zondag 10 september 2017

Reisverslag Sri Lanka 2017: dag 18 en 19

Donderdag 27 juli 2017 & vrijdag 28 juli 2017: Induruwa → Amsterdam

Onze laatste dag in Sri Lanka… In de nacht van donderdag op vrijdag zullen we via Doha (Qatar) terug vliegen naar Amsterdam, maar eerst kunnen we nog een hele dag genieten van het Sri Lankaanse strand.

Omdat we pas ’s nachts vliegen, proberen we ’s ochtends alvast zo lang mogelijk uit te slapen. We doen erg rustig aan en ontbijten zo laat mogelijk. Na het ontbijt gaan we even terug naar de kamer, waar we besluiten nog één keer terug te gaan naar de souvenirwinkel.

We verlaten het hotel, steken de weg over en spreken een tuktukchauffeur aan. Hij lijkt ons te begrijpen en we gaan op weg. De zijweg waar de andere chauffeur de vorige keer inging, rijdt deze chauffeur echter voorbij. We leggen nogmaals uit waar we heen willen en nu begrijpt hij ons echt. Via een secundaire route langs een meer komen we uiteindelijk alsnog bij de grote souvenirloods, waar we nog wat kleine dingetjes kopen.

Met de tuktuk gaan we terug naar het hotel, waar we de chauffeur bedanken en de afgesproken prijs betalen. We gaan naar onze kamer, kleden ons om en zoeken vervolgens een plekje op het strand. Omdat de oceaan erg ruw is, gaan we alleen even pootje baden voor we een duik nemen in het zwembad.

Nog een laatste dag genieten van het strand

Rond half één gaan we naar het terras om te lunchen. Zoals we inmiddels gewend zijn, duurt het erg lang voordat we de hele maaltijd gehad hebben: bestellen, wachten, eten, wachten op de rekening, nog langer wachten op de rekening, betalen, wachten op het wisselgeld en na nog even gewacht te hebben op het wisselgeld kunnen we terug naar het strand.

We nemen nog één keer een duik in het zwembad. Ondertussen zijn er al wat groepsleden vertrokken voor de stadstour naar Colombo. We zeggen hen gedag en genieten vervolgens verder van het zwembad. Ineens zien we een stel dat mee naar Colombo zou gaan terug komen. Verbaasd gaan we erheen om het verhaal aan te horen. Het vertrek was al vertraagd en zou nog verder vertraagd worden, omdat nog niet iedereen er was. Bovendien moest er eerst nog een groep naar het vliegveld gebracht worden. Hierdoor zou de stadstour Colombo maar heel kort tijdens daglicht gedaan kunnen worden, aangezien het op Sri Lanka vroeg donker wordt. Het stel besloot daarop de bus weer te verlaten en vanavond gewoon met ons mee naar het vliegveld te gaan.

Het verhaal lijkt weer typisch bij onze reis en het land te passen. We lachen erom met elkaar, genieten nog even verder en besluiten dan op te gaan drogen. Tegen vier uur gaan we naar de kamer, maar niet voor lang: we willen namelijk nog even een uurtje poolen. Het duurt uiteraard een tijdje voordat we het hebben kunnen regelen, maar dan kunnen we heel ontspannen nog een spelletje doen.

Na het spelletje gaan we terug naar de kamer, waar we de koffers zo ver mogelijk inpakken. Ook proberen we nog even een uurtje te slapen en natuurlijk nemen we een douche. Het zal lang duren voor we dat weer kunnen doen, aangezien we pas vrijdagmiddag Nederlandse tijd landen.

Precies om half acht lopen we het restaurant van het hotel in. Bijna onmiddellijk is er gedoe: omdat we alleen de kamer langer gereserveerd zouden hebben, wordt er verwacht dat we per persoon 2500 roepie voor het avondeten betalen (omgerekend zo’n €13,50), exclusief drankjes. Op onze reserveringsbon staat echter ‘dinner’, wat zou betekenen dat het avondeten inclusief is. De ober belooft het uit te zoeken.

