dinsdag 26 mei 2015

Reisverslag Noord-Amerika 2015: dag 3

3 mei 2015: New York à Boston

Nadat ik gisteren de hele dag in New York rond heb kunnen lopen, heb ik vandaag mijn eerste reisdag. We rijden van New York naar Boston, een rit van ongeveer 350 kilometer.

Voor we vertrekken, ontmoet ik echter eerst de groep met wie ik de rondreis ga maken. Als eerste ontmoet ik mijn reisleidster in de lobby van het hotel, die me vertelt dat de reis met twee bussen gemaakt zal worden en dat ik in de tweede bus zit.
Ik blijf nog even wachten in de lobby, maar breng dan mijn koffer naar de bus en zoek een plaatsje. Een voor één stappen mijn medereizigers in. Het blijkt dat onze groep van in totaal 27 personen uit verschillende nationaliteiten bestaat: Nederlanders, Belgen, Engelsen, Australiërs en Ieren. In verband met de privacy zal ik verder geen details geven, alleen dat ik blij ben dat er ook mensen wat meer van mijn leeftijd bij de groep horen.

Terwijl we langzaam bij het hotel vertrekken, vertelt onze reisleidster dat de reis uit twee delen zal bestaan. Het eerste gedeelte, tot en met Washington D.C., zal met deze groep zijn. Daarna zal een deel van de groep teruggaan naar New York, de rest – waar ik bij hoor – zal met haar meegaan naar Miami Beach.

We rijden ondertussen door de drukke straten van New York. Onze reisleidster vertelt nog iets over zichzelf en stelt ook onze chauffeur aan ons voor. Omdat hij de bus vanuit Florida naar New York heeft gereden, hebben we vandaag echter een andere chauffeur en mag hij een dagje uitrusten.

Inmiddels zijn we al goed op weg. We rijden langs het Trump Hotel en Central Park richting de Robert F. Kennedy brug over de East River. Vrij snel hierna bereiken we de I95 snelweg. De chauffeur kan goed doorrijden en na ongeveer een uur rijden hebben we de staat New York achter ons gelaten. We komen nu in de staat Connecticut, de meest zuidelijke staat van New England. New England is een gedeelte van de Verenigde Staten bestaande uit zes staten: Maine, New Hampshire, Vermont, Massachusetts, Rhode Island en Connecticut. De naam voor het gebied wordt al gebruikt sinds de tijd dat de Engelsen het koloniseerden (begin 17e eeuw).

Na nog bijna drie kwartier gereden te hebben, maken we onze eerste stop in de buurt van het plaatsje Milford. Hier kunnen we even onze benen strekken, van het toilet gebruik maken en eventueel iets eten en/of drinken.
Een halfuur later rijden we weer verder. We komen langs de stad New Haven en zien onderweg veel water, maar ook veel groen. Hier en daar staan bomen die al de kleuren lijken te hebben van de “Indian Summer”, een periode in de herfst waarin de bomen van New England prachtige herfstkleuren hebben.

Onderweg in de staat Connecticut zien we vaak meren zoals deze

Terwijl we verder gaan over de I84 snelweg vertelt onze reisleidster dat ze het leuk vindt om tijdens elke reis elke dag een bepaald liedje te draaien in de bus. Als je dat liedje na je vakantie dan weer hoort, denk je meteen terug aan de reis, is haar gedachte erachter. Onze vakantiemuziek zal het nummer On the road again van Willie Nelson worden.

Rond half twaalf steken we de staatsgrens van Connecticut over en komen we in de staat Massachusetts. We gaan verder over de I90 snelweg, die ons naar Boston brengt. Daar komen we na nog een uur rijden aan. Onze stop is in de buurt van de Quincy Market, vernoemd naar oud-burgemeester Josiah Quincy. Binnen in de Quincy Market zijn allerlei etenskraampjes te vinden, buiten zijn winkels en souvenirkraampjes.

De Quincy Market met buiten veel straatentertainment

We krijgen ruimschoots de tijd om rond te kijken en om iets te eten. Gelukkig voor mij zijn er ook vegetarische opties! Ik eet mijn lunch lekker buiten in het zonnetje op, want het is heerlijk weer vandaag. Daarna kijk ik nog even rond voor ik me weer bij de groep voeg voor de wandeling die we gaan maken. Onder leiding van onze reisleidster zullen we een gedeelte van de Freedom Trail lopen, een route die ons langs belangrijke gebouwen en plaatsen uit de tijd van de onafhankelijkheidsstrijd brengt.

We beginnen bij Faneuil Hall, het marktgebouw bij de Quincy Market. Het is gebouwd in 1742 en tussen 1764 en 1774 werden er regelmatig vergaderingen gehouden, waarbij Samuel Adams (in 1776 de ondertekenaar van de Onafhankelijkheidsverklaring namens de staat Massachusetts) en andere belangrijke strijders voor de onafhankelijkheid aanwezig waren.

Standbeeld van Samuel Adams

Iets verderop passeren we een standbeeld van Samuel Adams, vlakbij de City Hall (gemeentehuis) van Boston. We lopen verder en komen uit bij het Old State House, gebouwd in 1713. Voor het gebouw is op de grond een cirkel aangebracht, die de plaats van de Boston Massacre in 1770 aangeeft. Britse soldaten openden toen het vuur op inwoners van Boston, waarbij vijf mensen om het leven kwamen en zes gewond raakten.

Het Old State House

Onze wandeling brengt ons vervolgens bij de Old Corner Bookstore, een oude boekwinkel waar bekende schrijvers als Harriet Beecher Stowe (Uncle Tom’s Cabin) en Louisa May Alcott (Little Women) vroeger hun manuscripten naartoe brachten om ze te laten publiceren. Inmiddels zit er een Mexicaans restaurant in het gebouw.

De Old Corner Bookstore, nu een Mexicaans restaurant

Vlakbij de Old Corner Bookstore zien we het Old South Meeting House, een gebouw uit 1729 waar vroeger burgers naartoe kwamen om te protesteren tegen de Britse regels die op dat moment golden. Hier werd ook besloten tot de Boston Tea Party op 16 december 1773, waarbij een groep van zestig mensen onder leiding van Samuel Adams verkleed als Indianen Britse schepen bestormden en thee in de haven gooiden.

De toren is van het Old South Meeting House

De wandeling gaat in snel tempo verder. We komen langs de oude City Hall van Boston, zien de Park Street Church vanuit de verte (hier werd de hymne “America” voor het eerst gezongen) en stoppen uiteindelijk even bij de Granary Burying Ground, een begraafplaats midden in de stad. Hier ligt Samuel Adams begraven, maar ook Paul Revere: een man die in Amerika als held bekend staat, omdat hij in 1775 te paard naar de plaatsen Lexington en Concord reed om hen te waarschuwen dat de Britten eraan kwamen.

Het graf van Paul Revere

Via de Boston Common (een gebied dat in 1634 tot park uitgeroepen werd, waarmee het het oudste openbare park is) komen we uit bij het Massachusetts State House. Het werd eind achttiende eeuw gebouwd en wordt nog steeds gebruikt als parlementsgebouw.

Het Massachusetts State House

Omdat we de hele wandeling in een vrij hoog tempo afgelegd hebben, moeten we bij het State House nog even wachten op de bus die ons ophaalt. Dit is beslist geen straf, want het is nog steeds lekker weer.
Als we weer in de bus zitten, rijden we onder andere langs het gebouw dat te zien is geweest in de televisieserie Cheers. Ook komen we langs de Trinity Church en het Hancock gebouw (het hoogste gebouw van Boston). Hier vlakbij, op Boylston Street, vonden in 2013 de bomaanslagen tijdens de Boston Marathon plaats.

Een deel van het Hancock gebouw met de Trinity Church

We laten de vervelende herinneringen snel achter ons en rijden naar het hotel in de wijk Brookline, net buiten Boston. Iedereen krijgt netjes een envelop met de kamersleutel (uiteraard krijg ik als één van de laatsten mijn sleutel!) en dan mogen we tot morgenochtend onze eigen weg gaan. Ik kijk even op mijn kamer, maar vertrek dan weer, want het geboortehuis van John F. Kennedy schijnt niet ver lopen te zijn. Dankzij een plattegrond kan ik het ook heel gemakkelijk vinden. Het is gesloten, maar er is wel de mogelijkheid om rondom het huis te lopen en door één van de kelderraampjes zie ik een babyfoto van de 35ste president van de Verenigde Staten.

Het geboortehuis van John F. Kennedy

Ik loop weer terug door de rustige straat om te kijken of ik ergens iets kan eten. Omdat ik niet heel veel honger heb, besluit ik om gewoon een broodje te halen. Het bestellen kost even tijd, want de man achter de kassa is met honderd andere dingen bezig. Hij loopt ook elke keer weg, dus ik vrees al het ergste voor mijn broodje. Bij het afrekenen val ik zelf even stil, want de prijs die ik moet betalen, is veel lager dan wat ik zelf berekend had. Een beetje aarzelend reken ik af, besluitend om maar even af te wachten. Ik vraag uiteraard wel om het bonnetje!
Als ik uiteindelijk mijn broodje krijg, blijkt dit precies te zijn wat ik besteld had. De afgeleide man heeft er echter maar $0,99 voor gerekend. Nu zou ik natuurlijk terug moeten gaan en hem moeten vertellen dat hij een fout heeft gemaakt, maar… ach, hij heeft zo zijn best gedaan en inmiddels staan er nog meer klanten… Ik verlaat het restaurantje en loop terug naar het hotel.

In het hotel klets ik nog even gezellig met een groepje Australiërs dat de reis in de andere bus maakt, waarna ik een duik neem in het zwembad. Een zeer korte duik, want het water is ijskoud! Na even in het heerlijk warme bubbelbad gezeten te hebben, besluit ik het nog een keer te proberen, al vrees ik dat het water alleen nog maar kouder aan zal voelen. Verrassend genoeg lijkt de temperatuur nu echter een stuk aangenamer dan eerst en ik weet het met gemak 60 baantjes vol te houden.

Vanuit mijn kamer heb ik uitzicht op het zwembad van het hotel

Dan ga ik terug naar mijn kamer om me voor te bereiden op de dag van morgen. Morgen is een belangrijke dag, want we gaan de grens over: de eindbestemming is namelijk de Canadese stad Québec.


Tot morgen!

Lees verder: Dag 4 (Boston --> Québec)


Geen opmerkingen:

Een reactie posten