3 mei 2015: New York à
Boston
Nadat ik gisteren de hele dag
in New York rond heb kunnen lopen, heb ik vandaag mijn eerste reisdag. We
rijden van New York naar Boston, een rit van ongeveer 350 kilometer.
Voor we vertrekken, ontmoet ik
echter eerst de groep met wie ik de rondreis ga maken. Als eerste ontmoet ik
mijn reisleidster in de lobby van het hotel, die me vertelt dat de reis met
twee bussen gemaakt zal worden en dat ik in de tweede bus zit.
Ik blijf nog even wachten in
de lobby, maar breng dan mijn koffer naar de bus en zoek een plaatsje. Een voor
één stappen mijn medereizigers in. Het blijkt dat onze groep van in totaal 27
personen uit verschillende nationaliteiten bestaat: Nederlanders, Belgen,
Engelsen, Australiërs en Ieren. In verband met de privacy zal ik verder geen details
geven, alleen dat ik blij ben dat er ook mensen wat meer van mijn leeftijd bij
de groep horen.
Terwijl we langzaam bij het
hotel vertrekken, vertelt onze reisleidster dat de reis uit twee delen zal
bestaan. Het eerste gedeelte, tot en met Washington D.C., zal met deze groep
zijn. Daarna zal een deel van de groep teruggaan naar New York, de rest – waar
ik bij hoor – zal met haar meegaan naar Miami Beach.
We rijden ondertussen door de
drukke straten van New York. Onze reisleidster vertelt nog iets over zichzelf
en stelt ook onze chauffeur aan ons voor. Omdat hij de bus vanuit Florida naar
New York heeft gereden, hebben we vandaag echter een andere chauffeur en mag
hij een dagje uitrusten.
Inmiddels zijn we al goed op
weg. We rijden langs het Trump Hotel en Central Park richting de Robert F.
Kennedy brug over de East River. Vrij snel hierna bereiken we de I95 snelweg.
De chauffeur kan goed doorrijden en na ongeveer een uur rijden hebben we de
staat New York achter ons gelaten. We komen nu in de staat Connecticut, de
meest zuidelijke staat van New England. New England is een gedeelte van de
Verenigde Staten bestaande uit zes staten: Maine, New Hampshire, Vermont,
Massachusetts, Rhode Island en Connecticut. De naam voor het gebied wordt al
gebruikt sinds de tijd dat de Engelsen het koloniseerden (begin 17e
eeuw).
Na nog bijna drie kwartier
gereden te hebben, maken we onze eerste stop in de buurt van het plaatsje
Milford. Hier kunnen we even onze benen strekken, van het toilet gebruik maken
en eventueel iets eten en/of drinken.
Een halfuur later rijden we
weer verder. We komen langs de stad New Haven en zien onderweg veel water, maar
ook veel groen. Hier en daar staan bomen die al de kleuren lijken te hebben van
de “Indian Summer”, een periode in de herfst waarin de bomen van New England
prachtige herfstkleuren hebben.
Onderweg in de staat Connecticut zien we vaak meren zoals deze
Terwijl we verder gaan over de
I84 snelweg vertelt onze reisleidster dat ze het leuk vindt om tijdens elke
reis elke dag een bepaald liedje te draaien in de bus. Als je dat liedje na je
vakantie dan weer hoort, denk je meteen terug aan de reis, is haar gedachte
erachter. Onze vakantiemuziek zal het nummer On the road again van Willie
Nelson worden.
Rond half twaalf steken we de
staatsgrens van Connecticut over en komen we in de staat Massachusetts. We gaan
verder over de I90 snelweg, die ons naar Boston brengt. Daar komen we na nog
een uur rijden aan. Onze stop is in de buurt van de Quincy Market, vernoemd
naar oud-burgemeester Josiah Quincy. Binnen in de Quincy Market zijn allerlei
etenskraampjes te vinden, buiten zijn winkels en souvenirkraampjes.
De Quincy Market met buiten veel straatentertainment
We krijgen ruimschoots de tijd
om rond te kijken en om iets te eten. Gelukkig voor mij zijn er ook
vegetarische opties! Ik eet mijn lunch lekker buiten in het zonnetje op, want
het is heerlijk weer vandaag. Daarna kijk ik nog even rond voor ik me weer bij
de groep voeg voor de wandeling die we gaan maken. Onder leiding van onze
reisleidster zullen we een gedeelte van de Freedom Trail lopen, een route die
ons langs belangrijke gebouwen en plaatsen uit de tijd van de onafhankelijkheidsstrijd
brengt.
We beginnen bij Faneuil Hall,
het marktgebouw bij de Quincy Market. Het is gebouwd in 1742 en tussen 1764 en
1774 werden er regelmatig vergaderingen gehouden, waarbij Samuel Adams (in 1776
de ondertekenaar van de Onafhankelijkheidsverklaring namens de staat
Massachusetts) en andere belangrijke strijders voor de onafhankelijkheid
aanwezig waren.
Standbeeld van Samuel Adams
Iets verderop passeren we een
standbeeld van Samuel Adams, vlakbij de City Hall (gemeentehuis) van Boston. We
lopen verder en komen uit bij het Old State House, gebouwd in 1713. Voor het
gebouw is op de grond een cirkel aangebracht, die de plaats van de Boston
Massacre in 1770 aangeeft. Britse soldaten openden toen het vuur op inwoners
van Boston, waarbij vijf mensen om het leven kwamen en zes gewond raakten.
Het Old State House
Onze wandeling brengt ons
vervolgens bij de Old Corner Bookstore, een oude boekwinkel waar bekende
schrijvers als Harriet Beecher Stowe (Uncle Tom’s Cabin) en Louisa May Alcott
(Little Women) vroeger hun manuscripten naartoe brachten om ze te laten
publiceren. Inmiddels zit er een Mexicaans restaurant in het gebouw.
De Old Corner Bookstore, nu een Mexicaans restaurant
Vlakbij de Old Corner
Bookstore zien we het Old South Meeting House, een gebouw uit 1729 waar vroeger
burgers naartoe kwamen om te protesteren tegen de Britse regels die op dat
moment golden. Hier werd ook besloten tot de Boston Tea Party op 16 december
1773, waarbij een groep van zestig mensen onder leiding van Samuel Adams
verkleed als Indianen Britse schepen bestormden en thee in de haven gooiden.
De toren is van het Old South Meeting House
De wandeling gaat in snel
tempo verder. We komen langs de oude City Hall van Boston, zien de Park Street
Church vanuit de verte (hier werd de hymne “America” voor het eerst gezongen)
en stoppen uiteindelijk even bij de Granary Burying Ground, een begraafplaats
midden in de stad. Hier ligt Samuel Adams begraven, maar ook Paul Revere: een
man die in Amerika als held bekend staat, omdat hij in 1775 te paard naar de
plaatsen Lexington en Concord reed om hen te waarschuwen dat de Britten eraan
kwamen.
Het graf van Paul Revere
Via de Boston Common (een
gebied dat in 1634 tot park uitgeroepen werd, waarmee het het oudste openbare
park is) komen we uit bij het Massachusetts State House. Het werd eind
achttiende eeuw gebouwd en wordt nog steeds gebruikt als parlementsgebouw.
Het Massachusetts State House
Omdat we de hele wandeling in
een vrij hoog tempo afgelegd hebben, moeten we bij het State House nog even
wachten op de bus die ons ophaalt. Dit is beslist geen straf, want het is nog
steeds lekker weer.
Als we weer in de bus zitten,
rijden we onder andere langs het gebouw dat te zien is geweest in de
televisieserie Cheers. Ook komen we langs de Trinity Church en het Hancock
gebouw (het hoogste gebouw van Boston). Hier vlakbij, op Boylston Street,
vonden in 2013 de bomaanslagen tijdens de Boston Marathon plaats.
Een deel van het Hancock gebouw met de Trinity Church
We laten de vervelende
herinneringen snel achter ons en rijden naar het hotel in de wijk Brookline,
net buiten Boston. Iedereen krijgt netjes een envelop met de kamersleutel
(uiteraard krijg ik als één van de laatsten mijn sleutel!) en dan mogen we tot
morgenochtend onze eigen weg gaan. Ik kijk even op mijn kamer, maar vertrek dan
weer, want het geboortehuis van John F. Kennedy schijnt niet ver lopen te zijn.
Dankzij een plattegrond kan ik het ook heel gemakkelijk vinden. Het is
gesloten, maar er is wel de mogelijkheid om rondom het huis te lopen en door
één van de kelderraampjes zie ik een babyfoto van de 35ste president
van de Verenigde Staten.
Het geboortehuis van John F. Kennedy
Ik loop weer terug door de
rustige straat om te kijken of ik ergens iets kan eten. Omdat ik niet heel veel
honger heb, besluit ik om gewoon een broodje te halen. Het bestellen kost even
tijd, want de man achter de kassa is met honderd andere dingen bezig. Hij loopt
ook elke keer weg, dus ik vrees al het ergste voor mijn broodje. Bij het
afrekenen val ik zelf even stil, want de prijs die ik moet betalen, is veel
lager dan wat ik zelf berekend had. Een beetje aarzelend reken ik af,
besluitend om maar even af te wachten. Ik vraag uiteraard wel om het bonnetje!
Als ik uiteindelijk mijn
broodje krijg, blijkt dit precies te zijn wat ik besteld had. De afgeleide man
heeft er echter maar $0,99 voor gerekend. Nu zou ik natuurlijk terug moeten
gaan en hem moeten vertellen dat hij een fout heeft gemaakt, maar… ach, hij
heeft zo zijn best gedaan en inmiddels staan er nog meer klanten… Ik verlaat
het restaurantje en loop terug naar het hotel.
In het hotel klets ik nog even
gezellig met een groepje Australiërs dat de reis in de andere bus maakt, waarna
ik een duik neem in het zwembad. Een zeer korte duik, want het water is
ijskoud! Na even in het heerlijk warme bubbelbad gezeten te hebben, besluit ik
het nog een keer te proberen, al vrees ik dat het water alleen nog maar kouder
aan zal voelen. Verrassend genoeg lijkt de temperatuur nu echter een stuk
aangenamer dan eerst en ik weet het met gemak 60 baantjes vol te houden.
Vanuit mijn kamer heb ik uitzicht op het zwembad van het hotel
Dan ga ik terug naar mijn
kamer om me voor te bereiden op de dag van morgen. Morgen is een belangrijke
dag, want we gaan de grens over: de eindbestemming is namelijk de Canadese stad
Québec.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten