Vrijdag
15 juli 2022
Onze kleine wekker gaat vandaag al om kwart
voor zes af. Gelukkig ‘snoozet’ hij nog even tot half zeven, maar dan is het
echt wel klaar. We beginnen aan het ochtendritueel en maken er wat haast mee,
omdat we graag al vroeg op pad willen. Natuurlijk wisten we al dat het met een
kleine nooit loopt zoals gepland en vandaag is geen uitzondering: als we bijna
klaar zijn om te vertrekken, is meneer eigenlijk zo moe dat hij naar bed wil.
We leggen hem op bed, maar na een halfuur is
de feestvereniging weer aanwezig. We besluiten snel te vertrekken en rijden
naar de eerste stop van de dag: Kallektuffquell. In tegenstelling tot de andere
‘grote’ punten van het Müllertal staat deze stop niet van tevoren aangegeven en
moeten we plotseling op de rem als we er zijn. We kunnen gelukkig de auto
parkeren bij een inham aan de overkant van de weg.
Vandaag zijn we beter voorbereid: we hebben de
draagzak meegenomen en laten de buggy in de auto. We steken over en zien wat
rotsen en water. Verderop is het iets groener met klimplanten en de zon die
mooi tussen de bomen heen schijnt. Het is leuk, maar niet heel spectaculair
zoals we op de foto’s gezien hadden.
Best leuk hier, maar niet spectaculair
We lopen weer terug en gaan nog iets verder
door naar links. Nu komen we bij het fotoplaatje: de druipende rotsen. Het is
heel bijzonder en ook echt heel mooi om te zien. Het water druipt via het mos
en de rotsen naar beneden, waar het terecht komt in een helder meertje met heel
veel planten op de bodem. Misschien is het water daardoor ook wel zo schoon en
helder.
Dit lijkt er meer op!
Heel wat foto’s later gaan we terug naar de
auto. Met enige moeite stellen we de navigatie in (er is geen
internetverbinding hier, maar we weten dat de tweede stop in de buurt van die
van gisteren was) en rijden we dezelfde route als gisteren door het bos en over
de steile heuvel met alle bochten.
Bij hotel Pérékop, waar we gisteren waren,
rijden we rechtdoor naar het punt Perekop. We zien enorm hoge rotsen met een
trap erin uitgehakt en een smalle opening tussen de rotsen, waar een steile
trap omhoog loopt. Om de beurt, omdat ons zoontje in slaap gevallen is, gaan we
nog naar boven. Het is leuk om te zien, maar het is eigenlijk alleen maar bos
en verder niet heel bijzonder. De rotsen zijn van beneden af indrukwekkender,
vinden we.
De smalle trap naar boven
De rotsen van beneden gezien
Als ik terug kom, is ons mannetje weer wakker
en zit hij aan zijn fruithapje. Wanneer hij klaar is, vervolgen we onze weg. We
rijden naar het dorpje Echternach, waarbij de route nog een stukje door het bos
gaat. Vervolgens komen we bij het dorp. We proberen een parkeerplaats te vinden,
maar veel is al vol. Uiteindelijk komen we bij een groot terrein vlakbij het
meer van Echternach en de ruïne van de Romeinse villa.
Het meer van Echternach
We nemen voor de zekerheid de broodtrommels
mee en beginnen te lopen. Al snel zien we het meer, maar de Romeinse villa is
de andere kant op. Met een bocht leidt de weg ons naar de ingang: een museum
met een plat dak dat uitzicht biedt op de hele ruïne. Er is alleen geen
loopplank, dus de buggy mag de paar treetjes op gesjouwd worden.
Het uitzicht over de Romeinse villa
Vanaf het dak kunnen we goed zien hoe groot de
Romeinse villa ooit was. Er staan nog wat pilaren, maar vooral de stenen randen
geven goed de verschillende delen van het villagebied aan.
Van bovenaf is goed te zien hoe groot de villa was
Via het museum, dat gratis te bezoeken is (en
een langere trap als ingang heeft…), komen we bij de villa zelf. We lopen wat
rond en lezen op borden wat de verschillende delen waren: het zwembad, het
toilet, de keuken en de gangen. Via het museum verlaten we de villa daarna
weer.
Tegenover de villa is een grote speeltuin,
waar onze kleine uk even lekker kan spelen. Ook is er een toiletgebouw, dat
gratis én redelijk schoon is. We willen er eigenlijk ook lunchen, maar een
vervelende wesp doet ons besluiten het ergens anders te proberen.
Een deel van de grote speeltuin
We lopen naar de speelfonteinen aan het begin
van het pad, maar ook daar weten ze ons te vinden. Dan maar terug naar de auto!
Mijn man krijgt er nog eentje achter zich aan, maar daar blijft het gelukkig
bij.
Na de lunch willen we eigenlijk nog Echternach
zelf in. We navigeren naar een parkeerplaats, maar een wegafsluiting zorgt voor
verwarring. Het parkeerterrein dat we uiteindelijk vinden, is vol. We rijden op
goed geluk door wat straatjes en vinden dan ineens een smalle, lege
parkeerplek. Een beetje sturen en dan staan we! Met een kaartje uit de automaat
mag je een halfuur gratis parkeren, ontdekken we. Dat moet lukken, want wat we
willen zien, is op zes minuten lopen.
Zo snel mogelijk lopen we naar het centrum. Via
een gezellig uitziend pleintje komen we bij de abdij van Sint Willibrord.
Willibrord was een christelijke heilige, die ook bisschop van Utrecht was. Zijn
graf bevindt zich in de grote, prachtig versierde kerk. We vinden het heel
bijzonder en indrukwekkend om te zien.
De abdij van Sint Willibrord
Vanwege de parkeertijd lopen we snel weer
terug nadat we de kerk bekeken hebben. We gaan nog niet terug naar de
stacaravan: er moeten eerst boodschappen gedaan worden! Eigenlijk rijden we
weer een stukje terug, want de supermarkt zit naast de parkeerplaats van de
Romeinse villa. We halen de boodschappen en stellen dan de navigatie in terug
naar de camping.
Via een andere weg, een soort snelweg door de
heuvels die aan Noord-Frankrijk doen denken, bereiken we onze bestemming. Onze
dreumes slaapt zo vast als we parkeren dat we besluiten hem even te laten
zitten. Natuurlijk wel met de deur open voor de frisse lucht!
Pas na meer dan een uur wordt hij wakker. We
geven hem snel nog zijn fruithapje voor we ons omkleden en nog even gaan
zwemmen. Omdat het al later is, houden we het bij een korte duik. Bij het
winkeltje halen we nog een ijsje voor na het eten. We lopen daarna snel terug,
voor de ijsjes kunnen smelten! Vervolgens is het tijd om te koken en de finish
van de Tour de France te kijken.
We eten buiten en hebben, dankzij een
schaaltje gesneden knoflook, geen last van wespen. Zelfs niet bij het ijsje en
dat terwijl meneer helemaal onder zit! We poetsen hem op en nemen hem nog even
mee naar de kinderspeeltuin.
"Kan je dit eten?"
Nadat we nog een klein rondje gelopen hebben,
brengen we ons klauterkaboutertje naar bed. Binnen drie tellen slaapt hij al,
zo moe is hij. Morgen houden we daarom een rustdag, zodat hij ook even lekker
bij kan komen.
Tot morgen!
Lees verder: Dag 5
Geen opmerkingen:
Een reactie posten