Vrijdag 29 december 2017
Omdat we allebei nogal bij
moeten komen van de afgelopen drukke periode besluiten we vandaag ook nog een
ontspandagje te houden. Wel hopen we iets van de reisleiding te horen over de
excursies die we willen doen.
We beginnen de dag weer rond
hetzelfde tijdstip als gisteren na een onrustige nacht. Van de malariapillen
die we slikken, beginnen we nu echt last te krijgen: we hebben allebei zeer
bizarre dromen gehad, één van de bijwerkingen die de pillen kunnen hebben. Ook
zijn we er allebei een beetje misselijk en benauwd door.
Door het ontbijt knappen we
allebei iets op. Het is precies hetzelfde ontbijt als gisteren met als enig
verschil dat de kan warm water op de plaats van de kan warme melk staat. Zelfs
de croissantjes lijken nog van het ontbijt van gisteren te komen…
Na het ontbijt gaan we even
terug naar de kamer om te douchen voor we een plaatsje zoeken op het strand.
Alle ligbedjes zijn bezet, dus leggen we onze handdoeken onder een palmboom
neer. We liggen een tijdje, maar besluiten dan om een stukje te gaan lopen langs
het strand. Met onze voeten in het water lopen we richting het zuiden, waar
eigenlijk weinig verandert. We zien de achterkant van armoedige gebouwen en op
het strand liggen gammele vissersboten. Hier en daar lopen wat Senegalezen,
maar we worden niet aangesproken.
Het strand richting het zuiden met een vissersbootje op zee
Als we ongeveer zevenhonderd
meter hebben gelopen, keren we om en proberen we nog een stukje richting het
noorden te lopen. Doordat er hier veel rotsen in het water liggen, kunnen we
niet over het natte, stevige zand lopen. Lopen door het losse zand is een stuk
zwaarder en omdat het ook voelbaar warmer wordt, gaan we terug naar ons hotel.
Afkoelen in het zwembad is nog steeds te koud, maar even het peuterbadje in is
prima te doen!
Het uitzicht vanaf onze ligplaats bij het strand
We drogen na onze duik weer
even op en wachten op onze reisleidster, die vandaag ons hotel bezoekt. Na wat
gepraat over verschillende excursies reserveren we er uiteindelijk slechts eentje:
een combinatie van een bezoek aan het safaripark Bandia en drijven in het Lac
Rose, het Roze Meer. We kunnen dinsdag mee met een Engelssprekende gids.
Omdat mijn vriend heel erg
verkouden is, vraagt hij de reisleidster om advies. Ze biedt meteen aan om ons
naar de apotheek van het dorpje te brengen, waar hij veilig neusspray kan
kopen. Het is geen verre rit, want de apotheek zit in het centrum. Het is een
net gebouw met ramen en een deur en ook binnen is alles keurig netjes.
Met de neusspray op zak lopen
we terug naar het hotel. We houden ons aan het advies van de reisleidster om
mensen niet te veel aan te kijken, met als resultaat dat we eigenlijk niet
aangesproken worden door verkopers die ons pinda’s in flessen willen verkopen
of kleurige wijde broeken.
Wanneer we terug zijn bij het
hotel is het lunchtijd. We eten iets en gaan dan even liggen, zodat mijn vriend
de neusspray kan gebruiken en wat meer lucht krijgt. Als hij zich iets beter
voelt, gaan we even de zee in, want de temperatuur is weer flink gestegen. Ik
probeer zelfs het zwembad, maar dat blijft toch echt heel koud.
Het strand van ons hotel
De rest van de middag doen we
rustig aan. Af en toe gaan we het water in, maar het grootste gedeelte van de
tijd liggen we op de vrij gekomen ligbedjes en genieten we van de heerlijke
temperatuur. Aan het einde van de middag gaan we terug naar de kamer om te
douchen, waarna we het dorp in lopen voor het eten. We kiezen een restaurant
uit waar we recensies van hebben gelegen en gaan zitten. Er is één ander
tafeltje bezet door Senegalezen, waarvan er nu eentje iets roept. Hij blijkt
naar een jongen te roepen die net buiten het restaurant op zijn motor zit,
luisterend naar muziek op zijn telefoon.
De jongen van de motor is
blijkbaar de ober. Hij komt naar ons toe en blijft ons even aankijken. Als we
niet reageren, vraagt hij of we iets willen drinken. We geven onze bestelling
door en al snel krijgen we twee flesjes op tafel. In plaats van dat we de
menukaart krijgen, loopt onze ober alweer weg. Voor we om het menu kunnen
vragen, komt er een verkoper naar onze tafel die wil weten of we Rolexhorloges
of parfums willen kopen. We hebben hem nauwelijks afgewimpeld of de volgende verkoper
staat al bij onze tafel, deze keer een taxichauffeur die zijn diensten
aanbiedt. Eigenlijk zijn we nu het restaurant al zat, maar we spreken toch de
ober aan voor het menu. Hij lijkt er bijna van te schrikken en legt
uiteindelijk uit dat de keuken pas om zeven uur open gaat.
We hoeven niet lang na te
denken: we rekenen onze drankjes af en verlaten het restaurant. Bij een ander
restaurant, wat dichter bij ons hotel, vragen we of we daar kunnen eten, maar
daar gaat de keuken pas om acht uur open. Ook in het hotel is het avondbuffet
pas vannacht acht uur en een ander restaurant waar we vragen of we er kunnen
eten, gaat zelfs pas op 31 december open…
Teruglopen naar het hotel (foto gemaakt met telefoon)
Aangezien er nog niets open
lijkt te zijn, kijken we naar de zonsondergang bij het strand van ons hotel. We
spelen daarna nog een spelletje tafeltennis voor we terug gaan naar het
restaurant dicht bij ons hotel – Le Tamarin, waar we een heerlijke maaltijd
voorgeschoteld krijgen.
Zonsondergang vanaf het strand
Met volle maag gaan we terug
naar het hotel, waar we nog even op het strand zitten voor we naar onze kamer
gaan. Het is een heerlijk ontspannen dag geweest, maar morgen willen we toch
graag iets gaan doen: dan willen we de mangrove vlakbij ons hotel bezoeken.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten