool

Dan leveren we de fietssleutels in, halen onze koffer op en lopen naar de bushalte bij het VVV, waar de bus vandaan zal vertrekken naar de haven. Bij het VVV wordt ons echter verteld dat de bus hier helemaal niet stopt, maar vertrekt bij het busstation. Gelukkig is het niet ver lopen en zijn we uiteindelijk keurig op tijd in de veerhaven.

Na even gewacht te hebben, komt de boot aan en kunnen we erop. Het is rustig aan boord, weinig mensen gaan nu al van het eiland weg.

Uitzicht vanaf de boot

Die rust is niet terug te vinden in de bus van de haven van Den Helder naar het treinstation: de buschauffeur heeft flink haast en trapt het gaspedaal goed in. 

De veerboot in de haven van Den Helder

Ook in de trein is geen sprake van rust, aangezien veel jongeren op stap gaan vanwege Koningsdag. Vlakbij ons zit een grote groep jongens, die – ondanks het tijdstip van half één – al genoeg gedronken heeft en voor veel geluidsoverlast zorgt. Gelukkig verlaten ze de trein bij Alkmaar, maar ook nu blijft het nog druk: veel andere jongeren zijn onderweg naar Amsterdam. Pas daarna wordt het rustig in de trein en bereiken we zonder problemen Utrecht Centraal.

Op Utrecht stappen we over op de trein naar onze woonplaats. Vanaf het station moeten we nog een stukje naar huis lopen, omdat de bus niet rijdt in verband met de vrijmarkt bij ons in het dorp voor Koningsdag. Zigzaggend komen we uiteindelijk thuis en kunnen we even bijkomen van de reis.


Het is een korte, vooral koude vakantie geweest, maar met toch wel erg leuke activiteiten: het beklimmen van de vuurtoren, het paardrijden en het bezoek aan Ecomare. Texel is zeker een eiland waar iets te doen is, maar goed weer is voor veel activiteiten erg belangrijk. Helaas hadden wij dit niet, waardoor wij deze ene vakantie op Texel eigenlijk genoeg vinden. Op naar de volgende reis!


donderdag 4 mei 2017

Uit in Nederland: Texel - dag 3

Woensdag 26 april 2017

Alweer onze derde dag op het eiland vandaag! We willen graag naar Ecomare, het zeehondenopvangcentrum, en – als het weer meewerkt – de andere kant van Texel bekijken.

We waren van plan vroeg op te staan, maar doordat we beiden opnieuw slecht geslapen hebben, zijn we moeilijk vooruit te branden. We ontbijten rustig en zijn van plan dan te gaan, alleen begint het net te hagelen. Even lijkt het alsof het weer winter is, aangezien de hagelstenen blijven liggen, zo koud is het buiten.

Rond tien uur wordt het toch wat droger en vertrekken we op de fiets richting Ecomare. De fietstocht is redelijk te doen vandaag, de wind valt mee. We parkeren onze fietsen bij de ingang, betalen de toegang en beginnen dan met het bekijken van de binnententoonstelling.

Een wolharige neushoorn op de binnententoonstelling

Er is op het moment ook een speciale haaiententoonstelling in Ecomare. Om eerlijk te zijn vind ik het een beetje spookachtig, omdat er heel veel glazen potten zijn gevuld met dode haaien om de verschillende soorten te laten zien.

Nephaaien op de haaiententoonstelling

We verlaten de haaiententoonstelling dan ook vrij snel en gaan naar buiten, waar het bassin is van de bruinvissen – een soort dolfijnen. Ze worden net gevoerd, dus blijven we even kijken.

Etenstijd voor de bruinvissen. Zij zijn gewond geraakt en sterken in Ecomare weer aan, maar kunnen helaas niet terug in zee geplaatst worden.

Na het voeren gaan we terug naar binnen naar het zeeaquarium. Op thematische wijze zijn hier aquaria aangelegd met verschillende soorten vissen en roggen. Ook zien we wat kleine haaien.

Als we de aquaria bekeken hebben, gaan we weer naar buiten, waar we kijken naar de adoptiezeehonden. Het weer is inmiddels opgeknapt, dus durven we onze camera’s wel te pakken en de zeehonden te fotograferen.

De adoptiezeehonden

Omdat de zeehonden straks gevoerd worden, zoeken we alvast een mooi plekje bij het bassin van de grijze zeehonden. Deze zijn wat groter en zeer fotogeniek. Vooral Bram, de oudste grijze zeehond met 43 jaar, is leuk om te fotograferen.

Bram

Het voeren van de zeehonden begint precies op de tijd bij het bassin van de gewone zeehonden. Een groot deel van de mensen dat klaar stond bij de grijze zeehonden, rent naar het andere bassin om vervolgens weer terug te komen en hetzelfde mooie plaatsje te verwachten. Wij blijven rustig staan en wachten af tot het voeren van de grijze zeehonden begint. Er wordt onder andere verteld dat Bram eigenlijk een vrouwtje is, maar dat men daar pas later achter kwam. Bram was al zo gewend aan haar naam dat ze die niet veranderd hebben.

Het voeren van de zeehonden

Het voeren gaat door bij de adoptiezeehonden, maar wij besluiten even de rust op te zoeken door een wandeling te maken door het duinpark. We kiezen de lange route, die heerlijk rustig is.

Als we weer terug zijn, lopen we langs de gevonden vogels en zeehonden. Onder hen is een klein zeehondje dat de naam Paul heeft gekregen en op 18 april gevonden is. Hij ziet er echt heel klein en zielig uit, maar gelukkig heeft hij een mooi plekje gekregen in Ecomare om aan te sterken.

Wanneer we ook nog enkele andere gevonden zeehonden gezien hebben en een rondje gemaakt hebben om het bassin van de gewone zeehonden, gaan we naar binnen naar de walviszaal. Hier zijn enkele indrukwekkende skeletten van ooit gestrande walvissen te zien. Ook zijn er op een leuke manier allerlei feitjes te lezen over de verschillende dieren.

Gewone zeehonden

We kijken op ons gemak rond voor we de tentoonstelling verlaten en nog even naar het winkeltje gaan. Zonder iets te kopen gaan we naar buiten, waar we nog een laatste blik werpen op een oud walvisskelet bij de ingang. Dan stappen we op onze fiets en rijden naar De Koog.

In De Koog gaan we café restaurant Eigeweis in met het plan iets te eten. Onze drankjes worden snel gebracht, maar de ober vraagt niet of we iets willen eten en loopt weer weg. Vervolgens blijft hij weg, ook bij het tafeltje achter ons waar nog gebak besteld is. Dat wordt uiteindelijk gebracht, maar opnieuw komt de ober niet bij ons om een bestelling op te nemen. Hier en daar horen we wat gemor over de lange wachttijd en iemand wil eigenlijk een bestelling annuleren, omdat ze een bus moeten halen. Dit doet ons besluiten het op te geven en ergens anders te gaan eten. Daar is de service gelukkig beter en kunnen we wel lunchen.

Met goed gevulde magen beginnen we aan een fietstocht over het eiland. Via een leuke dijkroute rijden we naar De Waal, een piepklein dorpje met een kerk. We zijn er snel doorheen en gaan door naar Oudeschild, dat vooral een vissersdorpje lijkt. Bij de haven kijken we rond naar de schepen en natuurlijk de Waddenzee.

Een oud schip in de haven van Oudeschild

Over een dijkweg langs de Waddenzee gaan we verder richting Den Burg. Onderweg komen we nog schapen tegen, die midden op de weg lopen en zich niets van ons aantrekken.

Even poseren!

Omdat er inmiddels weer heel veel wind staat, vervolgen we onze fietstocht niet richting de haven, maar fietsen we de twee kilometer terug naar Den Burg. Daar maken we nog wel een stop voor een typisch Texels plaatje: lammetjes in de wei!

Typisch Texel

Op de kamer komen we even bij van onze fietstocht. Rond half zes gaan we richting het centrum van Den Burg, waar we bij restaurant De Smulpot naar binnen stappen om te eten. We krijgen een heerlijk voorgerecht, gevolgd door een uitstekend hoofdgerecht. Ook het dessert is meer dan prima en we verlaten het restaurant dan ook met zeer volle magen.

We gaan rustig terug naar de kamer, maar verlaten die al snel om beneden in het hostel nog wat spelletjes te doen. Vooral de Disneyversie van het spel Party & Co is erg amusant en zorgt voor veel hilariteit.

Rond tien uur gaan we terug naar boven om te gaan slapen. We hebben nog één nachtje op het eiland te gaan, want morgen gaan we alweer terug naar huis.


Tot morgen!

Lees verder: Dag 4



maandag 1 mei 2017

Uit in Nederland: Texel - dag 2

Dinsdag 25 april

Vandaag is onze tweede dag op het eiland met twee programmapunten: de accommodatie bezoeken waar mijn vriend met zijn klas zal gaan verblijven en ’s middags zullen we gaan paardrijden.

De dag begint echter eerst met wakker worden. Dat kost weinig moeite, want echt goed geslapen hebben we niet. De bedden liggen niet heel lekker, de kamer is fris en de wind van buiten is goed te horen. Een warme douche nemen is niet eens de oplossing: de douche werkt met een drukknop, zodat je ongeveer om de minuut weer moet duwen op de knop om water te krijgen.

Gelukkig is het ontbijt wel erg goed. Het is een buffet met een zeer ruime keuze in broodjes, crackers, beschuit, beleg en fruit. Ook is er een lekkere salade van komkommer, tomaat en mozzarella. Dit is een beter begin van de dag!

De ontbijtruimte van het hostel

Na het ontbijt zitten we nog even in de ‘huiskamer’ van het hostel voor we gaan fietsen. Vandaag genieten van windkracht vier op het eiland, wat betekent dat we heel erg veel tegenwind hebben. Het kost ons een ruim halfuur en flink wat adem om bij de accommodatie te komen.

Het bekijken van de accommodatie is minder vermoeiend. We lopen rond op het grote veld, bekijken de slaapzalen en de gemeenschappelijke ruimte en constateren dat de barbecue zijn beste tijd gehad heeft. Ook verkennen we het bos naast de accommodatie nog even voor de beste locatie voor spelletjes.

Een deel van de accommodatie

Als de verkenning erop zit, fietsen we naar de hoofdstraat van De Koog, waar we onze fietsen parkeren. Omdat we flink verkleumd zijn na al die wind, nemen we bij de bakker een warm drankje met iets erbij om ons weer wat kracht te geven. Daarna keren we terug naar Den Burg om daar het dorpje te bekijken. Allebei vinden we De Koog gezelliger, hoewel Den Burg een leuk centrum heeft bestaande uit smalle straatjes met oude gebouwen. Overal zijn souvenirwinkeltjes met de meest uiteenlopende producten.

Het centrum van De Koog

Bij één van Nederlands bekendste winkels met restaurant eten we een broodje voor we naar het hostel gaan. Daar kleden we ons om voor het paardrijden, waarna we wederom op de fiets stappen. De manege ligt net buiten De Koog, dus dat betekent opnieuw een fietstocht van zo’n zes kilometer. Gelukkig is de wind iets minder dan vanochtend.

Bij de manege staan de paarden al klaar. We betalen binnen bij de receptie, waar we onze cap krijgen. Er wordt ons verteld dat we op Wendy en Amtham gaan rijden: mijn vriend (die nog nooit op een paard heeft gezeten) mag op de makke Wendy en ik krijg Amtham.

Wendy

Buiten gaan we op zoek naar onze paarden. Ze zijn gemakkelijk te vinden, aangezien er een naambordje voor hun staplaats is en ook hun hoofdstel voorzien is van een naamkaartje.

Amtham

Al snel mogen we opstijgen. Iemand van de manege helpt ons met de lengte van de stijgbeugels en dan is het even wachten voor we in de rij mogen aansluiten. Amtham en ik komen als tweede, achter één van de drie leidsters. Wendy en mijn vriend komen achter mij in de rij met daarna nog een redelijke rits andere paarden met beginnende berijders.

De tocht begint met het lopen over een zandpaadje met aan beide kanten gras. Dit is natuurlijk erg interessant voor de paarden en zodra we stoppen, beginnen ze meteen te eten. Van de begeleidster mag het even, omdat er een ander paard met een touw aan het paard van een begeleidster vastgemaakt moet worden. Als we weer verder gaan, is het echter flink trekken aan de teugels om de paarden weer mee te krijgen. Veel zin hebben ze niet: iets verderop willen ze weer gaan eten. Amtham lijkt zo’n honger te hebben dat hij mij bijna over zijn hoofd trekt, wat een landing voor mij in de sloot zou betekenen. Gelukkig kan ik me nog net op tijd vast grijpen.

Als we dan eindelijk weer op orde zijn, gaan we het bos in. Het eerste gedeelte gaat stapvoets, daarna mogen we een stukje draven. De voorste begeleidster heeft er een flink tempo in zitten, waardoor er vrij snel ‘stop’ geroepen wordt. In een rustiger tempo gaat het verder en als we later nog een stukje draven, gaat het kalmer.

De bosrit zelf verloopt zonder problemen. De paarden zijn gewend de rit te lopen en sjokken braaf achter elkaar aan. Het enige voorval is een meisje dat begint te gillen als haar paard van een tak begint te knabbelen, maar dit is snel opgelost.

Het laatste stukje terug naar de manege gaat over hetzelfde zandpaadje als eerst. We zijn inmiddels wijzer geworden en houden de teugels goed strak. De paarden ruiken echter de stal en hebben geen interesse meer in het gras. Ze lopen door naar de manege, waar ze zelf weten waar hun plaatsje is.

We stijgen af, geven de caps terug en maken nog wat foto’s van de paarden. Bij de receptie maken we nog een praatje over hoe paardrijden toch meer voor vrouwen lijkt dan voor mannen. Met andere woorden: mijn vriend vond deze ene keer paardrijden meer dan genoeg!

Paardje Pip wilde graag op de foto

We verlaten de manege en fietsen naar de Koog, waar we lopend naar het strand gaan. Het waait nog steeds flink, wat het erg fris maakt. Als het ook nog begint te regenen, keren we terug richting het centrum.

Wind op de duinen. Dit deed ons denken aan Antelope Canyon.

Wanneer we weer op de hoofdstraat zijn, schijnt het zonnetje. We besluiten een drankje te doen op een terrasje, omdat het nog te vroeg is om te eten. Heerlijk genietend kijken we naar de mensen die voorbij komen tot we toch wel trek krijgen. We kiezen vanavond voor een Argentijns restaurant dat een driegangenmenu aanbiedt voor slechts €17,50. Het is niet zo bijzonder als het eten van gisteravond, maar alsnog prima.

Na het eten fietsen we terug naar Den Burg naar het hostel. We zitten nog een tijdje op onze koude kamer voor we naar beneden gaan voor wat spelletjes. Vooral het sjoelen en poolen vinden we erg leuk.

Rond tien uur gaan we terug naar boven. We hopen vannacht wat beter te slapen, aangezien we morgen vroeg naar Ecomare willen – het zeehondenopvangcentrum van het eiland.


Tot morgen!

Lees verder: Dag 3