Zaterdag 22 juli: Bandarawela → Yala → Embilipitiya
Na de bijzondere dag met de
treinreis gisteren belooft vandaag ook weer speciaal te worden: we hebben
namelijk een jeepsafari in Yala National Park op het programma staan, een
beschermd gebied voor dieren, waar onder andere luipaarden wonen.
We staan uiteraard weer vroeg
op en nemen een douche in de gammele badkuip. De douche is verrassend goed: er
zit erg veel kracht op en het water is een prima temperatuur. Het ontbijt is dan
weer wat minder, al is er ook hier een mogelijkheid om wafels te maken, net als
in ons hotel in Kandy.
Als we ontbeten hebben, pakken
we de koffers in en gaan we richting de bus. Het eerste stukje van de rit is
goed te doen: we stoppen namelijk al na vijf minuten om te tanken. Vervolgens
rijden we door naar een programmapunt dat de reisleider zelf heeft ingevoerd.
Hij steunt een lokale school, waar dove en slechthorende kinderen naartoe gaan.
Ook is er een gedeelte voor blinde en slechtziende kinderen. Beide delen zullen
we bezoeken.
Wanneer we bij de school voor
dove en slechthorende kinderen aankomen, staan de kinderen al op ons te
wachten. Sommige groepsleden hebben snoepjes of speeltjes voor ze meegenomen,
die de kinderen maar al te graag aannemen. Ondertussen zien we het gebouw
waarin de klaslokalen zijn. De muren zijn versierd met handgebaren en er zijn
geen ramen. Zo kunnen we het lokaal inkijken en het oude meubilair zien.
Een deel van het handalfabet op de muur
Een leeg lokaal iets verderop
kunnen we van binnen bekijken. In de ruimte zitten kinderen uit vier
verschillende klassen. De muren zijn versierd met kleurige posters, die nog
iets van vrolijkheid moeten brengen in de verder armoedige ruimte.
Een van de klaslokalen
De keuken van de school is nog
erger. Overal zijn vliegen en er lijkt nauwelijks ruimte om te koken. Onze
reisleider heeft verteld dat er soms niet eens geld is voor ontbijt, waarop wij
met onze groep een donatie doen. Het is namelijk echt heel triest om te zien
hoe deze kinderen moeten leven.
De kale eetzaal van de school
Achter het eerste gebouw gaat
de school verder met andere klaslokalen en de slaapzalen. De slaapzalen zijn
gevuld met simpele stapelbedden. Er zijn gordijnen voor de ramen, maar is er
niets dat verkoeling brengt, behalve een open deur. De doucheruimtes en
toiletten naast de slaapzalen zijn vies en vol met vliegen.
We gaan terug naar de voorkant
van het gebouw, waar een doof meisje ons tegenhoudt. Ze heeft een pen in haar
hand en wil dat we onze namen op haar hand schrijven. Ook wil ze weten hoe oud
we zijn. Vervolgens gebaart ze dat ze op de foto wil en daarna nog met mij en
met mijn vriend. Met handgebaren vraagt ze of we een stel zijn. Hierop knikken
we, waarna ze naar haar ringvinger wijst. We dragen geen ring, zijn we niet
getrouwd? Als mijn vriend het gebaar van een hartje maakt om te vertellen dat
we ‘gewoon’ verliefd zijn en niet getrouwd, begint ze te giechelen.
Na nog een paar minuten
zwaaien we de kinderen gedag en volgen we onze reisleider naar het gedeelte
voor de blinde en slechtziende kinderen. Dit is nog triester om te zien dan de
school voor de dove en slechthorende kinderen. Zij leken nog enigszins iets te
hebben, maar deze kinderen hier hebben overduidelijk echt helemaal niets. Een
groepsgenoot van ons, die zelf werkt met slechtziende kinderen, heeft speelgoed
gekocht, dat ze overhandigt aan een juf in de hoop de kinderen nog iets te
kunnen geven. Het is echt heel erg triest om te bedenken dat deze kinderen
waarschijnlijk geen enkele kans op een goede toekomst hebben.
