Woensdag 30 juli 2025
Nadat we tot elf uur wakker zijn gehouden door de
Braziliaanse trommels, is het vanochtend toch weer erg vroeg dag… We staan
echter wel meteen op, want vandaag hebben we nog een dag toegang tot waterpark
Cavour!
Rond tien over half tien rijden we weg, waardoor we iets
voor tienen aankomen bij het park. De parkeerwacht stuurt ons naar de
rechterkant van de parkeerplaats, waar meer Nederlandse en andere
niet-Italiaanse auto’s staan. Alle Italiaanse auto’s worden naar links
gestuurd. Zegt dat iets over onze parkeerkwaliteiten of had de parkeerwacht
gewoon zin om iets leuks te doen?
We omzeilen een enorme groep kinderen (een BSO of
zomerkamp?) en gaan het park in. Eerst doen we even een rondje voor foto’s, nu
het nog rustig is, daarna gaan we naar bijna dezelfde plek als waar we gisteren
lagen. Manlief begint met de jungleglijbaan en de ijsberg, wij duiken even de
koude waterspeeltuin in. Daarna vermaken we ons in de kinderspeeltuin met zand op de
grond en bij de grote baai. Ook doen we de glijbanen in het piratenschip nog
een keer.
Het rechthoekige bad, met een afbeelding van parkmascotte Camillo op de grond
Spelen bij Paradise Island
De glijbanen in het piratenschip (foto genomen toen de banen nog uitstonden)
De waterspeeltuin
Rond twaalf uur lunchen we, waarna we nog wat laatste
glijbanen doen. We merken echter dat ons waterratje moe begint te worden, dus glijden
we voor het laatst en drogen dan op. De lucht betrekt ook steeds meer, dus tijd
om te vertrekken! Jammer, want we vonden het een erg leuk park, maar we hebben
er twee dagen van mogen genieten.
Parco Cavour vonden we alle drie erg leuk, een echte aanrader!
We rijden terug naar de camping, waar we weer wat nieuwe
smaken bij de Gelateria testen. Ananas valt goed in de smaak, maar ook de
pistache is opvallend lekker.
Nadat we even in de caravan geweest zijn, neem ik ons
kleutertje mee naar de Miniclub, die om half vier een sportactiviteit heeft. Als
we er aankomen, is er echter nog niemand. Pas een paar minuten voor half vier
komt er een jonge vrouw die Italiaans, Spaans en enigszins Engels spreekt. Ze
is erg chaotisch en moet alles nog klaar zetten. Als ik vraag of zoonlief mee
mag doen, moet ik een heel formulier invullen. Naam, leeftijd,
accommodatienummer en mijn telefoonnummer begrijp ik, maar ik moet ook allerlei
vakjes aanvinken: ja, ik verklaar dat mijn kind geen ziektes heeft die de
activiteit kunnen beïnvloeden... Ja, ik verklaar dat ik weet dat er ongelukjes
kunnen gebeuren... Ja, ik vind het goed dat mijn kind meegaat naar een ruimte
buiten het terrein van de Miniclub... Er lijkt geen eind aan te komen!
Het terrein van de Miniclub (foto op een andere dag genomen)
Uiteindelijk begint er dan toch een soort van spel. De
jongedame is omringd door alleen Nederlandse jongens, in de leeftijd van vier
tot duidelijk wat ouder. Ze tracht een lummelspel te doen, maar niemand lijkt
helemaal de bedoeling te begrijpen. Dan maar voetballen… Onze zoon heeft echter
niets met voetbal en lijkt er meer als doelpaal bij te staan. Als de
begeleidster naar hem toe gaat en in het Engels iets zegt, kruipt hij helemaal
in zijn schulp en zie ik een trillend lipje komen. Ik neem hem maar gauw mee,
want dit is duidelijk geen succes!
Om hem op te vrolijken, stappen we in het gratis
campingtreintje. Ik verwacht dat we rechtstreeks naar de receptie gaan, maar we
maken nog een omweg via het andere gedeelte van de camping. We zijn blij dat we
daar niet staan, want je zit echt een eind weg van het centrale deel van het
park, er zijn alleen maar stacaravans in de brandende zon (op ons deel staan heel
veel bomen) en wat kleine speeltuintjes. Het lijkt ook echt niet bij de camping
te horen. Het zijn wel allemaal caravans van touroperators, dus mocht je hier
niet willen verblijven: boek rechtstreeks via de camping!
Een ritje met het treintje is altijd leuk, maar gelukkig zijn we er niet van afhankelijk!
We rijden weer mee terug naar ons deel van de camping en doen verslag
bij papa. Omdat we eigenlijk nog willen zwemmen, eten we vroeg met het idee
daarna nog naar het zwembad te gaan. We zijn echter alle drie moe, dus houden
we het bij de generale repetitie van Mamma Mia kijken en nog even een
speeltuintje meepakken.
Onze kleine slaapkop gaat daarna vrij snel zijn bed in,
maar voor het eerst slaapt hij niet meteen: hij is nog teveel onder de indruk
van dat de bestuurder van het treintje zelf het toegangshek moest open duwen…
Uiteindelijk wordt het dan toch stil en bereiden wij ons voor op de zoveelste
minidisco met dezelfde playlist. Of zou er vanavond eens variatie in zitten?
Ja, ja, we worden verrast met een aantal andere meeswingers! Daarna is de
voorstelling van Mamma Mia, gespeeld door het animatieteam. De microfoons doen
het echter niet, waardoor iedereen op het plein gewoon verder kletst op het
terras en geniet van zijn/haar drankje en hapje. De techniek is in paniek, er
moet zelfs een andere speler het podium op om de microfoon te pakken. Dat doet
hij dan wel weer leuk: hij danst vrolijk mee en doet nog een extra huppeltje
voor hij weer achter de schermen verdwijnt. Er komt meteen applaus, wat
misschien ook al genoeg zegt over de voorstelling.
Na het derde nummer geef ik het op. Het verhaal is niet
te volgen (al ken ik het) en na elke scène komt hetzelfde tussenstuk muziek,
waardoor je eigenlijk niet lekker in de voorstelling komt. De show vorig jaar
in
Luxemburg vond ik echt tien keer beter!
Mamma Mia... Ze deden hun best, maar het was niet best!
In bed horen we de rest van de show, die doorgaat tot
tien voor elf en dan nog één of ander bonk-bonk liedje als afsluiting heeft. Wat
het met ABBA te maken heeft, weten we niet, maar het kondig wel het einde van
de dag aan.
Tot morgen!
Lees verder: Dag 7
Geen opmerkingen:
Een reactie posten