Reisverslag Canada & VS 2018: dag 21 + 22

<-- Vorige dag

Zondag 5 augustus 2018 + maandag 6 augustus 2018: Vancouver --> Amsterdam

Na drie ontzettend mooie weken is de laatste dag van onze vakantie aangebroken: vanmiddag, om kwart voor zes, vliegen we vanaf Vancouver International Airport terug naar Nederland.

Omdat we pas zo laat vliegen, proberen we lekker uit te slapen. Vervolgens pakken we op ons gemak alle spullen in, waarbij we de spullen voor onderweg al apart houden. Pas tegen elven laden we de auto in en checken we uit. We rijden eerst naar West Coast Mini Putt, een minigolfbaan in de wijk Richmond, de wijk waar ons hotel ook is. Het heeft een gezellige ingang: aan de muur hangen allerlei puzzels en er is veel met kleur gedaan.

We betalen de toegang en moeten vervolgens even wachten, omdat er net een gezin voor ons naar binnen is gegaan. We hoeven ons echter niet te vervelen: er is een groot Jengaspel dat we mogen spelen. Het gaat goed en net op het moment dat het gevaarlijk wordt, mogen we naar binnen.

Het gaat net goed met Jenga

De baan van achttien holes is in twee delen verdeeld: baan één tot en met negen zijn in de eerste zaal, de andere negen banen zijn in de andere zaal. Het eerste deel is vooral kleurrijk met veel versiering aan de muren en verschillende gekleurde lampen. De banen zijn alles behalve standaard: door de hoeken en hobbels is het nog een aardige uitdaging.

Het tweede deel van de baan is in het donker: de banen en balletjes lichten op onder uv-licht. Ook hier zijn de banen zeer uitdagend, met als toppunt natuurlijk de laatste baan. Hierbij moet je het balletje precies in een gaatje bovenaan een schuine helling krijgen. Lukt dit, dan komt je foto op de muur bij de ingang. Helaas lukt het ons geen van tweeën.

Het tweede deel (foto gemaakt met telefoon)

Ondanks het mislukken van baan achttien vonden we het een leuke ochtend. Ook krijgen we allebei nog een prijsje: mijn verloofde krijgt een lolly als troostprijs en ik mag als winnaar iets uitkiezen uit een kistje met blikjes drinken en verschillende soorten snoep. Ik ga voor een zakje M&M’s met karamelvulling, een smaak die ik in Nederland nog nooit gezien heb.

Met onze prijzen gaan we terug naar de auto. We rijden vervolgens naar het Terra Nova Rural Park, een park aan de rand van de stad. Vanaf het park heb je een mooi uitzicht op de South Terminal van Vancouver Airport, waarbij je vliegtuigen langs de bergen op kunt zien stijgen.

Uitzicht op de vertrekkende vliegtuigen

Een tijdje kijken we vanaf een bankje naar de vliegtuigen. Het is een heerlijk rustig plekje met een heel mooi uitzicht. Het liefst zouden we er langer blijven, maar het wordt toch echt tijd om te gaan. We halen eerst nog een broodje bij de Subway voor we tanken en naar het vliegveld gaan. Hier volgen we de borden naar ‘Car Rental Return’ om onze huurauto in te leveren.

Het is een gek moment als we de auto parkeren. Ons zwarte monster heeft ons maar liefst 5646 kilometer lang rondgereden zonder enige problemen. We vinden het heel jammer dat we afscheid moeten nemen, want het is toch een beetje ons tweede thuis geworden deze reis.

De eindstand op de kilometerteller

We verzamelen al onze spullen, zwaaien de auto gedag en lopen dan naar de vertrekhal. Het inchecken gaat vlot en ook zijn we zo door de controle heen. Het lange wachten valt ook nog mee, want het is een mooi vliegveld waar veel te zien is. We lopen wat rond en bij een souvenirwinkel kopen we van onze laatste Canadese dollars nog een aandenken.

Ongeveer een uur voor we mogen boarden, halen we nog een broodje en een flesje drinken om mee aan boord te nemen. Dan is het echt zo ver: we moeten aan boord. We hebben deze keer stoel 19D en 19E, stoelen in het midden in de buurt van de vleugel.

Klaar voor vertrek!

Iets later dan gepland vertrekken we voor de kleine achtduizend kilometer naar Nederland. Zodra het bordje ‘stoelriemen vast’ uitgezet wordt, verlaten we onze stoel om bij een deur nog even naar buiten te kijken. Onder ons zien we de Rocky Mountains, waar we zelf doorheen gereden hebben. We laten ze nu echt achter ons en gaan terug naar het vlakke Nederland.

Het wordt een rustige vlucht. Ongeveer een uur na het vertrek krijgen we een maaltijd, waarna het donkerder wordt in het vliegtuig om mensen de gelegenheid te geven te slapen. Ook wij doen nog een poging, maar door alle prachtige herinneringen lukt het niet echt. Uiteindelijk lopen we helemaal naar de achterkant van het vliegtuig, waar we nog uitzicht hebben op Groenland. Ook raken we in gesprek met een stewardess, die benieuwd is naar de reis die we gemaakt hebben. Op haar beurt vertelt ze ons over dingen die zij aan boord meegemaakt heeft en over hoe rustig deze vlucht is.

Groenland onderweg (foto gemaakt met telefoon)

Een kleine twee uur voor we gaan landen, wordt het weer lichter in het vliegtuig. Als we boven het Verenigd Koninkrijk vliegen, krijgen we nog snel een ontbijtmaaltijd. Deze keer krijg ik ook een omeletje met kaas, iets dat ik niet verwacht had, aangezien ik meestal een veganistische maaltijd krijg (ik vraag altijd een vegetarische maaltijd aan zonder vlees, maar alleen vegetarische maaltijden hebben ze nooit echt aan boord – het zijn altijd veganistische maaltijd, zonder ook maar iets dierlijks). Ik vraag me af of de KLM nu andere maaltijden heeft of dat het gesprek met de stewardess, waarin ik mijn ontbijtervaring bij KLM verteld had, geholpen heeft.

Vlak voor we gaan landen, komt de stewardess nog naar ons toe. Omdat we verteld hadden dat we gaan trouwen, heeft ze nog een cadeautje voor ons: een handgeschreven kaart en belletjes, ‘wedding bells’. Het zijn speciale belletjes, die – zo wordt er verteld – geluk brengen als je ze rinkelt. We vinden het een heel mooi gebaar.

Het vliegtuig landt uiteindelijk rond twaalf uur op Schiphol na een zeer onrustige landingsprocedure. Het vliegtuig ging veel op en neer en de piloot wisselde veel met snelheid, waardoor we ons allebei een beetje misselijk voelen. Waarschijnlijk heeft de warmte er iets mee te maken, maar het was geen fijne landing. Het ligt ook niet alleen aan ons: alle passagiers zijn er wat stil van.

Na een lange taxirit zijn we bij de gate en kunnen we van boord. Het heeft voor ons allebei iets definitiefs: de vakantie is nu echt voorbij. We vinden het heel jammer, want het is echt een prachtige reis geweest! We hebben zo veel mooie dingen gezien – de orka’s bij Victoria, de herkenbare punten in Portland, de Painted Hills, Fort Rock en Lava Lands bij Bend, Yellowstone… Het is eigenlijk te veel om op te noemen!

Dan zijn er ook nog de leuke en bijzondere momenten: de Underground Tour in Pendleton, de bizon die ineens naast de auto liep in Yellowstone, de steenbok in Glacier National Park, in de stoeltjeslift naar de top van Mount Hood en natuurlijk het huwelijksaanzoek. Het is ook een lange reis geweest met 5646 gereden kilometers in de auto, waarbij we de kentekenplaten gezien hebben van maar liefst 47 van de in totaal vijftig Amerikaanse staten en negen van de in totaal twaalf Canadese provincies/territoria. We zijn naar dertien verschillende steden en hotels geweest in twee verschillende landen met vijf verschillende Amerikaanse staten en twee Canadese provincies… en dat alles in 21 dagen tijd. Een lange reis dus, maar door alles wat we hebben meegemaakt en gezien, is het voor ons allebei ook een absoluut onvergetelijke reis geweest die we nu met tegenzin af moeten sluiten. We hopen echt dat we op een dag terug kunnen naar dit prachtige gedeelte van de wereld en deze fantastische reis kunnen herbeleven.

Het is een geweldige vakantie geweest waar we allebei van hebben genoten!

Reisverslag Canada & VS 2018: dag 20

<-- Vorige dag

Zaterdag 4 augustus 2018: Kelowna --> Vancouver

Vandaag rijden we de laatste lange afstand in onze Dodge Charger. We gaan van Kelowna terug naar Vancouver, de stad waar we een kleine drie weken geleden landden en waar onze reis begon.

We staan rond zeven uur op, douchen en kleden ons aan en ontbijten op de kamer. Daarna pakken we de koffers in, die we niet heel gemakkelijk in de auto kunnen krijgen: de parkeerplaats staat zo vol met iedereen dicht op elkaar geparkeerd dat ik de auto voor de ingang moet neerzetten om hem in te kunnen laden. Als dat gelukt is, checken we uit. We moeten vervolgens nog even omlopen aangezien de schuifdeur naar buiten niet werkt, maar dan kunnen we eindelijk op weg naar Vancouver.

Via een weg vol met verkeerslichten verlaten we Kelowna. We rijden een brug over, tanken nog even en gaan dan verder richting de bergen. Het is een lange weg die hoog door de bergen gaat zonder echte momenten dat er gedaald wordt. Pas als we in de buurt van een stadje komen, loopt de weg ineens flink omlaag.

Onderaan de berg gaan we linksaf om weer terug omhoog te gaan. Door de groene bergen, met hier en daar nog een beetje sneeuw, vervolgen we onze weg. Bij een rest area stoppen we even voor een chauffeurswissel. Mijn tijd achter het stuur in de Dodge zit er helaas op!

We rijden weer verder door hetzelfde berglandschap en stoppen uiteindelijk bij Bridal Falls. Watervallen zien we niet, we zien alleen maar heel veel auto’s die bij hetzelfde tankstation stoppen, omdat dat het eerste tankstation in lange tijd is.

Als we weer verder gaan, laten we de bergen wat meer achter ons. De weg wordt iets vlakker en de bergen gaan meer naar de zijkant. Langzaam wordt het ook iets drukker op de weg, want we komen in de buurt van Vancouver. Vanaf de stadsgrenzen wordt het echt heel erg druk en moeten we meer en meer op het verkeer gaan letten.

Over een brug rijden we de stad in. We volgen het navigatiesysteem richting Burnaby, een wijk in Vancouver. Hier zit namelijk een winkelcentrum met een Build-a-bear winkel, een winkel waar je zelf een knuffel kunt maken en er kleding voor kunt kopen. Het winkelcentrum is dankzij de navigatie gemakkelijk te vinden. Parkeren is geen probleem: er zit een gratis parkeergarage onder het winkelcentrum.

Over de brug Vancouver in (foto gemaakt met telefoon)

In het winkelcentrum gaan we op zoek naar de Build-a-bear winkel. Het is een groot winkelcentrum, maar gelukkig is er een folder met een plattegrondje. Als we richting de winkel lopen, zien we op de verdieping onder ons een heleboel pandabeelden. Het blijken panda’s te zijn van de kunsttentoonstelling ‘1600 Panda’s+’. Dit is een rondreizende tentoonstelling die het beschermen van wildlife onder de aandacht wil brengen. Al het geld van de tentoonstelling gaat naar het Wereldnatuurfonds Canada.

1600 Panda's+

We lopen door en komen bij de Build-a-bear winkel, waar we meteen een bijzonder gevoel krijgen. Het is een heel erg gezellige winkel en hij doet ons denken aan de Build-a-bear winkel in Belfast, waar we onze eerste knuffels Anakin en Chewbacca lieten maken. Hier worden we allebei verliefd op een eland met rode esdoornbladeren op haar witte gewei. Hoe kunnen we haar niet vullen en aankleden? We maken een echte Star Wars Jedi van haar, maar kiezen ook nog een shirtje met ‘Canada’ erop als vrije tijds kleding.

Onze nieuwste aanwinst als herinnering aan onze prachtige reis

Met Rey, zoals we de eland genoemd hebben, verlaten we blij de winkel. We kijken nog even bij de Disney Store, maar zien eigenlijk niets leuks in de drukke winkel. Bij Orange Julius halen we nog een lekker drankje voor we teruggaan naar de auto. We gaan echter nog niet naar het hotel, maar naar Lipont Place. Dit is een expositieruimte waar nu een heel speciale tentoonstelling is, namelijk eentje over de Titanic.

Op het terrein bij het gebouw parkeren we de auto. We lopen naar de ingang, waar we toegangskaartjes kopen voor de tentoonstelling. De kaartjes zijn in de vorm van boarding passen met namen van echte passagiers van het schip. Aan het einde van de tentoonstelling kunnen we zien of we de reis overleefd hebben.

Nadat we voor een groen scherm op de foto geweest zijn, mogen we naar binnen. Onze kaartjes worden gecontroleerd door iemand die sprekend op de kapitein van de Titanic lijkt. Hij vertelt ons dat we in de eerste ruimte foto’s mogen maken, maar daarna niet meer.

In de eerste ruimte hangt een grote foto van de Grand Staircase, de bekende trap van het schip. Ook hangen er borden met informatie over bekende passagiers van het schip, zoals Isidor en Isa Strauss en Margaret ‘Molly’ Brown.

Poseren bij de Grand Staircase

Het volgende gedeelte is een bekend gedeelte voor ons: het gaat over de bouw van de Titanic. Hier hebben we in Belfast al een heleboel over gezien en geleerd! Vervolgens gaan we door naar het schip, waar we de eerste spullen zien die uit het schip zijn gehaald. De hele tentoonstelling gaat over dingen die echt uit het schip komen. Het is maar een kleine tentoonstelling, omdat er meerdere tentoonstellingen tegelijkertijd zijn verspreid over de wereld. Alle spullen die uit het wrak gehaald zijn, zijn verdeeld over de verschillende tentoonstellingen.

We bekijken vol aandacht en bewondering alle dingen die opgedoken zijn. Het zijn heel verschillende spullen: borden, flesjes, schaaltjes, bankbiljetten en zelfs kledingstukken. Het is heel bizar om te bedenken dat deze spullen ooit van iemand geweest zijn die er nu niet meer is. Bovendien is het heel bijzonder dat alles het water overleefd heeft, zeker na zo veel jaar (de Titanic zonk in 1912, het wrak werd pas in 1985 ontdekt).

Aan het einde van de tentoonstelling kijken we op de lijst van passagiers of we het overleefd hebben. Helaas blijkt dat de beide passagiers die wij voor moeten stellen de ramp niet overleefd hebben. Een bewaker van de tentoonstelling, die begrijpt waarom we teleurgesteld zijn, laat ons als troost een verborgen ruimte in het nagebouwde model van het wrak zien. Door een opening kunnen we een auto zien, die nog in het vrachtruim staat. De eigenaar ervan, zo vertelt ze, heeft in de Verenigde Staten de White Star Line (de eigenaar van het schip) aangeklaagd voor het verlies van zijn auto. Het is niet bekend of hij ooit geld heeft gekregen.

We verlaten de tentoonstelling en kijken nog even in het winkeltje. Ook zijn we benieuwd naar de foto’s die aan het begin gemaakt zijn. Ze blijken echter niet gelukt, dus moeten we nog een keer op de foto. Na gewacht te hebben tot ze klaar zijn, blijken ze niet heel leuk, dus verlaten we de tentoonstelling zonder iets gekocht te hebben.

Nu is het echt tijd om naar het hotel te gaan. We weten de weg, want we overnachten in hetzelfde hotel als tijdens onze eerste nacht. Bij de receptie checken we in bij een vrouw die duidelijk niet heel veel zin heeft om te werken. Ze wijst ons kamer 111 toe, maar als we daar aankomen, stinkt de kamer zo dat we teruggaan naar de receptie. Het lijkt namelijk alsof er gerookt is in de kamer en aangezien dit zo’n beetje de grootste misdaad is die je in Amerikaanse en Canadese hotels kunt begaan, hebben wij geen zin om hier in betrokken te raken. Gelukkig krijgen we meteen een nieuwe kamer toegewezen en kunnen we de koffers naar kamer 224 brengen.

Voordat we gaan eten, laden we de auto helemaal uit en zetten we hem nog uitgebreid op de foto. Het is al een klein beetje een emotioneel moment: de vakantie loopt nu echt ten einde. Om er nog een leuke avond van te maken, gaan we uit eten bij een restaurant waar we ook eerder zijn geweest: de Denny’s. Het is misschien niet het gezondste restaurant, maar het is er wel gezellig en we kunnen er prima eten.

Nog een keertje poseren bij onze geweldige auto

Na een uitstekende maaltijd gaan we terug naar het hotel. Hier bereiden we ons alvast voor op morgen: we checken in, printen onze boarding passen bij de receptie en bekijken nog even alle reistijden. We vliegen pas om kwart voor zes, dus we hebben nog best wel wat tijd voor we naar het vliegveld moeten. Met behulp van Google weten we twee leuke activiteiten voor morgen te vinden die niet heel ver weg zijn. Bovendien kunnen we eerst lekker uitslapen, want we hoeven pas om elf uur uit te checken.

Tot morgen!

Lees verder: Dag 21 + 22