Zaterdag 30 december 2017
Na de relaxdagen van de
afgelopen twee dagen willen we er vandaag een iets actiever dagje van maken: we
willen graag een bezoek brengen aan de mangrove dichtbij ons hotel.
We staan daarom ’s ochtends
vroeg op na wederom een onrustige nacht en ontbijten in het hotel. Vervolgens
pakken we wat spulletjes in en gaan we op pad. Van een andere hotelgast hebben
we aanwijzingen gekregen voor de wandeling langs de mangrove, dus volgen we
haar routebeschrijving: buiten het hotel rechtsaf en dan de eerste straat
links. Die eerste straat links is niet meer dan een zandpaadje, waar hier en
daar wat vuilnis ligt en waar twee zwerfhonden in de schaduw liggen te slapen.
De zijstraat, oftewel: een zandweg (foto gemaakt met telefoon)
Ongeveer halverwege de straat
zien we het bord ‘Observation mangrove’. We slaan rechtsaf en komen uit bij een
grote, kale vlakte met aan de achterkant mangrovebomen. Er staan geen bordjes
meer, dus wordt het de vraag of we links- of rechtsaf moeten. We besluiten
rechtsaf te gaan, aangezien we daar een soort pad (een spoor van autobanden)
zien lopen.
De vlakte bij de mangrove
We lopen door een heel dor en
droog landschap met zand, stof en wat mangrovebomen. Op heel veel plaatsen ligt
afval, hoewel we borden gezien hebben die het land als beschermd natuurgebied
bestempelen. Wat het wel een mooi natuurgebied maakt, zijn de vele haviken die
vlak over onze hoofden over vliegen.
Een van de vele haviken
Verderop op de vlakte komen we
een boer tegen met een kudde buffelkoeien. De beesten lopen, begeleid door twee
honden, rustig langs ons heen. Eentje loeit nog even naar ons, maar verder
besteden ze geen aandacht aan ons.
De kudde buffelkoeien (foto gemaakt met telefoon)
Het platgereden pad gaat
verder over de vlakte. De grond naast het pad lijkt iets zachter en modderiger.
In de verte zien we ineens een auto in de modder vast zitten. Omdat we niet
kunnen helpen, lopen we er met een boogje omheen. We willen richting het
vogelobservatiehuisje, maar omdat er weinig verandert in het landschap gaan we
toch terug naar links, waar we wat water zien. Het is te modderig om er
dichtbij te komen, maar uiteindelijk komen we toch bij een stukje water waar
wat vogels zitten.
Een van de vogels in het stukje water
Bij het stukje water maken we
wat foto’s, ook van de haviken die bij onze hoofden vliegen. Dan lopen we terug
over de grijsachtige, zachte grond naar het platgereden pad. We volgen het pad
terug naar het beginpunt, waar we nog meer haviken zien.
Een van de haviken aan het begin van de vlakte
Als we weer bij het beginpunt
zijn, lopen we nog een stukje naar links. Hier blijkt de echte ingang van de
mangrove te zijn met een pad en zicht op reigers. We proberen het pad te
volgen, maar worden tegengehouden door een Senegalese man die ons vertelt dat
we moeten betalen om verder te gaan. Omdat we het niet helemaal vertrouwen,
draaien we om en lopen we weg met het plan om morgen wat vroeger terug te
komen.
Een reiger bij de ingang van de echte mangrove
Via de zandweg keren we terug
naar de hoofdweg en lopen we naar ons hotel. Daar blijven we even op de kamer
om te genieten van de airconditioning, omdat de temperatuur buiten snel
opgelopen is. Toen we vanochtend vertrokken, was het prima wandelweer, maar
inmiddels is het de hoogste tijd om de schaduw of het water op te zoeken.
We wisselen de rest van de
ochtend liggen op het strand een tijdje af met zwemmen en zelfs nog een potje
tafeltennis voor we naar het restaurant gaan voor de lunch. Op de tafel ligt
het menu voor morgenavond, Oudjaarsavond, klaar. Het is een lange lijst van
allerlei kleine gerechten, waarvan het merendeel ons onbekend voorkomt. Ook de
prijs lijkt onbekend voor Afrikaanse begrippen: per persoon betaal je er maar
liefst €70 voor, nog zonder drankjes…
Na het horen van de prijs zijn
we het heel snel eens: we eten morgenavond niet in het hotel. We besluiten
vanavond even rond te kijken in het dorp of we misschien ergens anders
goedkoper kunnen eten. Ook willen we naar een supermarktje om zelf wat hapjes
te halen. Van een Nederlands stel dat ook in het hotel verblijft, krijgen we een
wat grotere supermarkt als tip – daar zouden ze zelfs dingen als kaas verkopen.
De rest van de middag na de
lunch brengen we op het strand en rondom het zwembad door. Tegen het einde van
de middag gaan we terug naar de kamer voor een douche. Bij de receptie wisselen
we vervolgens geld, wat altijd een aparte ervaring is: je krijgt namelijk
alleen briefjes van 10.000 Senegalese frank. Het voelt heel bizar als je ineens
met 100.000 in je handen staat en vooral omdat je weet dat het eigenlijk veel
en veel minder waard is (100.000 frank is €150).
Een voorbeeld van een briefje van 10.000 frank (plaatje afkomstig van MyPivots.com)
Met ons ‘fortuin’ op zak gaan
we het dorp in. Bij het restaurant van gisteravond hangt een menukaart voor
morgenavond met een prijs van 20.000 frank (€30) per persoon, wat we acceptabel
vinden. We lopen vervolgens door naar de supermarkt op zoek naar kaas, maar
deze blijkt alleen smeerkaas te hebben. Hij verwijst ons door naar de
supermarkt vlakbij de apotheek. Het is even zoeken, want de winkel valt niet op
als supermarkt: het is een gebouw met glazen ramen en een deur en alles in de
winkel is keurig netjes. Er liggen tegels op de vloer, er staan stellingen en
de producten zijn niet stoffig. Brie hebben ze echter niet, maar wel geraspte
kaas… Dat wordt een heel apart toastje morgenavond!
De winkel met nog een stukje straatbeeld (filmpje gemaakt met telefoon)
We verlaten de winkel en lopen
een stukje door naar het Free Jazz Café, een restaurant dat mijn vriend graag
uit wil proberen. Als we naar binnen stappen, blijkt dat er verder niemand in
het restaurant zit. We vragen of we iets kunnen eten, wat kan. Vervolgens
blijft de serveerster ons aan staan kijken. “Nu?” vraagt ze, enigszins
verbaasd. We houden ons antwoord zo beleefd mogelijk: “Als het kan?” Het blijkt
te kunnen en ze laat ons een tafeltje uitkiezen.
Als we zitten, krijgen we een
insteekhoesje met daarop de lijst met drankjes. Hier en daar is met balpen nog
iets veranderd. Samen krijgen we een dubbelgevouwen A4’tje met daarop een stuk
of acht gerechten om uit te kiezen voor het eten. Ondertussen zijn twee mannen
op het podiumpje achter onze tafel bezig met opbouwen. Er worden versterkers
aangesloten en instrumenten uitgepakt, terwijl in de keuken een kok bezig is
met haastig alles op te starten voor onze maaltijd.
De menukaart met de drankjes (foto gemaakt met telefoon)
De menukaart (foto gemaakt met telefoon)
Onze drankjes worden vrij snel
gebracht. Vervolgens krijgen we een schoteltje met pinda’s erop – ons
voorgerecht. Daarna volgt een bord met vier stukjes stokbrood. Bij haar
volgende bezoek brengt de serveerster een placemat met bestek en even later
komt ze terug met een schoteltje met wat mosterd erop, een schoteltje met
mayonaise en nog een derde schoteltje met iets wat op uien en augurken in het
zuur lijkt.
Inmiddels beginnen de twee
mannen op het podium te spelen. Ook tijdens het eten – dat prima smaakt – spelen
ze door onder de rode tl-buizen met als verkoeling de ontbrekende ramen naast
hen. Na elk liedje applaudisseren we maar even, aangezien we nog steeds de
enige mensen in het restaurant zijn.
Na het eten betalen we de
rekening, die omgerekend nog geen €15 is, en lopen we terug naar het hotel. We
zijn allebei nogal moe en gaan daarom naar onze kamer, maar daar voelen we ons
zo opgesloten dat we toch nog naar het strand gaan. In een opwelling vragen we
om de jeu de boules ballen voor een spelletje. Het wordt geen spannende
wedstrijd: ik verlies met 11-5 en 11-2…
We maken nog even een praatje
met een Franse man die ons wat tips gaf voor het spel en gaan dan naar onze
kamer. Omdat we nog steeds geen enkele mug hebben gezien, besluiten we om
vannacht niet onder de klamboe te slapen. We hopen hierdoor ook iets beter te
kunnen slapen, zodat we morgen wakker kunnen blijven tot middernacht om de
jaarwisseling hier in Senegal helemaal te kunnen beleven.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten