Zaterdag 6 februari 2021
Gistermiddag zijn we aangekomen op Vakantiepark Beekse Bergen voor een weekendje ertussenuit. Vandaag willen we graag naar het naastgelegen Safari Resort, waar diverse dieren te zien zijn.
Als we ’s ochtends wakker worden, horen we de regen kletteren op het dak van ons huisje. Het doet me een beetje denken aan het doorstromende toilet, dat midden in de nacht ineens kuren begon te geven en niet meer wilde stoppen met de spoelbak vullen. De enige oplossing was het kraantje uitzetten. We besluiten het straks even bij de receptie te melden, net als onze annulering voor ons gereserveerde ontbijt morgen: in verband met de inmiddels afgegeven code rood voor het winterse weer morgen zullen we vandaag al terug naar huis gaan.
Rond acht uur staan we op, waarbij ik op zoek ga naar spullen voor het ontbijt. De boodschappen zijn het probleem niet, maar waar doe ik de yoghurt en muesli in? De schaaltjes zijn eigenlijk net te klein, dus worden het de diepe borden. Een beetje improviseren hoort erbij!
Na het ontbijt gaan we om de beurt naar de koude badkamer om te douchen. De douche zelf is op zich niet heel slecht, al is de temperatuur van het water lastig in te stellen (het is of net te warm of net te koud). Helaas is er geen plankje om shampoo en douchespul op te zetten, maar dat is nog gemakkelijk op te lossen met een stoel net buiten de douche (ik kan immers niet meer heel goed bukken). De vele schimmelplekken op de randen van de douche zijn alleen niet op te lossen. Intussen hebben we al op meer plekken in het huisje gezien dat de schoonmaak niet heel best is uitgevoerd (de afzuigkap zit bijvoorbeeld vol met pluis, haren en vieze plekken), wat we – zeker in deze tijd – jammer vinden.
Als we beiden gedoucht hebben, gaan we met de auto naar de receptie, aangezien lopen echt te ver is. Daar meld ik het probleem met het toilet en annuleer ik het ontbijt voor morgen. Vervolgens rijden we naar de Afrika Club, waar we bij de supermarkt wat broodjes halen voor de lunch. De broodjes maken we in ons huisje klaar, terwijl Fleur nog even vrolijk rond huppelt over de bank.
Met een goed ingepakte rugzak en Fleur weer veilig in haar hok op de tafel, vertrekken we naar het Safari Resort. Het is te ver om te lopen, maar met de auto is het slechts een paar minuten rijden. Het resort is ‘autoluw’, zoals het genoemd wordt: je mag alleen met je auto het resort op om bagage te laden en lossen. Rondom het resort zijn diverse parkeerplaatsen.
Mijn man parkeert de auto op P10, de parkeerplaats die het dichtst bij de leeuwenverblijven is. Vanaf het parkeerterrein is het een klein stukje lopen naar ‘Simbara East’ en ‘Simbara West’, zoals de verblijven genoemd worden. Rondom beide verblijven staan huisjes, zogeheten ‘lodges’. Vanuit je lodge heb je uitzicht op de leeuwen, maar er zijn ook wandelpaden omheen voor bezoekers.
In Simbara East zien we één vrouwtjesleeuw, maar bij Simbara West zijn meerdere dieren buiten: twee mannetjesleeuwen en een aantal leeuwinnen. We nemen even de tijd om foto’s te nemen van de indrukwekkende dieren voor we langzaam terug gaan naar de auto. Er zijn nog meer dierenverblijven op het resort, maar dat is nu voor mij te ver om te lopen.
We rijden daarom naar Karibu Town, het ‘centrum’ van het resort, en parkeren daar de auto. Mijn man haalt onze rugzak uit de auto en voor de zekerheid ook ons meegebrachte klapstoeltje, zodat ik tijdens het lopen even kan zitten als het te zwaar wordt.
Eerst gaan we echter Karibu Town in. Hier is een winkel met een supermarkt en een souvenirgedeelte, een zwembad (nu gesloten uiteraard), een bowlingbaan (ook nu gesloten) en een restaurant (met alleen afhaalmogelijkheden). Ook zijn er toiletten en is er een speelgedeelte voor kinderen.
Achter Karibu Town is een grote tent neergezet voor warme drankjes en eten om af te halen. Dit is echter zo druk dat we er met een grote boog omheen lopen. Intussen hebben we al wel de eerste dieren gespot op de ‘Serengeti’, zoals de vlakte achter Karibu Town heet. We zien dromedarissen, struisvogels en watusirunderen. Net als bij de Simbara’s zijn er lodges rondom de vlaktes geplaatst, zodat mensen vanuit hun huisje uitzicht op de dieren hebben.
We lopen een stukje verder en zien de tweede vlakte van het resort: de Masai Mara. Ook hier zien we struisvogels, al zijn deze donkerder van kleur dan die van de Serengeti. In de verte staan wat elandantilopen, maar die hebben niet echt zin om dichterbij te komen.
Aan de overkant, weer terug bij de Serengeti, pauzeren we even om de impala’s en zwarte paardantilopen te bekijken. Zittend op mijn klapstoeltje neem ik de tijd om ze uitgebreid te fotograferen.
Omdat stil staan en zitten toch wel koud is, gaan we na de korte pauze verder langs de Serengeti. Nu zien we de zebra’s en giraffen en ook nog een neushoorn.
Over de doorgaande weg, die alle huisjes met elkaar verbindt, lopen we door naar Bahari Beach. Dit is een meer waar zeehonden wonen. Na een tijdje gewacht te hebben, zien we inderdaad een snoetje boven het water uit komen.
We zijn ondertussen bij de grens van het Safari Resort en het Safaripark gekomen. Het park is uiteraard gesloten, maar vanaf een bankje hebben we een prima uitzicht op de dieren van Ngorongoro, het gebied waar je normaal gesproken de bus- en/of autosafari doet.
Na weer even gezeten te hebben, lopen we verder langs Bahari Beach. Aan deze kant van het meer zien we twee zeehonden: eentje die een tijdje boven water blijft en eentje die het of koud heeft of blij is om ons te zien, want hij klapt de hele tijd met zijn vin op het water. Of zou hij ons juist weg willen hebben?
Aangezien het inmiddels nog steeds niet heel warm is, besluiten we de zeehond met rust te laten en terug te gaan naar Karibu Town. Bij de winkel kunnen we het niet laten om toch een klein souvenirtje te kopen: een klein knuffeltje van een neushoorn. Ach, als iemand het vraagt, kunnen we altijd nog zeggen dat de knuffel voor de baby is… toch?
Omdat Karibu Town nu een verplichte looproute heeft, moeten we het aan de achterkant verlaten. We werpen nog een laatste blik op de dieren en de aankleding van het park die ons moet doen geloven dat we in Afrika zijn. Helaas hoort de temperatuur daar niet bij!
We rijden terug naar het vakantiepark, waar we in ons huisje de laatste broodjes van onze lunch op eten. Dan gaan we in een zeer rustig tempo naar de Afrika Club om sticks en balletjes te halen voor het midgetgolfen. Er zijn wel wat andere mensen op de baan, maar gelukkig is het niet heel druk. Dat kan natuurlijk ook met het weer te maken hebben: het voelt al een stuk frisser aan.
Op ons gemak gaan we de achttien holes langs, waarbij ik dankzij de vele bankjes langs de kant regelmatig kan zitten. Door het natte weer van vanochtend zijn de banen niet van perfecte kwaliteit en staan de putjes vol met water. We hebben twee balletjes gekregen om mee te spelen, maar vanwege de natte troep in de putjes besluit mijn man (die elke keer mag bukken om het balletje te pakken) maar één balletje te gebruiken. Dit gaat prima, al wordt het wel even interessant als het balletje bij een hole met een hoog net alle kanten op gaat…
Na achttien holes is de score 65 voor mij en 60 voor mijn man. Dit vinden we erg dicht bij elkaar liggen, dus besluiten we een tweede ronde te spelen. Nu heb ik bij een paar holes meer geluk, terwijl mijn man juist pech heeft. De eindstand kent daarom nu een groter verschil en ik mag een overwinning op mijn naam schrijven. Mijn prijs? Wachten op een bankje terwijl mijn man de spullen inlevert!
Langs het meer, waar we nog wat laatste foto’s maken, gaan we in een slakkentempo terug naar het huisje om in te pakken. We waren eerst van plan om hier nog te eten met een afhaalmaaltijd van het restaurant, maar eigenlijk willen we allebei veilig terug naar huis. De ijzige wind vertelt ons dat we een goede keuze maken.
In het huisje halen we het bed af, verzamelen we het afval en pakken we alle spullen weer in. Vervolgens laden we de auto in, waarbij we voldoende afstand van onze buren proberen te houden: ook zij hebben overduidelijk besloten eerder terug te gaan.
Als alles in de auto zit, haalt mijn man nog een bezem door het huisje (dit wordt gevraagd om te doen voor vertrek) en dan kunnen we vertrekken. We leveren de sleutel bij de brievenbus van de uitgang in, waar we nog meer mensen zien die graag vandaag al naar huis willen.
Het eerste stuk van de rit terug is daardoor ook wat drukker. Pas als we aan het laatste stuk beginnen, wordt het wat rustiger onderweg. Rond kwart over vijf zijn we weer thuis, waarbij we echt het temperatuurverschil merken: het is hier flink kouder! We zijn dan ook blij dat we terug zijn, want met deze kou in het huisje slapen, was niet fijn geweest!
Ondanks dat het maar een kort weekendje weg was, zijn we blij dat we er even uit geweest zijn. Toch zijn we ook eerlijk: we weten niet of we ooit nog eens zullen overnachten bij de Beekse Bergen. Nu hadden we een heel mooie aanbieding, ook omdat het park gesloten is, maar anders vinden we het toch vrij prijzig voor een huisje in Nederland. Zeker als je de prijs met de kwaliteit van onze stacaravan vergelijkt, want vooral op hygiënisch gebied waren er nog wel verbeterpunten.
Het belangrijkste is echter
dat we toch nog even hebben kunnen genieten met z’n tweeën (of drieën, als we
Fleur mee tellen) en even het virus een beetje hebben kunnen vergeten. Hopelijk
wordt het virus snel controleerbaar, zodat we over een tijdje ons kleintje mee
kunnen nemen op een eerste, onvergetelijke vakantie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten