Reisverslag Curaçao 2015: dag 8

22 juli 2015

Vandaag is alweer onze laatste dag op Curaçao. We hebben veel gezien en gedaan, waardoor de dagen echt voorbij gevlogen zijn. Gelukkig hebben we vandaag ook nog even om te genieten, want ons vliegtuig vertrekt pas ’s avonds.

Ik ben na een week nog steeds niet helemaal aan het tijdverschil gewend met slapen, waardoor ik rond half vier weer even wakker ben. Ik val echter weer in slaap en pas om acht uur staan we op. Het lijkt wel alsof het hotel me expres een onaangenaam gevoel wil geven, zodat ik wel weg wil gaan, want als ik ga douchen, krijg ik alleen maar koud water…

Na deze ‘verfrissende’ ervaring ontbijten we voor de laatste keer met uitzicht op het strand. We maken nog één keer het geweldige systeem mee van bonnetjes ondertekenen, afgeven, nieuwe bonnetjes krijgen en die verderop weer inleveren en we krijgen voor de laatste keer gezelschap van mussen, die zelfs op ons bord komen zitten om wat kruimels mee te pikken.

Voor de laatste keer buiten ontbijten...

Als we ontbeten hebben, gaan we terug naar de kamer, waar we het rustig aan doen. We pakken op ons gemak de koffers in en checken pas om kwart voor twaalf uit. De koffers kunnen we afgeven bij de receptie, zodat we die niet mee de stad in hoeven te nemen.

Voor het ontbijt hadden we al gezien dat er vandaag weer een nieuwe cruiseschip in de haven ligt, dus lopen we er even langs. Dan vervolgen we onze weg richting het Rif Fort, waar we in de winkeltjes op zoek gaan naar souvenirs voor het thuisfront.

Een nieuw cruiseschip in de haven

Via de uitgang van het fort aan de andere kant lopen we richting de Koningin Emmabrug. Deze is echter open, omdat er een flink schip doorheen moet…

Voor zo'n schip gaat de brug wel open!

We wachten geduldig en steken dan de brug over naar Punda. Ook hier kijken we in wat winkeltjes, omdat we nog op zoek zijn naar de vlag van Curaçao. Na een heleboel winkeltjes bezocht te hebben, vinden we uiteindelijk een middelgroot vlaggetje dat gemakkelijk mee te nemen is in het vliegtuig.

We lopen door en komen uit op het Wilhelminaplein, waar we besluiten iets te eten. En, geloof het of niet, er staat erwtensoep op de kaart…

In de zomer, op Curaçao aan de erwtensoep...

Een Hollandse maaltijd later lopen we weer verder. We brengen een bezoek aan Fort Amsterdam met het huis van de gouverneur, maar dit staat gedeeltelijk in de steigers.

Het huis van de gouverneur in de steigers

We kijken nog wat verder rond en maken wat foto’s. Veel is er echter niet te zien in het fort en we verlaten het dan ook vrij snel.

Fort Amsterdam

Aan de buitenkant van het fort is nog wel wat te zien. Aan de muur hangen verschillende herinneringstekens, variërend van een herinnering aan het bezoek van koningin Beatrix aan Curaçao tot een herdenkingsbord voor oud-mariniers.

Herinnering aan het bezoek van koningin Beatrix in 1999

Via de Koningin Emmabrug lopen we terug naar ons hotel, waar we op de ligbedjes van het strand nog even genieten en uitrusten. Ook maken we de laatste foto’s van het uitzicht over de zee… en het boorplatform.

Voor het laatst uitkijken over het strand en het boorplatform

Nadat we onze voeten nog even af hebben laten koelen in het water van het zwembad en we iets gegeten hebben bij de Denny’s naast het hotel, kleden we ons om voor de vlucht. Met onze koffers wachten we tot we opgehaald worden. Dit gebeurt keurig op tijd: om vijf voor zeven staat het busje voor de deur.

Als onze koffers ingeladen zijn, vertrekken we. We rijden eerst nog langs twee andere hotels voor we naar het vliegveld gaan. Hoe langer we onderweg zijn, hoe meer haast de chauffeur lijkt te krijgen: hij houdt zich alles behalve aan de snelheidslimiet en neemt onderweg elk hobbeltje mee.

We zijn dan ook blij als we bij het vliegveld zijn. Met onze koffers gaan we in de rij staan, die vlot weggewerkt wordt. We passeren de controle, waarbij we onze schoenen uit moeten trekken, en staan dan in de vertrekhal. Van onze laatste guldens kopen we nog iets te drinken en een broodje voor onderweg.

Daarna begint het lange wachten. De bedoeling is dat we rond kwart voor negen gaan beginnen met boarden, maar dit wordt kwart over negen. Gelukkig hebben we geen vertraging zoals de vlucht van de gate naast ons: dat vliegtuig zal pas twee uur later naar Paramaribo vertrekken. Als compensatie mogen de passagiers een ‘voedselbon’ op komen halen, zoals er omgeroepen wordt…

Als wij uiteindelijk mogen boarden, worden alle passagiers snel aan boord gebracht, want de crew heeft blijkbaar haast. Nog voor tien uur zitten we namelijk al in de lucht, terwijl de officiële vertrektijd tien over tien was.

Qua geluid verloopt de vlucht rustiger dan de heenweg, maar wel hebben we erg veel last van turbulentie. Ook spreekt de service ons niet aan: om elf uur krijgen we onze maaltijd en daarna niks meer, tenzij we dit kopen.

Ongeveer een uur voor we landen komen de stewardessen nog een keer langs om afval op te halen. Een man een paar rijen voor ons geeft aan dat hij het de hele vlucht koud heeft gehad, waarop één van de stewardessen opmerkt: “Ach, meneer, gelukkig heeft u leuke stewardessen om naar te kijken, daar krijgt u het wel warm van…”

Iedereen besluit zijn mond maar te houden over de opmerking. We bereiden ons voor op de landing, die niet lang daarna wordt ingezet. Rond tien voor één landen we op de Polderbaan van Schiphol. Een kwartier taxiën later zijn we bij de gate. We mogen redelijk vlot van boord, maar staan dan nog lange tijd te wachten bij de paspoortcontrole. Ook de koffers laten lang op zich wachten. Bovendien moeten we nog door een extra controle met de bagage.

Daarna staan we in de aankomsthal en is de vakantie echt voorbij. Het zijn heerlijke dagen geweest met veel zon, veel avontuur, maar vooral heel veel genieten. Curaçao is absoluut een bestemming om aan te raden en wij zullen ook zeker nog een keer teruggaan.

Reisverslag Curaçao 2015: dag 7

21 juli 2015

Omdat de afgelopen twee dagen erg avontuurlijk en indrukwekkend zijn geweest, willen we vandaag nog een rustdag houden voor we morgenavond alweer terug vliegen naar Nederland.

Voor de verandering word ik vandaag niet rond kwart voor vijf wakker, maar al iets over half drie. Ik val gelukkig weer in slaap en word pas om kwart voor zeven weer wakker. We doen rustig aan met opstaan, douchen en aankleden voor we gaan ontbijten. Vandaag is er een graafmachine op het strand bezig als entertainment tijdens het eten.

Gezellig ontbijten met een graafmachine op de achtergrond...

Na het ontbijt gaan we naar onze kamer om onze strandspullen te pakken en de autosleutel. Omdat we de auto met een volle tank moeten inleveren, rijden we eerst naar het tankstation aan de overkant van de straat. Het is even kijken hoe het precies werkt, maar gelukkig krijgen we hulp van een vriendelijke medewerker. Die legt ons uit dat we eerst een bepaald bedrag moeten betalen en dan pas kunnen tanken. We vragen hem om advies: hoeveel moeten we betalen om de tank, die nu halfleeg is, weer vol te krijgen? Hij raadt twintig gulden (omgerekend tien euro) aan. Een beetje aarzelend gaan we akkoord, is twintig gulden niet veel te weinig? Maar inderdaad: voor twintig gulden hebben we een halve tank benzine. We rekenen maar niet om hoeveel we benzine we in Nederland voor tien euro krijgen!

We rijden terug naar het hotel, waar we de shuttlebus van tien uur naar het strand al zien staan. Hoewel we inmiddels weten dat ze hier niet zo nauw met de dienstregeling omgaan, willen we toch even aan de chauffeur vragen of hij wil wachten, zodat we de auto in kunnen leveren. Hij is echter nergens te bekennen, dus lopen we naar de autoverhuurbalie. Het inleveren en controleren van de auto gaat vlug, aangezien de dame van het verhuurbedrijf tijdens de hele controle aan de telefoon is…

Inmiddels is de chauffeur van de shuttlebus ook naar buiten gekomen en kunnen we richting Pirate Bay vertrekken. Onderweg kletst de chauffeur volop: over zijn kinderen in Nederland, over de Hollandse prijzen, vliegen, landen in Zuid-Amerika, andere eilanden van de Nederlandse Antillen… Voor we het weten, zijn we hierdoor bij het strand aangekomen. We betalen de toegangsprijs, die we later terug zullen krijgen bij de receptie van het hotel, en zoeken een mooi plekje onder een parasol.

De ingang van Pirate Bay

We gaan snel het water in en kijken wat er aan vis te zien is. Er zwemmen hier en daar wat groepjes vissen, maar het haalt het niet bij wat we de afgelopen dagen gezien hebben bij de stranden van Klein Curaçao en Groot Knip.

Het is leuk snorkelen hier, maar niet zo leuk als op Klein Curaçao of bij Groot Knip!

Omdat het niet heel erg zonnig is en er vrij veel wind staat, blijven we niet heel lang in het water. Als de lucht donkerder wordt, lopen we richting de bar om iets te eten. Voor de zekerheid nemen we onze spullen mee. Dit blijkt een goede keuze te zijn, want net als we zitten, begint het flink te regenen.

Tropisch buitje...

Gelukkig wordt het weer droog, maar echt lekker weer wordt het niet meer. De shuttlebus komt ons echter pas om vier uur ophalen, wat zou betekenen dat we nog een paar uur op het strand door zouden moeten brengen. Hier hebben we weinig zin in, dus besluiten we terug naar het hotel te lopen. Vanuit het busje leek de afstand niet zo ver, maar wandelend blijkt het toch iets verder te zijn dan we dachten.

Als we uiteindelijk terug bij het hotel zijn, nemen we snel een duik in het zwembad om af te koelen. Daarna frissen we ons op en kleden we ons om voor we naar Willemstad lopen. We steken de brug over naar Punda, waar we op ons gemak door de straat naast de handelskade lopen. Aan het einde van de straat komen we uit bij het Wilhelminaplein. Omdat het eten ons hier eerder erg goed bevallen is, zoeken we een leeg tafeltje. We worden niet teleurgesteld: ook nu smaakt het eten weer prima.

Na het eten lopen we rustig terug richting de Koningin Emmabrug. Deze is open, dus nemen we de gratis veerboot naar de overkant. Vanaf daar lopen we naar het Rif Fort, waar we nog een drankje nemen op een terrasje. Hoewel wij het gezellig vinden, valt de sfeer in het fort een beetje tegen: het is erg stil en uitgestorven. Dit was ons al eerder opgevallen, Curaçao lijkt niet bepaald een uitgaanseiland te zijn.

Voor de laatste keer zien we de verlichte Koningin Emmabrug

Als we ons drankje op hebben, lopen we terug naar het hotel. Daar beginnen we alvast met het inpakken van onze spullen en het opladen van allerlei apparaten. Dit gaat echter fout: als ik de oplader in een stopcontact steek, ontstaat er kortsluiting in de kamer. We controleren of het slot op de deur nog werkt en melden dan de kortsluiting bij de receptie. Het blijkt niet alleen om onze kamer te gaan, maar ook om de kamers om ons heen… Gelukkig kan het snel opgelost worden, maar voor de zekerheid laden we de rest van de apparaten één voor één op in een ander stopcontact.

Morgen is alweer onze laatste dag op Curaçao. We kunnen er nog wel lang van genieten: we vliegen pas ’s avonds terug naar Nederland.

Tot morgen!

Lees verder: Dag 8 (Willemstad & naar huis)

Reisverslag Curaçao 2015: dag 6

20 juli 2015

Na de heerlijk ontspannen dag van gisteren willen we vandaag graag wat meer avontuur opzoeken door een bezoek te brengen aan het Christoffelpark.

De dag begint zoals gewoonlijk met rond kwart voor vijf wakker worden. Een paar uur later staan we op en gaan we richting de receptie om alvast even te informeren naar de mogelijkheden voor autohuur. In het hotel zit namelijk een balie van een autoverhuurmaatschappij. We krijgen netjes wat informatie en besluiten er even over na te denken.

Als we ontbeten hebben, waarbij de serveerster van koffie erg onbeleefd deed door ons compleet te negeren toen wij nog een tweede kopje koffie wilden, gaan we terug naar de kamer om de prijzen van de autohuur te overleggen. We besluiten de auto vandaag te huren en gaan terug naar de balie. Hier moeten we een tijdje wachten, omdat er niemand is. Als er eindelijk twee dames van het bedrijf arriveren, moeten we nog langer wachten, aangezien ze eerst hun telefoongesprek op hun mobiele telefoon af moeten handelen (en duidelijk geen gesprek met een klant!)…

Wanneer de dames uitgebeld zijn, regelen we onze autohuur voor één dag. We krijgen een champagnekleurige Kia Picanto toegewezen met automaat. Ik mag als eerste de chauffeur zijn en na even wennen, rijden we richting Westpunt.

Het rijden op Curaçao blijkt niet moeilijk te zijn en ook de automaat went snel. We volgen rustig de bordjes richting Westpunt en zien uiteindelijk het Christoffelpark aangegeven staan. Op de parkeerplaats tegenover de ingang stoppen we om toegangskaartjes te kopen en even te poseren met Fluffy de hagedis.

Poseren met Fluffy

Met de toegangskaartjes op zak steken we met de auto de weg over. Na even wat problemen met de slagboom rijden we het park in. Het landschap wordt al snel ruig en heuvelachtig met heel veel cactussen. Het doet ons daardoor een beetje denken aan het landschap van Arizona in de Verenigde Staten.

In het Christoffelpark

Doordat het landschap zo heuvelachtig is, is het rijden ook een uitdaging. Regelmatig is niet te zien hoe de weg loopt en er zijn flinke afdalingen gevolgd door enorme klimmetjes. We zijn dan ook blij dat we af en toe even kunnen stoppen om rond te kijken.

In het park zijn veel cactussen en hagedisjes

Hoe verder we de route door het park volgen, hoe ruiger en kaler het landschap wordt. De cactussen nemen toe in hoeveelheid… en in lengte!

Een iets groter cactusje...

We rijden verder door het park en stoppen als het ineens flink begint te regenen. De hele dag is het al wat somber en regenachtig, maar dit keer krijgen we een echt flinke bui op ons dak. Gelukkig zitten we droog in ons huurautootje!

Af en toe regent het flink

Als de bui voorbij is, rijden we weer verder richting de Christoffelberg. Vlakbij de berg krijgen we opnieuw met een buitje te maken, wat bijzondere foto’s oplevert.

De Christoffelberg in de mist van de regen

Vooral door het minder goede weer rijden we een flink stuk door zonder te stoppen. Pas bij de oude kolenmijn stappen we even uit de auto. Het laatste stuk moeten we lopen, dan zijn we bij de oude mijn.

De oude kolenmijn

Na een paar foto’s gemaakt te hebben, lopen we terug naar de auto en rijden we het laatste gedeelte van de route door het park. De heuvels zijn inmiddels minder erg dan in het begin, al hebben we nog steeds momenten dat we niet zien waar de weg heen gaat.

En hoe nu verder rijden?

We komen uiteindelijk terug bij het winkeltje waar we de kaartjes hebben gekocht en ontdekken ertegenover een restaurantje. Er is maar liefst één ober (in korte broek en op slippers) en één dame die in de keuken voor het eten zorgt. De tosti’s die we besteld hebben, zijn echter prima en we hebben mooi uitzicht op verschillende vogels. Wel moeten we even opschuiven, omdat het weer begint te regenen en we net niet helemaal onder het dak zaten.

Een van de vogels bij het restaurantje

Zodra we uitgegeten zijn, rekenen we af en stappen we weer in de auto. We rijden verder richting Westpunt, dat goed aangegeven staat op de borden. Alleen het bordje ‘Welkom bij Westpunt’ ontbreekt, waardoor we twijfelen of we er wel of niet zijn. Voor de zekerheid stoppen we toch maar even om wat foto’s te maken.

Westpunt?

Vanaf de fotostop rijden we verder op zoek naar de vuurtoren van Westpunt. Helaas is deze niet te bereiken, omdat de weg nogal wat ‘gaatjes’ heeft – zoals een beveiliger van een hotel ons vertelt. We rijden daarom door naar het strand Groot Knip.

Het strand Groot Knip

Bij het strand parkeren we en zoeken we snel een plekje voor onze handdoeken. Dan gaan we met onze snorkelsets het water in. Al voor we onze duikbrillen op hebben, zien we dat er veel vis zit. We duiken snel onder en komen de ene na de andere school vissen tegen.

Een van de vele scholen vis

Na dit prachtige snorkelavontuur keren we terug naar het hotel. We frissen ons even op en lopen dan naar het Plaza Hotel in Punda. Hier zit een Italiaans restaurant vlakbij, waar we besluiten te eten. De menukaart is zeer uitgebreid, het personeel is uiterst vriendelijk en de sfeer is goed. Wel besluiten we niet te kiezen voor een tafeltje aan het water, aangezien de zee nogal wild is en er af en toe hoge golven zijn…

Een heerlijke maaltijd later lopen we terug richting het hotel. Bij de brug moeten we even wachten, omdat er een cruiseschip voorbij vaart.

De Emmabrug in het donker, net nadat het cruiseschip voorbij is gevaren

Via het Johnny Vrutaal stadion, waar een groep jongeren aan het trainen is voor een honkbalwedstrijd, lopen we vervolgens door naar het hotel. Het is vandaag weer een mooie, maar vooral ook avontuurlijke dag geweest. Morgen willen we het weer wat rustiger aan doen en gewoon lekker naar het strand gaan.

Tot morgen!

Lees verder: Dag 7 (Pirate Bay & Willemstad)

Reisverslag Curaçao 2015: dag 5

19 juli 2015

Zondag is voor de mensen op Curaçao een echte rustdag, waarop ook veel winkels dicht zijn en er geen bussen rijden. Wij hebben daar geen last van, want wij gaan vandaag naar Klein Curaçao!

Onze dag begint al om vijf uur met douchen en strandkleding aantrekken. Rond kwart over zes gaan we naar beneden, aangezien we om half zeven opgehaald zullen worden. Als we bij de receptie aankomen, blijkt het busje al voor de deur te staan. Vertrekken kunnen we nog niet, want de chauffeur ligt nog te slapen…

Als hij zijn ogen weer open heeft en onze namen weggestreept heeft op zijn lijst, vertrekken we. We rijden eerst nog langs een aantal andere hotels om mensen op te halen en gaan dan door naar de haven. Daar moeten we eerst de excursie betalen, waarna we plastic herbruikbare bekers overhandigd krijgen. Deze kunnen we de hele dag door gebruiken om drinken te halen op het eiland en worden gegeven om afval tegen te gaan.

Met onze bekers gaan we aan boord. We mogen nog een kopje thee pakken en een zout crackertje en dan vertrekken we. Een bemanningslid, in korte broek en op blote voeten, vertelt ons dat het water straks een beetje ruw kan worden, maar dat als we zeeziek worden we vooral niet overboord mogen gaan hangen. Gewoon even hand opsteken en dan krijgen we een plastic tasje…

Het begin van de boottocht gaat nog door rustig water

De bootreis is, kort gezegd, nogal een belevenis. Zoals het bemanningslid al verteld had, is het water inderdaad vrij ruw. Regelmatig krijgen we een golf zout water over ons heen en als de boot op een golf plonst, wordt er op de bovenverdieping af en toe flink gegild. Om ons heen worden steeds meer mensen zeeziek en de plastic tasjes zijn zeker nodig. Op de achtergrond speelt de vrolijke Caribische muziek ondertussen gewoon door. Het bemanningslid vermaakt zich ook prima, zittend op een kist met zijn sigaretje onder het bordje ‘niet roken’…

Na ruim een uur varen hebben we eindelijk de afstand van tien kilometer tussen Curaçao en het onbewoonde eiland Klein Curaçao afgelegd. Omdat de boot door de rotsen bij het strand niet te dichtbij kan komen, moeten we met een klein rubbermotorbootje van boord. De mensen die zeeziek waren, mogen uiteraard als eerste mee.

Eerste blik op Klein Curaçao

Als wij ook weer veilig aan land zijn, zoeken we twee ligbedjes onder een parasol op en installeren we ons. Vlak daarna kunnen we ons ontbijt halen, wat inbegrepen zit bij de excursie. Het is een prima ontbijt: we kunnen kiezen voor één of twee broodjes en die naar keus laten beleggen met alleen kaas of ham en kaas, we mogen wat sla pakken, tomaatjes, een eitje, een banaan en drinken.

We eten ons ontbijt rustig op bij het overdekte gedeelte van het strand en gaan daarna het eiland verkennen. Klein Curaçao is een eiland van ongeveer drie vierkante kilometer groot, wat tegenwoordig onbewoond is. Door de fosfaatwinning vroeger is het landschap dor en kaal geworden. Wel staat er nog een vuurtoren, die komt uit de tijd dat het eiland nog wel bewoond was.

De vuurtoren op het eiland

Omdat de temperatuur nu nog meevalt, wandelen we een stukje over het eiland. Onderweg zien we veel hagedisjes en kleine krabbetjes, die overal op het eiland lijken te zitten.

Een van de vele krabbetjes

Doordat het eiland onbewoond is, is er – op de vuurtoren en de aangelegde stranden voor het toerisme na – nauwelijks iets te vinden. Hier en daar staan wat struiken en lege gebouwtjes, meer is er niet te zien.

Hier en daar staan wat gebouwtjes op het eiland

We lopen door richting de vuurtoren. Er is een pad aangelegd waar we op kunnen lopen, maar we moeten wel uitkijken: er zijn hagedisjes die zomaar het pad over kunnen steken en de begroeiing probeert ook hier en daar het pad voor zichzelf op te eisen.

Lopen naar de vuurtoren

Uiteindelijk bereiken we de vuurtoren, die enigszins vervallen is. De toren is echter nog heel, dus proberen we naar boven te komen. Het bereiken van de toren is nog even lastig, want ervoor is een grote opening die slechts bedekt wordt door een paar losse planken. Met enig hang- en klimwerk bereiken we de toren en kunnen we de trap naar boven nemen. Onze beloning is een prachtig uitzicht over het eiland. In de verte zien we ook het scheepswrak, dat er al meer dan twintig jaar ligt.

Het scheepswrak

Na wat foto’s gemaakt te hebben, lopen we terug naar beneden en klauteren we weer naar de andere kant van het gebouw. Inmiddels is de temperatuur flink aan het oplopen, dus zoeken we verkoeling in het water. Onze snorkelsets gaan mee, want er zit flink veel vis vlakbij het eiland!

Onderwaterfoto tijdens het snorkelen

Het grootste gedeelte van de ochtend brengen we dan ook in het water door. Om één uur houden we pauze voor de lunch, die ook inbegrepen is. Voor mij is er een speciale vegetarische maaltijd geregeld, die heerlijk smaakt. Voor de overige mensen is er vlees van de barbecue, waarbij ze – net als ik – sla, rijst, aardappelsalade en meloen kunnen pakken. Uiteraard mogen we ook onze plastic bekers weer vullen.

Na de lunch wordt er een schildpadsafari georganiseerd. Dit houdt in dat we naar de andere kant van het eiland lopen en daar het water in gaan. Wie een schildpad ziet, moet zijn/haar hand opsteken en dan fluit onze leider vanaf het strand, zodat anderen de schildpad ook op kunnen zoeken. In de praktijk houdt dit dus in dat zodra er een schildpad te zien is, er vijftig man bovenop duiken…

De schildpad, voordat er 50 man bovenop dook...

Wij besluiten de schildpad verder met rust te laten en keren terug naar ons gedeelte van het strand. We brengen nog een uurtje door in het water met onze snorkelsets, waarna we onze zwemkleding laten drogen en nog even van het niet echt moderne toilet gebruik maken…

Het toiletgebouw. De emmer is om mee door te trekken...

Rond half vier worden we met de rubberboot terug naar de boot gebracht. De reis terug verloopt veel beter dan de heenreis: we hebben geen last van golven en er zijn geen mensen zeeziek meer.

We varen vlakbij Curaçao langs de Tafelberg

Tegen zes uur zijn we terug in de haven. Na een minuut of tien komen de shuttlebusjes aan en worden we terug naar ons hotel gebracht. Omdat we geen zin meer hebben om naar Willemstad te lopen, eten we iets bij de Denny’s, het hamburgerrestaurant naast het hotel. Niet de meest gezonde maaltijd uiteraard, maar we hebben vandaag genoeg gezwommen om alle calorieën verbrand te hebben!

Na het eten gaan we terug naar onze kamer. Het is een lange dag geweest, maar ook een heel mooie. Morgen zal ook zeker weer bijzonder worden, want dan willen we richting het Christoffelpark.

Tot morgen!

Lees verder: Dag 6 (Christoffelpark & Westpunt)

Reisverslag Curacao 2015: dag 4

18 juli 2015

Ook voor vandaag staat er weer een strandbezoek op het programma: we willen graag naar de Jan Thiel baai.

De dag begint natuurlijk eerst in het hotel. Net zoals de afgelopen dagen ben ik vroeg wakker, rond kwart voor vijf. Ik probeer nog even verder te slapen, want het is nog wel erg vroeg om naar het strand te gaan!

Uiteindelijk staan we iets over zeven op om te douchen en ontbijten. Daarna halen we onze spullen op en vertrekken we richting Willemstad. Daar komen we op het plein voor de pontjesbrug een grote groep mensen tegen. Het blijken mensen te zijn van jeugdhonkbalteams, want er wordt een toernooi gehouden in het Johnny Vrutaal voetbalstadion.

De jeugdhonkbalteams op het plein van Otrobanda

Nadat we via de gratis WiFi verbinding van Willemstad even contact gehad hebben met Nederland, lopen we de winkelstraat van Otrobanda in. We bekijken enkele winkeletalages en gaan dan de supermarkt in die we halverwege de straat tegenkomen. Hier doen we een paar boodschappen voor we teruglopen richting het plein van Otrobanda.

We steken de pontjesbrug over naar Punda en informeren bij de Tourist Information naar een bus richting de Jan Thiel baai. De kleine busjes rijden daar niet heen, wordt ons verteld, we moeten bus 6A hebben. Volgens de vrouw achter de balie zal de eerstvolgende bus om vijf uur ’s middags vertrekken. Dit vinden we nogal vreemd, aangezien het nog geen half twaalf ’s ochtends is en er ook andere bustijden op de dienstregeling staan die ze ons geeft. Wat blijkt? Ze is in de war en denkt dat het nu vier uur is in plaats van tien voor half twaalf…

Als we gezien hebben dat de eerstvolgende bus om twaalf uur vertrekt, lopen we door wat winkelstraatjes richting het busstation. Daar wachten we geduldig op de bus, die uiteraard niet op tijd aankomt. Pas na twaalven zien we bus 6A aan komen rijden. We lopen erheen, maar de chauffeuse zet de motor uit en meldt dat ze nu pauze heeft. Welke bus dan 6A is? Tsja, dat weet ze niet!

Na even rondgekeken te hebben, ontdekken we een bus helemaal vooraan het busstation die lijn 6A wordt. We stappen in en rijden mee naar de Jan Thiel baai. Onderweg stopt de bus nog een aantal keer, waaronder ook in de buurt van Mambo Beach. Daar stapt een Engels echtpaar uit, waarvan de man iets verliest. Als hij terug de bus in komt, wil de chauffeur dat hij nog een keer betaalt, omdat hij het draaihekje bij de deur is gepasseerd. De man begrijpt er echter niets van, omdat de chauffeur in het Nederlands praat, en verlaat de bus gewoon weer.

Mopperend rijdt de chauffeur verder. Voor de Jan Thiel baai moet hij een flink stuk omrijden, maar uiteindelijk zijn we er. Tot onze verrassing blijkt er vlakbij een echte Albert Heijn te zitten. Natuurlijk kijken we even binnen!

Op Curaçao, in de Albert Heijn met echt Hollandse producten

Een Hollandse ervaring rijker lopen we door naar de Jan Thiel baai. We komen uit bij een resort, waar alleen een zwembad is. Iets verder naar links is ook alleen een zwembad, geen toegang tot het strand. Pas als we helemaal naar rechts zijn gelopen, komen we bij een gedeelte waar we met behulp van een uitgehakte trap de zee in kunnen. Het is echter heel druk en slechts met moeite kunnen we samen één ligbedje vinden.

Het uitzicht vanaf ons ligbedje

We leggen onze spullen neer en gaan het water in. Als we terug komen bij de bedjes, zien we tot onze verbazing iemand op ons ligbedje zitten. Het blijkt iemand te zijn van het grote gezin naast ons, die een beetje giechelig weer opstaat en zich bij het gezin voegt. Nog enigszins verbaasd gaan we zitten en controleren we onze spullen. Gelukkig ontbreekt er niets, maar we vinden het wel vreemd dat iemand zomaar bij onze spullen gaat zitten. Het gezin blijkt al snel meer opvallende dingen te doen: als het eten komt dat ze besteld hebben, sturen ze het terug omdat ze het toch te duur vinden. De manager van het restaurant komt hen toch even uitleggen dat dat niet de bedoeling is!

We laten het gezin even met rust en gaan nog een paar keer het water in om te snorkelen. Er blijken best mooie vissen te zitten, al worden ze ook vaak opgejaagd door de vele mensen in het water.

Iets verder het water in is het mooi snorkelen

Tegen drie uur vinden we al die drukte en het ene ligbedje wel mooi geweest. We verzamelen onze spullen en lopen naar de bushalte. Uiteraard is er geen dienstregeling, dus wachten we… en wachten we. Gelukkig zien we ineens een klein busje rijden, dat ons mee terug brengt naar Punda. Hiervoor betalen we het enorme bedrag van vijf gulden voor twee personen (twee euro vijftig)…

We lopen naar het Wilhelminaplein, waar we bij een restaurantje iets drinken. Omdat het gezellig is, blijven we er ook eten. We kiezen beiden voor fajita’s, die heerlijk smaken. Ook kunnen we met de serveerster lachen om het krijtbord dat ze beschreven heeft: de aanbieding van de dag is dat we ons mogen laten ‘verassen’ met tapas!

Gezellig eten en drinken op het Wilhelminaplein

Na het eten lopen we rustig terug naar het hotel. We gaan vroeg slapen, want morgen moeten we vroeg op: we worden al om half zeven ’s ochtends opgehaald voor onze excursie naar Klein Curaçao.

Tot mogen!

Lees verder: Dag 5 (Klein Curaçao) 

Reisverslag Curaçao 2015: dag 3

17 juli 2015

Na de ontspannen dag van gisteren willen we vandaag graag Willemstad verder bekijken, maar ook zeker nog even genieten aan het strand!

We beginnen onze dag echter eerst met ontbijten. Opnieuw hebben we het ‘handige’ systeem van ontbijtvouchers ondertekenen, afgeven, nieuwe bonnetjes ontvangen en die verderop weer afgeven, waarna we ons ontbijt kunnen pakken. Ons uitzicht vandaag bestaat niet meer uit het boorplatform met een cruiseschip op de achtergrond, maar uit het boorplatform met ernaast een enorme olietanker met boortoren erop…

Als we uitgegeten zijn, lopen we een stukje langs het strand bij het hotel. Tijdens deze wandeling wordt ons duidelijk dat het strand niet echt gerenoveerd wordt, zoals de officiële berichten waren, maar dat er een weggetje door het water gemaakt is voor de graafmachines die werken aan de andere kant van het strand bij het boorplatform.

Na deze ochtendgymnastiek frissen we ons even op en besluiten we de shuttlebus van het hotel naar de stad te nemen. Deze zal om elf uur vertrekken voor het hotel. Uiteraard zitten we al voor elven buiten om er zeker van te zijn dat we het busje niet missen. Hierbij zijn we alleen even het werktempo van de mensen op Curaçao vergeten…

Het wordt vijf over elf, het wordt tien over elf… Om kwart over elf besluiten we toch even te informeren bij de receptie. Hebben we het busje misschien gemist of zaten we op de verkeerde plaats te wachten? De receptioniste belt even met de chauffeur om navraag te doen. Wat blijkt? Hij was te laat, omdat hij zat te eten…

Na nog even gewacht te hebben, komt het busje toch en worden we netjes naar de stad gebracht. We steken de Koningin Emma-brug over en lopen langs de handelskade richting de drijvende markt. Deze wordt zo genoemd, omdat de producten vroeger vanaf bootjes verkocht werden, maar inmiddels zijn het gewoon grote kramen op straat geworden. Er wordt vooral veel fruit verkocht.

Bij de drijvende markt

Aan de andere kant van de drijvende markt bevindt zich de ronde markt. Dit is een rond gebouw met binnenin kraampjes en vaste winkeltjes. Er worden veel dezelfde spullen verkocht, valt mij op, en de spullen zijn niet altijd van de beste kwaliteit…

In de ronde markt

We verlaten de ronde markt en komen uit bij het postkantoor. Omdat ik wat postzegels wil kopen, gaan we naar binnen. Bij de informatiebalie vertel ik dat ik postzegels voor Nederland wil kopen. De man achter de balie meldt me dat ik een nummertje moet pakken uit het apparaat en dat ik dan vanzelf naar een balie geroepen wordt.

Net als ik het nummertje gepakt heb, begint het informatiescherm te knipperen en kan ik meteen doorlopen naar de juiste balie. Ik vraag om postzegels voor Nederland, die ik vrijwel onmiddellijk overhandigd krijg. Het betalen duurt iets langer, want de computer werkt niet en die gaat de dame achter de balie uiteraard eerst op haar gemak opnieuw opstarten…

Als uiteindelijk alles geregeld is, kan ik de kaarten ook nog in het postkantoor posten, want er zijn drie brievenbussen: eentje voor bestemmingen op Curaçao zelf, eentje voor overige bestemmingen en… eentje speciaal voor Nederland!

We verlaten het postkantoor en lopen naar het busstation. We willen namelijk graag naar Mambo Beach, een bekend strand op Curaçao. Na navraag gedaan te hebben, weten we dat we daarvoor bus 6A moeten hebben. Waar deze bus vertrekt en hoe laat, dat is echter niet bekend.

We wachten en wachten, maar bus 6A zien we niet. We lopen wat rond bij het busstation en zien dan ineens een klein busje rijden met een kartonnen bord achter de voorruit waar ook Mambo Beach op vermeld staat. Als ik ernaar wijs, gaat het busje gelijk in z’n achteruit en stopt voor onze neus. We vragen het na en het busje gaat inderdaad naar Mambo Beach.

Dit soort kleine busjes blijken overal te rijden in het oosten van Curaçao

We stappen in en rijden mee over de hobbelige wegen. Na een rit door allerlei achterafstraatjes staan we zowaar echt bij Mambo Beach. Een beetje afwachtend vragen we de ritprijs aan de chauffeur, bang dat het heel duur zal zijn. Wat blijkt de prijs te zijn? Zes gulden voor twee personen, omgerekend drie euro…

We lopen richting het strand en worden al snel gevraagd te betalen (veel stranden op Curaçao hebben een toegangsprijs). Iets verderop vinden we twee lege ligbedjes in de schaduw, waar we onze spullen neerleggen. Ook hiervoor moeten we uiteraard betalen, maar de prijs valt (omgerekend) mee.

Het uitzicht vanaf onze ligbedjes op Mambo Beach

Een paar uur lang wisselen we het liggen op de bedjes af met zwemmen en snorkelen. Omdat het een afgesloten baai is, komen we slechts één school vissen tegen. Als we even later een stukje wandelen, zien we wel een hagedisje.

Hagedisje bij Mambo Beach

Na de heerlijk ontspannen middag gaan we, met een klein busje, terug naar Willemstad. Omdat de brug open is, nemen we het veerpontje naar de overkant. Via het stadion van Curaçao, waarvan de deuren nu open staan, lopen we terug naar het hotel.

Het Johnny Vrutaal stadion van Curaçao met op de achtergrond de olietanker met boortoren

We frissen ons op en lopen dan richting het Rif Fort. Beneden zitten enkele restaurants, maar de menukaarten spreken ons niet erg aan. Een restaurant op de bovenste verdieping van het fort heeft echter een betere kaart. We nemen plaats aan een tafeltje met uitzicht op het water en in de verte de Koningin Emma-brug en de handelskade. We krijgen ruim de tijd om van het uitzicht te genieten, want de bediening laat lang op zich weten. Ook het eten valt wat tegen: de salade is vrij zurig en mijn hoofdgerecht heeft iets te lang in de oven gezeten…

's Avonds in het Rif Fort

We verlaten het restaurant daarom ook vrij snel en drinken nog wat bij de Starbucks van het Renaissance Resort, waar een gratis WiFi verbinding is. We brengen even iedereen in Nederland op de hoogte van onze laatste avonturen en lopen dan terug naar het hotel.

Morgen willen we proberen om een bezoek te brengen aan de Jan Thiel baai, een ander bekend strand op Curaçao, maar nu is het eerst tijd om uit te rusten na deze dag vol interessante belevenissen.

Tot morgen!

Lees verder: Dag 4 (Jan Thiel baai)

Reisverslag Curaçao 2015: dag 2

16 juli 2015

Vandaag is onze eerste echte dag op Curaçao. Op de planning staan de informatiebijeenkomst van Arke en verder gewoon heerlijk niets doen!

Door het tijdverschil ben ik om half vier wakker en vervolgens weer om half zes. Als ik naar buiten kijk, blijkt er een olietanker vlakbij ons strand aangemeerd te zijn. Vlakbij ons strand ontdekken we later ook een boorplatform.

Echt vakantie: uitzicht op een olietanker...

Ik probeer nog even te slapen en word dan weer om half acht wakker. Na een douche gaan we op zoek naar het restaurant van het hotel voor het ontbijt. Dit blijkt buiten te zijn, met uitzicht op het boorplatform en strand.

Het strand met het boorplatform

De ontbijtservice blijkt volgens de begrippen op Curaçao zeer efficiënt geregeld: we moeten onze ontbijtvouchers voor vandaag ondertekenen en afgeven aan mevrouw 1, van wie we een ander bonnetje krijgen met de datum achterop geschreven. Deze bonnetjes moeten we afgeven aan mevrouw 2 bij de ontbijtbalie en dan kunnen we ons ontbijt pakken…

Het ontbijt zelf is erg goed: er is een ruime keus aan koud en warm, er is keus uit sinaasappelsap en appelsap, we kunnen kiezen voor een omeletje en koffie en thee wordt aan tafel geserveerd.

Omdat we na het ontbijt nog tijd over hebben voor de informatiebijeenkomst lopen we een klein stukje richting Willemstad. Onderweg passeren we een bushalte, wat ook precies zo in het Nederlands aangegeven staat. Alleen de palmbomen eromheen kennen we niet in Nederland!

De bushalte bij het hotel

Na ons korte verkenningstochtje keren we terug naar het hotel voor de informatiebijeenkomst. We krijgen wat meer te horen over het eiland en de excursies en kunnen onze vragen stellen.

Als we alle informatie hebben en onze excursie naar Klein Curaçao voor zondag gereserveerd hebben, verlaten we het hotel weer om op zoek te gaan naar de supermarkt waarover de dame van Arke verteld heeft. Het is even zoeken, maar uiteindelijk hebben we hem gevonden en kunnen we boodschappen doen. Het is geen Jumbo Foodmarkt zoals we die in Nederland kennen, maar het is schoon en netjes en er is voldoende keus.

Met onze armen vol plastic tasjes beginnen we aan de wandeling terug naar het hotel, waarbij we een zeer grote begraafplaats passeren. Vanaf daar is het eigenlijk alleen rechtdoor lopen. Door het warme, plakkerige weer valt de afstand echter flink tegen. Bezweet en half gesmolten komen we terug bij het hotel. De hoogste tijd voor verkoeling nu!

We brengen de boodschappen snel naar de kamer, keren terug naar de receptie en informeren naar de shuttlebus die ons naar het strand brengt. In verband met renovatiewerkzaamheden (volgens de officiële berichten…) is het strand bij het hotel dicht. Ter compensatie is er een gratis shuttlebus naar een ander strand. Voor dat strand moeten we wel betalen, maar als we het bonnetje inleveren, krijgen we het geld netjes terug bij de receptie.

Een kwartiertje later zitten we in het busje naar het strand, Pirate Bay. Het is een prima strand met prachtig blauw water en gratis voorzieningen, zoals een douche, toiletten… en WiFi!

Pirate Bay strand

We vermaken ons een paar uur prima aan het strand met zwemmen, zonnen en snorkelen. Om vier uur staan we keurig netjes voor de ingang, want dan worden we weer opgehaald door de shuttlebus.

Nadat we ons op de kamer even opgefrist hebben en de problemen met ons kluisje opgelost zijn, lopen we richting Willemstad. Onderweg passeren we het voetbalstadion van Curaçao, waarachter de haven is. Daar ligt nu een cruiseschip, dat vanavond weer zal vertrekken.

Het cruiseschip in de haven

We lopen door het Renaissance Resort, een hotel met een heleboel winkels eromheen en zelfs een bioscoop. Aan de andere kant van het resort begint het Rif Fort, een oud fort waar nu winkels en restaurantjes zijn.

Het Rif Fort

Als we aan de andere kant het Rif Fort verlaten, zien we de bekende bezienswaardigheden van Curaçao: de Koningin Emma-brug en de handelskade. De Koningin Emma-brug verbindt de twee stadsdelen van Willemstad met elkaar voor de voetgangers. Auto’s kunnen niet over deze brug op bootjes, maar moeten gebruik maken van de Koningin Juliana-brug.

De Koningin Emma-brug met de handelskade

Aan de overkant van de bruggen, in het stadsdeel Punda, ligt de handelskade: de opvallend gekleurde huisjes. Tegenwoordig zitten er souvenirwinkels en restaurants in de gebouwen.

We lopen over de brug van het stadsdeel Otrobanda naar Punda. Na even rondgekeken te hebben, komen we uit op het Wilhelminaplein. Hier besluiten we iets te eten bij één van de restaurants. De menukaart is zeer opvallend: alle gerechten zijn namelijk vernoemd naar leden van het koninklijk huis. Zelfs de prinsesjes hebben hun eigen gerecht gekregen!

Het bekende Curaçao woord op het Wilhelminaplein

Na het eten, dat prima gesmaakt heeft, lopen we terug richting de Koningin Emma-brug. Deze is echter open, iets wat bijzonders is om te zien: de brug wordt namelijk open en dicht gevaren.

De verlichte Koningin Emma-brug, geopend

Zodra de brug weer dicht is, steken we over naar Otrobanda. Via het cruiseschip lopen we terug naar het hotel. Even Internetten op de kamer is er niet bij, want het hotel heeft geen gratis WiFi verbinding… Morgen zullen we onderweg echter ongetwijfeld weer WiFi tegenkomen, aangezien het centrum van Willemstad een gratis open verbinding heeft.

Tot morgen!

Lees verder: Dag 3 (Willemstad & Mambo Beach)