15 mei 2015: Memphis à New Orleans
Na
de kortere ritten van de afgelopen dagen staat er voor vandaag weer een lange rit
op het programma: we rijden ongeveer 640 kilometer naar de stad New Orleans.
Ik
heb vandaag wat moeite met opstaan, aangezien ik ’s nachts veel last heb gehad
van herrie van buiten en gepraat op de gang. Ik probeer rustig wakker te worden
tijdens het ontbijt, dat opnieuw inbegrepen is bij de hotelovernachting, en pak
dan mijn koffer weer in.
Net
als de afgelopen dagen vertrekken we om acht uur. We rijden over de 55 snelweg
en steken al snel de staatsgrens over. Vanaf nu zijn we in de staat
Mississippi, die bekend staat als de armste staat van het land.
Na
anderhalf uur gereden te hebben, maken we onze eerste stop van de dag bij een
Walmart supermarkt. Onze reisleidster raadt ons aan om, als we overmorgen naar
het strand in Pensacola willen, hier te kijken voor een badhanddoek. Aangezien
het strand mij wel aanspreekt, koop ik inderdaad voor een paar dollar een leuke
badhanddoek, maar de bijna lichtgevende gele zwembroek laat ik toch maar
hangen…
Nog een leuke zwembroek?
Met
een bus vol boodschappen rijden we even later weer verder. Onderweg passeren we
een militaire kolonne, iets wat mijn voorbuurman blijkbaar erg leuk vindt: hij
maakt van elk voertuig meerdere foto’s. Hij is de enige, ook omdat de meeste
anderen in de bus even lekker een dutje doen.
Terwijl
we onze weg vervolgen over de 55 wisselen zon, wolken en regen elkaar af. Als
we onze lunchstop maken in de buurt van de Walmart bij de stad Brookhaven
schijnt het zonnetje weer even. Ik koop snel een broodje, zoek een rustig
plaatsje en geniet zo lang het nog kan. De dreigende wolken vertellen me dat ik
niet heel lang kan genieten. Gelukkig wacht de regen even tot ik mijn broodje
op heb.
Ik
vlucht daarna de Walmart in en loop wat rond tot het tijd is om terug te gaan
naar de bus. Deze keer zijn de weergoden me minder goed gezind, want als ik
naar buiten stap, begint het te stortregenen. Ik ren naar de bus, nog net voor
de parkeerplaats in een zwembad begint te veranderen.
De parkeerplaats gezien vanuit de bus
We
kunnen de stortbui nog niet achter ons laten, want er ontbreken nog vier
mensen. Twee mensen heb ik zien zitten bij de Walmart, iemand anders weet waar
het andere stel is. Onze buschauffeur rijdt natuurlijk even naar de winkel om
het andere stel op te halen en steekt dan de parkeerplaats over om het stel op
te halen dat ik bij de Walmart heb gezien. Ze staan inmiddels bij de ingang,
maar ondanks dat ze een paraplu bij zich hebben, blijven ze net zolang staan tot
de bus omgekeerd is en recht voor de ingang stopt voor ze…
Ik
hou beleefd mijn commentaar voor me en kijk naar buiten, waar het alweer
lichter wordt. Even maar, want niet veel later begint het opnieuw te regenen.
Gelukkig zitten we voorlopig droog: we hebben nog ruim 130 mijl (meer dan
tweehonderd kilometer) af te leggen.
Rond
kwart voor drie verlaten we de staat Mississippi en rijden we Louisiana binnen.
Ook dit is weer een muzikale staat, aangezien Louisiana bekend staat om de
jazz- en bluesmuziek. De hoofdstad is Baton Rouge, maar New Orleans is ook een
heel bekende stad in deze staat. Het is ook een staat die in 2005 ernstig
getroffen werd door de orkaan Katrina.
Om
bij New Orleans te komen, rijden we over de Lake Pontchartrain Causeway brug.
Dit is de op één na langste zeebrug ter wereld met een lengte van bijna 38,5
kilometer. Helaas kunnen we niet echt van een mooi uitzicht genieten, aangezien
het weer regent.
Uitzicht vanuit de bus op de Lake Pontchartrain Causeway brug
Na
het oversteken van het Lake Pontchartrain, het meer waarover de lange brug
gebouwd is, zijn we al vlakbij New Orleans. Langs de weg zien we een aantal
begraafplaatsen en ook gebouwen die mogelijk nog niet opgeknapt zijn na orkaan
Katrina. Ook passeren we de Superdome: de grote sportarena waar veel mensen
opgevangen werden die de stad niet tijdig konden ontvluchten.
De Superdome in New Orleans
We
rijden zonder stops door naar het hotel. Onze reisleidster herhaalt nog even de
tijden die we moeten onthouden voor de diverse excursies en het vertrek
overmorgen en ze vertelt ons ook dat het ontbijt beide dagen inbegrepen is. Dan
krijgen we onze kamersleutels. Deze keer heb ik een kamer op de zesde
verdieping. Ik neem de lift naar boven en fris me snel op, want er staat
vanavond nog een excursie op het programma!
De
excursie van vanavond is een typisch avondje uit in New Orleans: diner op een
boot die over de rivier de Mississippi vaart. We verzamelen om kwart over zes
in de lobby van het hotel en rijden daarna door de stad richting de haven.
Onderweg komen we onder andere langs het casino van New Orleans.
Het casino Harrah's
Als
de bus geparkeerd heeft op het parkeerterrein bij de haven zien we voor het
eerst de boot waar we op mee zullen gaan: de Natchez. Het is een echte,
ouderwetse raderboot, net zoals de boten die vroeger over de Mississippi
voeren. Onze boot is in 1975 gelanceerd en het negende schip dat de naam
Natchez heeft. Het vorige schip, Natchez 8, is bekend geworden door de raderbotenrace
tegen het schip Robert E. Lee in 1870.
De Natchez op de Mississippi rivier
Terwijl
onze reisleidster onze kaartjes haalt, mogen wij even rondkijken. Wat vooral
opvalt, zijn de flitsen van het onweer boven de skyline van New Orleans. Het
lijkt echter boven de stad te blijven en onze dinercruise niet te beïnvloeden.
Nadat
we onze kaartjes hebben gekregen, lopen we naar de Natchez toe. Eerst is er nog
de verplichte foto voor de boot, dan mogen we aan boord. Onze reisleidster
wijst ons waar we ons om kwart voor acht moeten melden voor het eten (bij de
groene prullenbak…), tot de tijd mogen we zelf de boot verkennen.
Uitzicht vanaf de boot bij de haven
Ik
loop een rondje en kom op het bovenste dek van de boot de bar tegen waar een
bandje jazzmuziek staat te spelen, iets dat echt bij zo’n dinercruise hoort.
Het jazzbandje op het bovenste dek
Ik
luister een tijdje, maar loop dan weer verder. Op het achterdek kan ik het
raderwiel van de boot goed zien, want zoals al eerder gezegd is de Natchez een
echte, ouderwetse raderboot.
Het raderwiel van de Natchez
Het
is ook mogelijk om op het benedendek de machinekamer te bezoeken, iets dat ik
wel interessant vind om te zien.
De machinekamer
Om
zeven uur vertrekken we en varen we rustig de Mississippi rivier af. Al snel
varen we langs de St. Louis kathedraal, één van de oudste kathedralen van de
Verenigde Staten.
De St. Louis kathedraal
Verderop
passeren we verschillende grote schepen en ook zien we gebouwen die tijdens de
Civil War neergezet zijn voor soldaten. De gebouwen staan er nog steeds, maar
zijn niet opengesteld voor publiek.
De voor de soldaten gebouwde overnachtingsplaatsen uit de Civil War tijd
We
varen verder, komen langs nog meer grote schepen en passeren de suikerfabriek.
Niet lang daarna moeten we verzamelen voor het eten. We krijgen een grote tafel
toegewezen voor onze groep, vlakbij een kopie van het roer.
In de eetzaal
Terwijl
we alvast kunnen beginnen met de salade die als voorgerecht neergezet is, legt
onze ober uit dat we pas naar het buffet mogen als we geroepen worden. We
wachten braaf en mogen dan ons bordje vol scheppen. Om eerlijk te zijn, vind ik
het buffet niet erg uitgebreid, zeker niet als je bedenkt welke prijs we voor
de excursie moesten betalen. De pasta met vier kazensaus maakt gelukkig iets
goed, want die is echt heel erg lekker!
We
mogen blijven zitten tot de boot terug is bij de haven, maar ook omdat het buffet
al opgeruimd wordt, loop ik nog een rondje over de boot. Inmiddels zijn we
alweer in de buurt van New Orleans, waar de lucht boven de skyline door het
onweer een aparte kleur heeft gekregen.
Onweerslucht boven New Orleans
Het
onweer hangt gelukkig nog steeds alleen boven de stad en niet boven de rivier.
Onderweg hebben we dan ook nergens last van gehad.
Onweer boven de stad
Als
de boot aangelegd heeft, mogen we van boord. We worden er nog even aan
herinnerd om vooral de foto te bekijken die voor de dinercruise gemaakt is. Ik
kijk inderdaad, maar de foto valt me zo tegen (er is een flitser gebruikt op de
camera, waardoor de kopie van het roer waar ik bij sta heel erg opvalt en de
boot op de achtergrond nauwelijks te zien is) dat ik doorloop naar de bus.
Het
begint zachtjes te regenen als we de parkeerplaats afrijden. Onze chauffeur,
die in een heel goed humeur is omdat hij van onze reisleidster ook mee mocht
aan boord van de Natchez, brengt ons veilig terug naar ons hotel. Omdat onze
reisleidster ons eerder vandaag waarschuwde dat we uit moesten kijken met het
alleen rondlopen in de stad vraag ik voor de zekerheid nog even na of ik morgen
wel echt alleen de stad kan verkennen zoals ik van plan was. Ze stelt me gerust
– ik kan gewoon alleen rondlopen – maar komt ook met het idee om, als ik het
leuk vind, morgen na haar ochtendexcursie nog iets samen te doen, aangezien zij
ook maar alleen is.
Ik
bedank haar voor het aanbod, wens haar welterusten en ga dan naar mijn kamer.
Mijn wekker kan ik deze keer op een later tijdstip zetten, want morgen hebben
we de hele dag om New Orleans te verkennen.
Tot
morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten