dinsdag 26 januari 2016

Reisverslag Gambia 2015: dag 8 + 9

30 december 2015 + 31 december 2015

Vandaag is alweer onze laatste dag in Gambia. We kunnen er nog wel lang van genieten: we vliegen vanavond pas om vijf voor middernacht terug naar Nederland.

Onze dag begint als altijd: nog voor zonsopgang worden we gewekt door de oproep van de moskee. We vallen gelukkig weer in slaap en staan een paar uur later op om voor de laatste keer in het hotel te ontbijten.

Na het ontbijt pakken we op ons gemak onze koffers in. Het plan is om vandaag gewoon lekker rustig aan te doen, omdat we uit ervaring weten dat een nachtvlucht altijd slopend is. We willen dus lekker aan het zwembad gaan liggen, alleen kunnen we onze handdoeken niet nat in de koffers mee naar Nederland nemen. Een beetje aarzelend vragen we bij de receptie of we misschien voor vandaag handdoeken zouden kunnen lenen. Het blijkt geen enkel probleem te zijn: nog geen vijf minuten later worden de handdoeken naar onze kamer gebracht.

Als we alles ingepakt hebben, zitten we nog even op het balkon bij onze kamer voor we uitchecken. De koffers kunnen we bij de receptie wegzetten en daarna staat er voor de komende uren alleen nog relaxen op het programma.

Nog 1 dagje heerlijk ontspannen...

We kiezen twee stoelen uit bij het zwembad en installeren ons. Het zonnen wisselen we af met even het water ingaan en praten met andere gasten van het hotel. Terwijl wij genieten, wordt er ondertussen ook gewoon gewerkt: een man is druk bezig met paaltjes van het balkon van een kamergebouwtje schilderen. Een bordje ‘Nat’ hoeft hij niet op te hangen, aangezien de verf zo droog is dankzij de hoge temperatuur.

Wij genieten, maar hier wordt gewerkt!

De dag gaat voor ons rustig voorbij. We zonnen, we zwemmen af en toe, we eten iets aan het zwembad en rusten vooral heerlijk uit. ’s Middags krijgen we nog wel bezoek van een man die probeert kaartjes te verkopen voor een concert om geld op te halen voor dove vrouwen. We horen zijn verhaal beleefd aan, maar melden dan dat we vanavond terug gaan naar Nederland, waarop hij doorgaat naar andere mensen.

Later die middag krijgen we opnieuw bezoek, deze keer van vier aapjes. Ze lopen bij het zwembad rond en zijn duidelijk nieuwsgierig, maar niet op een vervelende manier. Eentje ontdekt een plastic zakje, al heeft hij algauw door dat het niet zo heel interessant is.

Nieuwsgierig aapje met het plastic zakje

De aapjes trekken al snel veel bekijks. Het duurt dan ook niet lang voor er mensen komen met nootjes en fruit. De nootjes vinden ze prima, aan de sinaasappels moeten ze nog even wennen…

Die sinaasappel is toch niet alles...

Terwijl de drie vrouwtjes zich vermaken met rondlopen en eten, gaat het mannetje op zoek naar een leuk vriendinnetje. De vrouwtjes hebben echter weinig zin, waarop het mannetje het uiteindelijk maar opgeeft en zielig alleen gaat zitten bij het zwembad. Niet voor lang, overigens, na een paar minuten gaat hij alweer vrolijk achter de vrouwtjesapen aan!

Zielig alleen...

Inmiddels is het al laat in de middag. Tegen half zes verwisselen we onze zwemkleding voor onze reiskleding en wachten we tot we in het restaurant kunnen gaan eten. Om er zeker van te zijn dat we niet te lang op ons eten moeten wachten, melden we bij het bestellen dat we een vliegtuig moeten halen. Dit helpt: we krijgen al snel ons eten. Ook krijgen we nog een gratis voorgerechtje, omdat het hotel vijfentwintig jaar bestaat.

Na het eten blijven we nog even zitten om te genieten van de livemuziek, een band uit Nigeria deze keer. Erg lang kunnen we er helaas niet van genieten, omdat de bus er is om ons naar het vliegveld te brengen. Het is een grote bus deze keer, die al goed vol zit. We hoeven ook niet meer langs andere hotels om mensen op te halen, maar rijden rechtstreeks naar het vliegveld.

Onderweg legt onze reisleider uit hoe het werkt op het vliegveld: als we aankomen met de bus komen er meteen kruiers aan om de koffers op karretjes te leggen en ze naar binnen te brengen (tegen betaling uiteraard). Wil je dat niet, dan moet je zelf je koffers weer van het karretje afhalen. In de bus klinkt er onmiddellijk gemor over, want niemand vindt het fijn dat anderen er meteen met jouw spullen vandoor gaan.

Zodra de bus stopt, probeert iedereen er dan ook zo snel mogelijk uit te komen. Niemand maakt gebruik van de kruiers: iedereen neemt zelf zijn eigen koffer mee de hal in. Daar komen we middenin de chaos terecht. Sommige mensen moeten door een poortje, maar wij moeten een andere kant op, omdat wij met een vlucht meegaan. Er wordt geroepen, er staan vreemde rijen en er is veel onduidelijkheid.

Bij de eerste controle krijgen we een formule dat we in moeten vullen. Ook hier is er weer onduidelijkheid: een man van de controle schreeuwt dat we het formulier in moeten vullen voor we door mogen lopen, terwijl andere mensen weer roepen dat het later nog kan. Alles bij elkaar heerst er een erg chaotische en hectische sfeer die niet fijn aanvoelt.

Na veel gedoe zijn we eindelijk allebei door de eerste controle heen en kunnen we wachten bij de incheckbalie. Dit gaat gelukkig iets minder chaotisch. We mogen door naar de paspoort- en handbagagecontrole, die wel erg lang duurt. Het is ook erg warm op het vliegveld, wat weer bijdraagt aan de niet fijne sfeer. Meer mensen hebben hier last van, hoewel een klein jongetje op de schouder van zijn moeder in slaap valt. Iemand van de controle haalt hen samen naar voren, zodat ze niet zo lang in de rij hoeven te staan. Vader mag echter niet mee, waardoor ze alsnog moeten wachten.

Als we uiteindelijk door de paspoortcontrole zijn en onze handbagage (niet erg grondig) gecontroleerd is, hebben we nog een keer een paspoortcontrole voor we eindelijk in de vertrekhal staan. Meteen komt er iemand op ons af met een menukaart van de bar. We negeren haar en gaan zelf op zoek naar iets te drinken dat we in het vliegveld mee kunnen nemen. Ook kijken we nog even buiten, waar we ons vliegtuig aan zien komen.

Vervolgens is het binnen wachten, wachten en nog langer wachten. Pas om half twaalf worden er door iemand van de controle paaltjes neergezet die een gate voor moeten stellen. Opnieuw is er veel onduidelijkheid: is dit voor de vlucht naar Amsterdam of voor die naar Spanje, die ook om vijf voor middernacht vertrekt? Er komen ook nog eens mensen de hal in die uit ons vliegtuig komen en al in Dakar zijn opgestapt voor hun terugvlucht naar Amsterdam. Zij hebben een speciale boarding pass gekregen, omdat hun eigen boarding pass al in Dakar gecontroleerd is.

Na nog langer wachten begint het boarden dan uiteindelijk. Dit blijkt werkelijk fantastisch geregeld te zijn (= niet!)… Eerst mogen de passagiers met de speciale boarding pass door de gate. Ze moeten alleen wel door mensen van de controle gehaald worden, want het kan niet omgeroepen worden. Hierdoor ontstaat er weer veel chaos met geduw en getrek. Voor ons is het ook volstrekt onduidelijk waarom zij per se eerst moeten, want wij komen gewoon in dezelfde bus als zij om naar het vliegtuig gebracht te worden.

Ons vliegtuig voor de terugvlucht

Het boarden van het vliegtuig gaat gelukkig snel en niet al te veel later dan gepland vertrekken we. Hierbij wordt het vliegtuig geleid door een autootje met een zwaailicht, dat ons eerst naar het einde van de startbaan brengt. Daar moet het vliegtuig keren, terwijl het autootje er als een gek vandoor scheurt. De verlichting van Schiphol kennen ze hier duidelijk niet!

Het opstijgen gaat wel gewoon goed en al snel zitten we in het donker. We proberen wat te slapen, maar het is geen fijne vlucht met veel onrust in het vliegtuig. De turbulentie valt mee, al wordt het wel meer als we boven de Pyreneeën vliegen.

We vliegen over Frankrijk, waar de daling al ingezet wordt, en zien de lichtjes van Parijs. Bij de Frans/Belgische grens wordt de daling echt flink ingezet. Helaas zijn we er nog niet, wat we eigenlijk hopen, want we zijn deze vlucht meer dan zat. Het vliegtuig gaat nog een stuk over de Noordzee en vervolgens via Rotterdam richting Schiphol. Daar vliegen we eerst nog een paar rondjes voor we om kwart over zeven eindelijk landen.


Redelijk snel kunnen we het vliegtuig uit en naar de controle. Omdat het nog vroeg is, gaat dit vlot en hoeven we niet lang te wachten. Ook de koffers komen al vlug op de band. We halen ze eraf en lopen rustig naar de aankomsthal. Het is tijd om naar huis te gaan en bij te komen van deze alles behalve aan te raden nachtvlucht. De vakantie kunnen we echter wel aanraden, want terugkijkend kunnen we zeker zeggen dat we echt genoten hebben!


donderdag 21 januari 2016

Reisverslag Gambia 2015: dag 7

29 december 2015

Zoals gewoonlijk zijn we weer vroeg wakker door de oproep van de moskee. Deze keer helpen onze buren ook mee om ons vroeg wakker te maken, want die zijn erg luidruchtig aan het praten met elkaar en hebben duidelijk niet door hoe gehorig het is.

We proberen nog even te blijven liggen en staan uiteindelijk rond acht uur op om te ontbijten. Terwijl we op het terras zitten, rijdt er een vrachtauto over de weg die een enorme stofwolk veroorzaakt. Dat is het nadeel van zoveel zand langs de weg!

Na het ontbijt lopen we via de receptie om te kijken hoe laat we morgenavond opgehaald worden. We kunnen het rustig aan doen: pas om tien over half negen zal de bus ons oppikken om naar het vliegveld te gaan.

Nu willen we echter nog niet aan naar huis gaan denken! We gaan terug naar onze kamer, frissen ons even op en genieten dan van het zonnetje op het balkon. Rond half twaalf gaan we naar beneden om nog een kwartiertje bij het zwembad te zitten. Zwemmen kunnen we nu niet, want om twaalf uur worden we (als het goed is!) opgehaald door een taxichauffeur die ons naar de krokodillenpoel zal brengen.

Tijdens het wachten maken we een praatje met wat andere mensen die in het hotel verblijven. Tegen twaalf uur lopen we naar de voorkant van het hotel en precies volgens afspraak staat onze taxichauffeur daar.

We vertrekken richting de krokodillenpoel, die bij het plaatsje Bakau ligt. De weg die we volgen, is het eerste gedeelte gelijk aan de route van eergisteren naar Banjul. Na ongeveer twintig minuten gaan we een andere weg op en komen we langs het nationale voetbalstadion van Gambia.

Het voetbalstadion van Gambia

Onze chauffeur vraagt ons dan of we het vervelend vinden als hij even langs een winkel rijdt om een cheque af te geven. Omdat we geen haast hebben, geven we aan dat we dit geen probleem vinden. De chauffeur slaat af, parkeert de auto bij een winkel en stapt uit met de cheque. Zodra hij weg is, komt er meteen een vrouw naar ons toe met de verkoopslogan “Nice bananas”. Ze dringt echter niet erg aan en geeft het snel op als we met elkaar gaan praten.

Binnen een paar minuten is onze chauffeur terug en vervolgen we onze weg naar Bakau. De Gambiaanse snelweg laten we nu achter ons. Tussen vervallen huizen en over armoedige straten rijden we door. Onze chauffeur vertelt ons dat de krokodillenpoel officieel in het plaatsje Kachikally ligt, dat aan Bakau grenst. Qua armoede is het precies zo erg als Bakau en net als we ons af beginnen te vragen of het wel allemaal goed gaat, zijn we bij de ingang van de krokodillenpoel.

De ingang van de krokodillenpoel

Aan onze chauffeur vragen we of we nu de helft van het afgesproken bedrag moeten betalen. Hier wil hij echter niets van weten, we hoeven pas te betalen als we terug bij het hotel zijn. Hij gaat ons ook voor naar de ingang en bestelt twee kaartjes voor ons. Vervolgens loopt hij met ons het museum in dat bij de krokodillenpoel hoort.

In het museum geeft hij ons meer informatie over wat we zien, zoals het traditionele masker dat gedragen wordt bij bijvoorbeeld trouwerijen en naamceremonies. In Gambia is het namelijk de gewoonte dat de naam van moslimsbaby’s pas op de achtste dag na de geboorte bekend wordt gemaakt. Dit gebeurt tijdens een feestelijke bijeenkomst met familie en vrienden van de ouders van het kind.

Traditioneel Gambiaans masker

Naast informatie over tradities in Gambia zien we in het museum ook verschillende muziekinstrumenten. Sommige instrumenten worden echt gebruikt om muziek te maken, andere instrumenten zijn meer bedoeld om boodschappen mee door te geven.

Boodschappen doorgeven met een trommel

Een ander gedeelte van het museum gaat over de geschiedenis van Gambia tijdens de Tweede Wereldoorlog. Er hangen foto’s van soldaten en er wordt uitgelegd welke rol zij gespeeld hebben in de oorlog.

Soldaten tijdens de Tweede Wereldoorlog

De vierde en laatste ruimte van het museum gaat over Gambia als Engelse kolonie en heeft foto’s van een bezoek van de Engelse koningin aan het land. Ook zijn er foto’s te zien die de geschiedenis vertellen van de krokodillenpoel.

Foto's van het bezoek van de Engelse koningin

Onze chauffeur neemt ons vervolgens mee naar buiten. Achter het museum is een soort bos met aparte en hoge bomen. De hoogste boom van het bos is speciaal: daar worden traditioneel moslimjongetjes besneden.

De hoogste boom van het bos

Iets verderop is een hek waarvan een gedeelte ontbreekt. Zo kunnen we kijken op het landbouwgebied. Door de droogte groeien de gewassen niet hard, maar er zijn toch vrouwen hard aan het werk op het land.

Landbouwgrond

We lopen verder door het bos langs het hek en kijken af en toe naar de droge landbouwgrond. Dan ineens, als we ons omdraaien, blijkt dat we al vlakbij de krokodillen staan. Onze chauffeur brengt ons naar de gidsen van de poel, die ons mee zullen nemen naar de dieren.

Ineens al vlakbij de krokodillen

Nog een beetje voorzichtig komen we dichterbij. Is het echt wel veilig om zo dichtbij zulke gevaarlijke dieren te zijn? Wanneer er eentje beweegt, krijgen we het dan ook even benauwd, maar het beest zoekt alleen maar wat zon op.

Gaat het wel goed?

Wat meer gerustgesteld komen we nog dichterbij. We durven de dieren nu aan te raken en poseren uitgebreid voor de ene na de andere foto.

Even poseren!

Onze gids neemt ons vervolgens mee naar de zijkant van de poel en vertelt ons waarom het gebied als heilig wordt gezien door de lokale bevolking, met name vrouwen. Als een vrouw namelijk niet zwanger kan worden, komt ze naar de poel en wast ze zich met het water eruit. Hierdoor zou ze vruchtbaarder worden. Gezien de toestand van het water zetten wij onze vraagtekens erbij…

Van dit water zouden vrouwen vruchtbaarder worden...

Iets verderop langs de poel zien we nog meer krokodillen. Deze mogen we van onze gids niet aanraken: het zijn vrouwtjes die of eieren hebben gelegd of kleintjes hebben en daarom agressief kunnen zijn.

Kom niet te dicht bij mama in de buurt!

We maken nog wat foto’s en lopen dan een stukje terug, waarbij we wat kleine krodilletjes zien en ook een varaan.

Een varaan vlakbij de poel

Terug bij de krokodillen vooraan krijgen we de opdracht de beesten een pootje te geven. Nu we weten dat ze niets doen, durven we dit wel! We hebben namelijk al door dat de dieren erg lui zijn. Dit komt omdat ze volgepropt worden met eten. In het wild eten ze eigenlijk maar één keer per week en nu krijgen ze én ’s ochtends én ’s avonds een aantal kilo voedsel.

Geef pootje!

Onze gids vraagt ons vervolgens of we misschien een kleine donatie willen doen, zodat ze eten kunnen blijven kopen voor de krokodillen. Dit vinden we geen probleem. We geven hem wat geld en lopen dan – langs de krokodillen – terug naar de ingang.

Langs de krokodillen naar de ingang

Bij de ingang is nog een souvenirwinkeltje en een schilder nodigt ons uit om zijn schilderijen te bekijken. Dan stappen we weer in de taxi om terug te rijden door de armoedige straten van Kachikally en Bakau.

De straat voor de krokodillenpoel

Zonder problemen komen we terug bij het hotel. We bedanken onze chauffeur uitgebreid, betalen hem de afgesproken prijs voor de rit en geven hem uiteraard nog een fooi. Dan lopen we naar onze kamer, pakken onze strandspullen en gaan dan zo snel mogelijk naar het strand. De temperatuur is namelijk flink opgelopen.

Op het strand duiken we gauw het water in van de Atlantische Oceaan. Er zijn flinke golven, maar de stroming is gelukkig minder sterk vandaag. We vermaken ons dan ook prima in het koele water, want nu de zon voluit schijnt, is het op het strand bijna niet om uit te houden.

Hoge golven, maar toch heerlijk afkoelen

Aan het einde van de middag gaan we terug naar het hotel. We frissen ons op en lopen dan naar het restaurant 2Rays, waar we eerder ook gegeten hebben. De man van het restaurant herkent ons en vindt het hartstikke leuk dat we teruggekomen zijn.

Tijdens het eten – dat opnieuw heerlijk smaakt – zien we dat er een groep voorbij loopt met een gemaskerde man voorop. Ze lopen midden op de weg, zodat het verkeer langzamer moet gaan rijden en de kinderen die de man volgen om geld kunnen vragen. Ze blijven ook stilstaan voor het restaurant, maar komen niet het terras op.

De gemaskerde man van de stoet

Na het eten praten we nog even met de ober van het restaurant voor we teruglopen naar het hotel. Omdat het nog redelijk licht is, blijven we even zitten op de ligstoelen bij het zwembad. Morgen is alweer onze laatste dag in Gambia, de vakantie is echt voorbij gevlogen! We vinden het echter ook wel weer leuk om naar huis te gaan en thuis Oud en Nieuw te kunnen vieren. De temperatuur zullen we alleen wel gaan missen…


Tot morgen!

Lees verder: Dag 8 + 9



dinsdag 19 januari 2016

Reisverslag Gambia 2015: dag 6

28 december 2015

Na de avontuurlijke dag van gisteren slapen we beter dan de nachten ervoor. We worden zelfs niet eens wakker van de oproep van de moskee! Wel horen we ’s ochtends ineens geluiden op het dak alsof er iemand overheen loopt. Als we kijken vanaf het balkon blijkt dat er aapjes rondlopen bij het hotel!

Aapjes bij het hotel

Als de aapjes zijn vertrokken, kleden we ons aan en lopen we op ons gemak naar het restaurant voor het ontbijt. Vandaag besluiten we het baobab-sap een keer te proberen. Het smaakt eigenlijk nog best lekker: het lijkt een beetje op melk met een smaakje eraan toegevoegd.

De hotelpoes moet nog even wakker worden bij het ontbijt

Na het ontbijt lopen we een klein stukje over de zandweg voor het hotel. We weten dat er vlakbij een school zit en aangezien we allebei voor de klas staan, willen we het graag zien. De school zit echter in een straat achter het hotel en omdat het ons geen goed idee lijkt om als twee (blanke) toeristen een vervallen zijstraat in te gaan, lopen we terug naar het hotel.

Bij het hotel wachten we even op onze reisleider, die vandaag voor een nieuwe groep een welkomstbijeenkomst komt geven. We stellen hem wat vragen over de ophaaltijd van woensdagavond en over de krokodillenpoel, waar we morgen heen zullen gaan.

Vandaag willen we echter weer een rustdag houden, zeker na alles wat we gisteren meegemaakt hebben. We lopen dan ook naar onze kamer, halen onze spullen voor het strand en vertrekken richting de overkant van de straat. Onderaan het zandpaadje naar het strand worden we aangesproken door een man die voor één van de vele kleine barretjes op het strand werkt. Hij verontschuldigt zich omdat er gisteren geen zon was en belooft te bidden dat het weer vandaag beter is. We zeggen er maar niet bij dat we blij waren dat het gisteren niet zo zonnig was: in de volle zon zou zo’n safaritocht niet uit te houden geweest zijn!

We zoeken ons plaatsje op het strand weer op en worden aangesproken door de lifeguard. Hij herkent ons van eerdere bezoeken en begint een praatje met ons. Ook nodigt hij ons uit voor een strandfeest. We beloven erover na te denken, iets dat we tegen veel mensen zeggen. Door te zeggen dat je erover nadenkt, zeg je geen ‘ja’ en geen ‘nee’ en beloof je dus niets, maar beledig je mensen ook niet door hun uitnodiging meteen af te slaan.

Na het gesprekje zoeken we verkoeling in de Atlantische Oceaan. Erg ver het water ingaan kunnen we vandaag niet: de stroming is weer heel erg sterk. We keren dan ook snel terug naar de handdoeken en houden het daarna alleen bij pootje baden.

Vogels aan het strand

Rond lunchtijd lopen we terug naar het hotel. We brengen onze strandspullen naar de kamer en gaan dan naar het restaurant voor de lunch. Het is erg warm op het terras, want de zon breekt steeds meer door. We kiezen als lunch dan ook voor salades om een beetje af te koelen. Terwijl we eten, komt er iemand langs bij ons aan tafel. Hij speelt vandaag een voetbalfinale en wil graag geld om water te kopen… Hij probeert het bij een aantal tafeltjes, maar wordt dan weggestuurd door het personeel.

Als we klaar zijn met eten, halen we onze handdoeken op de kamer op en installeren we ons bij het zwembad. Het zwembad wordt om de paar uur keurig schoongemaakt, omdat er veel vliegjes en insecten in terecht komen. Zelf helpen we ook even mee door een spartelende vlieg en libelle uit het water te vissen!

We brengen de middag grotendeels door op de ligbedjes aan de kant. Af en toe gaan we even het water in, want nu de wolken verdwenen zijn en de zon voluit schijnt, is het bijna niet om uit te houden.

Aan het einde van de middag frissen we ons op de kamer even op voor we richting de Strip lopen. Onderweg komen we langs een sportschool. Omdat ik zelf op een sportschool werk, moet ik natuurlijk even kijken, maar ik zie algauw dat de sportschool waar ik werk ietsje moderner is…

Gambiaanse sportschool...

Vandaag kiezen we voor onze wandeling naar de Strip een zijweg die we gisteren ontdekten tijdens de busrit. Deze weg loopt achter het drukke kruispunt langs en komt uit op de zijweg van de Strip zelf. Hierdoor loop je veel rustiger en heb je geen last van mensen die je aanspreken.

Bij de winkelkraampjes op de Strip kijken we wat rond, eigenlijk op zoek naar de vlag van Gambia. Ineens zien we een kraampje waar voetbalbordjes van Nederlandse voetbalclubs verkocht worden. De bekende clubs als Feyenoord en PSV hangen er, maar ook FC Utrecht en zelfs FC Dordrecht hangen erbij!

Nederlandse voetbalclubs in Gambia

Aan de man van het kraampje vragen we of hij ook de vlag van Gambia verkoopt. Hij antwoordt dat hij wel iemand kent die een vlag heeft en vraagt ons te wachten. Nog geen vijf minuten later komt er inderdaad iemand met een aantal vlaggen. We weten aardig af te dingen en zijn uiteindelijk de trotse eigenaars van een kleine Gambiaanse vlag.

Lopend gaan we verder, waarbij we bij verschillende restaurants kijken wat er op het menu staat en wat de prijs is. Voor we kunnen eten, moeten we echter eerst pinnen. Alleen: de pinautomaat bij de bank doet het niet… Dit is een probleem, want bij een andere bank kunnen we niet pinnen. Gelukkig spreekt de beveiliger van de bank ons aan en vertelt hij ons dat er binnen ook pinautomaten zijn die het wel doen. Uiteraard wil hij voor deze tip – en voor het openhouden van de deur – ook weer een fooi…

We lopen terug naar de Strip en kiezen voor een Aziatisch restaurant om te eten. Als we het terras oplopen, valt het ons op dat het nog erg rustig is. De ober van het restaurant komt aan ons vragen wat we komen doen. We leggen uit dat we iets willen eten, waarop hij vertelt dat het restaurant pas om half zeven opengaat (het is nu tien voor half zeven) en wegloopt.

Door zijn antwoord en wegloopactie hebben we eigenlijk al genoeg van het restaurant. We lopen het terras af, steken de straat over en stappen naar binnen bij The Kora, een restaurant aan de overkant. Het blijkt een goede keus: het personeel is erg vriendelijk, de service is goed en het eten is meer dan heerlijk!

Heerlijk eten bij The Kora

Met volle magen verlaten we het restaurant. We doen nog een paar boodschappen en nemen dan een taxi terug naar het hotel. Vandaag rijden we in een taxi met een open achterkant, wat best aangenaam is aangezien de temperatuur nog steeds hoog is.

Het restaurant waar we gegeten hebben

Bij het hotel besluiten we geen drankje meer te doen, omdat we allebei nog vol zitten van het eten. Wel kijken we nog even bij het podium: onze favoriete keyboardspeler / zanger is er vandaag weer! We houden het een half nummer vol om te kijken, daarna gaan we snel naar onze rustige kamer!

Morgen staat er weer een bijzondere dag op het programma als we naar de krokodillenpoel gaan en oog in oog zullen komen te staan met echte krokodillen. Nu is het echter eerst bedtijd.


Tot morgen!


Lees verder: Dag 7



vrijdag 15 januari 2016

Reisverslag Gambia 2015: dag 5 - deel 2

We laten de neushoorn achter ons, die samen met een groep zwijntjes rustig verder loopt door het park, en vervolgen onze weg.

Dag, meneer de Neushoorn!

Iets verderop op een open plek zien we een aantal aapjes zitten. Het is lastig om een foto van ze te maken, want ze zijn erg schuw en springen weg zodra er iets te dicht in hun buurt komt.


Een van de schuwe aapjes blijft iets langer zitten

We rijden verder over de hobbelige zandweggetjes, waarbij we uit moeten kijken dat de takken van de struiken langs de weg ons niet raken. Tussen de struiken zien we regelmatig grote termietenheuvels.

Drie termietenheuvels vlakbij elkaar

Iedereen kijkt intussen om zich heen. Is er nog een dier te zien? Het blijft een tijdje rustig, maar uiteindelijk hebben we geluk: we zien giraffen in de verte! De chauffeur stuurt de truck tussen alle struiken en bomen door om dichter bij de giraffen in de buurt te komen. De dieren trekken zich hier niets van aan: ze blijven rustig dooreten van de blaadjes van de bomen en kijken op hun gemak om zich heen.

Een van de giraffen

De groep giraffen bestaat uit een aantal volwassen dieren en een paar kleintjes. Een van de kleintjes is elf maanden, een ander is pas vier maanden oud. Voor de zekerheid blijven ze dichtbij mama in de buurt!

Twee kleintjes dichtbij mama

Na heel veel foto’s gemaakt te hebben, rijden we weer terug naar het zandweggetje om onze rit door het park te vervolgen. Terwijl wij omrijden, kiezen de giraffen de kortste weg en komen we ze verderop nogmaals tegen.

Nogmaals de giraffen

De rest van de rit verloopt rustig. We zien wat mooie vogels vliegen, maar die laten zich niet fotograferen: daar zijn ze te snel voor. Wel kunnen we nog wat zebrafoto’s maken, want vlak voor de uitgang van het park komen we er nog twee tegen.

Een van de twee zebra's

Eentje staat er langs de weg, de ander heeft zich in de struiken verstopt en lijkt wat schuwer. Als we te lang stil blijven staan, gaat hij/zij er dan ook vandoor, gevolgd door de ander.

De verstopte zebra

We laten het natuurgedeelte van het park achter ons en keren met de truck terug naar het restaurant. Iedereen is nog vol van de safari van net, wat een geluk dat we zo veel dieren gezien hebben! Met moeite keren we met onze gedachten terug naar het restaurant, waar ons gevraagd wordt wat we willen drinken. Daarna is het wachten op de pizza’s, die afgebakken worden in de steenoven achter de balie.

Ik heb het geluk dat mijn vegetarische pizza als eerste klaar is. Het is op zich geen heel bijzondere pizza (kaas, tomatensaus en een paar stukjes champignon en olijf), maar hij smaakt uitstekend! De Fanta die ik erbij krijg, smaakt minder goed: ik heb het idee dat ze iets zijn uitgeschoten met chemische smaakstoffen…

We krijgen ruim de tijd om te lunchen, nog even rond te kijken en om nog één keer gebruik te maken van de schone, fatsoenlijke toiletten voor we de bus weer in moeten. Tijd om aan de terugreis te beginnen!

Nog één keer rondkijken...

Precies om twee uur rijden we weg bij het park. Het is ongeveer een kwartiertje rijden naar de grensovergang. Daar parkeert de chauffeur de bus en gaat de gids weer met onze paspoorten naar het grensgebouw. De chauffeur jaagt eerst nog wat verkopers weg bij het busje voor hij de gids naar binnen volgt.

Wachten bij de grensovergang

De verkopers wachten even tot hij uit het zicht verdwenen is voor ze terugkomen naar het busje. Een van de meisjes spreekt een Zweedse man uit ons gezelschap aan: hij had vanochtend beloofd dat hij bananen van haar zou kopen als we terug zouden komen bij de grens. Nu is hij echter niet van plan iets te kopen. Het meisje blijft aandringen, waarop de man het gordijntje voor het raampje van de bus dichttrekt. Hier trekt het meisje zich weinig van aan: ze loopt gewoon naar de andere kant van de bus. De man is echter ineens erg geïnteresseerd in alles aan zijn linkerkant en weigert het meisje aan te kijken.

Uiteindelijk geeft het meisje het maar op. Een paar andere verkopers proberen het nog, maar het valt ons op dat het rustiger is dan vanochtend. Dit kan ook te maken hebben met het tijdstip: toen we stopten bij de grens, werd er net opgeroepen om te komen bidden. We hebben dan ook verschillende mannen gezien die hun voeten en handen wasten en nu zien we een hele groep binnen in een gebouw staan dat op een moskee lijkt. Een vrouw bidt buiten voor het gebouw, omdat het volgens het geloof niet toe is gestaan dat vrouwen en mannen bidden in dezelfde ruimte.

Misschien mede doordat het tijd is om te bidden, verloopt de grenspassage vlot: na nog geen kwartier kunnen we verder rijden. Het gaat onderweg ook vlot, waardoor we na slechts een halfuur al bij de haven van Barra zijn.

De haven van Barra

Hier begint de chaos opnieuw. Het busje wordt geparkeerd, waarna we ons een weg moeten banen door mensen, dieren en auto’s. Wel zien we in de verte de veerboot al aankomen. We zullen dus niet zo lang hoeven te wachten als vanochtend. De gids koopt snel de kaartjes en laat ze bij de ingang zien. Terwijl we even moeten wachten, lijkt een straatschoffie achter me instructie te krijgen van een man. Ik stop snel mijn telefoon vanuit mijn broekzak in mijn rugzak, want het lijkt erop dat het kind een zakkenrollertje is!

Voor het kind iemand anders heeft kunnen beroven, mogen we doorlopen richting de boot. We moeten nog wel even wachten tussen de auto’s die in de rij staan om straks aan boord te gaan, wat ons gelegenheid geeft nog even van het toilet gebruik te maken. Voor de mensen die de toiletten langs de Franse snelweg kennen met de gaten in de grond: die zijn brandschoon vergeleken met deze toiletten!

Rond kwart over drie mogen we aan boord. We zoeken weer een plekje op het bovendek en kijken toe hoe de boot geladen wordt. Hierbij wordt er flink gepuzzeld met de auto’s. Die auto een centimeter naar links, die een centimeter naar rechts… Ja, dan kan daar nog een auto tussen!

Even puzzelen...

De boot wordt steeds voller en voller, maar er blijven goederen aan boord gebracht worden. De laatste auto lukt helaas niet meer, hoe er ook gepuzzeld wordt. Dan mogen de lokale passagiers aan boord. Weer rennend alsof hun leven ervan afhangt, stormen ze op de boot af. Ik overdrijf niet als ik zeg dat er misschien wel duizend man aan boord is uiteindelijk.

Kan er nog eentje bij aan boord?

Op de boot trekt niemand zich ook iets van de rest aan. Een vrouw gaat op haar gemak borstvoeding geven, een andere vrouw verschoont op het dek de luier van haar baby. Ondertussen lopen de verkopers weer rond met bananen, noten en nephorloges. Door de drukte is het echter lastig verkopen, waarop ze samen een plekje onder de trap zoeken en gezellig samen wat bananen en noten eten.

Na ongeveer een halfuur varen, zijn we bij de haven van Banjul. Vanzelfsprekend duurt het even voor we van boord kunnen. We kunnen gelukkig wel snel doorlopen naar de bus, die net buiten de haven staat te wachten. Het valt ons op dat de haven beveiligd wordt door hoge muren met prikkeldraad erop. We zien nu ook dat, hoewel er in Banjul duidelijk armoede is, de armoede in Barra veel erger is.

Een straat in Banjul

De armoedige straten van Banjul worden af en toe afgewisseld met mooie gebouwen, zoals het gerechtsgebouw, en monumenten voor de president van het land. Deze overheidsgebouwen en monumenten zijn goed onderhouden en zien er prachtig verzorgd uit.

Arch 22, een monument voor de president

Via Kotu en Kololi rijden we terug langs de hotels om iedereen terug te brengen. Onderweg geeft onze gids ons nog uitleg over de bijnaam van Gambia, de ‘Smiling Coast of Africa’ (de lachende kust van Afrika). Als je naar de wereldkaart kijkt, lijkt West-Afrika op een gezicht. De rivier de Gambia en het land eromheen stellen de lachende mond van het gezicht voor, vandaar de Smiling Coast of Africa. Ook vertelt hij dat Kerstmis hier Christmus genoemd wordt (in plaats van Christmas) vanwege de moslims die ook Kerstmis vieren: moslims zijn in het Engels muslims, vandaar Christmus.

Met deze informatie probeert onze gids blijkbaar zijn fooi nog iets op te krikken, zich misschien realiserend dat hij niet de beste gids geweest is vandaag. Het verbaast ons dan ook niet dat veel mensen uitstappen zonder iets te geven. Uit beleefdheid geven wij nog een klein bedrag als we bij ons hotel zijn, al gunnen we het grootste gedeelte van het geld aan de chauffeur, die prima gereden heeft.

We lopen eerst naar onze kamer, waar we doodmoe op ons bed neerploffen. We rusten even uit voor we gaan douchen, hopend dat we nu wel water hebben. Gelukkig is dat het geval en kunnen we ons heerlijk opfrissen.

Rond zeven uur gaan we naar het restaurant voor een drankje en het avondeten. De live muziek van vanavond bestaat uit een groep Afrikaanse danseressen en muzikanten, die op traditionele wijze muziek maken en erbij dansen.

Na het eten blijven we nog even op het terras zitten, maar erg lang houden we het niet vol. Het is een bijzondere, indrukwekkende dag geweest met veel ervaringen die we niet snel zullen vergeten. Nu is het echter hoog tijd om te gaan slapen en bij te komen!


Tot morgen!

Lees verder: Dag 6



donderdag 14 januari 2016

Reisverslag Gambia 2015: dag 5 - deel 1

27 december 2015

Vandaag is onze excursie naar Senegal, wat betekent dat we vroeg op moeten: we worden namelijk al om tien over half zeven opgehaald.

Om wakker te worden, willen we graag even lekker warm douchen. Dit is echter makkelijker gezegd dan gedaan: tot drie keer toe valt het water uit…

Als we uiteindelijk toch gedoucht en aangekleed zijn, lopen we naar de receptie om de ontbijtpakketjes op te halen. We krijgen netjes twee pakketjes overhandigd, maar voor we kunnen kijken wat erin zit, blijkt dat de pakketjes voor een ander gezin zijn. Onze pakketjes zijn nergens te vinden: blijkbaar is er iets fout gegaan met het doorgeven aan de keuken… Omdat er ook nog niemand in de keuken is, gaat de man van de receptie zelf op zoek naar iets te eten voor ons. Hij komt uiteindelijk terug met drie witte boterhammetjes en wat stukjes koude boter, dat is alles wat hij heeft kunnen vinden. We bedanken hem voor de moeite die hij gedaan heeft, maar balen er wel van dat het fout is gegaan met doorgeven.

Op het terras van het hotel eten we ons ontbijt op. Vervolgens is het wachten op de bus die ons op komt halen. Pas tegen tien voor zeven stopt er een busje voor de ingang. We rijden eerst nog langs een aantal andere hotels, waarbij er bij eentje erg lang gewacht wordt omdat er twee mensen niet op zijn komen dagen. Terwijl we wachten, moeten we vast onze paspoortgegevens in drievoud invullen, zodat de grenspassering straks vlot kan verlopen.

Via Kotu rijden we daarna eindelijk richting de haven van Banjul, de hoofdstad van Gambia. Hier zullen we met de veerboot de Gambia rivier oversteken. Langs de weg naar de haven zien we veel armoedige en vervallen gebouwen. Alles ziet er even oud, stoffig en verroest uit. Ook lopen er gewoon geiten tussen de mensen door op straat, op zoek naar een klein beetje gras om te grazen.

Bij de haven moeten we uit het busje stappen. Onze gids haalt de kaartjes, terwijl wij voor het ingangshek wachten. Het wachten duurt gelukkig niet lang, want er staan alweer verkopers vlakbij om ons nephorloges en souvenirs aan te bieden.

Als we binnen het hek zijn, geeft onze gids ons opdracht te wachten bij een aantal stenen. Meteen komen er enkele verkopers op ons af, die ons één voor één afgaan met hun koopwaar van bananen, noten en souvenirs. We wijzen ze allemaal zo beleefd mogelijk af en doen alsof we erg geïnteresseerd zijn in de vogels.

Komt de veerboot er al aan?

De veerboot laat intussen lang op zich wachten. Aan de gids, die zich helemaal niet met ons bemoeit en met andere mensen aan het praten is, vragen we of er ergens een toilet is. Hij moet hiervoor een sleutel vragen aan de politie, die het toiletgebouw voor ons opent. Het is alles behalve het beste toilet, want er is geen licht en de schoonmaak lijkt al in geen maanden (jaren?) gedaan te zijn. Maar goed, we zijn dan ook in Gambia!

Rond kwart voor negen zien we in de verte eindelijk de veerboot naderen. Hij komt maar langzaam vooruit, wat logisch is door de enorme lading van mensen, auto’s en goederen aan boord. Het duurt dan ook lang voordat alles en iedereen van boord is.

De volgeladen veerboot arriveert!

Zodra de veerboot grotendeels leeg is, wordt begonnen met het laden van nieuwe goederen. Ook wij mogen aan boord. We volgen onze gids naar het bovendek, waar we een zitplaats kunnen zoeken. Vanaf onze plaats kunnen we ook zien hoe de boot verder geladen wordt.

Het laden van de boot

Er worden veel zakken aan boord gebracht met karren en ook rijden er auto’s en vrachtwagens de veerboot op. Dan gaat het hek open waarachter de gewone passagiers moesten wachten. Rennend alsof hun leven ervan afhangt, stormen ze naar de boot. Het is echt een wonder dat er niemand valt en dat er geen ongelukken gebeuren!

Rennen!

Na nog even gewacht te hebben, vertrekt de boot eindelijk richting de andere kant van de rivier. We laten de haven van Banjul achter ons, passeren de vissershaven en gaan onderweg naar Barra. Aan boord zijn uiteraard ook weer verkopers, maar deze zijn beleefder: als je ‘nee’ zegt, accepteren ze dat en lopen ze door. Wel valt ons een apart figuur op: een man met zonnebril en stok alsof hij blind is, die met een megafoon de boodschap van Allah aan boord verkondigt…

De vissershaven van Banjul

Ondertussen is onze gids in slaap gevallen, de lijst met onze paspoortgegevens onbeheerd naast zich. Gelukkig let een gids van een andere groep wel op en houdt hij in de gaten dat er niks mee gebeurt.

