Reisverslag Lanzarote 2022: dag 1

Zondag 1 mei

Toen we in februari deze zonvakantie naar Lanzarote boekten, hadden we er heel erg veel zin in. Eindelijk weer lekker even genieten met heerlijk weer na alle ellende van de coronapandemie!
Hoe dichter we bij het vertrek kwamen, hoe meer we er echter tegenop gingen zien. Dit had alles te maken met de vliegreis.
We zouden in eerste instantie met een TUI Dreamliner vliegen. Dertig dagen van tevoren kon je plaatsen reserveren, dus - aangezien we voor het eerst gingen vliegen met een dreumes van dan veertien maanden - reserveerden we de stoelen zodra het kon  (op de minuut!). We hadden bij onze boeking extra betaald voor comfort klas, dus we konden reserveren voor rij 7.

 
De vrijdag, een week voor we vertrokken, kregen we ineens een mail dat onze stoelen om waren gezet naar rij 35. Geen uitleg, niks, alleen een mail met een telefoonnummer voor als je vragen had. Natuurlijk belde ik het nummer en na twintig minuten in de wacht gehangen te hebben, werd er verteld dat zij niet konden kijken waarom deze wisseling gedaan was (ze konden wel zien dat rij 35 toch echt ook nog comfort klas was), maar dat ik het reisbureau moest bellen (ook TUI, net zoals met wie ik gebeld had). Goed, dan bellen naar het reisbureau! De situatie weer uitgelegd en ik zou teruggebeld worden. Dat werd ik ook netjes en er werd mij verteld dat er een ander toestel voor de vlucht gebruikt zou worden. Er zou nog extra gekeken worden of rij 35 echt comfort was.
 
De maandag voor we vertrokken, kregen we een mail dat Wamos Air de vlucht zou uitvoeren (vandaar de plaatswijziging). Diezelfde dag werd ik ook gebeld door het reisbureau: rij 35 was echt comfort klas. Er zou nog geprobeerd worden om ons verder naar voren te plaatsen, maar op dit moment was dat niet mogelijk.
 
De vrijdag voor we vertrokken, kregen we ‘s avonds rond acht uur ineens een mail met dat we dertig euro terug kregen. We vlogen namelijk economy klas in plaats van comfort! Ik heb er niet eens meer over gebeld.
(Vrijdag voor vertrek kregen we trouwens ook een mail over de terugvlucht - die zou ook uitgevoerd worden door Wamos Air. Wordt vervolgd?)
Zaterdag, een dag voor vertrek, werden er ineens nieuwe e-tickets verstuurd en ineens zaten we op rij 17. Alleen… onze gereserveerde broodjes waren van de reservering verdwenen! Omdat we al niet meer konden bellen met TUI, hebben we zondagochtend - de dag van vertrek - er nog over gebeld. Waarschijnlijk zouden we ons geld wel terugkrijgen, werd ons gezegd, maar verder konden ze ook niks zien. Intussen was het ons ook nog niet gelukt om online in te checken. Dit werd verklaard door een sms om half tien ‘s ochtends (iets meer dan vijf uur voor vertrek): de vlucht zou uitgevoerd worden door Euro Atlantic Air! Goed… als we er maar komen?

Het toestel waar we mee vlogen

En toen kon de vakantie toch beginnen! Hoewel… de hobbel Schiphol moest nog genomen worden... We waren van plan kwart voor elf weg te gaan, zodat we om half twaalf op P3 zouden zijn en om twaalf uur in de vertrekhal (drie uur van tevoren). Met een kleintje loopt echter altijd alles uit en dus vertrokken we pas om elf uur. De rit verliep gelukkig zonder problemen, na drie kwartier kwamen we aan bij P3. Meteen bij de ingang stond al een medewerker met de tip om hier de auto uit te laden en dan pas te parkeren. Dit hebben we gedaan: mijn man ging de auto parkeren, terwijl ik met ons kleine mannetje bij de koffers wachtte.
 
Toen de auto geparkeerd was (rij 512…), konden we met de bus naar de vertrekhal. Instappen was even een uitdaging met drie koffers, een buggy en een kleine, maar we wisten veilig de bus in te komen. Uiteraard waren al zitplaatsen al bezet, waardoor we moesten blijven staan met ons mannetje in de draagzak. Even goed vasthouden en na ongeveer tien minuten waren we bij vertrekhal 1 en 2, waar iedereen uit moest stappen. Snel de buggy gereed maken en dan lopen naar vertrekhal 3!
 
Bij de incheckbalie viel de drukte gelukkig mee. Het was niet meer gelukt thuis online in te checken en ook bij de kiosk om zelf in te checken lukte het niet, dus we moesten naar de balie. Daar duurde het even: door al omstandigheden zouden we recht hebben op twee vergoedingsvouchers voor iets te eten of drinken (waarde: 4 euro 95 per voucher, terwijl we meer betaald hadden voor ons broodje...), maar de tweede voucher moest nog van kantoor gehaald worden. We besloten daarom om niet te wachten, maar die ene voucher die er wel was te accepteren.
 
Vervolgens was er nog even gedoe vanwege de drie koffers (“Hebben jullie bagage bijgeboekt voor de baby?” “Nee, er staat in jullie voorwaarden dat je gratis 10 kilo ruimbagage mee mag nemen voor een baby.”), maar dat werd redelijk snel opgelost. De koffers verdwenen uit zicht, wij konden de rij in!
 
Na zo’n vijftien, twintig minuten werd ons verteld dat we in de verkeerde rij stonden. We moesten helemaal terug naar vertrekhal 1 en dan buiten in de rij aansluiten… Waarom was dat niet eerder aangegeven of verteld? Omdat niemand iets gezegd had, gingen wij er gewoon vanuit dat je de bordjes naar de gate moest volgen. Er is nergens gezegd of te zien geweest dat je na het inchecken naar Vertrekhal 1 moest. Minpuntje voor Schiphol!
 
De rest kun je je vast wel voorstellen als je het nieuws een beetje hebt gevolgd: buiten in de rij, terug naar binnen, allerlei paadjes, gelukkig konden we wel met de lift naar boven en toen natuurlijk weer verder met de slingerpaadjes. Om tien voor half drie konden we in een rij voor de controle aansluiten, om half drie zou de gate sluiten…
 
Mijn man is eerst door de controle gegaan, zodat hij kon rennen naar de gate en hopelijk daar nog even wat tijd voor ons regelen. Mijn handbagage moest natuurlijk extra gecontroleerd worden vanwege de babyvoeding: het potje eten moest in een speciale machine om goedgekeurd te worden. Gelukkig bleek er echt vegetarische pasta in te zitten en kon ik met de buggy een sprint gaan trekken naar de gate. We waren er tien over half drie, maar het boarden was pas net begonnen. We hadden het gehaald!
 
We konden meteen door de trap af naar beneden (de laatste hobbel op Schiphol, want er was geen lift in de buurt met de buggy) en daar onze boarding passen laten scannen. De buggy ging in de hoes, werd bij de andere buggy’s gelegd en toen konden we de slurf in.
 
Zodra we aan boord waren, hebben we meteen water gevraagd voor ons mannetje, want we hadden natuurlijk geen tijd gehad om nog iets te drinken of te eten te kopen, laat staan de voucher van de incheck gebruiken. Dit kregen we meteen in de vorm van een flesje water, zodat ons mannetje in ieder geval iets kon drinken.

Wij zitten klaar voor vertrek!

Vervolgens was het onszelf opvouwen in de stoelen. De beenruimte was erg krap (ik ben 1 meter 70...) en we hadden geen netje aan de stoel voor ons om spullen in te doen. Erg onhandig met een kleine! Met een beetje moeite zaten we uiteindelijk alle drie. En toen was het wachten… Natuurlijk begrepen we dat we later zouden vertrekken door de drukte, maar we vertrokken uiteindelijk met een uur vertraging vanaf de gate, ook doordat de deur niet wilde sluiten... Toen was het nog taxiën naar de Polderbaan en pas toen begon de vlucht echt.

Eindelijk onderweg!

De vlucht had goede en slechte dingen. Goed was dat we twee keer gratis service aan boord kregen (de eerste keer een broodje met drinken, de tweede keer een gevulde koek met drinken) en dat ons mannetje het prima deed. Hij vermaakte zich prima met naar buiten kijken en zijn charmes uitproberen op de buurvrouw aan de overkant van het gangpad.
Slecht was dat er nauwelijks beenruimte was, we geen idee hadden hoe lang het nog vliegen was (er waren wel een paar schermen, maar die deden het niet), het verschonen in een toilethokje niet heel fijn was en dat het ruim twintig minuten duurde om het potje babyvoeding op te warmen, aangezien ze geen magnetron hadden... Verder was het toestel van binnen gewoon erg vies: toen we aankwamen, lagen de kruimels al op de grond en tussen de zitting en leuning van mijn stoel zat een vieze tissue. 
 
We landden uiteindelijk om zeven uur plaatselijke tijd, een halfuur later dan gepland. Vrij snel daarna mochten we het vliegtuig uit, de bus in en naar de aankomsthal. Er stonden wat schermen voor coronacontrole, maar er werden slechts twee mensen uitgekozen om hun app te laten zien: de rest mocht zo doorlopen.
 
We waren al gelijk bij de bagagebanden. Onze bagage zou aankomen op band twee, de buggy op band zes. Dit duurde allemaal wel even, vooral de buggy. Hierdoor kwamen we als laatsten bij de bus aan die ons naar het hotel zou brengen. Helemaal achterin wilde iemand nog wel opschuiven, zodat we bij elkaar konden zitten. Ons mannetje viel prompt in slaap (tijdens de vlucht had hij niet geslapen).
 

Het duimpje in de mond en slapen maar!

De bus vertrok vrij snel en na een kwartiertje waren we bij Puerto del Carmen, de plaats waar we zouden verblijven. Na een paar stops kwamen we bij het hotel, Cinco Plazas. Meneer werd weer wakker bij het uitstappen en zette bij het inchecken meteen zijn charmes in om de receptionist helemaal in te pakken. Zou het daardoor zijn dat het babybedje eerder in de kamer was dan wij? Ze wisten namelijk niet dat er een babybedje moest komen, al was dat wel in de reservering gezet. De late checkout die we wilden, die ook in de reservering gezet was, wisten ze wel, maar konden ze pas vrijdag bevestigen.
 
Onze kamer lag aan de zijkant van het complex, op de bovenste verdieping. Om er te komen, moesten we al drie trappen op. Gelukkig waren er drie Britse jongens die ons met de koffers en buggy hielpen sjouwen. Heel erg lief van hen, want anders zou het ons niet gelukt zijn!
 
Toen we boven stonden, bleek dat er geen sleutelkaartje in de envelop zat die we hadden gekregen. Ik ben snel teruggegaan naar de receptie en kreeg alsnog twee sleutelkaartjes.

Links bovenaan deze trap was onze kamer

Inmiddels was het kwart over negen en om tien uur zou de supermarkt naast het hotel sluiten. We hebben snel ons mannetje naar bed gebracht, die het prompt op een brullen zette. Terwijl papa bij hem bleef, ben ik toch maar snel boodschappen gaan doen. Toen ik terug was, brulde hij nog steeds, dus zijn we samen bij hem gebleven tot hij eindelijk sliep. Toen konden wij ook eindelijk bijkomen van de uitputtende dag.
 
Natuurlijk begrijpen we dat er vandaag ook zeker situaties met overmacht waren, maar zo’n bijzonder begin van de vakantie hebben we nog nooit eerder meegemaakt. Vooral het stukje communicatie vanuit TUI is ons erg tegengevallen en weerhoudt ons er nu al van om snel weer voor TUI Fly te kiezen. Maar... hopelijk kunnen we nu eindelijk echt gaan genieten van de vakantie!
 
Tot morgen!

Lees verder: Dag 2