20 mei 2015:
Orlando à Miami Beach
Vandaag zullen we de laatste 450 kilometer afleggen in de
bus: we rijden op deze laatste reisdag van Orlando naar Miami Beach.
Omdat er geen ontbijt bij het hotel inbegrepen is deze
keer, ontbijt ik op mijn kamer waarna ik naar de bus ga. Vandaag hebben we niet
alleen een andere buschauffeur, maar ook een andere bus. Het is een bus van
dezelfde maatschappij, alleen is deze iets luxer en schoner. Onze chauffeur
voor vandaag komt uit Cuba en geeft duidelijk aan dat hij moet doen wat de
chauffeur van de andere bus zegt, want die heeft de leiding.
Rond acht uur vertrekken we. We komen langs het Orlando
International Airport en rijden dan door naar het Kennedy Space Center, waar we
een lange stop zullen maken. Het Kennedy Space Center, of KSC, gaat helemaal
over ruimtevaart. Vroeger werden hier ook de space shuttles gelanceerd.
Tegenwoordig zijn er nog steeds raketlanceringen en volgens onze reisleidster
zal er vandaag ook eentje zijn. Omdat de lanceringen vaak uitgesteld worden,
reken ik nog nergens op.
Het gebouw van de space shuttle Atlantis naast de ingang
Als de bus geparkeerd heeft op het parkeerterrein lopen
we braaf achter onze reisleidster aan naar de ingang. Terwijl zij onze kaartjes
haalt, waarvoor ze even een tijdje in de rij moet staan, krijgen wij de tijd om
rond te kijken.
Bij de ingang van het KSC
Bij de ingang is een fontein gebouwd ter herinnering aan
president John F. Kennedy, naar wie het KSC vernoemd is. John F. Kennedy was
zeer geinteresseerd in ruimtevaart en wilde graag dat er grote ontwikkelingen,
zoals bemande ruimtevluchten, plaats zouden vinden. Helaas heeft hij de echt
grote ontwikkelingen niet mee kunnen maken.
De John F. Kennedy fontein
Zodra we onze kaartjes hebben, lopen we naar de ingang.
Uiteraard is er een veiligheidscontrole. Daarna volgen we onze reisleidster
richting de bus die ons naar het lanceergebied brengt. Het KSC bestaat namelijk
uit twee gedeeltes: het hoofdgedeelte met het gebouw van de space shuttle
Atlantis, de winkels, de bioscoop en de rakettentuin en het lanceergedeelte met
het gebouw van de Apollo raketten en de bankjes om naar de lanceringen te
kijken.
Met de bus naar het lanceergedeelte
Met de bus is het nog even een stukje rijden naar het
lanceergedeelte. Onderweg rijden we langs water en op diverse plaatsen zien we
alligators, die hier veel voorkomen.
Een alligator onderweg
Onderweg komen we ook langs het enorme VAB gebouw, het
Vehicle Assembly Building. Hier werden vroeger de space shuttle klaargemaakt
voor de lanceringen. Ook nu wordt het gebouw nog gebruikt om raketten voor te
bereiden op de lancering. Hoewel het misschien niet zo lijkt, is het gebouw
enorm groot: het is 218 meter lang, 158 meter breed en 160 meter hoog…
Het VAB
We rijden door naar het lanceergedeelte en krijgen daar
eerst de tijd om rond te kijken in de Apollo hal. Hier hangt een Apollo raket
en is veel informatie te vinden over alle Apollo raketvluchten.
In de Apollo hal
Er is afgesproken dat we rond kwart voor elf zullen
verzamelen voor de lancering, maar als ik onze reisleidster tegenkom, zegt ze
dat ik al naar buiten mag gaan als ik dat wil. Dat doe ik uiteraard, want het
begint nu toch wel te kriebelen: misschien ga ik een echte raketlancering
meemaken! Ik zoek een plaatsje op één van de bankjes en zie de raket al in de
verte staan.
In het midden staat de raket klaar voor de lancering
Via luidsprekers worden we op de hoogte gehouden van de
situatie. Er zijn twee mogelijke momenten voor de lancering vandaag, waarvan er
eentje over ongeveer een kwartier is. Alles ziet er op het moment goed uit, dus
het aftellen kan beginnen. Zou het dan echt gaan gebeuren? Om me heen lijkt de
spanning bij de wachtende mensen ook toe te nemen. Een beveiligingsagente
blijft echter uiterst kalm en zorgt er goed voor dat niemand voor de bankjes
blijft staan en zo het uitzicht wegneemt.
Terwijl het aftellen doorgaat, krijg ik gezelschap van
onze reisleidster. Samen kijken we gespannen richting de raket in de verte.
Gaan we het echt zien? Gaan we echt een raket de ruimte in zien gaan? Ja, hoor,
we gaan het zien: precies om elf uur ontstaan er rookwolken en gaat de raket de
lucht in. Het geluid bereikt ons pas later, als de raket al veel hoger is.
De raket wordt gelanceerd!
De raket klimt hoger en hoger, alles lijkt goed te gaan.
Het commentaar via de luidsprekers is ook positief, de lancering van deze Atlas
5 raket is geslaagd! De onbemande raket is veilig onderweg naar de ruimte om
daar materialen af te leveren voor de U.S. Air Force.
De rookpluim van de raket
Wanneer de raket niet meer te zien is, keren we snel
terug richting de bussen. Dit is heel goed geregeld: we worden naar de goede
rij gestuurd en zitten al vlug in een bus terug naar het hoofdgedeelte. We lopen
meteen door naar het Atlantis gebouw. Er staat echter een lange rij, dus loodst
onze reisleidster ons naar binnen via de uitgang.
We lopen door naar de lanceringssimulator. Hier kunnen we
ervaren hoe een raketlancering voelt. Na het zien van de lancering is dit
natuurlijk extra bijzonder. Het is ook niet eng, vind ik: je zit een tijdje gekanteld
en alles om je heen trilt en rammelt. Daarna kom je weer gewoon te zitten en is
het net alsof je gewichtloos bent.
Na de simulator krijgen we de tijd om de space shuttle
Atlantis te bekijken, die tentoongesteld wordt in het gebouw. Dit is de echte
space shuttle, geen nagebouwde: deze shuttle is echt de ruimte in geweest.
De space shuttle Atlantis
Als iedereen rondgekeken heeft, is er nog net tijd om
even naar het toilet te gaan voor we ons naar de bus moeten haasten. We hebben
geen tijd meer om te eten, want er is een stel in de bus uit Schotland dat
vanavond al terug vliegt. Op naar Miami dus! De bus kan echter niet meteen
vertrekken, omdat er een vrachtwagen heel vreemd geparkeerd staat. Het kost de
chauffeur zeker een paar minuten om de bus uit het parkeervak te krijgen.
Uiteindelijk kunnen we toch gaan rijden. We volgen de weg
een stukje langs de Atlantische Oceaan en zien in een flits een paar dolfijnen
zwemmen. Vlak daarna krijgen we een enorme stortbui op ons dak, maar die is ook
zo weer over.
Hoewel onze reisleidster vraagt of we snel kunnen stoppen
om te eten, rijdt onze chauffeur gewoon door naar de afgesproken stopplek, ruim
twee uur van het KSC af. Iedereen rammelt inmiddels van de honger, maar ja: we
hebben wel een raketlancering mee mogen maken!
Zodra de bus stopt bij het Port St. Lucie Service Plaza
langs de Florida’s Turnpike haast iedereen zich naar een restaurantje. Ik haal
een broodje en zoek een plekje in de zon om rustig te eten. Helemaal rustig
eten wordt het niet, want ik krijg gezelschap van een groepje vogels dat wel
heel duidelijk laat blijken dat zij ook wel een stukje brood lusten!
Vanaf Port St. Lucie rijden we door richting Miami. We
komen langs plaatsen als Jupiter (waar onder andere Céline Dion een huis
heeft), Palm Beach en Fort Lauderdale voor we echt in de buurt van Miami zijn.
Het is inmiddels vijf uur en dus spitsuur. We komen dan ook terecht in de file,
waarbij het snel duidelijk wordt dat de remmen van de bus het goed doen…
De skyline van Miami vanuit de bus
Onze reisleidster had van tevoren gevraagd of het stel
uit Schotland bij het vliegveld afgezet kon worden of anders in de buurt van
een bushalte om met de shuttlebus erheen te kunnen gaan. De buschauffeur blijft
echter stug doorrijden richting Miami Beach, weg van het vliegveld. Hij weigert
onderweg even te stoppen, waarop de man van het Schotse stel boos tegen hem
uitvalt dat dit niet de afspraak is. Onze reisleidster komt haastig
tussenbeide, want het lijkt erop dat ze elkaar elk moment letterlijk in de
haren kunnen vliegen…
Uiteindelijk stopt de chauffeur de bus bij het
Fontainebleau hotel, een hotel dat nog gebruikt is als decor voor een James
Bond film. Hier kan het Schotse stel uitstappen. Onze reisleidster helpt hen
een taxi te krijgen en dan zijn ze op weg naar het vliegveld!
Het Fontainebleau hotel
Wij rijden door naar ons hotel. Zodra we er zijn, laadt
onze chauffeur de koffers uit en rijdt hij meteen weer weg. Zelfs onze
reisleidster kijkt even verbaasd, want eigenlijk zou ze met hem mee terug
rijden naar Orlando. Ergens vindt ze het niet erg dat ze een nachtje in Miami
moet blijven, maar het snelle vertrek van de chauffeur is wel vreemd.
Voordat ik afscheid neem van iedereen en naar mijn kamer
ga, probeer ik eerst mijn vervoer naar het vliegveld morgen te regelen. Dit
duurt even, want er is maar één concierge en die is druk bezig met een vlucht
te controleren voor een ander stel uit onze bus.
Als mijn vervoer geregeld is, neem ik afscheid van de
groep. Ik bedank onze reisleidster voor alles dat ze voor ons gedaan en
geregeld heeft en voor haar gezelschap. Dan ga ik naar mijn kamer, waar ik
overigens niet lang blijf: ik wil nog wel even naar het strand! Het ligt achter
ons hotel, maar er komen lijkt even lastig, omdat de toegangspoort bij het
zwembad op slot lijkt te zitten.
Het strand achter het hotel
Ik vind echter een andere route en loop een stukje over
het strand voor ik iets eet. Daarna loop ik nog even rond, want zwemmen is niet
mogelijk: zodra de zon onder is, mag je hier niet meer zwemmen in het
hotelzwembad. Ik vind het een beetje vreemd, aangezien het zwembad in Orlando
wel tot half twaalf ’s avonds open was.
Ik besluit de tijd die ik heb alvast te gebruiken om mijn
koffer in te pakken. Morgen heb ik nog wel tijd (ik vlieg pas om zeven uur ’s
avonds), maar ik vind het fijn om al iets gedaan te hebben. Ook regel ik dat ik
later uit kan checken, zodat ik ’s ochtends rustig aan kan doen.
Morgen heb ik dus nog ruim een halve dag om lekker van
het weer in Miami Beach te genieten en daarna is het terug naar koud en
regenachtig Nederland…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten