We laten de neushoorn achter
ons, die samen met een groep zwijntjes rustig verder loopt door het park, en
vervolgen onze weg.
Dag, meneer de Neushoorn!
Iets verderop op een open plek
zien we een aantal aapjes zitten. Het is lastig om een foto van ze te maken,
want ze zijn erg schuw en springen weg zodra er iets te dicht in hun buurt
komt.
Een van de schuwe aapjes blijft iets langer zitten
We rijden verder over de
hobbelige zandweggetjes, waarbij we uit moeten kijken dat de takken van de
struiken langs de weg ons niet raken. Tussen de struiken zien we regelmatig
grote termietenheuvels.
Drie termietenheuvels vlakbij elkaar
Iedereen kijkt intussen om zich
heen. Is er nog een dier te zien? Het blijft een tijdje rustig, maar
uiteindelijk hebben we geluk: we zien giraffen in de verte! De chauffeur stuurt
de truck tussen alle struiken en bomen door om dichter bij de giraffen in de
buurt te komen. De dieren trekken zich hier niets van aan: ze blijven rustig
dooreten van de blaadjes van de bomen en kijken op hun gemak om zich heen.
Een van de giraffen
De groep giraffen bestaat uit
een aantal volwassen dieren en een paar kleintjes. Een van de kleintjes is elf
maanden, een ander is pas vier maanden oud. Voor de zekerheid blijven ze
dichtbij mama in de buurt!
Twee kleintjes dichtbij mama
Na heel veel foto’s gemaakt te
hebben, rijden we weer terug naar het zandweggetje om onze rit door het park te
vervolgen. Terwijl wij omrijden, kiezen de giraffen de kortste weg en komen we
ze verderop nogmaals tegen.
Nogmaals de giraffen
De rest van de rit verloopt
rustig. We zien wat mooie vogels vliegen, maar die laten zich niet
fotograferen: daar zijn ze te snel voor. Wel kunnen we nog wat zebrafoto’s
maken, want vlak voor de uitgang van het park komen we er nog twee tegen.
Een van de twee zebra's
Eentje staat er langs de weg,
de ander heeft zich in de struiken verstopt en lijkt wat schuwer. Als we te
lang stil blijven staan, gaat hij/zij er dan ook vandoor, gevolgd door de
ander.
De verstopte zebra
We laten het natuurgedeelte
van het park achter ons en keren met de truck terug naar het restaurant.
Iedereen is nog vol van de safari van net, wat een geluk dat we zo veel dieren
gezien hebben! Met moeite keren we met onze gedachten terug naar het
restaurant, waar ons gevraagd wordt wat we willen drinken. Daarna is het
wachten op de pizza’s, die afgebakken worden in de steenoven achter de balie.
Ik heb het geluk dat mijn
vegetarische pizza als eerste klaar is. Het is op zich geen heel bijzondere
pizza (kaas, tomatensaus en een paar stukjes champignon en olijf), maar hij
smaakt uitstekend! De Fanta die ik erbij krijg, smaakt minder goed: ik heb het
idee dat ze iets zijn uitgeschoten met chemische smaakstoffen…
We krijgen ruim de tijd om te
lunchen, nog even rond te kijken en om nog één keer gebruik te maken van de
schone, fatsoenlijke toiletten voor we de bus weer in moeten. Tijd om aan de
terugreis te beginnen!
Nog één keer rondkijken...
Precies om twee uur rijden we
weg bij het park. Het is ongeveer een kwartiertje rijden naar de grensovergang.
Daar parkeert de chauffeur de bus en gaat de gids weer met onze paspoorten naar
het grensgebouw. De chauffeur jaagt eerst nog wat verkopers weg bij het busje
voor hij de gids naar binnen volgt.
Wachten bij de grensovergang
De verkopers wachten even tot
hij uit het zicht verdwenen is voor ze terugkomen naar het busje. Een van de
meisjes spreekt een Zweedse man uit ons gezelschap aan: hij had vanochtend
beloofd dat hij bananen van haar zou kopen als we terug zouden komen bij de
grens. Nu is hij echter niet van plan iets te kopen. Het meisje blijft
aandringen, waarop de man het gordijntje voor het raampje van de bus
dichttrekt. Hier trekt het meisje zich weinig van aan: ze loopt gewoon naar de
andere kant van de bus. De man is echter ineens erg geïnteresseerd in alles aan
zijn linkerkant en weigert het meisje aan te kijken.
Uiteindelijk geeft het meisje
het maar op. Een paar andere verkopers proberen het nog, maar het valt ons op
dat het rustiger is dan vanochtend. Dit kan ook te maken hebben met het
tijdstip: toen we stopten bij de grens, werd er net opgeroepen om te komen
bidden. We hebben dan ook verschillende mannen gezien die hun voeten en handen
wasten en nu zien we een hele groep binnen in een gebouw staan dat op een
moskee lijkt. Een vrouw bidt buiten voor het gebouw, omdat het volgens het
geloof niet toe is gestaan dat vrouwen en mannen bidden in dezelfde ruimte.
Misschien mede doordat het
tijd is om te bidden, verloopt de grenspassage vlot: na nog geen kwartier
kunnen we verder rijden. Het gaat onderweg ook vlot, waardoor we na slechts een
halfuur al bij de haven van Barra zijn.
De haven van Barra
Hier begint de chaos opnieuw.
Het busje wordt geparkeerd, waarna we ons een weg moeten banen door mensen,
dieren en auto’s. Wel zien we in de verte de veerboot al aankomen. We zullen
dus niet zo lang hoeven te wachten als vanochtend. De gids koopt snel de
kaartjes en laat ze bij de ingang zien. Terwijl we even moeten wachten, lijkt
een straatschoffie achter me instructie te krijgen van een man. Ik stop snel
mijn telefoon vanuit mijn broekzak in mijn rugzak, want het lijkt erop dat het
kind een zakkenrollertje is!
Voor het kind iemand anders
heeft kunnen beroven, mogen we doorlopen richting de boot. We moeten nog wel
even wachten tussen de auto’s die in de rij staan om straks aan boord te gaan,
wat ons gelegenheid geeft nog even van het toilet gebruik te maken. Voor de
mensen die de toiletten langs de Franse snelweg kennen met de gaten in de
grond: die zijn brandschoon vergeleken met deze toiletten!
Rond kwart over drie mogen we
aan boord. We zoeken weer een plekje op het bovendek en kijken toe hoe de boot
geladen wordt. Hierbij wordt er flink gepuzzeld met de auto’s. Die auto een
centimeter naar links, die een centimeter naar rechts… Ja, dan kan daar nog een
auto tussen!
Even puzzelen...
De boot wordt steeds voller en
voller, maar er blijven goederen aan boord gebracht worden. De laatste auto
lukt helaas niet meer, hoe er ook gepuzzeld wordt. Dan mogen de lokale
passagiers aan boord. Weer rennend alsof hun leven ervan afhangt, stormen ze op
de boot af. Ik overdrijf niet als ik zeg dat er misschien wel duizend man aan
boord is uiteindelijk.
Kan er nog eentje bij aan boord?
Op de boot trekt niemand zich
ook iets van de rest aan. Een vrouw gaat op haar gemak borstvoeding geven, een
andere vrouw verschoont op het dek de luier van haar baby. Ondertussen lopen de
verkopers weer rond met bananen, noten en nephorloges. Door de drukte is het
echter lastig verkopen, waarop ze samen een plekje onder de trap zoeken en
gezellig samen wat bananen en noten eten.
Na ongeveer een halfuur varen,
zijn we bij de haven van Banjul. Vanzelfsprekend duurt het even voor we van
boord kunnen. We kunnen gelukkig wel snel doorlopen naar de bus, die net buiten
de haven staat te wachten. Het valt ons op dat de haven beveiligd wordt door
hoge muren met prikkeldraad erop. We zien nu ook dat, hoewel er in Banjul
duidelijk armoede is, de armoede in Barra veel erger is.
Een straat in Banjul
De armoedige straten van
Banjul worden af en toe afgewisseld met mooie gebouwen, zoals het
gerechtsgebouw, en monumenten voor de president van het land. Deze
overheidsgebouwen en monumenten zijn goed onderhouden en zien er prachtig
verzorgd uit.
Arch 22, een monument voor de president
Via Kotu en Kololi rijden we
terug langs de hotels om iedereen terug te brengen. Onderweg geeft onze gids
ons nog uitleg over de bijnaam van Gambia, de ‘Smiling Coast of Africa’ (de
lachende kust van Afrika). Als je naar de wereldkaart kijkt, lijkt West-Afrika
op een gezicht. De rivier de Gambia en het land eromheen stellen de lachende mond
van het gezicht voor, vandaar de Smiling Coast of Africa. Ook vertelt hij dat
Kerstmis hier Christmus genoemd wordt (in plaats van Christmas) vanwege de
moslims die ook Kerstmis vieren: moslims zijn in het Engels muslims, vandaar
Christmus.
Met deze informatie probeert
onze gids blijkbaar zijn fooi nog iets op te krikken, zich misschien
realiserend dat hij niet de beste gids geweest is vandaag. Het verbaast ons dan
ook niet dat veel mensen uitstappen zonder iets te geven. Uit beleefdheid geven
wij nog een klein bedrag als we bij ons hotel zijn, al gunnen we het grootste
gedeelte van het geld aan de chauffeur, die prima gereden heeft.
We lopen eerst naar onze
kamer, waar we doodmoe op ons bed neerploffen. We rusten even uit voor we gaan
douchen, hopend dat we nu wel water hebben. Gelukkig is dat het geval en kunnen
we ons heerlijk opfrissen.
Rond zeven uur gaan we naar
het restaurant voor een drankje en het avondeten. De live muziek van vanavond
bestaat uit een groep Afrikaanse danseressen en muzikanten, die op traditionele
wijze muziek maken en erbij dansen.
Na het eten blijven we nog
even op het terras zitten, maar erg lang houden we het niet vol. Het is een
bijzondere, indrukwekkende dag geweest met veel ervaringen die we niet snel
zullen vergeten. Nu is het echter hoog tijd om te gaan slapen en bij te komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten