Miriam Mylene's reisblog: Uit in Nederland: Beekse Bergen

Vrijdag 4 mei 2018

Mijn vriend en ik zijn allebei gek op wilde dieren. Inmiddels hebben we drie safari’s gedaan in het buitenland (Gambia, Sri Lanka en Senegal) en daarmee vier van de vijf dieren van de Big Five gezien (buffel, neushoorn, leeuw, luipaard en olifant). Alleen de leeuw zouden we graag nog in het wild zien. Omdat een safari in Tanzania of Zuid-Afrika er voorlopig niet in zit, kiezen we voor een iets minder wilde bestemming iets dichter bij huis: safaripark Beekse Bergen.

Het safaripark ligt op ongeveer een uur rijden vanaf onze woonplaats. Onderweg kunnen we goed doorrijden en iets over tienen zijn we bij de ingang van het park. Daar is even chaos, want iedereen wil ergens parkeren of meteen met de auto het park door. We krijgen een vaag armgebaar van een parkeerbeambte en vervolgens nog een vage aanwijzing van een andere parkeerbeambte voor we zelf een parkeerplaatsje weten te vinden op de daarvoor afgezette zand- en grindstukken.

Vanaf de parkeerplaats lopen we naar de ingang van de Beekse Bergen. De toegangstickets hebben we al, dus we kunnen zo doorlopen het park in. Als eerste besluiten we de bootsafari te doen, één van de vier safari’s die je in Beekse Bergen kunt doen. De andere drie zijn de wandelsafari, de autosafari en de bussafari. De laatste twee gaan over dezelfde route. Alle vier de safari’s zijn bij je toegangskaartje inbegrepen.

De boot zit al redelijk vol als wij erop stappen, maar we vinden nog een mooi plaatsje aan de achterkant. Niet lang daarna begint de boot te varen. Een gids aan boord vertelt iets over de dieren die we zien en nodigt ons uit om vooral vragen te stellen. Heel spannend is het allemaal nog niet, want de enige dieren die we zien, zijn karpers, eenden en aalscholvers.

Iets verderop verandert dat. We krijgen de eerste ‘wilde’ dieren te zien – antilopen en ringstaartmaki’s. De eilanden waarop ze wonen, zijn natuurlijk van elkaar gescheiden door water, maar ook door hekken. De volgende dieren die we zien, worden zeker op veilige afstand gehouden: het zijn namelijk jachtluipaarden.

De ringstaartmaki's

De boot vaart verder naar een steppegebied met een ander soort antilopen en buffels. De witte neushoorns komen net naar buiten om hen gezelschap te houden.

"Goedemorgen, wij zijn er ook!"

Aan de overkant van het steppegebied is een eiland met Tibetaanse yaks. Het mannetje is gemakkelijk te herkennen: het is het grootste en ook het luiste dier van de kudde.

Een van de yaks

Van de yaks gaan we naar de gazelles en przewalskipaarden. De gazelles zijn zeer waakzaam, terwijl de paarden rustig hun hooi eten en niet op- of omkijken.

"Wat gebeurt daar allemaal?"

De bootsafari komt nu bij het eindpunt en iedereen moet de boot verlaten. We staan op het Kongoplein, als het ware het einde van het park. Vanaf hier kunnen we via diverse routes terug naar het begin van het park. We besluiten te gaan lopen en beginnen de bordjes ‘Wandelsafari’ te volgen.

De eerste dieren die we nu zien, zijn de nijlpaarden die lui in het zonnetje liggen. Ook de antilopen zijn lui, hoewel papa Antilope nog wel een klein wandelingetje aandurft.

"Even mijn dames in de gaten houden!"

Een bordje waarschuwt ons voor krokodillen over 200 meter. Na ons avontuur in Gambia zijn we niet zo bang voor krokodillen en we lopen dan ook zonder aarzelen het verblijf in. Meteen zien we dat deze krokodillen ietsje groter zijn dan die in Gambia…

Gelukkig veilig achter glas!

We bewonderen de reusachtige krokodillen een tijdje voor we terug naar buiten gaan. Via een vogelvolière komen we opnieuw bij de nijlpaarden uit, die zich niets aantrekken van het vogelgezelschap dat ze hebben gekregen.

Geen interesse voor het vogelgezelschap

Onze volgende stop is het tijgerverblijf. In het eerste verblijf ligt een tijger in het gras, verderop is een open verblijf waar een voederpresentatie gehouden wordt. Een vrouw vertelt kort iets over de tijgers, waarna ze het verblijf verlaat en de tijgers het eten mogen gaan zoeken. Papa Tijger mag daarbij natuurlijk het grootste stuk vlees!

Papa Tijger met zijn stuk vlees

Van de tijgers gaan we door naar de steppe met de neushoorns en de elandantilopen. De laatste groep dieren kennen we nog uit Senegal. De neushoorns hebben we daar helaas niet gezien, maar wel in Gambia. We nemen de tijd om ze te bewonderen, aangezien ze in het wild nauwelijks meer te zien zijn. Van de noordelijke witte neushoorns zijn nog maar twee vrouwtjes over, waarmee ze dus officieel uitgestorven zijn, en van de zuidelijke witte neushoorns zijn er ook nog maar 15.000. Gelukkig houden dierenparken onderling nog fokprogramma’s, zodat de dieren niet helemaal uit zullen sterven.

De witte neushoorns op de steppe

We gaan verder naar het verblijf van de jachtluipaarden. Eentje ligt dichtbij het glas, wat ons gelegenheid geeft het dier van dichtbij te bekijken. We zien nu ook goed de verschillen met het luipaard dat we in Sri Lanka gezien hebben: het jachtluipaard heeft kleine zwarte stippen en een zwarte tekening op het gezicht, terwijl een gewoon luipaard grotere vlekken heeft en geen tekening op het gezicht.

Jachtluipaard vanachter glas

Via de steppe met de zebra’s komen we dan eindelijk bij de dieren die we zo graag wilden zien: de leeuwen. De groep bestaat uit twee mannetjes en drie vrouwtjes, die lui van het zonnetje en de schaduw genieten. Een van de mannetjes wordt wel even actief als er een verzorger komt en laat duidelijk horen dat hij niet van spelletjes houdt…

"Hé, niet met mij sollen!"

We blijven een tijdje bij de leeuwen kijken. Twee vrouwtjes hebben een ligplaatsje gevonden bovenop een oude jeep en genieten daar van het zonnetje. De mannetjes vinden het allemaal wel prima: met dit heerlijke zonnetje mogen we niet te veel activiteit van ze verwachten!

Heerlijk luieren in het zonnetje

Inmiddels zijn we aangekomen bij het safariplein aan het begin van het park. We pauzeren even voor we verder gaan met onze wandelsafari langs verschillende apen, luipaarden, gnoes, herten en de olifanten. Om half twee worden de olifanten gevoerd tijdens een presentatie en krijgen we te horen dat het kleinste olifantje vandaag twee jaar is geworden.

Hiep, hiep... hoera!

Na nog zwijntjes gezien (en geroken!) te hebben, komen we aan bij de grote steppe met de giraffen. Toen ik voor het laatst in de Beekse Bergen was, was er net een babygirafje geboren. Dat girafje is nu alweer een jaar of vijftien en daarmee één van de oudere giraffen van de kudde.

Zou dit het babygirafje van 15 jaar geleden zijn?

We lopen door en volgen een avontuurlijk touwbruggenpad over het verblijf van de beren en otters. Beneden aangekomen zien we de beren van dichtbij en lijken ze een hoog knuffelgehalte te hebben met hun pluizige uiterlijk.

Ah... Je zou hem zo knuffelen!

Vanaf het berenverblijf is het nog maar een klein stukje terug naar het Kongoplein. Ons plan is om vanaf daar de bussafari te doen naar het begin van het park, maar het is zo druk bij de bus (maximaal 43 mensen in een bus die eens in het halfuur gaat) dat we besluiten terug te lopen en de autosafari te doen. Achteraf gezien zijn we blij met die beslissing, want de autosafari blijkt ook erg leuk.

Met je eigen auto rijd je de route door het park, waarbij de dieren soms heel dichtbij komen. We zien een aantal dieren die we al eerder gezien hebben, maar ook herten, struisvogels en kamelen. De jachtluipaarden worden op veilige afstand gehouden, terwijl dieren als antilopen gewoon voor je auto over kunnen steken. Ook de giraffen kunnen dichtbij je auto komen en hier wordt ook voor gewaarschuwd: giraffen houden van auto’s en kunnen het glas aflikken. Dit hebben we eerder op de dag gezien, maar aangezien ze nu net gevoerd zijn, hebben ze geen interesse in onze auto.

Lekker, zo'n auto!

Als we weer bij het begin van het park zijn, houden we nog even een pauze voor we aan de terugreis beginnen. Eerst moeten we het parkeerterrein nog verlaten, waarvoor we een uitrijmunt van €9,50 moeten kopen. We vinden het een vrij hoog bedrag, zeker als je ziet hoe chaotisch het parkeerterrein is.

De chaos houdt nog even aan, want de infrastructuur rondom het park is hier en daar erg onlogisch. Ineens moeten we naar een linkerbaan, dan ga je de snelweg weer op en dan staan er ineens stoplichten midden op de snelweg, omdat de weg een provinciale weg wordt. Wanneer we weer op de snelweg zitten, rijden we al snel de file in, omdat we midden in de avondspits zitten. Na anderhalf uur rijden we pas onze woonplaats in en kunnen we thuis op de bank neerploffen. We merken dat we allebei flink moe zijn, wat ook logisch is: we hebben vandaag zo’n zeven en een halve kilometer gelopen. Wel vinden we het allebei elke stap de moeite waard geweest, want we hebben heel veel moois gezien.

Extra foto's: