10 mei 2015: Washington D.C.
Vandaag hebben we een rustige dag, aangezien we in de
stad Washington D.C. blijven. We zullen eerst een rondrit door de stad maken
met onze eigen bus, waarna we ’s middags zelf op verkenning kunnen gaan.
We mogen ’s ochtends eerst weer iets uitslapen, want we
vertrekken pas om half negen. De stadsrondrit zal begeleid worden door een
lokale gids en speciaal voor onze bus is er iemand geregeld die ook Nederlands
spreekt.
Vanaf het hotel rijden we eerst naar Arlington National Cemetery,
de nationale militaire begraafplaats. De begraafplaats ligt niet in de stad
Washington D.C. zelf, maar in Arlington in de staat Virginia. Vanaf de
begraafplaats is Washington D.C. wel te zien.
De bus parkeert op het parkeerterrein en vanaf daar volgen
we onze lokale gids lopend. Ondanks dat ze vrij klein is (waar ze zelf ook grapjes
over maakt), is ze niet moeilijk te volgen dankzij de paraplu die ze als
herkenningsteken omhoog houdt. Tegen de regen zal ze hem vanochtend niet nodig
hebben, aangezien het vrij zonnig is, maar vooral heel warm al.
We volgen de gids over het wandelpad en zien een klein
gedeelte van de 400.000 graven van de begraafplaats. Hoewel het officieel een
militaire begraafplaats is, liggen er ook niet-militaire personen begraven,
zoals president John F. Kennedy en Richard Scobee en Michael Smith, twee
astronauten die beiden om het leven kwamen bij het verongelukken van de Space
Shuttle Challenger in 1986.
Een deel van de graven van Arlington National Cemetery
Onze gids vertelt ons meer over de graven. Zo is er
bewust gekozen voor dezelfde graftekens, alleen de afbeelding die naar het
geloof verwijst op het kruis kan verschillen. Ook vertelt ze over de lange
geschiedenis van het land waar nu de begraafplaats is en dat er nog steeds
begrafenissen plaats vinden.
We lopen vervolgens door richting het graf van president
John F. Kennedy. In de verte zien we grote, indrukwekkende grafmonumenten, maar
het graf van de president blijkt vrij simpel te zijn gehouden. Er brandt een
vlam en daarvoor ligt de plaat met de naam van John F. Kennedy en zijn
geboorte- en sterfjaar.
Het graf van John F. Kennedy
Tegenover het graf is een iets meer persoonlijke noot te
vinden: in een stenen muur zijn citaten uit toespraken gebeiteld die John F.
Kennedy gehouden heeft.
De muur met citaten uit de toespraken van John F. Kennedy
Nadat we in stilte het graf van de president bezocht
hebben, lopen we langs een aantal andere Kennedy-graven, zoals dat van Joseph
Kennedy Jr. Ook zien we grafstenen met sterren erop, die aangeven dat er een
generaal of admiraal begraven ligt.
Het graf van een viersterren admiraal
De vele graven maken inmiddels diepe indruk, ook door de
eerbiedige sfeer die er is. Iedereen gedraagt zich netjes, de stilte wordt alleen
elke paar minuten onderbroken door een overvliegend vliegtuig van of naar het
Ronald Reagan National Airport.
We verlaten de begraafplaats en keren terug naar de bus,
die ons naar het monument brengt voor de mariniers, het Marine Corps War
Memorial. Dit monument herdenkt alle gevallen mariniers die gevochten hebben
voor hun land sinds 1775. Op het monument staan de oorlogen genoemd waarin
mariniers gevochten hebben, waaronder de Slag bij Haïti tussen 1915 en 1934 en
de Eerste Wereldoorlog.
Het Marine Corps War Memorial
Na het Marine Corps War Memorial rijden we nog langs het
Netherlands Carillon. Dit is door Nederland aan de Verenigde Staten geschonken
in 1954 om het land te bedanken voor hun hulp tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Het Netherlands Carillon vanuit de bus
Het volgende monument dat we bezoeken ligt weer in
Washington D.C. zelf, namelijk het Lincoln Memorial. Dit monument is gebouwd
voor president Abraham Lincoln, de zestiende president van de Verenigde Staten.
Het werd gebouwd tussen 1914 en 1922 en is ontworpen door de architect Henry
Bacon.
Lincoln Memorial
In het monument, gebouwd in de vorm van een oude Griekse
Dorische tempel, is een groot standbeeld van Abraham Lincoln zelf te zien.
Links en rechts zijn in de muren bekende toespraken van hem gebeiteld: zijn
beroemde Gettysburg Address (de toespraak die hij hield na de Slag bij
Gettysburg) en zijn Second Inaugural Address (de toespraak die hij hield toen
hij voor de tweede keer als president was gekozen).
Het standbeeld van Lincoln in het monument
Vanaf Lincoln Memorial is er ook een prachtig uitzicht
over de National Mall met de Lincoln Memorial Reflecting Pool, het water tussen
het Lincoln Memorial en het Washington Monument.
Uitzicht over de National Mall met de Lincoln Memorial Reflecting Pool
Nadat ik het uitzicht bewonderd heb, meld ik me weer bij
de groep. We gaan lopend verder en bezoeken het Korean War Veterans Memorial.
Dit is het monument ter nagedachtenis aan de soldaten die mee hebben gevochten
in de Koreaanse oorlog tussen 1950 en 1953. Het monument bestaat uit een
driehoek met negentien beelden die verschillende soorten soldaten voorstellen.
Het Korean War Veterans Memorial
Het volgende monument dat we bezoeken is het Vietnam
Veterans Memorial. Hier worden de mensen in dienst van het leger herdacht die
tijdens de Vietnam oorlog van 1955 tot 1975 om het leven kwamen. Het monument
bestaat uit twee lange muren met daarop alle namen van de omgekomen mensen. In
totaal staan er 58.300 namen op de muren.
In het midden van de foto zijn de twee muren te zien met alle 58.300 namen
Terwijl we het monument bezoeken, zijn we ook getuigen
van het ritueel ‘rubbing’. Hierbij wordt een stuk papier over de naam van een
overledene gelegd en wordt er zachtjes met een potlood over het papier gekrast
tot de naam op het papier staat. Op die manier kan de persoon met het papier de
naam van iemand die veel voor hem of haar betekent meenemen naar huis.
Rubbing: het overtrekken van een naam
Het monument maakt diepe indruk op iedereen en ergens
zijn we blij dat we verder kunnen gaan na de namen van zo veel overleden mensen
te hebben gezien. We hebben nu nog één ding op het programma staan voor we zelf
rond kunnen lopen: het bezoeken van het Witte Huis. Uiteraard kunnen we niet
naar binnen, maar we krijgen wel de mogelijkheid om foto’s te maken aan de
voorkant van het huis.
Voor het Witte Huis
Na de fotostop mogen we of al zelf gaan lopen of met de
bus mee naar Constitution Avenue, de straat waar de meeste musea aan gelegen
zijn. Ik besluit mee te rijden en zie vanuit de bus nog de achterkant van het
Witte Huis.
De achterkant van het Witte Huis
Op Constitution Avenue stap ik uit met nog een aantal
mensen uit onze groep. Vanaf daar gaan we eerst nog lopend naar het Capitool,
dat ook vandaag natuurlijk nog gewoon helemaal ingepakt staat in de steigers.
Het Capitool
We lopen door op zoek naar een restaurantje om even iets
te eten, aangezien het allang lunchtijd is geweest. In de buurt van het
Capitool is echter weinig te vinden, waardoor we uiteindelijk in de buurt van
Union Station terecht komen bij een Ierse pub. Een tip: mocht je ooit in
Washington D.C. zijn en iets willen eten, ga dan niet naar deze Ierse pub! Het
eten dat we krijgen, smaakt nergens naar, met uitzondering van de extreem
pittige saus die in één klodder opeens op mijn wrap zit. De bediening is ook
niet wat het moet zijn: de ober is ongeïnteresseerd, vindt het te veel moeite
om het bord op tafel te zetten en heeft overduidelijk geen zin om te werken
vandaag. We zijn door zijn gedrag dan ook niet van plan om hem een fooi te
geven, maar dit had hij waarschijnlijk zelf al begrepen en daarom geeft hij me
niet al mijn wisselgeld terug… Om het etentje helemaal compleet te maken, komt
er nog een vrouw langs bij de tafel om te bedelen om eten. Ze ziet er niet uit
als een dakloos iemand of iemand die geen eten kan kopen (ze heeft een handtas
en is gewoon gekleed in een spijkerbroek en normaal shirt) en ze krijgt dus ook
niets. Beledigd wenst ze ons op nogal sarcastische toon een “fijne Moederdag”
toe voor ze wegloopt.
Na deze bijzondere lunch lopen we naar Union Station om
de reis met de metro te vervolgen. Ik wil namelijk nog graag één ding zien in
Washington D.C. en dat is het Titanic Memorial. Ik weet precies bij welk
metrostation dit ligt, maar een kaartje kopen blijkt iets lastiger. Gelukkig
krijgen we hulp van een medewerker, die vlot kaartjes voor ons uit de automaat
haalt.
Zonder problemen reizen we met de metro naar het station
Waterfront. Vanaf daar lopen we naar het Titanic Memorial dat opgericht is door
de vrouwen van Amerika om de mannen te herdenken die in de nacht van 14 op 15
april 1912 hun leven gaven om vrouwen en kinderen te redden.
Het Titanic Memorial
Terwijl we nog een praatje maken met een visser die
vlakbij het monument zijn hengel heeft uitgeworpen, begint het ineens te
regenen. We lopen onder de bomen door terug richting het metrostation en reizen
vanaf daar naar het hotel. Als we daar aankomen, is het alweer droog, wat ons
doet besluiten – mede door de nog steeds zere hoge temperatuur – om te gaan
zwemmen. Rustig zwemmen wordt het niet helemaal, want twee kleine jochies met
een bal betrekken ons maar al te graag bij hun overgooispelletje.
Uiteindelijk laten we ze alleen achter om nog iets te
gaan eten. We kiezen voor een restaurantje niet ver van het hotel, Woodley
Café. In tegenstelling tot de Ierse pub kan ik dit restaurantje wel aanraden:
de bediening is goed, er is een ruime keuze in gerechten (ze hebben zelfs een
speciale vegetarische burger!) en het eten smaakt prima. Als ik afgerekend heb,
komt de ober vrij snel weer terug, want ik schijn betaald te hebben met een
zeldzaam briefje van twintig dollar. Ben ik er wel echt zeker van dat ik ermee
wil betalen? Aangezien ik het biljet gewoon gekregen heb op een
geldwisselkantoor en ik er verder toch niets mee doe, laat ik het hem gewoon
houden. Hij is er dolblij mee en komt zelfs nog een keer terug om het verschil
tussen mijn biljet en de ‘gewone’ biljetten te laten zien.
Na deze opnieuw bijzondere maaltijd is er toch echt bijna
een einde gekomen aan de dag hier in Washington D.C. Morgen zal de rit naar
Roanoke gaan, maar eerst zullen we afscheid moeten nemen van het deel van de
groep dat terug gaat naar New York.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten