Reisverslag VS 2019: dag 15 & 16 - Orlando --> Amsterdam

Zondag 18 augustus 2019

Gisteren zijn we weer aangekomen in Orlando: het eindpunt van onze reis. Later vandaag vliegen we terug naar Nederland, maar eerst gaan we nog genieten in waterpark Aquatica.

We staan rond half zeven op, douchen, kleden ons aan en pakken de laatste spullen in. Dan laden we de auto in en rijden we naar restaurant Sizzler voor een heerlijk ontbijtbuffet. Er is ruime keuze in zowel koude als warme gerechten en er zijn naast de bekende ongezondere opties ook veel gezonde keuzes.

De dag goed beginnen met ontbijt!

Na een heerlijk ontbijt rijden we terug naar het hotel om de flesjes water uit de koelkast te halen en definitief uit te checken. Dan gaan we op weg naar Aquatica. Aquatica is het waterpark dat hoort bij attractiepark Sea World. Net zoals alle attractieparken is er betaald parkeren en dat is natuurlijk gewoon $25 voor een dagje…

Vanaf het parkeerterrein lopen we naar de ingang, waar een tassencontrole plaats vindt. Meegebracht eten mag absoluut niet mee naar binnen, dus moet mijn man terug naar de auto met onze boterhammetjes. Intussen krijg ik een sms’je van TUI, onze reismaatschappij: onze vlucht heeft een flinke vertraging en zal pas om half acht vertrekken, twee uur later dan gepland. Dit betekent wel dat we nog langer van Aquatica kunnen genieten.

De ingang van Aquatica

We gaan het park in, dat een Australisch / Nieuw-Zeelands thema heeft: de omgeroepen berichten worden met Australisch accent gedaan, er zijn veel kiwi’s en kangoeroes en ook de namen van de glijbanen hebben een Australisch tintje. Vlakbij de ingang bevindt zich een groot aquarium voor twee Commerson dolfijnen: Aquatica hoort immers bij Sea World, het attractiepark dat gaat over waterdieren.

De plattegrond van het waterpark

De Commerson dolfijnen

Voor we de glijbanen uit gaan proberen, huren we eerst een kluisje voor de dag. Als we de meeste spullen erin hebben gepropt, zoeken we twee lege stoelen om onze handdoeken en zonnebrand op te leggen. Vervolgens gaan we naar de eerste glijbaan – Ray Rush. De wachtrij gaat vlot, maar vlak voor we aan de beurt zijn, is er een technische storing. Gelukkig wordt het snel opgelost en kunnen we samen met drie anderen in een soort grote zwemband stappen. De glijbaan heeft een halfpipe effect, wat erg leuk is.

Van Ray Rush gaan we naar Taumata Racer: een glijbaan waar je op je buik op een matje moet liggen. Je gaat met acht personen tegelijk naar beneden, waarbij je tijd bijgehouden wordt. Het is dus ook echt een race.

Taumata Racer

Een voor één gaan we de andere glijbanen af. Veel hebben een band waar je in moet zitten of hangen, maar er zijn ook glijbanen zonder. Eentje gaat er dwars door het aquarium van de dolfijnen, maar dit gaat zo snel dat je de dieren niet eens ziet. Eigenlijk hebben we twee favoriete attracties: Roa’s Rapids (een stroomversnelling zonder band of iets, waar je gewoon zelf doorheen kunt gaan) en Loggerhead Lane – een soort rivier waar je rustig in een band op kunt dobberen. Onderweg kun je via de vissengrot gaan (een overdekte ruimte met een aquarium vol tropische vissen) of langs het aquarium van de dolfijnen.

Roa's Rapids

Loggerhead Lane - hier ga je langs het aquarium van de dolfijnen

We doen de Taumata Racer ook nog voor de tweede keer, waarbij mijn man de snelste tijd neer weet te zetten. Inmiddels is het al ver in de middag en moeten we helaas gaan douchen. In de grote kleedkamers zijn aparte doucheruimtes met keurig netjes gordijntjes en haken voor je kleding. Mijn man vindt de douche helemaal geweldig, maar ik denk dat ik een kapotte douche heb: het water gaat alle kanten op en klettert keihard op mijn schouders neer, die – zo merk ik nu goed – ondanks de zonnebrand flink verbrand zijn. Au, au…

Als we allebei aangekleed zijn, lopen we nog een rondje om wat foto’s te maken. Dan moeten we helaas naar de auto. Onderweg eten we de boterhammen op die de hele dag in de auto gelegen hebben: onnodig te vermelden dat de kaas ietwat gesmolten is…

We hebben nog even een stressmomentje, want we bedenken nu pas dat we de auto voor vijf uur in moeten leveren, anders moeten we een dag extra huur betalen. Zo snel als toegestaan is, haasten we ons naar het verhuurbedrijf, tanken nog snel even de auto vol en leveren vervolgens om vijf minuten voor vijf de auto in.

Dag, autootje, dank je wel voor alles!

In de hal van het verhuurgebouw reorganiseren we onze koffers nog even voor we naar de incheckbalie gaan. Het is er rustig, waardoor we vlot door kunnen. Ook de controles zijn erg rustig en gaan dus wederom vlot. In de vertrekhal halen we nog iets te eten en wat flesjes voor onderweg. We hebben het eten nauwelijks achter onze kiezen als er omgeroepen wordt dat we kunnen boarden. We hoeven ons nog niet voor te bereiden op een extreem lange vlucht: we gaan eerst van Orlando naar Miami, waar we een tussenlanding hebben, voor we naar Amsterdam vliegen.

De vluchtroute Orlando --> Miami

Rond tien voor half acht begint de opstijgprocedure. De piloot heeft intussen al uitgelegd waarom de vlucht vertraagd was: er was een toestel uit Curacao dat te laat binnen was gekomen. Dat toestel had eigenlijk naar Orlando moeten vliegen, maar dat ging dus niet. Het toestel waar we nu in zitten, moest dus ineens klaargemaakt worden voor de vlucht, waardoor het niet op tijd uit Amsterdam kon vertrekken. Een laat vertrek uit Amsterdam betekende een late landing in Orlando en dus ook weer een later vertrek uit Orlando. De piloot belooft wel om de wachttijd in Miami zo kort mogelijk te houden.

Het vliegtuig zit niet vol, waardoor we lekker ruim kunnen zitten: we hebben niemand naast ons. Het opstijgen gaat een beetje wiebelig door de vele regenwolken die zich bij het vliegveld bevinden, maar we vinden het niet heel bijzonder. De rest van de vlucht verloopt zonder gekke dingen en na een iets hobbelige landing staan we veilig op Miami International. Hier moeten we aan boord blijven. Het vliegtuig moet bijtanken en de procedure is dat we dan het gangpad vrij moeten houden. Oftewel: blijven zitten. Dit maakt het wachten niet heel fijn, maar gelukkig duurt het niet heel erg lang.

De nieuwe passagiers komen inmiddels ook aan boord. Dit gaat vlot en zodra iedereen zit, gaan de deuren dicht en vertrekken we richting Amsterdam. Onderweg hebben we een paar keer turbulentie, maar verder is het een prima vlucht.

Nog redelijk netjes op tijd landen we op Schiphol. We gaan door de paspoortcontrole en staan dan al bij de bagageband voor de eerste koffers van boord zijn. Als de bagage begint te komen, zien we onze koffers vrij snel. Dit betekent ook het echte einde van onze vakantie. In zo’n twee weken tijd hebben we maar liefst acht staten bezocht, ruim 4500 kilometer gereden en heel veel bijzondere dingen gezien en meegemaakt. Het is een mooie, maar toch ook wel vermoeiende reis geweest, waar we nog heel lang van na kunnen genieten… althans, tot de volgende vakantie zich weer aandient! Zal het dan weer Amerika worden? Je weet maar nooit, want ook de afgelopen twee weken hebben we ons weer goed gerealiseerd dat dit toch echt ons favoriete vakantieland is!

Reisverslag VS 2019: dag 14 - St. Augustine --> Orlando

Zaterdag 17 augustus 2019

Gisteren zijn we teruggekomen in de staat Florida, waar onze reis begon. Vandaag rijden we terug naar de stad waar we twee weken geleden aankwamen – Orlando. Voor het zo ver is, zullen we eerst het Kennedy Space Center bezoeken.

We zijn weer terug in Florida!

We staan rond zeven uur op, douchen, kleden ons aan en pakken alvast de meeste spullen in. Dan verlaten we de hotelkamer voor een ontbijt bij de Denny’s, het restaurant naast het hotel. Tijdens onze hele vakantie hebben we niet één keer in een restaurant ontbeten, dus vandaag vinden we dat het wel een keertje mag. We kiezen allebei een combinatiemenu, maar zorgen wel dat er ook iets gezonds bij zit.

Na een uitstekend ontbijt gaan we terug naar de kamer om de spullen in te pakken, de auto in te laden en uit te checken. Dan beginnen we aan de rit naar het Kennedy Space Center. Het is goed aan te rijden en als we er bijna zijn, zien we zelfs nog schildpadden in de sloot langs de weg.

We parkeren de auto op het grote parkeerterrein van Kennedy Space Center en lopen het laatste stukje naar de ingang. Daar begint onze tocht naar de ruimte. Kennedy Space Center gaat namelijk helemaal over de ruimtevaart: van raketten tot satellieten en van maanlandingen tot space shuttles. Verdeeld over allerlei gebouwen en tentoonstellingen is van alles te zien en te leren over ruimtevaart. Van tijd tot tijd vinden er ook lanceringen plaats: in 2015 had ik het geluk zo’n lancering mee te maken.

De ingang van Kennedy Space Center, vernoemd naar president John F. Kennedy, die veel interesse in ruimtevaart had

Via de rakettentuin en een souvenirwinkel lopen we nu naar Journey to Atlantis: het gebouw dat het verhaal verteld van de space shuttle. Voor het gebouw staat de enorme brandstoftank van de shuttle nagemaakt. Dit geeft een goed beeld van hoe groot de shuttle was.

De nagemaakte brandstoftank

We gaan het gebouw in en komen in een wachtrijtje. Na even gewacht te hebben, mogen we plaatsnemen in een grote zaal met een videoscherm. Op dit videoscherm wordt een film getoond over het ontstaan van de space shuttle. Acteurs spelen het verhaal na: vanaf het idee om een shuttle te maken die vaker dan eens gebruikt kan worden tot het echte bouwen van de shuttle.

Als de film afgelopen is, mogen we doorlopen naar een nieuwe ruimte. Deze ruimte lijkt op een soort 3D-filmruimte: overal om ons heen, met korte tussenposes, zijn videoschermen. Op deze schermen krijgen we de lancering van de eerste space shuttle te zien. Door de vele videoschermen lijkt het alsof je er echt bij bent. Als de shuttle in de film weer landt, beginnen veel mensen (vermoedelijk Amerikanen) te klappen: zo trots zijn ze. Door het 3D-effect van de film merken wij dat wij het zelf ook een bijzonder moment vinden.

Het wordt echter nog meer bijzonder: het scherm aan de voorkant van de zaal gaat ineens omhoog en we staan oog in oog met de echte space shuttle Atlantis. Deze shuttle is meerdere keren de ruimte in geweest, wat ook hier en daar duidelijk te zien is. We lopen om de shuttle heen, maken foto’s en leren meer over de verschillende onderdelen en procedures van de shuttle.

Space Shuttle Atlantis

In een ruimte naast de space shuttle is een ‘attractie’ die ik in 2015 ook gedaan heb: de Shuttle Launch Experience. Hierbij maak je mee hoe een lancering van een space shuttle voelt. Eerst is er een wachtrijtje, dan een introductiefilm, dan weer een wachtruimte en vervolgens mogen we onze ‘shuttle’ in. Het is – voor mij opnieuw – een bijzondere ervaring als je achterover gekanteld wordt en het schudden en trillen voelt. Uiteraard landen we veilig! Mijn man mag dit ook nog zelf regelen: in een ruimte naast de Shuttle Launch Experience staan computers met een programma om zelf de shuttle te laten landen.

Shuttle Launch Experience

Veilig geland!

 We lopen nog verder rond en leren meer over de zes space shuttles die er geweest zijn: de Enterprise (is nooit de ruimte in geweest en is sinds 2012 te zien op een tentoonstelling in New York), de Atlantis (die we zojuist gezien hebben), de Discovery (is te zien op een tentoonstelling in Virginia), de Endeavour (werd later gebouwd, is nu te zien op een tentoonstelling in Californië) en de Challenger en de Columbia. De laatste twee shuttles zijn helaas verongelukt. De Challenger explodeerde in 1986 73 seconden na de lancering, bij de Columbia ging het in 2005 mis toen de shuttle terug naar de aarde kwam. Voor de crew van beide shuttles is een indrukwekkende herdenkingsruimte met persoonlijke attributen van de astronauten.

De twee verongelukte shuttles 

Na dit bijzondere moment komen we weer terug in de realiteit door de souvenirwinkel in te gaan die de uitgang van het gebouw vormt. We kopen nog een paar kleine souvenirs en verlaten dan de winkel. Als we buiten komen, zien we dat het flink geregend heeft, maar gelukkig is het nu weer droog.

Van Journey to Atlantis gaan we naar de wachtrij voor de bustour. Het is een lange rij en door de hitte en het ontbreken van een verkoelend windje is wachten geen gemakkelijke opgave. Uiteindelijk zitten we dan toch in een bus. De chauffeur vertelt ons dat hij helaas niet het volledige tourrondje kan rijden in verband met een onweersbui die in de lucht hangt.

Niet lang na het introductieverhaaltje van de chauffeur vertrekken we. Onderweg kijken we goed naar de kant van de weg, want er wonen hier veel alligators. Helaas zien we er niet één. Wel krijgen we andere bijzondere dingen te zien: de Crawler, het voertuig dat de shuttles naar het lanceringsplatform bracht, en het VAB – het Vehicle Assembly Building. Hier werden de shuttles, en andere raketten, in elkaar gezet. We rijden om het hele gebouw heen, zodat we goed zien hoe groot het is.

Het enorme VAB

Van het VAB gaan we naar het Apollo / Saturn V Center. Dit gebouw besteedt aandacht aan de Apollo-vluchten. In de tuin staat een standbeeld van de drie astronauten die als eersten op de maan kwamen: Buzz Aldrin, Michael Collins en natuurlijk Neil Armstrong.

De eerste astronauten op de maan

We lopen door naar de tribune naast de tuin, die veel gebruikt wordt als er lanceringen zijn. Vandaag zijn er helaas geen lanceringen en als we naar de lucht kijken, zou een geplande lancering sowieso niet door hebben kunnen gaan…

Dreigende lucht bij de lanceerplatforms

Terwijl we nog naar de lucht kijken, beweegt er ineens iets in het water. Vlakbij duikt er een alligator op, die rustig door het water zwemt. Dan duikt hij weer onder en verdwijnt weer uit het zicht.

Kiekeboe!

Na dit grappige moment gaan we het gebouw binnen. We kijken wat rond, delen een snelle lunch en gaan dan terug naar het hoofdgebouw. Ook daar maken we nog wat foto’s voor we richting de parkeerplaats gaan. Het is namelijk de hoogste tijd om naar Orlando te gaan: het eindpunt van onze reis.

De rakettentuin aan het begin

We kunnen tot Orlando goed doorrijden, maar komen dan in een file terecht. Met iets vertraging komen we aan bij de Florida Mall: een enorm groot winkelcentrum. We kijken bij wat winkels, maar besluiten dan toch naar het hotel te gaan. Het is hetzelfde hotel als waar we onze eerste twee vakantienachten doorbrachten, maar we krijgen wel een andere kamer.

Als we onze spullen naar de kamer hebben gebracht, stappen we in de auto om iets te gaan eten. Vanochtend hebben we al bij de Denny’s ontbeten, maar we willen ook graag onze vakantie afsluiten met een avondmaaltijd bij dit restaurant – dit is namelijk een beetje traditie geworden.

De vakantie in stijl afsluiten!

Na het eten gaan we terug naar het hotel om onze koffers te organiseren. Morgen zit onze vakantie er alweer op, maar voor we terug vliegen, gaan we nog wel genieten: we zullen namelijk het waterpark Aquatica bezoeken.

Tot morgen!

Lees verder: Dag 15 & 16

Reisverslag VS 2019: dag 13 - Savannah --> St. Augustine

Vrijdag 16 augustus 2019

Gisteren zijn we naar Savannah in de staat Georgia gereisd. Vandaag gaan we terug naar de staat waar onze rondreis begon: Florida. De reis is echter nog niet ten einde, want we rijden vandaag naar St. Augustine in het noordoosten van de staat.

Zoals gebruikelijk staan we rond zeven uur op. We douchen, kleden ons aan en pakken alvast zo veel mogelijk in. Vandaag is het ontbijt nog een keer inbegrepen, dus gaan we naar de receptie. Het is een compact buffetje, maar wel met veel keuze en zelfs een pannenkoekmachine.

Na een heerlijk ontbijt – waar we ook nog gezelschap bij krijgen van het schattige hondje Frank van één van de medewerkers – gaan we terug naar de kamer om de laatste spullen in te pakken. Dan checken we uit, waarbij we de dure parkeerkaart bewaren voor het plakboek, en rijden we de stad uit.

We komen op de I95 snelweg, die we een tijd volgen. Uiteindelijk komen we bij Jekyll Island, een klein eilandje dat acht dollar toegang vraagt. Voor die acht dollar mag je wel de hele dag op het eiland zijn en overal parkeren.

Welkom op Jekyll Island!

Op Jekyll Island bevindt zich het Georgia Sea Turtle Center, een opvang- en educatiecentrum over schildpadden. Via een giftshop, waar we onze toegangskaartjes kunnen kopen, komen we binnen. Bij het toegangskaartje krijg je een eigen ‘reis’-paspoort. In de ruimte naast de giftshop, waar alle informatie over het leven van de schildpadden wordt verteld, zijn namelijk vijf interactieve punten met stempels. Je kunt de stempel pas zien als je gestempeld hebt en zo ontstaat je eigen reis als schildpad: waar je wordt geboren, of je een mannetje of vrouwtje bent, waar je naartoe zwemt, welke dieren er met je mee reizen en hoe oud je wordt. Bij de stempelpunten wordt uiteraard een heleboel informatie gegeven, zodat je precies weet wat jouw reis inhoudt.

In het informatiedeel is ook Boomerang te zien: een schildpadje dat niet zelf uit het nest heeft kunnen komen. De medewerkers van het Sea Turtle Center vonden hem en hebben hem meegenomen naar het centrum, waar hij een jaar verblijft voor hij wordt vrij gelaten.

Boomerang (lastig te fotograferen door het licht en de bewegingen van dier en water)

Na het informatiedeel kunnen we naar buiten lopen, waar een schildpad is gemaakt van afval dat op het strand gevonden is om mensen bewust te maken van hoeveel afval er buiten de prullenbak belandt. In dit geval gaat het vooral om strandafval, want de meeste spullen zijn dingen die je op het strand gebruikt (schepjes, vormpjes).

De schildpad van afval

We lopen door, passeren een buitenverblijf van een schildpad en staan dan in het schildpaddenziekenhuis. Hier worden allerlei gewonde schildpadden opgevangen. Ze kunnen in het ziekenhuis aansterken en worden uiteindelijk weer terug in de natuur gebracht.

Het schildpaddenziekenhuis

Een medewerkster vertelt iets over de verschillende patiënten in het ziekenhuis: wat voor soort schildpad het is, wat ermee gebeurd is en hoe het verder gaat. Elke gewonde schildpad heeft ook een eigen ‘patiëntenbordje’ met informatie over het dier.

Patiëntenbordje van schildpad Tsunami

Sommige schildpadden hebben iets extra’s in hun zwembadje: een stukje Pvc-buis of touwen om mee te spelen, zodat hun omgeving iets natuurlijkers krijgt. Tijdens het voeren wordt ook geprobeerd de dieren uit te dagen: ze krijgen hun voedsel bijvoorbeeld in een ijsblok. Er wordt ook goed op gelet dat de schildpadden de mensen niet zien tijdens het voeren, zodat ze niet afhankelijk van mensen worden van hun eten als ze straks weer in de vrije natuur zijn.

Eten in een ijsblok

In het ziekenhuis zijn ook een aantal babyschildpadjes aanwezig. Dit zijn baby’s van wie de moeder overleden is. Op het moment dat de moeder overleed (meestal door een auto-ongeluk), konden haar eieren nog uit haar gehaald worden en kunstmatig uitgebroed worden. Door de temperatuur te veranderen, konden de medewerkers het geslacht van de schildpadjes bepalen: het zijn allemaal meisjes om de overleden moeders als het ware te vervangen.

De babyschildpadjes

We kijken nog even rond in het ziekenhuis en gaan dan terug naar het eerste deel van het centrum met de giftshop. Het geld dat er met de souvenirs verdiend wordt, gaat naar het centrum, want ze hebben het geld hard nodig voor de opvang van alle dieren. Het is ook mogelijk om symbolisch een schildpad te adopteren en dit doen wij later via de website van het centrum.

Als we nog een souvenirtje gekocht hebben, verlaten we het centrum en gaan we op zoek naar het strand. Het is niet moeilijk te vinden, maar helaas is het niet echt strandweer: de lucht ziet er dreigend uit en het waait ook. Pootje baden durven we nog wel aan, maar daar blijft het ook bij.

Het strand van Jekyll Island

We zoeken nog even naar een waterpark met glijbanen met als idee de rest van de middag zo door te brengen. Helaas begint het flink te regenen en blijkt het park ook nog gesloten te zijn, dus beginnen we aan de rit naar St. Augustine. Het is geen spannende rit – alleen wat file bij de stad Jacksonville – en we zijn dan ook al vroeg bij ons hotel. Omdat de temperatuur niet tegenvalt, besluiten we een duik te nemen in het zwembad van het hotel. We hebben het hele bad voor onszelf door onze vroege aankomst en dat betekent flink wat ruimte, want het is een groot, rond zwembad.

Tegen vijf uur kleden we ons weer om en kijken we bij de receptie voor wat folders over St. Augustine. Aan de overkant van de weg blijkt een Visitor Center te zitten (een soort VVV kantoor), waar we voor een paar dollar een boekje over St. Augustine kunnen kopen. De medewerker vertelt ons hoe we het beste kunnen lopen naar het centrum, waardoor we een kleine tien minuten later bij de oude stadspoort staan.

De oude stadspoort

St. Augustine blijkt een oude Spaanse stad te zijn met veel overblijfselen uit die tijd. Als we rondlopen, zien we veel oude gebouwen, waaronder het huis van de gouverneur van vroeger. Stiekem doet het ons een beetje denken aan Pirates of the Caribbean.

Het huis van de gouverneur

Bij een klein Italiaans restaurantje, Romeo’s, eten we een prima maaltijd voor we nog naar het Ponce de Léon hotel lopen. De ontdekkingsreiziger Ponce de Léon schijnt vroeger hier op zoek te zijn geweest naar de Fountain of Youth (de fontein van de eeuwige jeugd) en het stadje buit dit toeristisch gezien erg uit: er is bijvoorbeeld een park waar de fontein nagemaakt is (en waar een hoge toegangsprijs voor wordt gevraagd) en op een stadspleintje staat het hele verhaal over de fontein ook nog eens uitgelegd.

Het Ponce de Léon hotel

Via het oude fort, waar de zon nu achter ondergaat, lopen we terug naar ons hotel. Daar stippelen we alvast de route uit voor morgen: we reizen helaas alweer terug naar Orlando. Voor we daar aankomen, zullen we eerst nog het Kennedy Space Center bezoeken: het centrum over de ruimtevaart, iets waar we allebei erg naar uitkijken.

Zonsondergang bij het fort

Tot morgen!

Lees verder: Dag 14

Reisverslag VS 2019: dag 12 - Charleston --> Savannah

Donderdag 15 augustus 2019

Gisteren hebben we een lange dag gehad met hitte, onweer, file en Boone Hall Plantation. Ook vandaag staat er weer een heleboel op het programma tijdens onze rit naar Savannah.

We staan rond zeven uur op, douchen, kleden ons aan en ontbijten op de kamer. Daarna is het koffers inpakken, de auto inladen, uitchecken en op weg! Buiten gaat de temperatuur alweer richting de dertig graden, dus we zijn blij dat we airco in de auto hebben.

Lang kunnen we niet van de airco genieten, want onze eerste stop is niet ver rijden. Via een kennis op Facebook kregen we de tip om Angel Oak te bezoeken: een grote, oude boom. We vinden het heel bijzonder om te zien, zeker door het zonlicht dat tussen de vele, lange takken doorschijnt. De langste tak is maar liefst rond de negentig meter en er wordt geschat dat de boom tussen de vierhonderd en vijfhonderd jaar oud is.

De prachtige Angel Oak

Nadat we rondgekeken hebben bij de boom en foto’s hebben gemaakt, vervolgen we onze weg. We rijden naar Beaufort en uiteindelijk naar Saint Helena Island. Dit eiland staat bekend om de Gullah cultuur. Vroeger woonden er veel slaven op het eiland. Ze kwamen uit verschillende landen, spraken verschillende talen en hadden verschillende gewoontes. Uit al die verschillende culturen is uiteindelijk de Gullah cultuur ontstaan: een soort mengelmoes van verschillende talen en gewoontes.

Gullah restaurant dat te zien was in 3 op Reis

In het televisieprogramma 3 op Reis hadden we een Gullah kerk gezien, waar we graag een vredeskaars willen brengen. We zoeken en zoeken, maar kunnen de kerk helaas niet vinden. Bij Penn School, een cultureel en educatief centrum over de Afro-Amerikaanse geschiedenis, geven we ten slotte de kaars af. We hadden graag langer bij het centrum willen blijven, maar we hebben nog een boottocht op het programma staan waar we op tijd moeten zijn.

Zo snel als wettelijk is toegestaan rijden we van Saint Helena Island naar Hilton Head Island. We parkeren de auto en haasten ons naar de steiger waar de boot zal gaan vertrekken. Gelukkig zijn we nog op tijd. We stappen in een grote boot, maar als blijkt dat we met niet heel veel mensen zijn, stappen we over in een kleinere boot: de SS Pelican.

Landschap bij de haven

We vertrekken uit de haven en varen eerst een stukje naar rechts, waar kort geleden dolfijnen te zien waren. Nu zijn ze echter nergens te bekennen. We keren en varen de andere kant op. Daar hebben we meer gelukkig: twee dolfijnen laten zich af en toe aan de rondvarende boten zien.

Speelse dolfijn bij de boten

Als we allemaal foto’s gemaakt hebben, varen we verder. We zien onderweg veel vogels en ook veel oesters. Alle zijkanten van het water zijn ermee bezaaid, want oesters kunnen hier goed leven. De lichte delen die we zien, zijn oude oesterschelpen die zijn blijven liggen.

Nog een dolfijn, met op de achtergrond de oesters

Langs grote huizen varen we verder. Een bijzonder groot huis heeft nog een groot huis ernaast in dezelfde bouwstijl. Dat huis, zo vertelt de kapitein, was een cadeau van de huiseigenaar voor zijn twaalfjarige kleindochter…

Het 'echte' huis (rechts) en het cadeautje (links)...

We varen verder onder een brug door en keren uiteindelijk om. De zon is nu meer achter ons, wat betekent dat ik wat meer schaduw krijg. Op het water varen is heerlijk, maar de brandende zon en hoge temperatuur maken het wat minder aangenaam.

Al snel zijn we weer terug bij de haven en is de boottocht van anderhalf uur al ten einde. We lopen over de steiger en zien ineens vlakbij een dolfijn opduiken. Het is een speels dier: hij blijft vlakbij de steiger omhoog komen en laat zich rustig fotograferen.

Deze dolfijn verscheen in de haven

Uiteindelijk zien we de dolfijn niet meer en besluiten we terug te gaan richting de auto. We maken nog wel wat omgevingsfoto’s, want het landschap is hier heel anders dan we tot nu toe gezien hebben.

Het bijzondere landschap hier

Bij de auto drinken we eerst even flink wat water om weer een beetje bij te komen van de warme boottocht. Dan beginnen we aan de rit naar het hotel in Savannah. Voor de verandering rijden we niet over de snelweg, maar over meer secundaire wegen. Onderweg zien we veel Spaanse eiken en af en toe een dorpje.

Vlak voor een grote brug die naar Savannah leidt, steken we de staatsgrens over. Een klein bord vertelt ons dat we nu in de staat Georgia zijn, de laatste staat die we bezoeken voor we terug naar Florida keren.

Welkom in Georgia!

We rijden de brug over en komen in Savannah, wat een nog best grote stad blijkt te zijn. Het hotel is makkelijk te vinden. We checken in en krijgen dan de onaangename verrassing van 21 dollar parkeerkosten voor één nachtje. Die hadden we niet aan zien komen…

Onze kamer is vlakbij de receptie, want om één of andere reden krijgen we een kamer voor gehandicapten toegewezen. We pakken een beetje uit en komen tot de conclusie dat het hotel helaas geen zwembad heeft om af te koelen. We besluiten daarom op zoek te gaan naar een ijswinkel. Het wordt uiteindelijk de McDonald’s, waar ze gerechten aanbieden uit verschillende landen. Zo blijken ze een echte ‘stroopwafel McFlurry’ te hebben. Het duurt even voor we hem krijgen, maar dan kunnen we toch echt stroopwafels eten in de Verenigde Staten.

De Stroopwafel McFlurry

Met onze ijsjes lopen we wat rond door het stadscentrum. Savannah blijkt een best gezellig centrum te hebben, maar de hitte zorgt ervoor dat we er niet echt van kunnen genieten. Bij een soort countrybar eten we iets en komen we weer op temperatuur. Als we het restaurantje verlaten, begint het te regenen, wat we niet eens zo erg vinden.

Via de straat langs de rivier lopen we terug naar het hotel. Op de kamer bestuderen we de route voor morgen: dan gaan we weer terug naar Florida en zullen we overnachten in de oude Spaanse stad St. Augustine.

Tot morgen!

Lees verder: Dag 13

Reisverslag VS 2019: dag 11 - Asheville --> Charleston

Woensdag 14 augustus 2019

Gisteren hebben we het nationale park Great Smoky Mountains bezocht. Vandaag zullen we nog een stukje natuur zien langs de Blue Ridge Parkway voor we naar de stad Charleston rijden.

We staan iets later op dan anders, douchen en kleden ons aan. Dan pakken we de koffers in, laden we de auto vol en checken we snel uit. Aan de overkant van het hotel halen we bij de Subway een ontbijt voor we naar de Blue Ridge Parkway rijden.

De Blue Ridge Parkway is een snelweg met enkele stops erlangs. De eerste stop is de French Broad Overlook, waar we veel bomen zien en in de verte een rivier. De andere kant van de weg laat steen zien, want de Blue Ridge Parkway loopt dwars door en om de bergen.

French Broad Overlook

De tweede stop langs de weg is Walnut Cove, waar we opnieuw een mooi uitzicht hebben over de bergen. Bij de derde stop, Sleeping Gap, lopen we een stukje door het bos. Het is fijn om even te kunnen lopen, maar helaas worden we niet getrakteerd op een prachtig uitzicht.

Walnut Cove

We gaan terug naar de auto en rijden naar de volgende stop: Chestnut Cove. Deze stop doet ons een beetje denken aan de Oostenrijkse bergen. Van de stops vinden we deze tot nu toe het mooist.

Chestnut Cove

Na Chestnut rijden we nog één stop verder, naar Bad Fork. Ook dit is weer een mooie stop. Verder gaan is in verband met de tijd helaas geen optie, dus keren we de auto en volgen we dezelfde route terug naar het begin van de Blue Ridge Parkway. We rijden verder naar beneden en komen langs de rivier die we vanaf French Broad Overlook ook konden zien.

Bad Fork

Onze weg gaat verder richting Hendersonville, waar we bij de Walmart wat boodschappen doen en van chauffeur wisselen. De route gaat nu over de snelweg, wat weinig spectaculaire beelden oplevert. We kunnen ook goed doorrijden, behalve bij de hoofdstad van South Carolina, Columbia. Zodra we de stad uit zijn, is het weer rustiger op de weg. De temperatuur loopt intussen flink op en uiteindelijk tikken we zelfs de 106 Fahrenheit aan, wat omgerekend 41 graden Celsius is…

Het is niet koud buiten...

Als we de stad Charleston naderen, is de temperatuur nog weinig omlaag gegaan. Wel merken we aan het weer dat het erg warm is: er barst een flinke onweersbui los. Daarbij komen we ook nog eens in een lange file terecht. Hier balen we eigenlijk van, want we willen graag nog een plantagehuis bezoeken. Zullen we dat gaan redden?

Met gemiddeld tien kilometer per uur rijden we verder. Pas als we de afslag naar Boone Hall Plantation, het plantagehuis dat we willen bezoeken, hebben genomen, kunnen we sneller rijden. Niet heel veel, want het is een hobbelige, zanderige weg. Rond kwart voor zes komen we bij het huis aan, dat tot half zeven open is. Snel parkeren we de auto en melden we ons aan voor de laatste rondleiding om zes uur. De paar minuten die we nog hebben, gebruiken we om de oprijlaan te fotograferen, die vaak in reisboeken geplaatst wordt. De bomen – zo wordt ons later verteld – zijn bijzonder door het wortelsysteem dat ze hebben: de wortels zijn met elkaar verbonden, zodat zwakkere bomen water en voedsel kunnen krijgen van sterkere bomen. Ook staan de bomen hierdoor steviger. Van alle bomen die er ooit gestaan hebben, zijn er slechts twee verloren gegaan: eentje door orkaan Hugo en eentje door bliksem. Er wordt gedacht dat de oudste boom er al 400 tot 500 jaar staat.

De veel gefotografeerde oprijlaan van Boone Hall Plantation

We kijken ook nog even snel bij de voormalige slavenhuisjes. Vroeger werkten er veel slaven op Boone Hall, die in de huisjes woonden. Het werden luxe huisjes genoemd, omdat er stenen muren waren en er een raam was. Aan de buitenkant van één van de huisjes zien we een baksteen met nog vingerafdrukken van een kind erop. In het tv-programma 3 op Reis was dit ook te zien.

Huisjes waar de slaven vroeger woonden

De baksteen met vingerafdruk

Als het bijna zes uur is, melden we ons bij het huis voor de rondleiding. Een jonge dame in een ouderwetse jurk komt naar buiten en vertelt ons dat we alleen de benedenverdieping zullen bekijken, omdat de bovenverdieping nog gebruikt wordt door de eigenaren. Ook is het in het huis niet toegestaan om foto’s te maken. Dan neemt ze ons mee naar de bibliotheek van het huis. In plaats van glas voor de boekenkasten is er gaas gebruikt. Dit, zo vertelt ze, is omdat glas voor condens kan zorgen en het de boeken kan beschadigen. Charleston heeft namelijk een heel vochtig klimaat, iets wat we zelf ook al gemerkt hadden.

Boone Hall Plantation

In de bibliotheek horen we ook het verhaal achter Boone Hall: John Boone was de tweede zoon in de familie en had dus weinig kans op een goede erfenis. Daarom verliet hij Engeland en verhuisde hij naar Barbados. Op dat eiland hoorde hij over de plannen van de Engelse koning Charles: hij wilde in de nieuwe wereld (de Verenigde Staten) Engelse kolonies starten. Eén van de stukken land waar dat moest gebeuren, was het huidige Charleston. In de tijd van John Boone heette het nog Charlestown (Charles’ dorp), wat later Charleston werd.

John verhuisde naar Charleston, waar hij het goed had. Uiteindelijk besloot hij te trouwen. Tijdens een picknick leerde hij zijn buurmeisje Elizabeth kennen. Hij danste met haar, waarbij hij – zo is het verhaal dat verteld wordt – haar enkels zag. In die tijd (rond 1681) betekende het als man zien van de enkels van een vrouw dat je haar onmiddellijk ten huwelijk moest vragen. John deed dit en Elizabeth zei ‘ja’.

Na het huwelijk liet John de eerste versie van Boone Hall Plantation bouwen: een groot boerderijhuis. Dit eerste huis werd verwoest door een brand. Een tweede huis werd getroffen door een hevige storm, maar het derde huis bleef uiteindelijk staan. Het huis ging na Johns overlijden naar zijn zoons. Tot 1811 bleef het huis eigendom van een familielid Boone, maar daarna werd het verkocht aan de Duitse broers Horlbeck. Zij namen meer slaven aan en lieten hen katoen en indigo plukken. In de wintermaanden, als er niets te plukken viel, moesten de slaven bakstenen maken. Mislukte bakstenen werden gebruikt om de slavenhuisjes te bouwen.

De Duitse broers hadden een goed leven… tot de katoenoogst mislukte. Gelukkig hadden ze ook nog pecannotenbomen, maar door een hevige storm bleven er slechts 500 van de oorspronkelijk 15.000 bomen staan. De broers besloten te vertrekken en het huis kwam leeg te staan. In 1935 kocht de Canadese familie Stone Boone Hall Plantation. Ze braken het huis dat er stond af, maar gebruikten wel delen om een nieuw huis te bouwen. Dat is het huis dat er nu nog steeds staat.

In 1955 werd Boone Hall Plantation gekocht door de McRae familie, die nog steeds eigenaar van het huis en de grond is. Dochter Elizabeth, die 13 jaar was toen de familie naar het huis verhuisde, was uiteindelijk één van de eerste gidsen toen het huis open ging voor bezoekers. Inmiddels staat Boone Hall Plantation op de lijst van Afro-Amerikaanse historische plaatsen in South Carolina.

De rondleiding door het huis gaat van de bibliotheek naar de enorme hal met een losstaande trap. Ook zien we de prachtige eetkamer, de patio en rookkamer met een trap naar de wijnkelder. Aan de muur hangt een boodschappenlijstje van vroeger, waarbij het eerste ‘artikel’ een negermeisje is. Ook deze trieste lijst hadden wij gezien in 3 op Reis.

In de laatste ruimte zijn ook nog foto’s te zien van de films die in en rondom het huis zijn opgenomen. Eén daarvan is The Notebook, een film die wij speciaal voor onze vakantie nog gekeken hebben. We vinden het leuk om het huis uit de film te zien, maar de geschiedenis vinden we nog veel interessanter.

Een laatste blik op Boone Hall Plantation

Intussen is het buiten iets droger geworden. We maken nog een paar foto’s en gaan dan terug naar de auto. Gelukkig is het verkeer ook iets rustiger geworden en kunnen we zonder al te veel problemen naar ons hotel rijden. Het is een hoog, rond hotel aan de rivier. We krijgen kamer 701 toegewezen, waar we snel onze spullen naartoe brengen voor we naar het restaurant van het hotel gaan om te eten. Het bevindt zich op de bovenste verdieping van het hotel, zodat we tijdens een prima maaltijd kunnen genieten van het uitzicht.

Na het eten willen we eigenlijk nog even zwemmen, maar het zwembad blijkt al dicht te zijn – waarschijnlijk vanwege de onweersbui van eerder die middag. We gaan dus maar terug naar de kamer, waar we even de route voor morgen bekijken. Dan hebben we weer een druk programma met onder andere de prachtige Angel Oak boom en een boottocht waarbij we dolfijnen zouden kunnen zien.

Tot morgen!

Lees verder: Dag 12