De overtocht naar Barra duurt zo’n drie kwartier. Vanaf het dek hebben we uitzicht op het havenstadje, wat er heel erg armoedig uitziet. Dit wordt bevestigd als we van de boot afkomen en richting onze bus lopen. Behalve armoedig is Barra ook erg chaotisch: iedereen loopt door elkaar heen, auto’s proberen ertussendoor te rijden en tegelijkertijd lopen er ook nog dieren rond.

We zijn dan ook blij als we eindelijk in het busje zitten. Vervolgens duurt het nog even voor we weg kunnen rijden door de chaos, maar dan zijn we eindelijk op weg naar de grens met Senegal!

Het is een kleine drie kwartier rijden naar de grensovergang. De rit valt op zich mee, maar dan komt het: we zijn bij de grens… Wat we daar zien en meemaken, is eigenlijk nauwelijks te beschrijven. Zodra het busje stopt, komen er van alle kanten verkopers op ons af met bananen, noten en stukken kokosnoot. Ze kloppen op de ramen van het busje en als we het busje uit proberen te komen om naar het toilet te gaan, blokkeren ze eigenlijk gewoon onze weg. Met moeite komen we er langs en haasten we ons naar het toilet, dat niet meer is dan een gat in de grond. Vervolgens moeten we in het busje wachten op onze gids, die met onze paspoorten het grensgebouw in is gegaan. Onze chauffeur rijdt het busje iets verder richting de grens zelf en gaat dan ook het grensgebouw in. De verkopers proberen hiervan te profiteren en verdringen zich rondom het busje. Ondertussen hebben wij uitzicht op de grens, die gevormd wordt door paaltjes met een verroeste ketting ertussen. Hier en daar ontbreekt de ketting zelfs, zodat mensen gewoon de grens over kunnen steken.

Uiteindelijk keren onze chauffeur en gids dan toch terug en steken we de grens over. Het is nu nog maar vijf kilometer naar het park. Onderweg zien we kleine dorpjes, bestaande uit zelfgemaakte huisjes die in een halve cirkel om een dorpsplein heen zijn gebouwd. Op het plein zien we regelmatig groepjes onder een boom zitten als een soort schoolklas. Kinderen die langs de weg lopen of staan, zwaaien enthousiast en breed lachend naar ons: ze vinden het maar wat leuk om toeristen te zien!

Nadat we ongeveer vijf kilometer gereden hebben, zijn we bij de ingang van het Fathala Wildlife Reserve: een beschermd gebied voor wilde dieren. In het park wonen zebra’s, antilopen, giraffen, vogels, apen, zwijnen en elanden en er is nog één neushoorn. Ook zijn er leeuwen, maar die hebben een apart gebied.

De ingang van het park

Iets voorbij de parkeerplaats bij de ingang zijn drie ronde gebouwtjes neergezet: de toiletgebouwen en een soort winkeltje. De toiletgebouwen zijn keurig schoon en binnenin versierd met grote foto’s van dieren uit het park.

De gebouwtjes bij de ingang

De gebouwtjes staan rondom een grasveld, waarop twee reuzeschildpadden lopen. Op de foto met ze gaan is geen enkel probleem en je kunt ze ook gewoon aanraken. Wel moet je natuurlijk uitkijken, want ze kunnen bijten.

Samen met 1 van de reuzeschildpadden

Aan de overkant van het grasveld is het restaurant van het park. Hier mogen we alvast onze lunch bestellen, die we na de rit door het park zullen krijgen. We kunnen kiezen uit verschillende soorten pizza’s, die allemaal zelf gemaakt worden.

Het restaurant

Als iedereen een lunch besteld heeft, mogen we doorlopen naar de truck waarmee we de rit door het park gaan maken. De safari kan beginnen!

De safaritruck

Via een zandweg rijden we het echte park in. Langs de kant van de weg zien we veel bomen en struiken. Enkele zandpaadjes lopen tussendoor, maar het zijn geen aangelegde wegen: ze worden zandpaadjes, doordat de safaritrucks erover heen rijden.

De weg naar de ingang van het park

Het duurt niet lang voor we de eerste dieren zien: op een open plek staan drie zebra’s bij elkaar. Ze kijken niet op of om als de truck stopt en laten zich rustig fotograferen.

De drie zebra's op een rijtje

Op de open plek loopt ook een groep zwijntjes. Het zijn echte “Pumbaa’s”, ze lijken precies op het tekenfilmfiguurtje uit de Lion King. Onze safarigids heeft het ook meteen over “Hakuna Matata!” als we op de dieren wijzen, hij is duidelijk bekend met de film!

Pumbaa's!

Nadat iedereen in de truck tientallen foto’s van de zebra’s en zwijnen heeft gemaakt, rijden we verder. Opnieuw duurt het niet lang voor we weer dieren zien: aapjes, die razendsnel de weg oversteken en wegschieten tussen de struiken. Het volgende dier dat we zien, komt minder snel weg: het is de neushoorn!

De neushoorn

De truck stopt vlakbij het enorme beest. Even lijkt het alsof hij recht op ons afloopt, maar dan gaat hij naar de achterkant van de truck. Met zijn hoorn tikt hij een beetje tegen de truck. Verder laat hij zich rustig fotograferen.

"Tik, tik, wie ben ik?"

Onze safarigids vertelt ons dat er eerst twee neushoorns in het park woonden. Tijdens een gevecht heeft het mannetje het vrouwtje echter verwond en is ze uiteindelijk aan haar verwondingen overleden. Het mannetje is de neushoorn die op slechts een paar meter van ons af staat…

Lachend vlakbij de mannetjesneushoorn...

Na uitgebreid foto’s gemaakt te hebben, rijden we weer door, op zoek naar de volgende dieren. Wat zullen we nog meer tegenkomen?


(Wordt vervolgd!)

Lees verder: Dag 5 - deel 2