Gisteren hebben we de staat
Louisiana verlaten en zijn we naar Mississippi gereisd. Vandaag zullen we
opnieuw naar een andere staat gaan: Tennessee, met de stad Memphis.
Omdat we later vandaag een
museumbezoek gepland hebben met een begintijd, staan we extra vroeg op. We
douchen snel en kleden ons aan en gaan dan naar de receptie voor het ontbijt.
Zoals altijd is het prima met keus in toast, bagels, broodjes, yoghurt en ei.
Na het ontbijt gaan we terug naar de kamer, waar we inpakken en de auto
inladen. Dan checken we uit en gaan we op weg.
Het is 's ochtends zo warm en vochtig buiten dat dit met de cameralens gebeurt...
Eerst rijden we nog terug naar
Vicksburg Military Park, het nationale park dat we gisteren bezocht hebben. Bij
het Visitor Center – het bezoekerscentrum met informatie en een winkeltje –
kijken we even rond en kopen we een informatieboekje over Vicksburg met
achtergrondinformatie over de Civil War en de Slag bij Vicksburg.
Vanaf het Visitor Center
beginnen we aan onze rit naar Memphis. We volgen de 20 snelweg, rijden nog een
klein stukje over de Natchez Trace Parkway en gaan dan de 55 op. Het landschap
is een klein beetje heuvelachtig, verder is het niet heel spectaculair. Bij een
tankstation stoppen we om van chauffeur te wisselen, waarna de rit verder gaat
over de 55. De weg blijft hetzelfde en als we twee uur later bij een Rest Area
(een stopplaats langs de snelweg) stoppen om weer van chauffeur te wisselen,
lijkt het alsof we pas net uit Vicksburg zijn vertrokken.
Weer een nieuwe staat in!
Gelukkig is dit niet zo: we
hoeven nog maar zeventien mijl naar Memphis. De 55 brengt ons naar de stad toe.
Onze eerste stop is het Welcome Center, waar ik in 2015 ook geweest ben. In het
welkomstcentrum staat een standbeeld van B.B. King en natuurlijk ook van de
King of Rock ’n Roll: Elvis Presley.
Elvis in het welkomstcentrum
Als we weg
willen rijden bij het welkomstcentrum zien we ons hotel al liggen. We twijfelen
even om alvast in te checken, maar aangezien het nog ruim voor drieën is en de
kamer waarschijnlijk dus nog niet klaar is, rijden we verder.
We gaan naar het Lorraine
Motel, het motel waar Martin Luther King is doodgeschoten. Eerst kijken we bij
de herdenkingsplaats, waar een grote krans hangt en waar op een bord informatie
te lezen is over die 4 april 1968.
Hier werd Martin Luther King op 4 april 1968 doodgeschoten
Vervolgens lopen we naar de
ingang van het Civil Rights Museum, dat zich nu in het motel bevindt. Officieel
mogen we pas om twee uur naar binnen (het is half twee), maar de vrouw achter
de balie laat ons doorlopen naar de eerste expositieruimte. Die vertelt over
het ontstaan van slavernij en over hoe slaven behandeld werden: wreed,
oneerlijk, alsof ze geen echte mensen waren.
De tweede ruimte toont ons een
indrukwekkende film over hoe donkere mensen op hebben proberen te komen voor
gelijke rechten. Sommige acties waren succesvol, maar velen ook niet. De film
gaat over in de volgende expositieruimte, waar meer te zien en lezen is over de
protestacties door donkere mensen en de reacties daarop, zoals de Ku Klux Klan.
Deze expositieruimte is het
begin van een indrukwekkende route door het leven van donkere mensen, die
jarenlang hebben moeten vechten voor gelijke rechten en een eerlijke
behandeling. Een onderdeel daarvan is uiteraard Martin Luther King, die
vreedzaam protesteerde voor gelijke rechten. Ook Rosa Parks wordt genoemd – de
vrouw die op moest staan in de bus om plaats te maken voor blanke mensen en dat
weigerde. Een informatiebordje vertelt ons dat het gebruikelijk was dat donkere
mensen bij de buschauffeur hun rit betaalden, dan weer uitstapten en vervolgens
achterin alleen in mochten stappen – iets wat wij ons eigenlijk niet voor
kunnen stellen.
De bus met een standbeeld van Rosa Parks
Er volgen meer verhalen: de
Lunch Sit Ins bijvoorbeeld, waar we in Tallahassee ook over gelezen hadden.
Donkere mensen gingen naar winkels met een lunchgedeelte en bestelden daar
eten. Dit kregen ze echter niet, want alleen blanke mensen mochten er eten. Ze
bleven toch gewoon zitten en zelfs als hen gevraagd werd weg te gaan, bleven ze
zitten tot ze uiteindelijk weggesleept werden door de politie. Hun actie had na
een tijd wel succes, want iedereen mocht gaan eten in de lunchgedeeltes.
Een ander verhaal is de
busreis van een groep donkere mensen. Ze reisden met gewone bussen van plaats
naar plaats, iets wat eigenlijk niet toegestaan was in de tijd dat zij leefden.
In sommige steden werden ze opgewacht en in elkaar geslagen. In één stad, zo
lezen we, wachtte de politieagent zelfs expres met ingrijpen, zodat de Ku Klux
Klan vijftien minuten de tijd had om de donkere jongens in elkaar te slaan.
Nog een triest verhaal is de
kindermars: donkere kinderen die vreedzaam naar de kerk marcheerden als
protestactie. Met een hogedrukspuit werden ze verjaagd. Ook is er een bom
afgegaan bij de kinderkerk, waarbij een aantal kinderen om het leven zijn
gekomen.
We komen ook bij de kamers
waar Martin Luther King verbleef van 3 op 4 april 1968. We krijgen een stuk te
zien van de toespraak die hij voor zijn dood gaf, waarin woorden klinken die
doen vermoeden dat hij vreesde voor zijn leven. Op 4 april werd die angst
werkelijkheid: ’s avonds werd hij op het balkon voor zijn kamer doodgeschoten.
Bij de kamer hangt nu een
eerbiedige stilte. Alleen één van zijn lievelingsliederen klinkt op de
achtergrond. We vinden het indrukwekkend om hier te zijn, maar het heeft ook
iets raars: hier stond Martin Luther King lang geleden en ineens werd hij
neergeschoten.
Het museum is hier echter nog
niet ten einde. Er is nog een giftshop, waar veel boeken verkocht worden met
verhalen van en over protesterende donkere mensen en daarnaast de commerciële
aandenkens als magneten en T-shirts. Mijn man heeft een eigen T-shirt
meegenomen: hij werkt op een Martin Luther King school en overhandigt een
T-shirt van de school bij de balie om de mensen te laten weten dat er ook in
Nederland aan deze bijzondere man gedacht wordt.
Aan de overkant van de straat
gaat het museum verder. Dit deel gaat vooral over de zoektocht naar de
moordenaar van Martin Luther King en zijn motief. De plek waar hij schoot, is
ook te zien, wat iets heel bizars heeft.
Diep onder de indruk verlaten
we het museum. We kijken nog één keer rond, ook bij het motelbord met de
bekende tekst van Martin Luther King: ‘I have a dream’.
"I have a dream..."
We verlaten het parkeerterrein
en rijden in stilte weg. Na alle indrukwekkende verhalen is het moeilijk om te
schakelen naar iets anders, maar de dag is nog niet klaar voor ons: we gaan nog
naar de Sun Studio, een opnamestudio waar Elvis Presley zijn eerste plaat
opnam. Bij de balie melden we ons aan voor de rondleiding van half vijf.
Het is pas kwart over vier,
dus we hebben nog tijd om rond te kijken in het gezellige café voor de studio.
Overal hangen posters, platen en andere muzikale herinneringen en natuurlijk
zijn er T-shirts te koop.
In de Sun Studio
Om half vijf mogen we onze
gids de trap op naar boven volgen. Daar wordt de geschiedenis van de Sun Studio
verteld: Sam Philips begon lang geleden de Memphis Recording Service, die
uitgroeide tot de Sun Studio. Zijn platen werden gedraaid bij een populair
radiostation, waarvan het originele meubilair achter glas te bekijken is. Op de
grond liggen enkele kapotte platen, omdat een populaire DJ van die tijd de
gewoonte had platen kapot te gooien als hij het liedje niet leuk vond.
De oude radiostudio, met kapotte platen!
We gaan terug naar beneden en
komen nu bij de echte studio. Er staan nog allerlei instrumenten, waaronder een
drumstel dat van U2 is geweest. Kruisjes van plakband op de grond geven aan
waar Elvis en zijn muzikanten lang geleden stonden. Aan de muur hangen foto’s
van bekende artiesten en ook van de radio-DJ die niet-leuke platen kapot
gooide.
Het door U2 aan de studio geschonken drumstel
Onze gids laat ook nog een
staande microfoon zien, die een aantal jaar geleden aan de studio is
geschonken. Het is een microfoon waar Elvis ook nog doorheen gezongen heeft.
Als we beloven voorzichtig te zijn, mogen we ermee poseren.
De microfoon waar Elvis ook door gezongen heeft
De rondleiding is nu
afgelopen, maar we mogen nog wel in de studio rondkijken. Als we genoeg foto’s
hebben gemaakt, gaan we terug naar het café-gedeelte.
De studio met alle kruisjes op de grond geplakt
We verlaten de studio en maken
buiten nog een paar foto’s. Dan rijden we naar het hotel om in te checken. We
krijgen kamer 1011 met uitzicht op de Piramide van Memphis.
De Piramide van Memphis
Vanaf het hotel lopen we naar
het bekende Beale Street, de straat met alle bars en restaurants. We kijken bij
een aantal bars op de menukaart, maar eigenlijk zien we nergens iets dat ons
echt aanspreekt. Uiteindelijk keren we om en kiezen we voor een pizzeria aan de
hoofdstraat. We krijgen een enorme plaat voor onze neus met daarop de pizza,
die prima smaakt.
Beale Street
Na het eten gaan we terug naar
het hotel, waar we nog even zwemmen. Net als in New Orleans is het zwembad op
een soort dak. Vanaf het dak hebben we uitzicht op een brug, die met kleurige
letters titels van liedjes van Elvis laat zien. Waarschijnlijk heeft dit te
maken met Elvis week: in de week van zijn overlijden wordt er altijd extra
aandacht aan de zanger / acteur besteed.
Omdat het nog steeds erg warm
is, is onze zwemkleding al droog als we weer naar binnen gaan. Op de kamer
plannen we de route voor morgen, die als eerste stop Graceland heeft – het huis
van Elvis.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten