Dinsdag 11 juli 2023
Hoewel ons zoontje gisteravond pas om kwart voor tien sliep
door het vele lawaai buiten op de camping, klinkt zijn stem al om tien voor
half zeven door de stacaravan. Gelukkig kletst hij lekker nog even in zichzelf,
zodat we rustig wakker kunnen worden.
Na het ontbijt neem ik hem mee naar de speeltuin, zodat papa op zijn gemak kan douchen. Hij speelt vrolijk met het zand en is heel duidelijk dat hij niet wil schommelen (“Nee!”). Rond half negen neem ik hem mee terug, waarbij we zien dat de ochtendrij voor de winkel inmiddels weg is.
Even lekker spelen in de speeltuin... maar niet schommelen!
In de stacaravan pakken we alle spullen in die we vandaag
nodig gaan hebben voor ons bezoek aan het Wildpark: de bolderkar met kussens en
speeltjes, iets te eten en natuurlijk genoeg te drinken, want het is al flink
aan het opwarmen.
Iets over negenen vertrekken we. Het navigatiesysteem leidt ons feilloos naar een parkeerplaats bij een kerk, waar we uiteraard voor moeten betalen. Vervolgens is het nog een stukje lopen naar de ingang.
Het domein begint met gratis toiletten, de kassa, een winkel en een restaurant en een grote speeltuin. Pas daarachter beginnen de paden zich te splitsen: een route naar de Grotten van Han en een route naar het Wildpark. Voor het Wildpark moeten we even wachten, want een treintje zal ons naar de ingang brengen.
Dit treintje zal ons naar boven brengen.
Om tien uur vertrekt het treintje. Via een enkel spoor klimt
het treintje rammelend omhoog door de bossen. Bij een piepklein stationnetje
moeten we uitstappen, want daar begint het Wildpark. Via een oplopend pad komen
we bij de eerste dieren: de Schotse Hooglanders. We zien er verschillende in
een groot omheind weiland.
De eerste dieren: de Schotse Hooglanders.
Het steile pad vol met grote kiezels gaat verder richting de
rendieren en de zwijntjes. De rendieren staan in een apart verblijf, niet
direct langs het pad. Er zijn verschillende kleintjes en één rendier staat
vlakbij het hek. Een paar bezoekers aaien hem, maar hij laat toch snel een
gesnuif horen om aan te geven dat hij het er niet mee eens is.
Een selfie prima, maar niet aaien!
Langs de zwijntjes gaan we verder. Eerst komen we langs een
uitkijkpunt en vervolgens bij een aantal volières met uilen. Er is ook nog een
soort ‘eekhoornpad’ voor kinderen, maar gezien de route die we nog moeten en de
temperatuur laten we ons zoontje lekker in de bolderkar zitten.
Het uitkijkpunt laat zien dat we al vrij hoog zitten.
Bij de Bladerdakbrug mag hij er wel uit en gaat hij met papa
over de hangbruggen en uitkijkplateaus. Onder het pad zijn de poolvossen,
waaronder een aantal kleintjes en eentje die nieuwsgierig dichtbij het hek komt
en zelfs geaaid lijkt te willen worden. Ik neem het risico uiteraard niet, maar
maak wel een foto van hem.
De Bladerdakbrug.
Deze poolvos had geen moeite met aandacht van bezoekers, in tegenstelling tot het rendier.
Het volgende stuk is het gebied van de wolven. Met moeite
weten we er eentje te spotten ergens op een heuvel en een ander ligt te slapen
in een betonnen tunnel. Verderop komen we nog langs het verblijf van de marmotten, die niet
thuis lijken te zijn, en het grote weiland van de herten. Verderop in het bos
staan wolvenkoppen, prachtig gemaakt van houten takken.
Een van de wolvenkoppen gemaakt van takken.
Langs een ander soort wolven, die we niet van dichtbij
bekijken, komen we bij een restaurant (waar beneden een hert staat te eten),
waarna het pad steil omlaag gaat à twintig procent daling… Mijn man sjouwt de
bolderkar naar beneden, ik neem ons zoontje maar even op de arm.
Spierballen nodig!
Als we eindelijk beneden zijn, kunnen we in een kleine safariauto
stappen, die ons meeneemt naar de uitgang. Onderweg komen we nog langs de
gieren, de lynxen (die zich niet laten zien), de ooievaars, de moeflons en
oerossen, de edelherten en de bizons voor we eindigen bij het Berenbos. Helaas
lijken de beren het te warm buiten te vinden, want we zien er niet eentje.
Het laatste stuk gaat langs de bizons.
We lopen door naar het stationnetje, waar het treintje zal
stoppen dat ons terugbrengt naar het begin van het domein. Na lang wachten komt
er een mevrouw van het park op de fiets, die vraagt of iemand terug wil lopen
naar het dorp. Het is dertig tot vijfenveertig minuten lopen met sommige
stukken van vijfentwintig procent hellend of dalend… Mijn man dacht er nog even
over om te gaan lopen in verband met onze aflopende parkeertijd, maar na dit
nieuws besluiten we toch maar te wachten. De vrouw vertelt ons ook dat het in
het hele dorp gratis parkeren is, behalve op het plein bij de kerk. Dat hadden
we graag eerder geweten! Gelukkig weten we het nu voor morgen, als we
terugkomen om de Grotten zelf te bezoeken.
Iets over half één komt het treintje er eindelijk aan en
zijn we na een paar minuten weer terug bij het begin. Mijn man loopt vooruit om
de auto te halen, ik zet de bolderkar in de schaduw en laat onze kleine
avonturier nog even in de speeltuin spelen.
Nog even lekker spelen in de speeltuin!
Na nog een vlugge blik in het winkeltje gaan we terug naar
de auto en rijden we weer naar de camping. Onderweg valt ons zoontje een paar
minuten in slaap, maar bij de stacaravan is hij alweer wakker, waardoor hij
niet meer slaapt. We laten hem nog even liggen, hopend dat hij toch nog in
slaap zal vallen, maar helaas lukt het echt niet meer. We halen hem daarom maar
uit bed en besluiten te gaan zwemmen.
Door de hitte is het goed druk in het zwembad. We vermaken
ons prima, al slaan we vandaag de glijbaan met het koude water toch even over…
In de winkel van de camping halen we nog een ijsje, dat we
bij de stacaravan opeten, terwijl we het laatste stukje van de Tour de France
kijken. Dan gooi ik een was in de machine van de camping (kosten: zes euro voor
vijftig minuten…), aangezien de zwemhanddoeken echt niet fris meer zijn.
Terwijl de machine draait, eten we buiten, waarna ik precies de was eruit kan
halen. Natuurlijk gaat het op dat moment regenen, maar gelukkig blijft het bij een
klein buitje.
Een kwartiertje later is het weer droog en doen we nog een
miniwandeling om het afval weg te gooien. Dan is het bedtijd voor ons kleine
slaapkoppie. Hij werkt goed mee en ligt binnen vijftien minuten in zijn bedje.
Nog geen vijf minuten later slaapt hij al, wat ons niet verbaast, na zijn korte
nacht en overgeslagen middagdutje.
Wij zitten nog even buiten in de rooksignalen van de
achterburen, die de barbecue opgestookt hebben, en zijn blij dat het een beetje
afkoelt. Morgen schijnt het ook niet zo heet te worden, wat we stiekem niet
heel erg vinden, aangezien de binnentemperatuur van de stacaravan nu
negenentwintig graden is…
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten