Zondag 21 juli 2024
Na alle hitte van de afgelopen twee dagen slaat rond half
zes ’s ochtends het weer om: het begint keihard te regenen en licht te onweren.
De regen valt zo hard op het dak dat ons peutertje er wakker van wordt. We
laten hem bij ons in bed liggen, maar als hij eenmaal door heeft dat het niet
eng is, vindt hij het wel erg leuk en begint hij te feesten. We leggen hem
terug in zijn eigen bed, maar ook daar slaapt hij natuurlijk niet meer.
Na alle zon van gisteren stortregent het nu...
Zodoende begint de dag dus vroeg. Omdat het terras nat
geregend is, ontbijten we binnen, waarna we ons klaarmaken voor een ochtendje
erop uit. Iets over negenen vertrekken we voor de rit naar het stadje Cochem.
Hier is mijn man vroeger veel geweest. Ook zijn we er vier jaar geleden samen
geweest, tijdens de coronapandemie en mijn zwangerschap. Ik heb er dus niet al
te beste herinneringen aan, maar mijn man is ervan overtuigd dat dat vandaag
kan veranderen.
De rit gaat door de heuvels en bergen met veel groen en hier
en daar een uitkijk over het gebied. Ook komen we langs een groot gebied dat
afgezet is met een hek met prikkeldraad: dit blijkt een luchtmachtbasis te
zijn. Vlakbij Cochem zien we de rivier de Moezel door het land slingeren, wat
een prachtig gezicht is met de zon erop.
Welkom in Cochem!
We rijden langs het hotel waar we vier jaar geleden
verbleven en parkeren de auto verderop. Vervolgens lopen we naar de Sesselbahn,
de stoeltjeslift naar de top van de berg. Onze kleine avonturier mag nog gratis
mee, maar we kunnen niet met z’n drieën in een stoeltje. Manlief laat ons
voorgaan, zodat hij onderweg nog een foto kan maken van de allereerste rit in
de stoeltjeslift van onze kleine wereldreiziger.
Voor de eerste keer in de stoeltjeslift
Zonder problemen komen we boven aan. Nadat we even iets
gedronken hebben (de temperatuur is alweer flink opgelopen), lopen we naar het
uitkijkpunt over een hobbelig, rotsachtig paadje. Onze kleine klauterkabouter
vindt het erg spannend, dus tilt papa hem een groot gedeelte van de weg. Het
uitkijkpunt, waar een groot kruis staat, vindt hij wel weer erg mooi.
Uitzicht over de Moezel. Rechts het kruis waar we naartoe gewandeld zijn
We genieten op ons gemak van het uitzicht over de heuvels en
de rivier de Moezel. Helemaal beneden zien we de ingang van de Sesselbahn en op
de rivier zien we wat rondvaartboten varen. Op het station is het echter rustig,
waarschijnlijk omdat het vandaag zondag is.
Genieten van het uitzicht over Cochem, de Moezel en het kasteel
Als we een tijdje gekeken hebben, klimmen en lopen we weer
terug en nemen we de stoeltjeslift terug naar beneden. Ons kleine meneertje
kijkt geïnteresseerd om zich heen en wil alles weten over de verschillende
kabels en het draaiwiel aan het einde. Spannend vindt hij het niet meer, al
geeft hij later aan dat hij het ‘een beetje spannend’ vond.
Weer terug naar beneden!
In een rustig tempo vanwege de hitte, gaan we terug naar het
centrum, waar we door nog een paar straatjes wandelen. Bij een cafeetje lunchen
we met als doel dat mijn slechte eetherinneringen aan Cochem verdwijnen. Toen
we hier vier jaar geleden waren, was het eten in het hotel namelijk niet erg
best. Ik ben vegetariër en ik was zwanger, dus ik kon niet alles eten wat er op
het menu aangeboden werd. Een van de avonden kreeg ik daarom gebakken witlof,
die zo vet en vol olie was dat ik er nog steeds misselijk van wordt als ik
eraan terug denk. Gelukkig is deze lunch beter, al was slechter niet echt
mogelijk.
Dit ziet er beter uit dan die witlof!
Na de lunch rijden we via een andere, zeer bochtige en
heuvelige weg terug naar Park Eifel. Omdat ons kleine slaapkoppie lekker
ingedut is, rijden we nog verder naar het dorpje Ulmen, waar ik een grappig
bord gezien heb: heksen op bezemstelen moeten een bepaald paadje volgen. Als ik
het later opzoek op internet, blijkt het een wegwijzer te zijn van een ‘Heksen,
schurken en oplichters’ wandeling met verschillende stops onderweg.
Heksen deze kant op?
Terug bij Park Eifel halen we de bolderkar uit de kofferbak.
Het is namelijk nog wel erg vroeg om nu al de rest van de middag in het zwembad
door te gaan brengen en bovendien is er nog steeds kans op regen en onweer.
Daarom besluiten we nu de wandeling in het bos naar de boomhut te doen. Via een
ander pad zijn we al vrij snel bij de rivier. Volgens Google Maps is het nu nog
slechts 650 meter. Er staat echter niet bij dat het 650 meter heuvelop is…
Het eerste stuk kennen we nog van gisteravond: de
balanceerstop en de steile heuvelweg naar de Indiana Jones brug. Dat stuk
blijkt het zwaarst te zijn, want na de Indiana Jones brug zijn we vrij snel bij
de Bigfoot brug en vanaf daar is de boomhut al te zien.
De Bigfoot brug
Nadat we alle drie de Bigfoot brug (een brug met grote
voetstappen als planken om op te stappen) overgestoken zijn, gaan we door naar
de boomhut. Het is een enorme klimhut rondom een boom, die een moeilijke weg
heeft over een schuine paal met voetstapjes (voor de gevorderde klauteraars) en
een makkelijkere weg voor de kleine avonturiers. Alle drie gaan we helemaal
naar het topje van de boomhut, waar je uit kunt kijken over het bos.
De boomhut in het bos
Op een bord zien we dat er nog twee van dit soort
wandelroutes met klimtoestellen onderweg zijn. We vinden het een heel origineel
idee, want op deze manier wordt wandelen voor kinderen ook leuk.
De terugweg gaat eerst een stuk makkelijker dan heen, omdat
we heuvelafwaarts lopen. Daarna mogen we bij het park echter weer terug omhoog…
Alle koelte van het bos is verdwenen en de verkoeling in de vorm van regen
blijft ook uit. Gelukkig hebben we nog een zwembad om naartoe te gaan!
In het zwembad genieten we nog een laatste keer van de
verschillende baden en natuurlijk de glijbanen, waarvan de bandenglijbaan
inmiddels favoriet is geworden. We doen hem een paar keer, maar dan is het toch
tijd om afscheid te nemen van het zwembad en terug naar het huisje te gaan.
Nog een laatste keer zwemmen...
In de huisje waagt mijn man zich aan de uitdaging koken.
Alle pannen hebben zo’n slechte antiaanbaklaag dat we het laatste stukje maar
in de magnetron klaarmaken, anders is het gewoon niet te doen. Waarschijnlijk
verwacht Center Parcs niet dat je uitgebreid gaat kokkerellen, maar dit is wel
erg slecht…
Als we enigszins gegeten hebben en alles weer opgeruimd is,
lopen we nog een laatste stukje over het park voor het bedtijd is. Morgen zal
ons slaapkoppie in een ander bed slapen, want dan reizen we verder naar
Luxemburg.
We vonden Park Eifel een leuk park, maar toch zien we ons er niet
snel terugkomen. Het huisje was wel erg groot en mooi (op de pannen na…) en het was
fijn om een afgesloten balkon te hebben. De kranen hadden echter een
gebruiksaanwijzing bij het koude water: als je koud aanzette, werd het water
eerst kokend heet en daarna pas koud. Dit is met kinderen wel even oppassen
natuurlijk.
De ligging van het huisje ten opzichte van de Market Dome
was goed, met in- en uitladen was het alles behalve fijn. Het zwembad was op
zich prima, maar niet echt Center Parcs waardig, vonden we. Er is bijvoorbeeld
geen wildwaterbaan en ook geen golfslagbad. Natuurlijk hebben we ons wel
vermaakt, maar het is niet wat je van Center Parcs verwacht.
Nordseeküste had
ook geen wildwaterbaan, maar wel een golfslagbad en een leuke glijbaan van
verdieping naar verdieping. Zij hadden ook nog de leuke Lazy River met de
verschillende kunstwerken onderweg, zoiets misten we hier een beetje.
Alles bij elkaar hebben we echt wel drie leuke dagen gehad
op het park, maar als we eerlijk zijn, gaat onze voorkeur voor een volgend
Center Parcs bezoek toch uit naar een ander park, bijvoorbeeld De Huttenheugte,
Het Meerdal of Port Zélande. Maar morgen eerst de camping in Luxemburg!
Tot morgen!
Vroem, vroem... op naar de volgende bestemming!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten