11 mei 2015: Washington D.C.
à Roanoke
Vandaag gaat voor mij de rit naar Roanoke, ongeveer 400
kilometer vanaf Washington D.C., maar niet iedereen zal meegaan: een deel van
onze groep rijdt in een andere bus terug naar New York.
Nadat ik mijn koffer weer ingepakt heb en mijn ontbijt op
de kamer op heb gegeten ga ik dan ook naar de bussen toe om afscheid te nemen
van de mensen die ik tijdens het eerste deel van de reis heb leren kennen. Van
die groep gaan er maar acht mensen (inclusief ikzelf) door met het tweede deel
van de reis, dus er moet behoorlijk wat afscheid genomen worden!
Ik stap dan ook een klein beetje somber uiteindelijk de
bus in. Vanaf nu moet ik die met slechts vijftien andere mensen delen: zeven
andere van de eerste groep en acht nieuwe. Twee van de nieuwe mensen trekken
meteen mijn aandacht door onmiddellijk te klagen over de lage temperatuur in de
bus en door binnen tien minuten drie keer van plaats te wisselen.
Ik probeer me niet te veel aan te trekken van het geklaag
en kijk naar buiten. We verlaten Washington D.C. via de 66 snelweg, rijden
langs Arlington National Cemetery en zien zelfs het Pentagon nog. Dan gaan we
door op de 395 snelweg en uiteindelijk de 95 richting Richmond, de hoofdstad
van de staat Virginia.
Terwijl we naar ons reisliedje On the road again en
andere favoriete nummers van onze buschauffeur luisteren, wordt het buiten
steeds donkerder. Het lijkt ook een beetje mistig, want het miezert al een
tijdje. Rond tien voor tien, als we bijna twee uur aan het rijden zijn, krijgen
we zelfs een enorme stortbui op ons dak. Gelukkig is het bij onze stop om kwart
over tien weer droog.
Na een stop van een kwartier gaat onze rit verder naar
het plaatje Williamsburg, waar we zullen stoppen voor de lunch. We krijgen twee
uur de tijd om rond te lopen in Colonial Williamsburg: een gedeelte van de stad
dat speciaal gebouwd is om toeristen het gevoel te geven dat ze terug zijn
gegaan naar circa 1776. Dit wordt onder andere gedaan door mensen rond te laten
lopen in kostuums uit die tijd.
Mensen in kostuum in Colonial Williamsburg
Om ons makkelijk te kunnen laten rondlopen, wil onze
reisleidster een plattegrond voor ons halen bij het Visitor Center van het
dorpje. Als ze netjes vraagt om twintig plattegrondjes krijgt ze echter een bot
‘nee’ te horen, omdat wij geen toegangskaartjes kopen. Wij moeten het maar doen
met het kleine plattegrondje achterop een reclamefoldertje. Onze reisleidster
probeert het op allerlei manieren, maar meer dan een paar plattegrondjes krijgt
ze niet mee.
Inmiddels zijn de meeste mensen van de groep ook al
doorgelopen. Ik pak wel een plattegrondje aan en ga het dorpje verkennen. Behalve
de mensen in kostuums zijn er ook oude gebouwen te zien en rijden er
paardenkoetsen rond. Om alles veilig te houden, zijn de straten geblokkeerd
voor al het andere verkeer.
Het autovrije oude centrum
Veel van de gebouwen zijn te bezoeken. Er zijn
restaurants en winkels, waar ‘oude’ spullen verkocht worden. Zo is er
bijvoorbeeld een winkel waar je een schrijflei kunt kopen met een
schrijfgriffeltje erbij.
De lei en griffel van vroeger
Naast restaurants en winkels zijn er ook gebouwen die
alleen bedoeld zijn om een beeld van de tijd te geven, zoals een kasteel en de
gevangenis. Op het plattegrondje (waar ik uiteraard erg zuinig op ben na de
moeite die onze reisleidster ervoor heeft gedaan!) zie ik staan dat je
officieel een kaartje nodig hebt om de gevangenis te bezoeken, maar als ik bij
het gebouw aankom, mag ik van het meisje dat gevangenisbewaarder speelt zo
doorlopen en de oude cellen bekijken.
Een van de cellen in de gevangenis
Omdat het inmiddels ook lunchtijd is, koop ik een broodje
bij een oude bakkerij en eet dit op een bankje op. Ik zorg wel dat ik overdekt
zit, want het miezert nog steeds.
Nadat ik gegeten heb, begin ik terug te lopen naar de
bus. Onderweg kom ik nog een prachtige tuin tegen vol met bloemen en
verschillende soorten groente. Een van die groentes is ‘Brown Dutch lettuce’:
een zeldzame slasoort die eind achttiende eeuw ook veel geplant werd. Het zijn
geen kleine kropjes sla, ik zie er eentje die ongeveer even groot is als mijn
rugzak…
De tuin van Colonial Williamsburg
Door de prachtige tuin en een misrekening in afstand (de
tuin blijkt iets verder van de bus af te zijn dan ik dacht) ben ik bijna te
laat terug bij de bus. Buiten adem stap ik in, maar als ik uitgelegd heb waarom
ik zo laat ben, lijkt onze reisleidster gelukkig niet boos.
Als iedereen weer in de bus zit, rijden we verder. We
gaan richting Jamestown, de eerste Engelse nederzetting in Amerika, gesticht in
1607. We stoppen hier echter niet, maar gaan met de bus mee op de
Jamestown/Scotland ferry over de James River. Een mooie boottocht wordt het
helaas niet, want het regent nog steeds.
Met de bus op de ferry in de regen
Vanaf Surry, het plaatsje aan de andere kant van de James
River, rijden we over de 31 snelweg richting Wakefield. Vervolgens slaan we af
naar de 460 richting Lynchburg, maar eerst maken we nog een stop bij de Walmart
in de buurt van het plaatsje Farmville. Voor de mensen die nog nooit in de VS
zijn geweest: de Walmart is een supermarkt, maar qua grootte absoluut niet te
vergelijken met de supermarkten in Nederland. Wie er voor het eerst komt, kijkt
waarschijnlijk zijn ogen uit.
In de Walmart
Na het bezoek aan de Walmart rijden we weer verder. We
volgen nog steeds de 460 snelweg en komen langs Appomattox, een belangrijke
plaats uit de tijd van de Civil War: hier is namelijk het document getekend dat
een einde maakte aan de oorlog. Speciaal voor ons rijdt de buschauffeur langs
het huis waar dat gebeurde.
Het Appomattox huis
Daarna rijden we zonder te stoppen door naar ons hotel in
Roanoke, waar we tegen zeven uur aankomen. Ik heb een magnetron op de kamer,
dus ik besluit om gewoon bij de supermarkt vlakbij iets te kopen dat ik op kan
warmen. Het is gelukkig maar een paar minuten lopen, want er blijkt geen stoep
te zijn.
Met een magnetronmaaltijd keer ik terug naar het hotel,
waar ik nog net achter de wolken de zon onder zie gaan. Ik hoop dat we hem morgen
weer gewoon te zien krijgen, want na al die dagen prachtig weer was de regen
van vandaag een flinke tegenvaller.
Zonsondergang in Roanoke
Morgen gaat de rit van Roanoke naar Asheville, wat
opnieuw ongeveer vierhonderd kilometer is. We zullen dan een gedeelte door de
bergen rijden en iets van de Cherokee Indianen zien.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten