Reisverslag Sri Lanka 2017: dag 18 en 19

Donderdag 27 juli 2017 & vrijdag 28 juli 2017: Induruwa → Amsterdam

Onze laatste dag in Sri Lanka… In de nacht van donderdag op vrijdag zullen we via Doha (Qatar) terug vliegen naar Amsterdam, maar eerst kunnen we nog een hele dag genieten van het Sri Lankaanse strand.

Omdat we pas ’s nachts vliegen, proberen we ’s ochtends alvast zo lang mogelijk uit te slapen. We doen erg rustig aan en ontbijten zo laat mogelijk. Na het ontbijt gaan we even terug naar de kamer, waar we besluiten nog één keer terug te gaan naar de souvenirwinkel.

We verlaten het hotel, steken de weg over en spreken een tuktukchauffeur aan. Hij lijkt ons te begrijpen en we gaan op weg. De zijweg waar de andere chauffeur de vorige keer inging, rijdt deze chauffeur echter voorbij. We leggen nogmaals uit waar we heen willen en nu begrijpt hij ons echt. Via een secundaire route langs een meer komen we uiteindelijk alsnog bij de grote souvenirloods, waar we nog wat kleine dingetjes kopen.

Met de tuktuk gaan we terug naar het hotel, waar we de chauffeur bedanken en de afgesproken prijs betalen. We gaan naar onze kamer, kleden ons om en zoeken vervolgens een plekje op het strand. Omdat de oceaan erg ruw is, gaan we alleen even pootje baden voor we een duik nemen in het zwembad.

Nog een laatste dag genieten van het strand

Rond half één gaan we naar het terras om te lunchen. Zoals we inmiddels gewend zijn, duurt het erg lang voordat we de hele maaltijd gehad hebben: bestellen, wachten, eten, wachten op de rekening, nog langer wachten op de rekening, betalen, wachten op het wisselgeld en na nog even gewacht te hebben op het wisselgeld kunnen we terug naar het strand.

We nemen nog één keer een duik in het zwembad. Ondertussen zijn er al wat groepsleden vertrokken voor de stadstour naar Colombo. We zeggen hen gedag en genieten vervolgens verder van het zwembad. Ineens zien we een stel dat mee naar Colombo zou gaan terug komen. Verbaasd gaan we erheen om het verhaal aan te horen. Het vertrek was al vertraagd en zou nog verder vertraagd worden, omdat nog niet iedereen er was. Bovendien moest er eerst nog een groep naar het vliegveld gebracht worden. Hierdoor zou de stadstour Colombo maar heel kort tijdens daglicht gedaan kunnen worden, aangezien het op Sri Lanka vroeg donker wordt. Het stel besloot daarop de bus weer te verlaten en vanavond gewoon met ons mee naar het vliegveld te gaan.

Het verhaal lijkt weer typisch bij onze reis en het land te passen. We lachen erom met elkaar, genieten nog even verder en besluiten dan op te gaan drogen. Tegen vier uur gaan we naar de kamer, maar niet voor lang: we willen namelijk nog even een uurtje poolen. Het duurt uiteraard een tijdje voordat we het hebben kunnen regelen, maar dan kunnen we heel ontspannen nog een spelletje doen.

Na het spelletje gaan we terug naar de kamer, waar we de koffers zo ver mogelijk inpakken. Ook proberen we nog even een uurtje te slapen en natuurlijk nemen we een douche. Het zal lang duren voor we dat weer kunnen doen, aangezien we pas vrijdagmiddag Nederlandse tijd landen.

Precies om half acht lopen we het restaurant van het hotel in. Bijna onmiddellijk is er gedoe: omdat we alleen de kamer langer gereserveerd zouden hebben, wordt er verwacht dat we per persoon 2500 roepie voor het avondeten betalen (omgerekend zo’n €13,50), exclusief drankjes. Op onze reserveringsbon staat echter ‘dinner’, wat zou betekenen dat het avondeten inclusief is. De ober belooft het uit te zoeken.

Intussen gaan wij snel eten, want we moeten om half tien helemaal klaar zijn om te vertrekken. Om ons heen gaat de discussie over het eten door. Uiteindelijk besluiten we met een groep naar de receptie te gaan om het uit te zoeken. Hierbij voert één van onze groepsleden het woord. Hij legt uit dat er op de bon een uitchecktijd van 28 juli 11.00 staat en dat we in feite nog tot morgenochtend zouden mogen blijven. Het wordt een flink protest, waarbij een ober ondertussen van een groepslid dat zich niet met de discussie bemoeit een handtekening op de betalingsbon probeert te krijgen. De man achter de receptie probeert contact te zoeken met onze reisleider, want het lijkt erop dat het niet opgelost kan worden. Onze reisleider is zeer behulpzaam: van hem moeten we niet zo moeilijk doen, omdat hij vaker met groepen in het hotel komt…

Na lang (zeer lang) discussiëren wordt er afgesproken dat de overnachtingsprijs iets aangepast wordt. Op die manier zit het avondeten erbij. Dit vinden we prima en we gaan haastig terug naar de kamer om de laatste spullen in te pakken. Vervolgens checken we uit, wat natuurlijk ook weer lang duurt.

Tegen half tien zien we onze chauffeur en bijrijder en een vervangende reisleider. Hij spreekt gebrekkig Engels en als ik hem aanspreek, mag ik de overige groepsleden vertellen wat ze met hun koffers moeten doen…

We laden de koffers in, stappen in en zien dat er al een onbekend groepje mensen in de bus zit. Zij komen van een ander hotel en gaan met ons mee naar het vliegveld. We vertrekken snel, want het is nog een flink stuk rijden. Om ons heen is het donker, waardoor we geen idee hebben waar we rijden. Ondertussen praat de vervangende reisleider met ons en wil hij een foto met ons samen, want ‘omdat wij aardig doen, zijn we familie’.

Rond elf uur komen we in de buurt van Colombo. We gaan nog een zijstraat in, omdat we nog een groep mensen bij een ander hotel op moeten halen. Vervolgens rijden we een stuk door Colombo, waar we hoge gebouwen en een deel van de haven zien.

Uiteindelijk komen we bij de snelweg en zien we dat het nog 22 kilometer naar het vliegveld is. Hier komen we rond kwart over twaalf (middernacht) aan. We halen snel de koffers uit de bus en gaan de vertrekhal in. Meteen moeten de koffers door de controle. Ik krijg nog een ondervraging over de spuitbus deodorant en haarlak in mijn koffer, maar mag dan doorlopen. Vervolgens worden de koffers nog een keer gecontroleerd voor we naar de incheckbalie mogen. Hier staat een lange rij en het duurt dan ook erg lang voor we kunnen inchecken.

Als we aan de beurt zijn, vragen we meteen of we alsjeblieft naast elkaar kunnen zitten. Voor de eerste vlucht kan dit geregeld worden, voor de tweede vlucht moeten we in Qatar zijn, wordt ons verteld. Dat hopen we dan maar, want nu zit mijn vriend tijdens de tweede vlucht op rij 33 en ik op rij 19.

We gaan door de paspoortcontrole en wachten dan op wat groepsleden. Ook zij zitten allemaal ver uit elkaar, op het stel na dat precies na ons incheckte. We vinden het allemaal heel vreemd, waarom kunnen we niet gewoon naast elkaar zitten? Werkelijk iedereen is uit elkaar geplaatst, tot een gezin aan toe.

Langzaam gaan we richting de gate. We kopen nog een flesje drinken voor onderweg en gaan dan naar onze gate. Hier is ook weer een controle… en moeten we ons flesje drinken inleveren. De schoenen moeten ook uit. Na de controle is weinig ruimte om ze weer aan te doen, dus loop ik maar op mijn sokken de wachtruimte in.

In de wachtruimte mogen we heel wat tijd doorbrengen, want het vliegtuig is te laat binnen gekomen. Pas tegen kwart over drie begint het boarden (we vertrekken officieel vijf voor half vier). We boffen nog een beetje deze vlucht: we zitten op de rij achter de toiletten, waardoor we veel beenruimte hebben.

Vrij snel nadat we vertrokken zijn, krijgen we een maaltijd. Terwijl de crew nog bezig is met uitdelen, wordt de turbulentie zo heftig dat ook zij moeten gaan zitten. Dit zorgt ervoor dat de vlucht nu al minder fijn is dan we verwacht hadden. Het is onrustig, er is turbulentie en we moeten nog een heel eind vliegen.

Iets over zessen landen we op het vliegveld van Doha, Qatar. We haasten ons zo snel als we kunnen naar de gate, want we willen onze plaatsen regelen en om half zeven begint het boarden alweer. Rennend gaan we naar de gate, waar we het vragen. Helaas kan er niks gedaan worden: de hele vlucht zit vol.

Mijn vriend mag vanwege zijn plaats achterin al vrij snel aan boord, ik blijf achter en ga met de laatste mensen aan boord. Zodra ik bij het vliegtuig ben, haast ik me naar achteren: is het mijn vriend gelukt met iemand te wisselen? Nee, iedereen reist samen. Dan ineens zegt een man in een stoel schuin achter mijn vriend dat hij wel wil wisselen. We bedanken hem uitgebreid, want schuin achter elkaar is beter dan ruim tien rijen uit elkaar.

Ik installeer me en wacht samen met mijn vriend tot we vertrekken. Dit duurt nog even, omdat we moeten wachten op een groep Chinezen, wiens vlucht vertraagd is. Als zij aan boord komen, moet er eigenlijk eentje naast mij komen zitten. Een steward, die op de hoogte is van onze poging om te wisselen, stuurt haar echter naar de plaats van mijn vriend en laat mijn vriend naast mij zitten. We zijn hem echt heel dankbaar, want zeven uur naast elkaar in een vliegtuig zitten is toch fijner dan zo veel rijen uit elkaar!

We kunnen weer lachen: we zitten toch naast elkaar!

Het wordt opnieuw geen fijne vlucht, ondanks dat we naast elkaar zitten. Er is weer veel turbulentie, we zijn chagrijnig door de lange dag en vluchten, we hebben nauwelijks bewegingsruimte en het eten is alles behalve geweldig. Af en toe lopen we even op en neer naar groepsgenoten en we proberen nog een film te kijken. Toch hebben we allebei zin om heel hard te gaan juichen als we eindelijk gaan dalen.

Bijna weer vaste grond onder de voeten...

Met iets vertraging landen we in de regen op Schiphol. We taxiën naar de gate, moeten even wachten en staan dan eindelijk weer op Nederlandse bodem. We gaan door de paspoortcontrole, wachten op de koffers en nemen afscheid van onze groepsleden. Als onze koffers er zijn, verlaten we de bagageruimte en lopen we de aankomsthal in, waar de ouders van mijn vriend op ons wachten om ons naar huis te brengen. Het zal alles behalve stil zijn in de auto, want we hebben heel veel te vertellen!