Intussen gaan wij snel eten, want we moeten om half tien helemaal klaar zijn om te vertrekken. Om ons heen gaat de discussie over het eten door. Uiteindelijk besluiten we met een groep naar de receptie te gaan om het uit te zoeken. Hierbij voert één van onze groepsleden het woord. Hij legt uit dat er op de bon een uitchecktijd van 28 juli 11.00 staat en dat we in feite nog tot morgenochtend zouden mogen blijven. Het wordt een flink protest, waarbij een ober ondertussen van een groepslid dat zich niet met de discussie bemoeit een handtekening op de betalingsbon probeert te krijgen. De man achter de receptie probeert contact te zoeken met onze reisleider, want het lijkt erop dat het niet opgelost kan worden. Onze reisleider is zeer behulpzaam: van hem moeten we niet zo moeilijk doen, omdat hij vaker met groepen in het hotel komt…

Na lang (zeer lang) discussiëren wordt er afgesproken dat de overnachtingsprijs iets aangepast wordt. Op die manier zit het avondeten erbij. Dit vinden we prima en we gaan haastig terug naar de kamer om de laatste spullen in te pakken. Vervolgens checken we uit, wat natuurlijk ook weer lang duurt.

Tegen half tien zien we onze chauffeur en bijrijder en een vervangende reisleider. Hij spreekt gebrekkig Engels en als ik hem aanspreek, mag ik de overige groepsleden vertellen wat ze met hun koffers moeten doen…

We laden de koffers in, stappen in en zien dat er al een onbekend groepje mensen in de bus zit. Zij komen van een ander hotel en gaan met ons mee naar het vliegveld. We vertrekken snel, want het is nog een flink stuk rijden. Om ons heen is het donker, waardoor we geen idee hebben waar we rijden. Ondertussen praat de vervangende reisleider met ons en wil hij een foto met ons samen, want ‘omdat wij aardig doen, zijn we familie’.

Rond elf uur komen we in de buurt van Colombo. We gaan nog een zijstraat in, omdat we nog een groep mensen bij een ander hotel op moeten halen. Vervolgens rijden we een stuk door Colombo, waar we hoge gebouwen en een deel van de haven zien.

Uiteindelijk komen we bij de snelweg en zien we dat het nog 22 kilometer naar het vliegveld is. Hier komen we rond kwart over twaalf (middernacht) aan. We halen snel de koffers uit de bus en gaan de vertrekhal in. Meteen moeten de koffers door de controle. Ik krijg nog een ondervraging over de spuitbus deodorant en haarlak in mijn koffer, maar mag dan doorlopen. Vervolgens worden de koffers nog een keer gecontroleerd voor we naar de incheckbalie mogen. Hier staat een lange rij en het duurt dan ook erg lang voor we kunnen inchecken.

Als we aan de beurt zijn, vragen we meteen of we alsjeblieft naast elkaar kunnen zitten. Voor de eerste vlucht kan dit geregeld worden, voor de tweede vlucht moeten we in Qatar zijn, wordt ons verteld. Dat hopen we dan maar, want nu zit mijn vriend tijdens de tweede vlucht op rij 33 en ik op rij 19.

We gaan door de paspoortcontrole en wachten dan op wat groepsleden. Ook zij zitten allemaal ver uit elkaar, op het stel na dat precies na ons incheckte. We vinden het allemaal heel vreemd, waarom kunnen we niet gewoon naast elkaar zitten? Werkelijk iedereen is uit elkaar geplaatst, tot een gezin aan toe.

Langzaam gaan we richting de gate. We kopen nog een flesje drinken voor onderweg en gaan dan naar onze gate. Hier is ook weer een controle… en moeten we ons flesje drinken inleveren. De schoenen moeten ook uit. Na de controle is weinig ruimte om ze weer aan te doen, dus loop ik maar op mijn sokken de wachtruimte in.

In de wachtruimte mogen we heel wat tijd doorbrengen, want het vliegtuig is te laat binnen gekomen. Pas tegen kwart over drie begint het boarden (we vertrekken officieel vijf voor half vier). We boffen nog een beetje deze vlucht: we zitten op de rij achter de toiletten, waardoor we veel beenruimte hebben.

Vrij snel nadat we vertrokken zijn, krijgen we een maaltijd. Terwijl de crew nog bezig is met uitdelen, wordt de turbulentie zo heftig dat ook zij moeten gaan zitten. Dit zorgt ervoor dat de vlucht nu al minder fijn is dan we verwacht hadden. Het is onrustig, er is turbulentie en we moeten nog een heel eind vliegen.

Iets over zessen landen we op het vliegveld van Doha, Qatar. We haasten ons zo snel als we kunnen naar de gate, want we willen onze plaatsen regelen en om half zeven begint het boarden alweer. Rennend gaan we naar de gate, waar we het vragen. Helaas kan er niks gedaan worden: de hele vlucht zit vol.

Mijn vriend mag vanwege zijn plaats achterin al vrij snel aan boord, ik blijf achter en ga met de laatste mensen aan boord. Zodra ik bij het vliegtuig ben, haast ik me naar achteren: is het mijn vriend gelukt met iemand te wisselen? Nee, iedereen reist samen. Dan ineens zegt een man in een stoel schuin achter mijn vriend dat hij wel wil wisselen. We bedanken hem uitgebreid, want schuin achter elkaar is beter dan ruim tien rijen uit elkaar.

Ik installeer me en wacht samen met mijn vriend tot we vertrekken. Dit duurt nog even, omdat we moeten wachten op een groep Chinezen, wiens vlucht vertraagd is. Als zij aan boord komen, moet er eigenlijk eentje naast mij komen zitten. Een steward, die op de hoogte is van onze poging om te wisselen, stuurt haar echter naar de plaats van mijn vriend en laat mijn vriend naast mij zitten. We zijn hem echt heel dankbaar, want zeven uur naast elkaar in een vliegtuig zitten is toch fijner dan zo veel rijen uit elkaar!

We kunnen weer lachen: we zitten toch naast elkaar!

Het wordt opnieuw geen fijne vlucht, ondanks dat we naast elkaar zitten. Er is weer veel turbulentie, we zijn chagrijnig door de lange dag en vluchten, we hebben nauwelijks bewegingsruimte en het eten is alles behalve geweldig. Af en toe lopen we even op en neer naar groepsgenoten en we proberen nog een film te kijken. Toch hebben we allebei zin om heel hard te gaan juichen als we eindelijk gaan dalen.

Bijna weer vaste grond onder de voeten...


Met iets vertraging landen we in de regen op Schiphol. We taxiën naar de gate, moeten even wachten en staan dan eindelijk weer op Nederlandse bodem. We gaan door de paspoortcontrole, wachten op de koffers en nemen afscheid van onze groepsleden. Als onze koffers er zijn, verlaten we de bagageruimte en lopen we de aankomsthal in, waar de ouders van mijn vriend op ons wachten om ons naar huis te brengen. Het zal alles behalve stil zijn in de auto, want we hebben heel veel te vertellen!



woensdag 6 september 2017

Reisverslag Sri Lanka 2017: dag 15 t/m 17

Maandag 24 juli 2017 t/m woensdag 26 juli 2017: Induruwa

De komende dagen blijven we in Induruwa, waar we kunnen genieten van zon, zee, strand en het zwembad. Ook kunnen we bijkomen van de indrukwekkende reis die we tot nu toe gemaakt hebben.

Maandag 24 juli 2017

Na het vroege opstaan van de afgelopen twee weken, willen we vandaag graag even uitslapen. Helaas zitten we nog zo in ons ritme dat we toch vroeg wakker zijn. We nemen snel een douche, ontbijten en trekken dan onze zwemspullen aan. Buiten op het strand zoeken we twee lege bedjes, waar een personeelslid van het hotel matrassen op legt voor ons. Dan kan het genieten beginnen!

We proberen even de zee in te gaan, maar deze is erg wild. Er zijn hoge golven en er staat een sterke stroming, dus verder dan pootje baden komen we niet.

De zee bij Induruwa

In het zwembad kunnen we wel heerlijk onder water. Het is een bijzonder zwembad: het is lang en smal en er liggen groene tegels op de bodem, zodat het water groen lijkt.

Het zwembad met 'groen' water

De hele ochtend wisselen we zwemmen en luieren af. Ook kijken we naar de kleine eekhoorntjes, die rondlopen en van boom naar boom springen.

Rond lunchtijd gaan we naar het terras om iets te eten. Pas veertig minuten nadat we besteld hebben, krijgen we onze maaltijd. De hamburger die mijn vriend besteld heeft, blijkt echter nog rauw te zijn. Hij stuurt hem terug en mag vervolgens nog een keer twintig minuten wachten. Ook het betalen van de rekening duurt lang: we moeten er twee keer om vragen en dan nog een tijd wachten. Uiteindelijk zitten we een kleine twee uur op het terras.

’s Middags doen we weinig: liggen, zwemmen en weer liggen. Als het donker begint te worden, gaan we terug naar de kamer, waar we zien dat de schoonmaak een olifant heeft gemaakt van handdoeken. Een erg leuk gezicht!

De olifant van handdoeken met onze reisknuffels

Rond half acht gaan we eten. In tegenstelling tot gisteren is het eten niet best: het zijn veel Sri Lankaanse gerechten, die of heel pittig zijn of met vlees bereid. Ook andere groepsgenoten zijn niet echt te spreken over het eten. We besluiten het restaurant te verlaten en gaan naar de pooltafel voor een spelletje met z’n allen. Dit zorgt voor een heleboel hilariteit en een erg gezellige avond.

Na het spelletje wensen we elkaar welterusten en gaan we terug naar onze kamer. Op naar morgen, naar de volgende relax-dag!

Dinsdag 25 juli

We komen al iets meer uit ons ritme en slapen een beetje uit. Vervolgens begint onze dag, die ’s ochtends bijna een herhaling is van gisteren. De lunch wordt vandaag gelukkig sneller geserveerd, zodat we iets langer van onze middag kunnen genieten.

Omdat we het luieren en zwemmen eigenlijk al een beetje zat zijn, zoeken we een tuktuk op om ons naar wat winkeltjes te brengen. We leggen uit waar we heen willen en spreken een prijs af met de chauffeur.

In de tuktuk rijden we naar Bentota, de grote ‘stad’ naast Induruwa. Onderweg passeren we wat winkels, maar de chauffeur rijdt door. Ineens slaat hij een zijweggetje in. Mijn vriend en ik kijken elkaar aan, waar gaan we nu heen? De chauffeur stopt bij een soort opslagloods, waar heel veel houten beelden buiten staan. Hier is de souvenirwinkel, meldt hij. Met opgetrokken wenkbrauwen kijken mijn vriend en ik elkaar aan. Is dit een winkel?

Binnen worden we echter aangenaam verrast. Het is inderdaad een souvenirwinkel, alleen dan op z’n Sri Lankaans. Er zijn beeldjes, armbandjes, kussenslopen, muziekinstrumenten, beelden, magneten, maskers… Eigenlijk alles wat je maar kunt verzinnen, behalve kleding, is er wel.

Nadat we een paar dingen gekocht hebben, stappen we weer in de tuktuk en laten we ons naar een supermarkt brengen. Helaas hebben ze hier ook geen kleding, dus vragen we de chauffeur om advies. Hij brengt ons naar een speciale T-shirt winkel, waar we omgerekend voor 5 euro twee T-shirts kopen met een olifant en de tekst ‘Sri Lanka’ eronder. Wij hebben onze souvenirs!

Even poseren in de nieuwe shirts!

We gaan terug naar het hotel, waar we de chauffeur volgens afspraak betalen met een fooitje erbij, omdat hij nog naar een extra winkel gereden is. We brengen onze souvenirs naar de kamer, kleden ons weer om en vermaken ons de rest van de middag met zwemmen en kijken naar twee mannen die met behulp van een touwtje als waterpas een recht muurtje proberen te maken.

Een muurtje bouwen...

’s Avonds eten we weer in het restaurant van het hotel en opnieuw is het eten niet echt denderend. Gelukkig is het wel erg gezellig, zeker als er een soort strijd ontstaat met een man met een enorm overdreven accent over een raam dat wel of niet open mag staan. Morgen, horen we hem vertellen, is hij er echter niet, omdat hij met zijn gezin naar Kandy gaat en daar overnacht. Zullen we dan wel de strijd om het raam winnen? Het heeft in ieder geval voor een zeer amusante avond gezorgd en we kijken uit naar morgen!

Woensdag 26 juli 2017

Nadat we een beetje uitgeslapen hebben, douchen we, kleden we ons aan en ontbijten we in het restaurant. Vervolgens leggen we onze spullen neer bij twee bedjes en lopen we een stukje langs het strand. Het valt ons op dat er erg veel afval ligt. We vragen ons af of het allemaal aangespoeld afval is of dat het misschien ook gewoon gedumpt wordt. Het is zonde, want het verpest het strand eigenlijk een beetje.

We gaan terug naar onze bedjes en doen onze gebruikelijke ochtendactiviteiten: zonnen, zwemmen en luieren. We krijgen nog even bezoek van een zwarte zwerfhond, die we vaker gezien hebben en Sirius genoemd hebben (vernoemd naar Sirius Zwarts uit de Harry Potter boeken, die in een zwarte hond kon veranderen).

Sirius de zwerfhond op het strand

Als we geluncht hebben op het terras, wat ons vandaag slechts een uur kost, liggen we nog een tijdje op onze bedjes voor we rond vier uur naar de kamer gaan om onze fotocamera’s te halen. We lopen hetzelfde stuk als vanochtend, maar klimmen nu wel de rotsen op waar we vanochtend omgedraaid waren. Bovenop de rotsen hebben we een prachtig uitzicht op de woeste golven.

Golven die breken op de rotsen

We maken wat foto’s en genieten van de machtige golven. Voor ons is het mooi, maar we begrijpen dat het voor mensen die de tsunami van 2004 meegemaakt hebben erg beangstigend is. Induruwa zelf werd bijna niet getroffen (een verborgen rif hield de grootste golven tegen), maar het land Sri Lanka werd wel zwaar getroffen. Meer dan 38.000 mensen kwamen om het leven. In het gebied waar de Tamil Tijgers actief waren geweest, was er een extra gevaar: landmijnen die de Tijgers begraven hadden, spoelden nu uit het zand, waardoor er nog meer slachtoffers kwamen.

Nadat we wat foto’s gemaakt hebben, lopen we terug richting het hotel. Door het zachte zand gaat het terug lopen langzaam: af en toe zakken we tot onze enkels weg in het zand.

Bij het hotel nemen we nog een snelle duik in het zwembad voor we ons gaan opfrissen voor het avondeten. Het is de laatste avond dat we allemaal samen zullen eten (een deel van de groep gaat morgen de stadstour in Colombo doen en eet daar), dus hebben we een tafel gereserveerd om nog één keer samen te eten. De avond sluiten we af met een drankje in de bar.

Aan alles komt helaas een eind, ook aan onze vakantie...

Het is een erg gezellige vakantie geweest met heel veel bijzondere indrukken. Morgen hebben we nog één dag om te genieten van het Sri Lankaanse weer en dan is het alweer terug naar Nederland.


Tot morgen!

Lees verder: Dag 18 en 19



zondag 3 september 2017

Reisverslag Sri Lanka 2017: dag 14

Zondag 23 juli 2017: Embilipitiya → Induruwa

Vandaag is alweer onze laatste echte reisdag in Sri Lanka. De vakantie is gelukkig nog niet voorbij, we hebben nog een aantal stranddagen in het vooruitzicht, maar het is wel de laatste dag dat we een lange rit zullen maken in onze grote, roze bus. Onderweg zullen we nog stoppen bij een weeshuis voor olifantjes en bij het oude fort Galle.

De dag begint vroeg, aangezien we al om kwart over acht in de bus moeten zitten. We nemen een douche, kleden ons aan en ontbijten beneden in het restaurant. Daarna is het terug naar de kamer om tanden te poetsen en in te pakken, uitchecken en naar de bus! Daar blijkt dat er een aantal groepsgenoten niet lekker zijn. Ook de reisleider voelt zich niet helemaal goed. Voor hen is het extra fijn dat vandaag de laatste lange rit is.

Rond kwart over acht vertrekken we. We rijden in ongeveer een halfuur naar het Elephant Transit Home. Dit is een soort weeshuis voor kleine olifantjes die geen moeder meer hebben. In het Elephant Transit Home worden ze opgevangen en gevoerd. Zo kunnen ze weer aansterken. Ze mogen er blijven tot ze maximaal zes jaar oud zijn, daarna gaan ze terug het wild in. Uiteraard worden ze vrij gelaten in nationale parken, zodat ze in de gaten gehouden kunnen worden.

Voor we naar binnen gaan, ziet onze reisleider twee kleine uiltjes in een boom. Ze zijn lastig te zien, omdat ze heel erg verstopt zitten. Als we ze toch met moeite gezien hebben, gaan we het Elephant Transit Home in. Aan het einde van een pad is een uitkijkplatform gebouwd. Het kijkt uit op een grote vlakte met wat bomen in het midden, een klein meertje en een overdekt gedeelte. Er lopen al een paar olifantjes, die spelen met de takken die op de grond liggen.

Olifanten in het Elephant Transit Home

Rond negen uur begint het voeren van de olifantjes, waar we voor gekomen zijn. De olifanten, die elders in het nationale park bij het ‘weeshuis’ verblijven, verzamelen zich in een nette rij en mogen in groepjes naar het overdekte gedeelte komen. Daar worden ze gevoerd met behulp van een trechter en een lange slang.

Even wachten in de rij en dan in groepjes naar de drinkplaats!

De eerste olifantjes die komen, zijn duidelijk nog erg jong. Ze hobbelen braaf naar de overdekte plaats, happen naar de slang en drinken hun melk. Dan gaan ze de open vlakte op. Wat wel opvalt, is dat ze moeten gehoorzamen: als ze terug willen komen, worden ze met een tak geslagen tot ze weg gaan.

Het voeren van de olifantjes

De grotere olifanten komen wat later. Als ze klaar zijn met drinken, mogen ook zij nog even ‘spelen’. Een grote olifant, die een kunstbeen blijkt te hebben, vindt vooral het water erg leuk. Zijn kunstbeen is geen enkele hindernis, hij gebruikt gewoon andere olifanten als steuntje!

Zo'n kunstbeen is geen probleem!

Terwijl de olifanten in groepjes drinken, kunnen we ze goed bekijken. Een aantal hebben duidelijk littekens, waarschijnlijk door de gebeurtenis waarbij ze hun moeder kwijt zijn geraakt. De littekens geven ook aan dat er een zeer grote kans is dat hun moeder niet meer leeft.

Een van de olifanten met littekens

Het liefst zouden we blijven kijken naar de olifantjes, maar we hebben nog een lange rit voor ons. We verlaten het ‘weeshuis’ en gaan de bus weer in. Ruim anderhalf uur rijden we over de hobbelige Sri Lankaanse weg voor we stoppen bij een restaurant met uitzicht over de oceaan. Hier zullen we koffie drinken.

We maken wat foto’s bij het water, terwijl we wachten op onze drankjes. Veel foto’s kunnen we niet maken: het begint ineens te regenen. Gelukkig duurt de bui niet lang.

Uitzicht bij de koffiestop

Na de koffie maken we een praatje met de bijrijder van de bus. We hebben een beetje medelijden met hem: we hebben gezien dat hij vaak het zware werk moet doen (met koffers sjouwen) en dat hij een beetje het slaafje van de reisleider is (we hebben hem bijvoorbeeld de tas van de reisleider zien dragen, in plaats van dat hij dat zelf doet). Ook heeft de reisleider vanochtend verteld dat hij per dag vijftig cent fooi per persoon krijgt, terwijl de chauffeur het dubbele krijgt. We besluiten samen dat hij van ons nog wat extra fooi krijgt.

Als iedereen klaar is met koffie drinken en foto’s maken, vervolgen we onze rit. Het is een weinig interessante rit, aangezien er niet echt iets bijzonders te zien is. We rijden een stuk over de snelweg en stoppen uiteindelijk bij een hotel vlakbij fort Galle voor de lunch. Buiten is het erg warm en benauwd, het regenbuitje van eerder heeft nauwelijks voor verkoeling gezorgd.

Ook binnen in het restaurant is het warm. Na de lunch lopen we dan ook even een rondje op zoek naar het zwembad van het hotel. Daar zitten we een paar minuten met onze voeten in het water, wat wel voor verkoeling zorgt. Vervolgens gaan we terug naar de groep, omdat er nog een groepsfoto gemaakt moet worden. Na de foto bedanken we met z’n allen de reisleider en krijgt hij van veel mensen nog een fooi.

Met het officiële gedeelte van de reis achter de rug gaan we verder richting fort Galle. Dankzij het tv-programma Wie is de Mol? kijken mijn vriend en ik hier allebei erg naar uit. We verheugen ons erop door de smalle straatjes te lopen en dingen te herkennen van het programma. Helaas krijgen we een nare verrassing: de bus rijdt een stukje door het fort zonder te stoppen en gaat er dan weer uit. Foto’s konden we alleen vanuit de bus maken.

Moon Bastion, gefotografeerd vanuit de bus

Langzaam ontstaat er in de bus wat gemor. Waarom konden we niet stoppen? De reisleider staat op en spreekt ons toe. Het was zijn keuze het zo te doen, omdat er een paar zieke mensen in de groep zijn en die het liefst zo snel mogelijk naar het hotel willen. Een van onze groepsgenoten reageert terug met dat er ook genoeg mensen zijn die het fort wel wilden bekijken. Onze reisleider besluit om te gaan stemmen: wie wil er terug naar het fort en wie wil er naar het hotel? Omdat er een meerderheid is die stemt voor teruggaan, keert de bus alsnog om.

Het is niet heel veel tijd die we krijgen: binnen 20 minuten moeten we terug bij de bus zijn. Zodra de chauffeur stopt, sprinten mijn vriend en ik naar buiten. We willen namelijk graag Bastion Utrecht zien, omdat we in de buurt van Utrecht wonen. We gaan letterlijk rennend door de straten, waarbij we nog net iets zien van de VOC, van wie het fort vroeger was.

Hier hebben 'De Mol' Margriet en kandidaat Martine ook gestaan

Buiten adem bereiken we de rand van het fort. In de verte zien we een toren, die bij Bastion Utrecht hoort. We hebben echter geen tijd om erheen te lopen, dus houden we het bij een foto.

De vuurtoren (links) met ernaast het punt Bastion Utrecht

We gaan snel terug richting de bus, maar zetten onderweg nog wel even het straatje op de foto. Het is echt jammer dat we geen tijd hebben om verder op verkenning te gaan, want we hadden nog veel meer willen zien.

Een van de vele smalle straatjes in fort Galle

Bij de bus zetten we nog even de Nederlands Hervormde Kerk op de foto, ook een bekende uit Wie is de Mol?. Dan moeten we helaas de bus weer in en fort Galle achter ons laten.

De Nederlands Hervormde Kerk

Via de snelweg rijden we naar Induruwa, waar ons laatste hotel is. Onderweg probeert de reisleider nog wat reclame te maken voor de stadstour in de hoofdstad Colombo, die we de laatste dag kunnen doen. We vliegen echter om kwart over drie ’s nachts terug, dus wij blijven liever overdag in het hotel, zodat we uitgerust aan de vlucht kunnen beginnen. Meer mensen denken er zo over, iets wat onze reisleider niet lijkt te waarderen: hij blijft benadrukken dat de stadstour de beste optie is en dat een late check-out duur is. Wij zijn al vastbesloten: het wordt een late check-out!

Als we bij het hotel aankomen, dat er prima uit ziet, bedanken we de chauffeur en de bijrijder en geven we ze beiden nog een extra fooi. Dan willen we naar onze kamer, maar dat kan niet voor we beiden voor de sleutel getekend hebben. Het liefst willen we de late check-out nu regelen, alleen wil de reisleider ons eerst bij elkaar hebben. Hij moet namelijk een lijst maken van iedereen die mee gaat naar Colombo. Het wordt een ‘lijstje’: slechts acht mensen gaan mee.

We willen een tweede poging doen de late check-out te regelen, maar opnieuw mag dit niet: de reisleider moet eerst zijn kantoor bellen om door te geven hoeveel mensen er meegaan naar Colombo. Vervolgens meldt hij dat de prijs van de excursie omhoog gaat, omdat er te weinig mensen mee gaan.

Dan mogen we eindelijk proberen een late check-out te regelen. We vragen het aan een man, die achter de balie staat. Hij belooft te kijken, we moeten alleen even vijf minuten wachten. Tot onze verbazing loopt hij weg… en komt niet meer terug.

We vragen het aan een vrouw achter de receptie, die reageert alsof we haar verteld hebben dat de wereld vergaat. Pas als onze reisleider erbij komt, begint ze iets te regelen. Natuurlijk vragen we een bevestiging, want we weten dat het anders echt niet geregeld is.

Met de uitgeprinte bevestiging gaan we naar onze kamer, die niet ver weg is. We kleden ons meteen om en duiken dan in het zwembad. Dat hadden we even nodig! Het is een lange dag geweest, we hebben een lange reis achter de rug en we zijn ook zeker moe van alle indrukken van de afgelopen twee weken.

’s Avonds kunnen we nog genieten van een prima maaltijd voor we moe in ons bed ploffen. De komende dagen kunnen we gelukkig heerlijk bijkomen van de bijzondere reis, waarover we zeker nog lang na zullen praten.


Tot morgen!

Lees verder: Dag 15 t/m 17 (Induruwa)