In stilte verlaten we de
school en gaan we terug naar de bus. Ook in de bus gaat het gesprek alleen over
de school die we net bezocht hebben. Hopelijk komt in ieder geval onze donatie
goed terecht en hebben we de kinderen iets kunnen geven.
Langzaam verandert het
gespreksonderwerp en richten we ons weer op het landschap om ons heen. We
rijden inmiddels door de bergen met heel veel groen. In de buurt van het
plaatsje Ella stoppen we om koffie te drinken. Het restaurant waar we iets
drinken (met een koekje erbij!), heeft een uitzicht dat ons doet denken aan
Yosemite: bergen, bomen en groen. Dankzij de zon en de heldere lucht is het
echt schitterend om te zien.
Het uitzicht bij Ella
Na de koffiestop vervolgen we
onze route. We rijden nu meer bergaf met af en toe flink scherpe bochten. In
één van die bochten probeert een tuktuk ons aan de binnenkant in te halen. Hij kan
nog net op tijd remmen, anders had hij zichzelf klem gereden tussen onze bus en
de berg…
Bij de Rawana Falls stoppen we
nog even voor een foto. Het is een populaire waterval voor lokale mensen, die
het water gebruiken om in te baden of om gewoon hun tanden te poetsen. Helaas
is er niet heel veel water door het gebrek aan regen in dit gebied.
De Rawana waterval
Van de waterval gaan we door
richting het restaurant waar we zullen lunchen. Aan onze reisleider moeten we
alvast onze lunch doorgeven, zodat hij die door kan bellen naar het restaurant.
Dit hoeft hij niet voor iedereen te doen: een aantal groepsleden gaan niet mee
naar Yala National Park. Zij stappen over op een jeep, die hen naar het hotel
zal brengen.
Wij gaan door naar het
restaurant in het Kithala Hotel. Als we zitten, krijgen we vrij snel ons eten.
Vervolgens is het nog even naar het toilet en dan de jeep in voor de safari!
De safari wordt gedaan in
jeeps, waarin maximaal zes mensen kunnen zitten. Wij krijgen nog een extra
passagier erbij: onze reisleider stapt voorin naast de chauffeur in. Zou dit
onze kans vergroten om een luipaard te zien? We zijn benieuwd!
Met de jeep leggen we het
laatste stuk naar Yala National Park af, wat nog een kleine drie kwartier
rijden is vanaf het restaurant. Vlak na de ingang stoppen we even, zodat de
chauffeur en reisleider navraag kunnen doen over waar we de meeste kans hebben
een luipaard te zien.
Even stoppen voor informatie
Als het tweetal weer terug is,
begint onze safari echt. Wat ons gelijk opvalt, is het tempo. De chauffeur weet
het gaspedaal goed te vinden, waardoor we lekker op en neer hobbelen in de
jeep. Ook heeft hij er geen enkele moeite mee om andere jeeps in te halen. We
hebben al snel door dat er verschillende maatschappijen zijn die jeepsafari’s
door Yala doen. Terwijl chauffeurs van de jeepsafari’s in Senegal elkaar helpen
om dieren te vinden, is daar hier absoluut geen sprake van: ze rijden hard
door, halen elkaar in en snijden elkaar soms gewoon de pas af.
Na een tijdje stevig
doorgereden te hebben zonder te stoppen voor bijvoorbeeld de zwijntjes die we
zagen, komen we terecht in een file. Jeep na jeep staat stil op een zandpaadje
zonder dat er iets te zien is.
File in het park
Het gerucht wordt verspreid
dat er een luipaard te zien is, maar wij hebben geen idee waar. Langzaam begint
de file te bewegen en komen we dichter bij een meertje. In de struiken, wordt
er gezegd. We kijken… en zien inderdaad iets bewegen in de struiken. Gelukkig
komt het iets dichterbij en steekt er ineens een luipaard de weg over.
Overstekend wild - letterlijk
Het luipaard gaat naar het
meertje om te drinken. Hij trekt zich niks aan van ons: hij drinkt rustig en
gaat dan zelfs nog even liggen. Niet heel lang, want na een paar minuten staat
hij op en verdwijnt hij terug de struiken in. Alleen wat pootafdrukken in het
zand bewijzen dat er net een luipaard heeft gelopen. Met grote ogen kijken we
elkaar aan. We hebben zojuist echt een luipaard in het wild gezien!
Bijna oog in oog met een luipaard
Eigenlijk is de jeepsafari nu
al geslaagd, maar we willen toch graag nog meer zien. De chauffeur geeft ons
wat meer de kans dieren te zien en stopt zelfs een aantal keer voor foto’s van onder
andere waterbuffels en krokodillen, die we regelmatig tegenkomen.
Krokodillen en waterbuffels bij elkaar
Behalve waterbuffels en
krokodillen zien we ook veel vogels, zoals pauwen en ibissen. Olifanten, die
ook in het park zitten, zijn we echter nog niet tegengekomen. Als we even een
stop maken vlakbij de oceaan, spreken we groepsgenoten uit een andere jeep die
al wel olifanten gezien hebben. Wij gaan snel verder met duimen, want olifanten
willen we ook graag zien.
Een klein vogeltje bij de stop
Niet lang na de stop blijkt
dat het duimen geholpen heeft: in de verte zien we ineens twee olifanten. Een
mannetje en een vrouwtje verplaatsen zich rustig over een kaal stuk grasland. Het
is heel indrukwekkend en rustgevend om naar te kijken, vinden we. Zulke grote,
machtige dieren kom je immers niet elke dag tegen!
Eindelijk olifanten in het wild
Nadat we ongeveer honderd foto’s
van de olifanten gemaakt hebben, rijden we verder. We zien nog meer
waterbuffels, vogels en krokodillen, waaronder een vrij grote.
De grote krokodil
Langzaam begint het een klein
beetje te schemeren. Het is inmiddels ook al tegen vijf uur. De chauffeur gaat
richting de uitgang, waarbij hij nog wel even stopt voor de zwijntjes aan het
begin van het park.
Kleine Pumbaatjes aan het begin van het park
We rijden terug naar het
Kithala Hotel, waar we ons even snel opfrissen voor we onze eigen bus weer in
gaan. In de bus wordt er druk nagepraat over de safari. We hebben gewoon een
luipaard én olifanten in het wild gezien! Het wordt echter snel stiller in de
bus, want het is een indrukwekkende dag geweest. Bovendien is het nog een eind
rijden naar het hotel. We bewonderen de chauffeur, die de bus bestuurt over de
donkere weg zonder straatlantaarns. Af en toe zijn er wel Boeddhabeelden langs
de kant van de weg te zien, die verlicht zijn met een soort lichtgevende
dartborden. Het doet ons in ieder geval erg aan Las Vegas denken.
Rond half acht komen we
eindelijk bij ons hotel aan. Hoewel het donker is, kunnen we nog net zien dat
het een erg mooi hotel is. Het lijkt ook een beetje op een kasteel met veel
trappen en zijgangen. Onze kamer zit ook in een zijgangetje, waardoor hij erg
rustig gelegen is.
Zonder echt uit te pakken,
gaan we naar het restaurant om iets te eten. We blijven niet lang, want we
willen graag nog even douchen: alles zit onder het zand van de jeepsafari. We
vinden het niet erg, we hebben immers een mooie en bijzondere dag gehad. Morgen
zullen we vast en zeker ook weer een bijzondere dag hebben, want dan staat het
bezoek aan het oude Nederlandse fort Galle op het programma. Bovendien is
morgen onze laatste echte reisdag, iets waar we ook wel naar uitkijken. Maar
eerst is het douchen, tanden poetsen en naar bed, zodat we kunnen dromen over
alles wat we vandaag gezien hebben.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten