vrijdag 30 september 2016

Reisverslag Noord-Amerika 2016: dag 21

Zaterdag 30 juli 2016: San Simeon --> Los Angeles

De laatste reisdag van de vakantie! We gaan van San Simeon terug naar Los Angeles, een rit van meer dan 230 mijl, oftewel weer zo’n vier uur rijden.

Na een onrustige nacht, vooral door een zeer smal bed, staan we rond kwart over zes op. Het douchehokje is al net zo klein als het bed, waardoor het niet echt aangenaam douchen is. De grote tuin achter onze kamer, waar we de zon mooi op kunnen zien komen, maakt gelukkig weer iets goed.

Tegen half acht lopen we naar het restaurant naast het hotel voor het ontbijt. Bij de receptie van ons hotel hadden we namelijk een mooie aanbieding gezien, maar uiteraard blijkt deze nog heel veel kleine lettertjes te hebben. Waar het op neer komt? We zijn natuurlijk duurder uit dan verwacht, maar het eten is op zich prima.

Iets over half negen beginnen we aan de laatste lange rit van onze vakantie. Het eerste stuk rijden we nog langs de kust met veel mist, maar daarna klaart het op en zien we de zon weer wat meer.

In een klein dorpje stoppen we even om te tanken. Tot onze verbazing zien we een Rabobank vlakbij het tankstation, iets dat je niet snel verwacht in zo’n klein dorpje!

Een Nederlandse bank in een piepklein Amerikaans dorpje

Ook is er een museumpje tegenover het tankstation met een ouderwetse postkoets ervoor. Het museum gaat namelijk over de geschiedenis van de streek, inclusief de koetsen die er vroeger reden.

De oude postkoets

Vanaf het dorpje rijden we door richting Los Angeles. Het wordt steeds drukker op de weg en in de buurt van de plaats Ventura komen we echt in de file. Gelukkig weet ons navigatiesysteem een andere route, zodat we de file een klein stuk kunnen vermijden.

Nadat we nog een keer gestopt zijn bij een parkeerplaats aan de oceaan naderen we dan toch echt Los Angeles. We houden de route aan naar Hollywood en parkeren de auto in een grote parkeergarage vlakbij het uitzichtpunt op de Hollywood letters.

De bekende Hollywood letters op de berg

Het uitzichtpunt is onderdeel van een groot winkelcentrum, dat er erg gezellig uitziet met palmbomen, fonteinen en standbeelden van olifanten.

Het plein van het winkelcentrum met palmbomen, fonteinen en olifantenstandbeelden (niet te zien op de foto)

We verlaten het winkelcentrum en komen terecht op de beroemde Walk of Fame. Bijna meteen zie ik de ster van mijn favoriete actrices van vroeger, Mary-Kate en Ashley Olsen. Natuurlijk moet ik daar even bij poseren!

Poseren met de ster van mijn favoriete actrices uit mijn jeugd

Iets verderop komen we bij het bekende Chinese theater, waar de Oscars altijd uitgereikt worden. Het is er erg druk, waardoor het lastig is een goede foto van het theater zelf te maken. Wel lukt het me – na heel lang wachten – om de voetafdrukken van Donald Duck op de foto te krijgen.

De voetafdrukken van Donald Duck bij het Chinese theater

We steken de straat over, waarbij we verschillende nep Mickey’s en Minnie’s moeten ontwijken. Ook komen we een bekend figuur tegen, dat graag president wil worden… Wie zal er op hem stemmen?

Chewbacca uit Star Wars wil graag president worden

Aan de overkant van de straat hebben we een beter zicht op het Chinese theater. We maken wat foto’s en lopen dan rustig door, ondertussen de sterren van de Walk of Fame bekijkend.

Het beroemde Chinese theater

Na één stop bij de Disney Store en een souvenirwinkel is het tijd om terug te gaan naar de parkeergarage. Onderweg zien we nog een bekend hamburgerrestaurant met dinosauriër die door het dak de Hollywood Boulevard bekijkt.

"Hallo, allemaal!"

Terug bij de parkeergarage beginnen we aan de laatste hindernis van de reis: vanuit Hollywood naar het hotel rijden. Er zijn dan wel snelwegen met vijf of zes banen, maar er zijn ook heel veel auto’s die allemaal tegelijk onderweg lijken te zijn. We doen er dan ook bijna een uur over voor we een beetje uit de drukte zijn.

Dan is het nog maar een klein stukje naar ons hotel, dat in een beetje een verlaten buurt blijkt te zitten. De receptionist weet ons echter een goed restaurant aan te bevelen voor het avondeten, alleen is hij even vergeten dat het een erg populair restaurant is, zeker op zaterdagavond. Als we het eindelijk gevonden hebben, worden we dan ook niet heel vrolijk van het bericht dat we nog drie kwartier op een tafel moeten wachten…

We besluiten om te keren en komen onderweg een klein restaurantje tegen met als naam The Beirut Mix. Een beetje sceptisch gaan we naar binnen, maar we worden zeer aangenaam verrast: de service is meer dan prima en ook het eten smaakt zeer goed. Een absolute aanrader!

Na het eten rijden we terug naar ons hotel. We zitten nog even lekker op de kamer en bespreken de laatste dingen voor morgen. Dan zit de vakantie er echt op: we moeten terug naar Nederland. Maar eerst nog de vliegreis van Los Angeles naar Amsterdam!


Tot morgen!

Lees verder: Dag 22 (Los Angeles --> Amsterdam)



woensdag 28 september 2016

Reisverslag Noord-Amerika 2016: dag 20

Vrijdag 29 juli 2016: San Francisco --> San Simeon

Na de rustdag van gisteren staat er vandaag weer een flinke rit op het programma. We rijden langs de kust van San Francisco naar San Simeon, in totaal ruim tweehonderd mijl met een verwachte reistijd van meer dan vier uur.

Zoals gewoonlijk staan we vroeg op. Na het ochtendritueel van douchen, aankleden en inpakken lopen we naar een klein restaurantje iets verderop in de straat voor het ontbijt. Het smaakt allemaal prima en met volle maag keren we terug om de auto in te laden.

Tegen half tien vertrekken we bij het hotel. De bedoeling is dat we San Francisco verlaten en richting de snelweg gaan. Dit blijkt even lastig, want er zijn veel éénrichtingsstraten waar ons navigatiesysteem geen rekening mee houdt. Gelukkig kunnen we ergens keren en dan zijn we binnen een paar minuten de stad uit.

We rijden ongeveer een uur voor we onze eerste stop maken. Vervolgens gaan we verder richting het plaatsje Monterey, waar we tanken en wat broodjes kopen om straks als lunch op te eten.

Vanaf het plaatsje Monterey rijden we naar het begin van de bekende 17 mile drive, een route van ongeveer 17 mijl langs de kust. Het is een route waarvoor je moet betalen, al is het geen nationaal park. Wel krijg je een boekje met informatie over de route en stoppunten.

Onze eerste stop maken wij bij punt 9, waar we al goed de oceaan kunnen zien. Als we uitstappen voor foto’s merken we dat het erg fris is, want er staat veel wind en het is mistig.

Uitzicht op de oceaan

We trotseren de frisheid en eten bij een picknickbankje onze broodjes op, terwijl we uitkijken over de oceaan. In de verte kunnen we al de rots zien met vogels en zeeleeuwen.

In de verte ligt de rots met zeeleeuwen en vogels

Als we uitgegeten zijn, gaan we met de auto naar punt 10. Hier kunnen we de rots nog beter zien. Allerlei vogels gebruiken de rots als thuisbasis, net als zeeleeuwen en enkele zeehonden.

De rots met vogels en zeeleeuwen van dichtbij

Behalve vogels en zeeleeuwen zien we op en rondom het strand nog meer dieren, zoals eekhoorns en pelikanen.

Een pelikaan bij het water

We rijden weer verder langs de kust met aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant het Del Monte Forest, dat er door de mist erg mysterieus uitziet.

Het mysterieuze Del Monte Forest

Onze laatste stop langs de 17 mile drive maken we bij de beroemde Lone Cypress: een eenzame cipresboom op een rots. De boom staat er al jaren, maar niemand weet hoe hij daar in zijn eentje is gekomen (al lijkt hij op de foto niet echt eenzaam…).

De Lone Cypress

Vanaf de Lone Cypress rijden we door naar het eindpunt: het schattige plaatsje Carmel, waar Clint Eastwood burgemeester van is geweest. Aan het einde van het dorpje stoppen we nog heel even bij een General Store met Engelse telefooncellen.

Carmel

Na deze stop hebben we nog een flink eind af te leggen richting San Simeon. We rijden over de Big Sur 1 snelweg, de bekendste route langs de kust. Onderweg worden we getrakteerd op een hoge brug, mist en heel veel haarspeldbochten. Erg fijn rijden is het niet, ook door toeristen die midden in een bocht gaan stilstaan om foto’s te maken…

Op een klein stukje voor San Simeon wordt de weg eindelijk iets rechter. We zien op het strand nog enorme ‘elephant seals’ (heel grote zeeleeuwen) liggen, maar ons hotel ligt helaas te ver weg om terug te kunnen lopen voor foto’s. Wel kunnen we foto’s maken van een oceaan iets minder in de mist, want het weer is aardig opgeklaard.

Uitzicht bij het hotel

Vanwege het weer genieten we lekker even van het zonnetje op het dakterras van het hotel voor we de weg oversteken en een restaurant opzoeken voor het avondeten. Na een heerlijke maaltijd lopen we nog even langs het strand. Voor zwemmen is het helaas te koud, maar we durven wel met onze handen en voeten in het water.

Even poseren bij de oceaan

Terug bij het hotel proberen het water van het zwembad, maar dat blijkt al net zo koud als de oceaan. We gaan dan ook vrij snel terug naar de kamer, waar we nog even buiten zitten en de route bepalen voor morgen, onze laatste reisdag. We willen heel graag nog naar Hollywood voor we naar ons laatste hotel in Los Angeles gaan.


Tot morgen!

Lees verder: Dag 21 (San Simeon --> Los Angeles)



maandag 26 september 2016

Reisverslag Noord-Amerika 2016: dag 19

Donderdag 28 juli 2016: San Francisco

Vandaag is onze laatste rustdag: we blijven de hele dag in San Francisco. Uiteraard zal het geen echte ‘rust’-dag worden, want we willen de dag natuurlijk gebruiken om de stad te verkennen!

Als eerste hebben we het bezoek aan het gevangeniseiland Alcatraz op de planning staan. Dit betekent vroeg opstaan, snel douchen en aankleden en dan ontbijt halen. Het hotel heeft namelijk geen eigen restaurant, maar aan de overkant zit een broodjeszaak waar een aanbieding is voor een ontbijtbroodje met koffie erbij. Na twee bestellingen (van de in totaal vier) is de koffie echter op. We kunnen kiezen: of blijven wachten tot er een nieuwe pot is gezet of we mogen iets anders te drinken kiezen. Als ons verzekerd is dat het andere drankje niets aan de prijs van de aanbieding verandert, kiezen we voor sinaasappelsap en kunnen we vrij snel daarna ons ontbijt meenemen.

Op de kamer eten we ons ontbijt op, aangevuld met koffie uit de lobby van het hotel. Dan pakken we onze spullen en gaan we op weg! Het eerste stuk leggen we lopend af: we lopen naar de bushalte voor de ‘streetcar’ naar Fisherman’s Wharf. Dit vervoersmiddel is net weer iets anders dan de cable car en de gewone bus, het lijkt meer op een soort tram. De inrichting is echter simpel met houten banken, waardoor het iets speciaals heeft.

De streetcar brengt ons probleemloos naar Fisherman’s Wharf. Daar stappen we vlakbij Pier 33 uit voor de boot naar Alcatraz. We zijn er ruim op tijd, dus we kunnen lekker nog even in het zonnetje zitten voor we in de rij mogen gaan staan om aan boord te gaan. Een kaartje halen hoeven we niet: we hebben ruim van tevoren gereserveerd, iets dat echt wel nodig is aangezien Alcatraz een populaire bezienswaardigheid is.

Onze vertrektijd is tien uur, wat betekent dat we twintig minuten daarvoor in de rij mogen gaan staan. We mogen ook allemaal een gratis boekje pakken met wat basisinformatie over het eiland en de gevangenis.

Iets voor tienen gaan we aan boord. Op de boot mogen we zitten waar we willen: binnen (met dichte ramen) of op een iets hogere verdieping, waar het open is. We kiezen voor een plaats boven, zodat we nog even een mooi uitzicht op de stad hebben.

Uitzicht vanaf de boot op de stad

Na een kleine tien minuten zijn we al in de buurt van Alcatraz. Er wordt ons verteld dat we eerst verplicht zijn te luisteren naar de park ranger op het eiland en daarna kunnen we zelf Alcatraz gaan verkennen.

We komen in de buurt...

We wachten rustig tot we van boord mogen en bekijken alvast van afstand de verschillende onderdelen van het eiland: de gevangenis, de watertoren en de vuurtoren.

Alcatraz eiland

Wanneer we uiteindelijk van boord mogen, voegen we ons bij de groep die bij de park ranger staat te wachten. De man vertelt ons dat Alcatraz ook een nationaal park is en dus beschermd gebied. Om het zo te houden, wordt ons gevraagd of we ons aan de regels willen houden en er wordt verteld dat we voor één dollar een informatieboekje kunnen kopen. De dollar wordt uiteraard gebruikt voor het onderhouden van het eiland.

Welkom op Alcatraz!

Nadat we het boekje aangeschaft hebben, beginnen we aan onze tocht over het eiland. We lopen de steile helling op richting de Guard Tower, de wachterstoren waarvandaan de gevangenen in de gaten werden gehouden. Onderweg zien we veel vogels, want Alcatraz is altijd al een eiland geweest waar duizenden vogels verblijven.

Alcatraz is altijd een vogeleiland geweest

Vanaf de Guard Tower lopen we richting het voormalige verblijf van de bewakers. Tijdens de bezetting van de Indianen, niet lang nadat Alcatraz gesloten was, is er echter brand gesticht in het gebouw, waardoor er weinig van over is.

Het bewakersverblijf

We lopen door langs het schoolgebouw (er woonden ook families van bewakers op het eiland, waaronder kinderen) en komen in de buurt van de watertoren. Ook hier zijn sporen te zien van de bezetting: er is tekst op geschreven over vrijheid voor Indianen.

De beschreven watertoren

Langs de kapel en het mortuarium komen we uiteindelijk bij het cellencomplex. We komen binnen bij de doucheruimte, waar de gevangenen vroeger ook binnen kwamen. Hier moesten ze verplicht douchen en daarna twee keer per week. Voor de veiligheid van de gevangenen waren er geen douchehokjes, zodat de bewakers hen goed in de gaten konden houden.

De doucheruimte

Na het douchen kregen de gevangenen hun kleren, beddengoed en handdoek. Ook ontvingen ze scheerspulletjes en schoenen.

Gevangeniskleding

Aan het einde van de doucheruimte krijgen we een koptelefoon met een audio tour. Deze is in te stellen in verschillende talen, waaronder Nederlands. Met de koptelefoon op lopen we de trap op en dan staan we echt bij de cellen.

Het cellencomplex is verdeeld in vier rijen: A-blok, B-blok, C-blok en D-blok. Het B-blok heeft als bijnaam Broadway gekregen, het C- en D-blok werd ook wel ‘Ceedee’ genoemd, op dezelfde manier uitgesproken als het Engelse ‘seedy’, dat iets betekent als ‘vuil’ en ‘verlopen’. Hier zaten de ergste criminelen opgesloten. Ook had het D-blok de isoleercellen.

Het D-blok met rechts achterin de isoleercellen

Tegenover de isoleercellen hangt een bord met foto’s van bekende gevangenen als Al Capone en ‘The Birdman’. Bijna allemaal zijn ze overgeplaatst uit de gevangenis Leavenworth, wat al een strenge en zware gevangenis was. Alcatraz was ook echt bedoeld als de zwaarste gevangenis van allemaal. Er werd vaak over gezegd: “Overtreed je de regels, dan ga je naar de gevangenis. Overtreed je de gevangenisregels, dan ga je naar Alcatraz.”

Bekende gevangenen

Alcatraz had dan ook niet voor niets de isoleercellen. Hield je je niet aan de regels, dan werd je daar naartoe gestuurd. Een verblijf erin varieerde van enkele dagen tot maximaal negentien dagen. Na die negentien dagen mocht de gevangene er even uit om te eten en zijn tanden te poetsen. Gedroeg hij zich daarna nog niet, dan werd hij weer negentien dagen teruggestuurd. Dit bleek nooit nodig te zijn: de eerste negentien dagen waren genoeg.

Isoleercel

Vanaf de isoleercellen lopen we verder naar de ruimte die vroeger de bibliotheek was. Via het B-blok komen we bij een tussenstukje, waar nog dingen te zien zijn aan de opstand van 1946. Gevangenen probeerden toen op een gewelddadige manier te ontsnappen, wat uiteindelijk mislukte.

Herinneringen aan de opstand van 1946

We lopen door en komen bij de bezoekersruimte. Gevangenen mochten één keer per maand bezoek ontvangen. Al het bezoek werd natuurlijk streng gecontroleerd. Bezoekers en gevangenen werden altijd van elkaar gescheiden door een raam en gesprekken konden alleen gevoerd worden via een telefoon.

De bezoekersruimte

Na de bezoekersruimte komen we langs het kantoor van de bewakers. Daarnaast is de deur naar buiten, waardoor we even de frisse lucht in kunnen en de stad San Francisco in de verte kunnen zien liggen.

Uitzicht op de stad

De directeur van de gevangenis had zijn verblijf ook aan deze kant van het eiland. In totaal heeft Alcatraz vier directeuren gehad.

Het verblijf van de directeur

We gaan terug naar binnen, passeren nogmaals het kantoor en komen dan in een ruimte met meer informatie over de bewakers. Zo staat er bijvoorbeeld een pop gekleed in het officiële uniform. Naast deze ruimte is het kantoor van de directeur.

Terug in het cellencomplex krijgen we meer informatie over de ontsnappogingen die er zijn geweest. De beroemdste is natuurlijk die van Frank Lee Morris, die in 1962 samen met de broertjes Anglin van het eiland wist te ontsnappen. De bewakers wisten ze te misleiden door nephoofden in hun bed te leggen.

Frank Lee Morris wist in 1962 te ontsnappen

De laatste ruimte die we te zien krijgen, is de keuken. Hier krijgen we ook meer informatie over de sluiting van Alcatraz op 21 maart 1963. De laatste gevangenen werden toen overgebracht naar een andere gevangenis.

Via een trap komen we uiteindelijk weer op de benedenverdieping, waar we onze audiotour in kunnen leveren. We hebben dan nog de tijd om zelf rond te kijken op het eiland voor we met de boot teruggaan naar het vasteland. We komen aan op Fisherman’s Wharf, waar we even iets eten, voor we naar de bushalte lopen en richting de Golden Gate Bridge gaan.

Bij de Golden Gate Bridge bezoeken we eerst het parkje ernaast met een voorbeeld van de kabels. Een kabel bestaat uit een heleboel kleine kabeltjes erin. In totaal heeft de kabel een diameter van ruim negentig centimeter.

Een doorsnede van de kabel

Na de kabel gezien te hebben, willen we natuurlijk de Golden Gate Bridge zien. Dit is wat lastig, want hij ligt verborgen in de mist. Toch lopen we een stukje over de brug, gewoon om te kunnen zeggen dat we over de Golden Gate Bridge gelopen hebben.

De Golden Gate in de mist

Vanaf de Golden Gate Bridge nemen we de bus terug naar het centrum van de stad. We willen nog wel de beroemde Victoriaanse huizen zien, wat betekent dat we moeten overstappen. Aan de buschauffeur vragen we waar we moeten overstappen, waarop hij kortaf snauwt: ‘Fltn!’ Na even gepuzzeld te hebben, ontdekken we dat hij de halte Fulton bedoelt. Om het ons makkelijk te maken, snauwt hij bij de halte nog een paar keer ‘Fltn!’, zodat we weten dat we eruit moeten.

We stappen over op een andere bus en komen zo bij de halte voor de Victoriaanse huizen. Het is nog even een stukje lopen en een goed plaatsje zoeken (de heuvel ertegenover is grotendeels dicht voor onderhoud), maar dan kunnen we eindelijk de beroemde ‘Painted Ladies’ op de foto zetten.

De Painted Ladies

Met de bus keren we vervolgens terug naar Market Street. Daar eten we iets in het winkelcentrum voor we terug lopen naar het hotel en nog even rustig op de kamer zitten. We beseffen goed dat het aftellen nu begonnen is: nog twee reisdagen en dan is de vakantie voorbij. Gelukkig hebben we morgen eerst nog een mooie rit langs de kust voor we terug de drukte van Los Angeles in gaan.


Tot morgen!

Lees verder: Dag 20 (San Francisco --> San Simeon)



vrijdag 23 september 2016

Reisverslag Noord-Amerika 2016: dag 18

Woensdag 27 juli 2016: Yosemite --> San Francisco

Na alle prachtige en bijzondere natuur van de afgelopen weken zeggen we vandaag de nationale parken gedag. We gaan naar de stad San Francisco, een rit van een kleine 200 mijl – ruim drie uur rijden.

Ook vandaag staan we weer vroeg op, want we willen zo veel mogelijk tijd in San Francisco door kunnen brengen. Iets over achten gaan we ontbijten, dat erg slecht geregeld blijkt te zijn: er is weinig keus en ook zeer weinig ruimte om te zitten. “Maar,” zo meldt een medewerker, “neem gerust je bord mee naar je kamer!” Aangezien onze kamers aan de andere kant van het hotel liggen, vinden we dit geen optie. Gelukkig komt er net een tafeltje vrij en kunnen we rustig eten. We blijken net op tijd te zijn: als we goed en wel zitten, valt de stroom binnen uit en is het niet meer mogelijk koffie of sap te pakken…

We zijn dan ook blij als we uit kunnen checken en gaan rijden. Iets voorbij het hotel stoppen we om te tanken, waarna we de bergen weer in gaan. Met de haarspeldbochten valt het vandaag mee en langzaam worden de bergen ook meer heuvels.

Hoe dichter bij San Francisco we komen, hoe drukker het wordt. Via een heel erg slechte weg, vol met hobbels en kuilen, komen we in de file voor de Oakland Bay Bridge. We betalen de tol en mogen dan de brug over, waarbij we San Francisco voor het eerst te zien krijgen.

Zonder al te veel problemen komen we bij ons hotel. De kamers zijn nog niet klaar, maar we kunnen de bagage eventueel afgeven. Omdat de parkeerplaats beveiligd is, slaan we dit aanbod af en gaan we eerst iets eten bij de broodjeszaak aan de overkant. Ondertussen bestuderen we de plattegrond van de stad die we bij het inchecken gekregen hebben. We blijken vlakbij Market Street te zitten, een bekende hoofdstraat, dus beginnen we na het broodje te lopen.

Het is inderdaad niet ver lopen, maar het is ook niet de meest chique buurt. Gelukkig blijft het bij kijken en bereiken we veilig het Visitor Center van de stad. Daar kopen we Muni paspoorten: pasjes waarmee je drie dagen onbeperkt gebruik van al het openbaar vervoer mag maken. De pasjes zijn er ook voor een dag, maar aangezien we twee dagen in San Francisco zijn, is dit voordeliger dan twee losse passen.

Met de pasjes op zak stippelen we onze route uit. Het eerste stukje moeten we afleggen per cable car: de bekende kabeltram die over de heuvels van de stad rijdt.

De bekende cable car

We hebben het geluk dat we bij het begin-/eindpunt van de route staan, zodat we kunnen zien hoe de cable car werkt: het trammetje rijdt een platform op, waar het handmatig gedraaid wordt. Vervolgens wordt het van het platform afgeduwd en kan het weer op weg.

Schouders ertegen en draaien maar!

Na even gewacht te hebben in een lange rij, waarbij er veel zwervers om ons heen te zien zijn, mogen we de cable car in. We rijden naar Lombard Street: de bekende bochtige straat.

Lombard Street

Behalve de straat is hier ook goed te zien hoe heuvelachtig San Francisco is. Lopen is eigenlijk geen optie, maar we proberen het toch, aangezien we niet onze tijd willen verdoen met wachten op een bus of cable car.

San Francisco is gebouwd op heuvels

Het grootste gedeelte van de wandeling gaat heuvelaf, wat het iets makkelijker maakt. We komen uit bij Fisherman’s Wharf, de haven van de stad.

Fisherman's Wharf

Fisherman’s Wharf is eigenlijk meer een entertainmentgebied dan een echte haven, hoewel er wel boten aan kunnen komen. De meeste mensen komen echter naar Fisherman’s Wharf voor iets anders dan boten, al trekt een oude duikboot veel bekijks.

Een oude duikboot bij Pier 45

Vanaf Fisherman’s Wharf heb je ook een prachtig uitzicht over de stad met diverse bekende, opvallende torens.

Uitzicht over de stad

Ook is het gevangeniseiland Alcatraz goed te zien. Morgen zullen we dit nog beter te zien krijgen: dan gaan we het eiland bezoeken.

Alcatraz, het bekende gevangeniseiland

We lopen over Fisherman’s Wharf richting Pier 39. Dit is het bekendste punt van de haven: hier liggen de zeeleeuwen op houten vlonders te genieten van de zon.

Pier 39 met de zeeleeuwen

Een tijdje staan we alleen maar te kijken naar de zeeleeuwen, die erg lui zijn. Af en toe duikt er eentje in het water om vervolgens ergens anders weer op een vlonder te klimmen, waarbij de rest van de zeeleeuwen luidkeels protesteert.

"Hé, ga van me af!"

Uiteindelijk verlaten we Pier 39 en lopen we nog even door de winkeltjes erbij. Ook drinken we iets voor we met de bus terug gaan naar Market Street. Vanaf de bushalte lopen we terug naar het hotel, waarbij we onderweg weer erg vreemde figuren tegenkomen.

Als we bij het hotel zijn, checken we in en vragen we om advies voor een restaurant in de buurt. Het meisje adviseert ons een Italiaans restaurant, maar het lukt ons niet het te vinden. Na het een aantal keer gevraagd te hebben, blijkt dat we nog verder door moeten lopen voor we er zijn. Het eten blijkt gelukkig heerlijk, dus we hebben niet voor niets gelopen!

Na het eten gaan we nog even naar de supermarkt voor wat boodschappen. Bij de kassa probeert een zwerver om geld te bedelen, maar hij wordt meteen naar buiten gestuurd door de beveiliging. Dit is niet alleen in deze supermarkt, maar in heel veel winkels, aangezien San Francisco heel veel zwervers heeft. Alcohol wordt bijvoorbeeld daarom ook niet in supermarkten verkocht.

Op de terugweg naar het hotel komen we verder geen zwervers meer tegen en we maken het snel gezellig op de kamer. Ook spreken we vast het één en ander af voor morgen, als we naar het gevangeniseiland Alcatraz gaan.

Tot morgen!

Lees verder: Dag 19 (San Francisco)



woensdag 21 september 2016

Reisverslag Noord-Amerika 2016: dag 17

Dinsdag 26 juli 2016: Death Valley --> Yosemite

Vandaag laten we de woestijn achter ons en gaan we naar een heel ander landschap, namelijk het prachtige Yosemite National Park. Het is vandaag ook de langste rit met ruim zes uur rijden en zo’n 400 mijl af te leggen.

Omdat het vandaag dus een lange dag zal worden, staan we zo vroeg mogelijk op. We douchen met warm water (koud water kennen ze namelijk hier niet), kleden ons aan en ruimen zo veel mogelijk op. Als we de auto in gaan laden, merken we dat het ’s ochtends erg aangenaam is, ook al zit je midden in de woestijn.

Het hotel 's ochtends, als het nog aangenaam buiten is

Iets over zevenen gaan de deuren van het restaurant van het hotel open en kunnen we naar binnen om te ontbijten. Er wacht ons een zeer uitgebreid buffet met gebakken aardappels, drie soorten roerei, pannenkoeken, fruit, broodjes, muffins en drinken. Hier komen we de dag zeker wel mee door!

We nemen niet al te veel tijd voor het ontbijt, want we willen zo snel mogelijk op weg. Niet alleen omdat we ver moeten rijden, maar ook omdat we voor de ergste hitte de woestijn uit willen zijn. Rond kwart voor acht vertrekken we over een hobbelige weg met veel dalen en klimmen. We houden de temperatuur van de motor goed in de gaten en zetten elke keer op tijd de airco uit.

De weg uit Death Valley blijkt langer te zijn dan we gedacht hadden. Wat het vooral vervelend maakt, is het klimmen en dalen, waardoor je niet heel veel tempo kan maken. Bovendien moeten we goed opletten dat de motor niet oververhit raakt. Zelfs met de airco uit, blijft de temperatuur oplopen. We krijgen ook nog eens een keer de schrik van ons leven als een woestijnhaas vlak voor onze auto de weg oversteekt. Gelukkig bereikt het dier veilig de overkant.

Alles bij elkaar zijn we blij als we Death Valley uit zijn en de bewoonde wereld weer een beetje zien. Bij een klein dorpje stoppen we om te tanken en om even bij te komen van het eerste gedeelte van de rit. We stoppen niet lang, we moeten verder!

De weg die we volgen, brengt ons naar de Tioga Pass: een bergpas aan het begin van Yosemite National Park. Vlak voor de echte pas maken we onze tweede stop van de dag, waar we broodjes kopen die we straks in het park als lunch op kunnen eten.

Het landschap waar we vervolgens doorheen gaan rijden, is compleet het tegenovergestelde van Death Valley. We zien volop groen en we rijden zelfs zo hoog dat we sneeuw op de bergtoppen zien.

Van de woestijn naar sneeuw...

Uiteindelijk komen we bij de ingang van Yosemite, waar een filetje staat. Als de langslopende park ranger onze nationale parkpas ziet, mogen we echter om de file heen rijden en zijn we officieel in Yosemite!

Welkom in Yosemite!

Onze eerste stop in het park is natuurlijk bij het Visitor Center. Yosemite heeft in de zomer drie Visitor Centers die open zijn, wij stoppen bij het Tuolomne Meadows Visitor Center. Via een steil pad komen we bij de ingang, waar we navraag doen naar de sequoia bomen, de beroemde hoge bomen. Het gedeelte van het park waar ze staan, is namelijk dicht voor onderhoud, maar een park ranger legt ons uit hoe we bij een ander punt met de bomen kunnen komen.

We bedanken de ranger en vervolgen onze weg. Bij het Tenaya Lake stoppen we om te lunchen: we zoeken een plekje op de rotsen bij het water en eten daar onze broodjes op. Uiteraard gaan we ook even met onze voeten in het water, dat heerlijk koel is.

Lunchen bij het Tenaya Lake

Na alle rotsen, zandvlaktes en droogte is het bij het meer extra genieten. Het is bijna niet voor te stellen dat we vanochtend nog zaten te duimen dat we zonder problemen Death Valley uit zouden komen, terwijl we nu bij dit prachtige meer met bergen en groene bomen zitten.

Vanaf Tenaya Lake rijden we weer verder. Onze volgende stop is bij Olmsted Point, waar je de bekende Half Dome kunt zien: een soort halve bergtop.

De Half Dome

Het volgende stuk van de route is iets minder interessant. We zien vooral bomen en de warme zon brandt op de auto neer. Gelukkig letten we nog wel op, want de afslag naar de sequoia bomen bij Tuolomne Grove staat slecht aangegeven.

We parkeren de auto en beginnen aan de wandeling naar de bomen. Het is ook echt een wandeling: het pad gaat vrij steil naar beneden en dat een mijl (1,6 kilometer) lang. We zetten echter dapper door, want de gigantische bomen willen we niet missen!

Sequoia boom

De eerste bomen zijn uiteraard erg bijzonder om te zien, maar iets verderop is een boom die nog net iets specialer is: je kunt er namelijk doorheen lopen! Zo krijg je pas echt door hoe groot de bomen zijn, want met je handen beide kanten aanraken, lukt echt niet.

Zijn mijn armen te kort of is de boom te breed?

Als we een aantal foto’s gemaakt hebben, beginnen we aan de tocht terug naar de parkeerplaats. Dit is natuurlijk nog zwaarder dan heen, want nu moeten we het steile pad terug op naar boven. Er lijkt ook geen einde aan het pad te komen. Bij elke bocht denk je: ‘Oh, nu zijn we er bijna’, maar dan blijkt dat je nog veel verder moet lopen. We zetten opnieuw door en bereiken uiteindelijk vermoeid de parkeerplaats.

Op de parkeerplaats krijgen we nog ruzie met een Aziatische vrouw, die een auto uit een parkeerplaats lijkt te leiden. Als ik onze auto erin wil leiden, gaat ze in het Aziatisch tegen me te keer. Ik begrijp er niets van totdat een auto mijn kant op komt. Blijkbaar wilde zij de lege parkeerplaats dus voor haar auto!

Met moeite vinden we een andere parkeerplaats en wachten we tot ons hele reisgezelschap weer compleet is. Dan gaan we richting de vallei van Yosemite, waar de watervallen te zien zijn. We zien ze ook inderdaad vanuit de auto, maar kunnen er niet bij komen: het Visitor Center (waar de wandeling begint) staat slecht aangegeven en als we eindelijk een bordje vinden, blijkt het nog veel verder te zijn.

De vallei van Yosemite

Omdat het al laat is, maken we alleen een korte fotostop onderweg voor we naar de uitgang gaan. Daar krijgen we opnieuw een aanvaring met Aziaten. Er staan namelijk enkele auto’s stil bij de uitgang, waardoor er niemand door kan. Eerst denken we dat de park ranger iets wil zeggen, maar het blijkt een groep Aziaten te zijn die blijkbaar op elkaar wacht. Vlak na de uitgang stoppen ze, het andere verkeer dwingend om ze heen te rijden. Aangezien ik mijn blog netjes wil houden, zal ik nu niet herhalen wat er naar hen geroepen werd…

Een van de watervallen

Nu we het park uit zijn, denken we dat we redelijk snel bij het hotel zullen aankomen. Dit valt tegen: we krijgen nog twintig mijl haarspeldbochten voor onze kiezen. Als we eindelijk bij het hotel zijn, zijn we dan ook allemaal uitgeput.

We brengen snel de koffers naar de kamer en gaan op zoek naar een restaurant voor het avondeten. Na een heerlijk bordje Chinees eten, proberen we het zwembad van het hotel nog even, maar het water is veel te koud om ervan te kunnen genieten. Daarom gaan we maar vroeg richting de kamers en bereiden we ons voor op morgen. Dan staat de stad San Francisco op het programma, iets waar we heel veel zin in hebben.


Tot morgen!

Lees verder: Dag 18 (Yosemite --> San Francisco)