Zondag 5 augustus 2018 + maandag 6 augustus 2018: Vancouver --> Amsterdam
Na drie ontzettend mooie weken
is de laatste dag van onze vakantie aangebroken: vanmiddag, om kwart voor zes,
vliegen we vanaf Vancouver International Airport terug naar Nederland.
Omdat we pas zo laat vliegen,
proberen we lekker uit te slapen. Vervolgens pakken we op ons gemak alle
spullen in, waarbij we de spullen voor onderweg al apart houden. Pas tegen
elven laden we de auto in en checken we uit. We rijden eerst naar West Coast
Mini Putt, een minigolfbaan in de wijk Richmond, de wijk waar ons hotel ook is.
Het heeft een gezellige ingang: aan de muur hangen allerlei puzzels en er is
veel met kleur gedaan.
We betalen de toegang en
moeten vervolgens even wachten, omdat er net een gezin voor ons naar binnen is
gegaan. We hoeven ons echter niet te vervelen: er is een groot Jengaspel dat we
mogen spelen. Het gaat goed en net op het moment dat het gevaarlijk wordt,
mogen we naar binnen.
Het gaat net goed met Jenga
De baan van achttien holes is
in twee delen verdeeld: baan één tot en met negen zijn in de eerste zaal, de
andere negen banen zijn in de andere zaal. Het eerste deel is vooral kleurrijk
met veel versiering aan de muren en verschillende gekleurde lampen. De banen
zijn alles behalve standaard: door de hoeken en hobbels is het nog een aardige
uitdaging.
Het tweede deel van de baan is
in het donker: de banen en balletjes lichten op onder uv-licht. Ook hier zijn
de banen zeer uitdagend, met als toppunt natuurlijk de laatste baan. Hierbij
moet je het balletje precies in een gaatje bovenaan een schuine helling
krijgen. Lukt dit, dan komt je foto op de muur bij de ingang. Helaas lukt het
ons geen van tweeën.
Het tweede deel (foto gemaakt met telefoon)
Ondanks het mislukken van baan
achttien vonden we het een leuke ochtend. Ook krijgen we allebei nog een
prijsje: mijn verloofde krijgt een lolly als troostprijs en ik mag als winnaar
iets uitkiezen uit een kistje met blikjes drinken en verschillende soorten
snoep. Ik ga voor een zakje M&M’s met karamelvulling, een smaak die ik in
Nederland nog nooit gezien heb.
Met onze prijzen gaan we terug
naar de auto. We rijden vervolgens naar het Terra Nova Rural Park, een park aan
de rand van de stad. Vanaf het park heb je een mooi uitzicht op de South
Terminal van Vancouver Airport, waarbij je vliegtuigen langs de bergen op kunt
zien stijgen.
Uitzicht op de vertrekkende vliegtuigen
Een tijdje kijken we vanaf een
bankje naar de vliegtuigen. Het is een heerlijk rustig plekje met een heel mooi
uitzicht. Het liefst zouden we er langer blijven, maar het wordt toch echt tijd
om te gaan. We halen eerst nog een broodje bij de Subway voor we tanken en naar
het vliegveld gaan. Hier volgen we de borden naar ‘Car Rental Return’ om onze
huurauto in te leveren.
Het is een gek moment als we
de auto parkeren. Ons zwarte monster heeft ons maar liefst 5646 kilometer lang
rondgereden zonder enige problemen. We vinden het heel jammer dat we afscheid
moeten nemen, want het is toch een beetje ons tweede thuis geworden deze reis.
De eindstand op de kilometerteller
We verzamelen al onze spullen,
zwaaien de auto gedag en lopen dan naar de vertrekhal. Het inchecken gaat vlot
en ook zijn we zo door de controle heen. Het lange wachten valt ook nog mee,
want het is een mooi vliegveld waar veel te zien is. We lopen wat rond en bij
een souvenirwinkel kopen we van onze laatste Canadese dollars nog een
aandenken.
Ongeveer een uur voor we mogen
boarden, halen we nog een broodje en een flesje drinken om mee aan boord te
nemen. Dan is het echt zo ver: we moeten aan boord. We hebben deze keer stoel
19D en 19E, stoelen in het midden in de buurt van de vleugel.
Klaar voor vertrek!
Iets later dan gepland
vertrekken we voor de kleine achtduizend kilometer naar Nederland. Zodra het
bordje ‘stoelriemen vast’ uitgezet wordt, verlaten we onze stoel om bij een
deur nog even naar buiten te kijken. Onder ons zien we de Rocky Mountains, waar
we zelf doorheen gereden hebben. We laten ze nu echt achter ons en gaan terug
naar het vlakke Nederland.
Het wordt een rustige vlucht.
Ongeveer een uur na het vertrek krijgen we een maaltijd, waarna het donkerder
wordt in het vliegtuig om mensen de gelegenheid te geven te slapen. Ook wij
doen nog een poging, maar door alle prachtige herinneringen lukt het niet echt.
Uiteindelijk lopen we helemaal naar de achterkant van het vliegtuig, waar we
nog uitzicht hebben op Groenland. Ook raken we in gesprek met een stewardess,
die benieuwd is naar de reis die we gemaakt hebben. Op haar beurt vertelt ze
ons over dingen die zij aan boord meegemaakt heeft en over hoe rustig deze
vlucht is.
Groenland onderweg (foto gemaakt met telefoon)
Een kleine twee uur voor we
gaan landen, wordt het weer lichter in het vliegtuig. Als we boven het Verenigd
Koninkrijk vliegen, krijgen we nog snel een ontbijtmaaltijd. Deze keer krijg ik
ook een omeletje met kaas, iets dat ik niet verwacht had, aangezien ik meestal
een veganistische maaltijd krijg (ik vraag altijd een vegetarische maaltijd aan
zonder vlees, maar alleen vegetarische maaltijden hebben ze nooit echt aan
boord – het zijn altijd veganistische maaltijd, zonder ook maar iets
dierlijks). Ik vraag me af of de KLM nu andere maaltijden heeft of dat het
gesprek met de stewardess, waarin ik mijn ontbijtervaring bij KLM verteld had,
geholpen heeft.
Vlak voor we gaan landen, komt
de stewardess nog naar ons toe. Omdat we verteld hadden dat we gaan trouwen,
heeft ze nog een cadeautje voor ons: een handgeschreven kaart en belletjes,
‘wedding bells’. Het zijn speciale belletjes, die – zo wordt er verteld – geluk
brengen als je ze rinkelt. We vinden het een heel mooi gebaar.
Het vliegtuig landt
uiteindelijk rond twaalf uur op Schiphol na een zeer onrustige
landingsprocedure. Het vliegtuig ging veel op en neer en de piloot wisselde
veel met snelheid, waardoor we ons allebei een beetje misselijk voelen.
Waarschijnlijk heeft de warmte er iets mee te maken, maar het was geen fijne
landing. Het ligt ook niet alleen aan ons: alle passagiers zijn er wat stil
van.
Na een lange taxirit zijn we
bij de gate en kunnen we van boord. Het heeft voor ons allebei iets
definitiefs: de vakantie is nu echt voorbij. We vinden het heel jammer, want
het is echt een prachtige reis geweest! We hebben zo veel mooie dingen gezien –
de orka’s bij Victoria, de herkenbare punten in Portland, de Painted Hills,
Fort Rock en Lava Lands bij Bend, Yellowstone… Het is eigenlijk te veel om op
te noemen!
Dan zijn er ook nog de leuke
en bijzondere momenten: de Underground Tour in Pendleton, de bizon die ineens
naast de auto liep in Yellowstone, de steenbok in Glacier National Park, in de
stoeltjeslift naar de top van Mount Hood en natuurlijk het huwelijksaanzoek.
Het is ook een lange reis geweest met 5646 gereden kilometers in de auto,
waarbij we de kentekenplaten gezien hebben van maar liefst 47 van de in totaal
vijftig Amerikaanse staten en negen van de in totaal twaalf Canadese
provincies/territoria. We zijn naar dertien verschillende steden en hotels geweest
in twee verschillende landen met vijf verschillende Amerikaanse staten en twee
Canadese provincies… en dat alles in 21 dagen tijd. Een lange reis dus, maar
door alles wat we hebben meegemaakt en gezien, is het voor ons allebei ook een
absoluut onvergetelijke reis geweest die we nu met tegenzin af moeten sluiten.
We hopen echt dat we op een dag terug kunnen naar dit prachtige gedeelte van de
wereld en deze fantastische reis kunnen herbeleven.
Het is een geweldige vakantie geweest waar we allebei van hebben genoten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten