dinsdag 29 oktober 2019

Reisverslag VS 2019: dag 13 - Savannah --> St. Augustine


Vrijdag 16 augustus 2019

Gisteren zijn we naar Savannah in de staat Georgia gereisd. Vandaag gaan we terug naar de staat waar onze rondreis begon: Florida. De reis is echter nog niet ten einde, want we rijden vandaag naar St. Augustine in het noordoosten van de staat.

Zoals gebruikelijk staan we rond zeven uur op. We douchen, kleden ons aan en pakken alvast zo veel mogelijk in. Vandaag is het ontbijt nog een keer inbegrepen, dus gaan we naar de receptie. Het is een compact buffetje, maar wel met veel keuze en zelfs een pannenkoekmachine.

Na een heerlijk ontbijt – waar we ook nog gezelschap bij krijgen van het schattige hondje Frank van één van de medewerkers – gaan we terug naar de kamer om de laatste spullen in te pakken. Dan checken we uit, waarbij we de dure parkeerkaart bewaren voor het plakboek, en rijden we de stad uit.

We komen op de I95 snelweg, die we een tijd volgen. Uiteindelijk komen we bij Jekyll Island, een klein eilandje dat acht dollar toegang vraagt. Voor die acht dollar mag je wel de hele dag op het eiland zijn en overal parkeren.

Welkom op Jekyll Island!

Op Jekyll Island bevindt zich het Georgia Sea Turtle Center, een opvang- en educatiecentrum over schildpadden. Via een giftshop, waar we onze toegangskaartjes kunnen kopen, komen we binnen. Bij het toegangskaartje krijg je een eigen ‘reis’-paspoort. In de ruimte naast de giftshop, waar alle informatie over het leven van de schildpadden wordt verteld, zijn namelijk vijf interactieve punten met stempels. Je kunt de stempel pas zien als je gestempeld hebt en zo ontstaat je eigen reis als schildpad: waar je wordt geboren, of je een mannetje of vrouwtje bent, waar je naartoe zwemt, welke dieren er met je mee reizen en hoe oud je wordt. Bij de stempelpunten wordt uiteraard een heleboel informatie gegeven, zodat je precies weet wat jouw reis inhoudt.

In het informatiedeel is ook Boomerang te zien: een schildpadje dat niet zelf uit het nest heeft kunnen komen. De medewerkers van het Sea Turtle Center vonden hem en hebben hem meegenomen naar het centrum, waar hij een jaar verblijft voor hij wordt vrij gelaten.

Boomerang (lastig te fotograferen door het licht en de bewegingen van dier en water)

Na het informatiedeel kunnen we naar buiten lopen, waar een schildpad is gemaakt van afval dat op het strand gevonden is om mensen bewust te maken van hoeveel afval er buiten de prullenbak belandt. In dit geval gaat het vooral om strandafval, want de meeste spullen zijn dingen die je op het strand gebruikt (schepjes, vormpjes).

De schildpad van afval

We lopen door, passeren een buitenverblijf van een schildpad en staan dan in het schildpaddenziekenhuis. Hier worden allerlei gewonde schildpadden opgevangen. Ze kunnen in het ziekenhuis aansterken en worden uiteindelijk weer terug in de natuur gebracht.

Het schildpaddenziekenhuis

Een medewerkster vertelt iets over de verschillende patiënten in het ziekenhuis: wat voor soort schildpad het is, wat ermee gebeurd is en hoe het verder gaat. Elke gewonde schildpad heeft ook een eigen ‘patiëntenbordje’ met informatie over het dier.

Patiëntenbordje van schildpad Tsunami

Sommige schildpadden hebben iets extra’s in hun zwembadje: een stukje Pvc-buis of touwen om mee te spelen, zodat hun omgeving iets natuurlijkers krijgt. Tijdens het voeren wordt ook geprobeerd de dieren uit te dagen: ze krijgen hun voedsel bijvoorbeeld in een ijsblok. Er wordt ook goed op gelet dat de schildpadden de mensen niet zien tijdens het voeren, zodat ze niet afhankelijk van mensen worden van hun eten als ze straks weer in de vrije natuur zijn.

Eten in een ijsblok

In het ziekenhuis zijn ook een aantal babyschildpadjes aanwezig. Dit zijn baby’s van wie de moeder overleden is. Op het moment dat de moeder overleed (meestal door een auto-ongeluk), konden haar eieren nog uit haar gehaald worden en kunstmatig uitgebroed worden. Door de temperatuur te veranderen, konden de medewerkers het geslacht van de schildpadjes bepalen: het zijn allemaal meisjes om de overleden moeders als het ware te vervangen.

De babyschildpadjes

We kijken nog even rond in het ziekenhuis en gaan dan terug naar het eerste deel van het centrum met de giftshop. Het geld dat er met de souvenirs verdiend wordt, gaat naar het centrum, want ze hebben het geld hard nodig voor de opvang van alle dieren. Het is ook mogelijk om symbolisch een schildpad te adopteren en dit doen wij later via de website van het centrum.

Als we nog een souvenirtje gekocht hebben, verlaten we het centrum en gaan we op zoek naar het strand. Het is niet moeilijk te vinden, maar helaas is het niet echt strandweer: de lucht ziet er dreigend uit en het waait ook. Pootje baden durven we nog wel aan, maar daar blijft het ook bij.

Het strand van Jekyll Island

We zoeken nog even naar een waterpark met glijbanen met als idee de rest van de middag zo door te brengen. Helaas begint het flink te regenen en blijkt het park ook nog gesloten te zijn, dus beginnen we aan de rit naar St. Augustine. Het is geen spannende rit – alleen wat file bij de stad Jacksonville – en we zijn dan ook al vroeg bij ons hotel. Omdat de temperatuur niet tegenvalt, besluiten we een duik te nemen in het zwembad van het hotel. We hebben het hele bad voor onszelf door onze vroege aankomst en dat betekent flink wat ruimte, want het is een groot, rond zwembad.

Tegen vijf uur kleden we ons weer om en kijken we bij de receptie voor wat folders over St. Augustine. Aan de overkant van de weg blijkt een Visitor Center te zitten (een soort VVV kantoor), waar we voor een paar dollar een boekje over St. Augustine kunnen kopen. De medewerker vertelt ons hoe we het beste kunnen lopen naar het centrum, waardoor we een kleine tien minuten later bij de oude stadspoort staan.

De oude stadspoort

St. Augustine blijkt een oude Spaanse stad te zijn met veel overblijfselen uit die tijd. Als we rondlopen, zien we veel oude gebouwen, waaronder het huis van de gouverneur van vroeger. Stiekem doet het ons een beetje denken aan Pirates of the Caribbean.

Het huis van de gouverneur

Bij een klein Italiaans restaurantje, Romeo’s, eten we een prima maaltijd voor we nog naar het Ponce de Léon hotel lopen. De ontdekkingsreiziger Ponce de Léon schijnt vroeger hier op zoek te zijn geweest naar de Fountain of Youth (de fontein van de eeuwige jeugd) en het stadje buit dit toeristisch gezien erg uit: er is bijvoorbeeld een park waar de fontein nagemaakt is (en waar een hoge toegangsprijs voor wordt gevraagd) en op een stadspleintje staat het hele verhaal over de fontein ook nog eens uitgelegd.

Het Ponce de Léon hotel

Via het oude fort, waar de zon nu achter ondergaat, lopen we terug naar ons hotel. Daar stippelen we alvast de route uit voor morgen: we reizen helaas alweer terug naar Orlando. Voor we daar aankomen, zullen we eerst nog het Kennedy Space Center bezoeken: het centrum over de ruimtevaart, iets waar we allebei erg naar uitkijken.

Zonsondergang bij het fort

Tot morgen!

Lees verder: Dag 14



dinsdag 22 oktober 2019

Reisverslag VS 2019: dag 12 - Charleston --> Savannah

Donderdag 15 augustus 2019

Gisteren hebben we een lange dag gehad met hitte, onweer, file en Boone Hall Plantation. Ook vandaag staat er weer een heleboel op het programma tijdens onze rit naar Savannah.

We staan rond zeven uur op, douchen, kleden ons aan en ontbijten op de kamer. Daarna is het koffers inpakken, de auto inladen, uitchecken en op weg! Buiten gaat de temperatuur alweer richting de dertig graden, dus we zijn blij dat we airco in de auto hebben.

Lang kunnen we niet van de airco genieten, want onze eerste stop is niet ver rijden. Via een kennis op Facebook kregen we de tip om Angel Oak te bezoeken: een grote, oude boom. We vinden het heel bijzonder om te zien, zeker door het zonlicht dat tussen de vele, lange takken doorschijnt. De langste tak is maar liefst rond de negentig meter en er wordt geschat dat de boom tussen de vierhonderd en vijfhonderd jaar oud is.

De prachtige Angel Oak

Nadat we rondgekeken hebben bij de boom en foto’s hebben gemaakt, vervolgen we onze weg. We rijden naar Beaufort en uiteindelijk naar Saint Helena Island. Dit eiland staat bekend om de Gullah cultuur. Vroeger woonden er veel slaven op het eiland. Ze kwamen uit verschillende landen, spraken verschillende talen en hadden verschillende gewoontes. Uit al die verschillende culturen is uiteindelijk de Gullah cultuur ontstaan: een soort mengelmoes van verschillende talen en gewoontes.

Gullah restaurant dat te zien was in 3 op Reis

In het televisieprogramma 3 op Reis hadden we een Gullah kerk gezien, waar we graag een vredeskaars willen brengen. We zoeken en zoeken, maar kunnen de kerk helaas niet vinden. Bij Penn School, een cultureel en educatief centrum over de Afro-Amerikaanse geschiedenis, geven we ten slotte de kaars af. We hadden graag langer bij het centrum willen blijven, maar we hebben nog een boottocht op het programma staan waar we op tijd moeten zijn.

Zo snel als wettelijk is toegestaan rijden we van Saint Helena Island naar Hilton Head Island. We parkeren de auto en haasten ons naar de steiger waar de boot zal gaan vertrekken. Gelukkig zijn we nog op tijd. We stappen in een grote boot, maar als blijkt dat we met niet heel veel mensen zijn, stappen we over in een kleinere boot: de SS Pelican.

Landschap bij de haven

We vertrekken uit de haven en varen eerst een stukje naar rechts, waar kort geleden dolfijnen te zien waren. Nu zijn ze echter nergens te bekennen. We keren en varen de andere kant op. Daar hebben we meer gelukkig: twee dolfijnen laten zich af en toe aan de rondvarende boten zien.

Speelse dolfijn bij de boten

Als we allemaal foto’s gemaakt hebben, varen we verder. We zien onderweg veel vogels en ook veel oesters. Alle zijkanten van het water zijn ermee bezaaid, want oesters kunnen hier goed leven. De lichte delen die we zien, zijn oude oesterschelpen die zijn blijven liggen.

Nog een dolfijn, met op de achtergrond de oesters

Langs grote huizen varen we verder. Een bijzonder groot huis heeft nog een groot huis ernaast in dezelfde bouwstijl. Dat huis, zo vertelt de kapitein, was een cadeau van de huiseigenaar voor zijn twaalfjarige kleindochter…

Het 'echte' huis (rechts) en het cadeautje (links)...

We varen verder onder een brug door en keren uiteindelijk om. De zon is nu meer achter ons, wat betekent dat ik wat meer schaduw krijg. Op het water varen is heerlijk, maar de brandende zon en hoge temperatuur maken het wat minder aangenaam.

Al snel zijn we weer terug bij de haven en is de boottocht van anderhalf uur al ten einde. We lopen over de steiger en zien ineens vlakbij een dolfijn opduiken. Het is een speels dier: hij blijft vlakbij de steiger omhoog komen en laat zich rustig fotograferen.

Deze dolfijn verscheen in de haven

Uiteindelijk zien we de dolfijn niet meer en besluiten we terug te gaan richting de auto. We maken nog wel wat omgevingsfoto’s, want het landschap is hier heel anders dan we tot nu toe gezien hebben.

Het bijzondere landschap hier

Bij de auto drinken we eerst even flink wat water om weer een beetje bij te komen van de warme boottocht. Dan beginnen we aan de rit naar het hotel in Savannah. Voor de verandering rijden we niet over de snelweg, maar over meer secundaire wegen. Onderweg zien we veel Spaanse eiken en af en toe een dorpje.

Vlak voor een grote brug die naar Savannah leidt, steken we de staatsgrens over. Een klein bord vertelt ons dat we nu in de staat Georgia zijn, de laatste staat die we bezoeken voor we terug naar Florida keren.

Welkom in Georgia!

We rijden de brug over en komen in Savannah, wat een nog best grote stad blijkt te zijn. Het hotel is makkelijk te vinden. We checken in en krijgen dan de onaangename verrassing van 21 dollar parkeerkosten voor één nachtje. Die hadden we niet aan zien komen…

Onze kamer is vlakbij de receptie, want om één of andere reden krijgen we een kamer voor gehandicapten toegewezen. We pakken een beetje uit en komen tot de conclusie dat het hotel helaas geen zwembad heeft om af te koelen. We besluiten daarom op zoek te gaan naar een ijswinkel. Het wordt uiteindelijk de McDonald’s, waar ze gerechten aanbieden uit verschillende landen. Zo blijken ze een echte ‘stroopwafel McFlurry’ te hebben. Het duurt even voor we hem krijgen, maar dan kunnen we toch echt stroopwafels eten in de Verenigde Staten.

De Stroopwafel McFlurry

Met onze ijsjes lopen we wat rond door het stadscentrum. Savannah blijkt een best gezellig centrum te hebben, maar de hitte zorgt ervoor dat we er niet echt van kunnen genieten. Bij een soort countrybar eten we iets en komen we weer op temperatuur. Als we het restaurantje verlaten, begint het te regenen, wat we niet eens zo erg vinden.

Via de straat langs de rivier lopen we terug naar het hotel. Op de kamer bestuderen we de route voor morgen: dan gaan we weer terug naar Florida en zullen we overnachten in de oude Spaanse stad St. Augustine.

Tot morgen!

Lees verder: Dag 13



vrijdag 18 oktober 2019

Reisverslag VS 2019: dag 11 - Asheville --> Charleston

Woensdag 14 augustus 2019

Gisteren hebben we het nationale park Great Smoky Mountains bezocht. Vandaag zullen we nog een stukje natuur zien langs de Blue Ridge Parkway voor we naar de stad Charleston rijden.

We staan iets later op dan anders, douchen en kleden ons aan. Dan pakken we de koffers in, laden we de auto vol en checken we snel uit. Aan de overkant van het hotel halen we bij de Subway een ontbijt voor we naar de Blue Ridge Parkway rijden.

De Blue Ridge Parkway is een snelweg met enkele stops erlangs. De eerste stop is de French Broad Overlook, waar we veel bomen zien en in de verte een rivier. De andere kant van de weg laat steen zien, want de Blue Ridge Parkway loopt dwars door en om de bergen.


French Broad Overlook



De tweede stop langs de weg is Walnut Cove, waar we opnieuw een mooi uitzicht hebben over de bergen. Bij de derde stop, Sleeping Gap, lopen we een stukje door het bos. Het is fijn om even te kunnen lopen, maar helaas worden we niet getrakteerd op een prachtig uitzicht.

Walnut Cove

We gaan terug naar de auto en rijden naar de volgende stop: Chestnut Cove. Deze stop doet ons een beetje denken aan de Oostenrijkse bergen. Van de stops vinden we deze tot nu toe het mooist.

Chestnut Cove

Na Chestnut rijden we nog één stop verder, naar Bad Fork. Ook dit is weer een mooie stop. Verder gaan is in verband met de tijd helaas geen optie, dus keren we de auto en volgen we dezelfde route terug naar het begin van de Blue Ridge Parkway. We rijden verder naar beneden en komen langs de rivier die we vanaf French Broad Overlook ook konden zien.

Bad Fork

Onze weg gaat verder richting Hendersonville, waar we bij de Walmart wat boodschappen doen en van chauffeur wisselen. De route gaat nu over de snelweg, wat weinig spectaculaire beelden oplevert. We kunnen ook goed doorrijden, behalve bij de hoofdstad van South Carolina, Columbia. Zodra we de stad uit zijn, is het weer rustiger op de weg. De temperatuur loopt intussen flink op en uiteindelijk tikken we zelfs de 106 Fahrenheit aan, wat omgerekend 41 graden Celsius is…

Het is niet koud buiten...

Als we de stad Charleston naderen, is de temperatuur nog weinig omlaag gegaan. Wel merken we aan het weer dat het erg warm is: er barst een flinke onweersbui los. Daarbij komen we ook nog eens in een lange file terecht. Hier balen we eigenlijk van, want we willen graag nog een plantagehuis bezoeken. Zullen we dat gaan redden?

Met gemiddeld tien kilometer per uur rijden we verder. Pas als we de afslag naar Boone Hall Plantation, het plantagehuis dat we willen bezoeken, hebben genomen, kunnen we sneller rijden. Niet heel veel, want het is een hobbelige, zanderige weg. Rond kwart voor zes komen we bij het huis aan, dat tot half zeven open is. Snel parkeren we de auto en melden we ons aan voor de laatste rondleiding om zes uur. De paar minuten die we nog hebben, gebruiken we om de oprijlaan te fotograferen, die vaak in reisboeken geplaatst wordt. De bomen – zo wordt ons later verteld – zijn bijzonder door het wortelsysteem dat ze hebben: de wortels zijn met elkaar verbonden, zodat zwakkere bomen water en voedsel kunnen krijgen van sterkere bomen. Ook staan de bomen hierdoor steviger. Van alle bomen die er ooit gestaan hebben, zijn er slechts twee verloren gegaan: eentje door orkaan Hugo en eentje door bliksem. Er wordt gedacht dat de oudste boom er al 400 tot 500 jaar staat.

De veel gefotografeerde oprijlaan van Boone Hall Plantation

We kijken ook nog even snel bij de voormalige slavenhuisjes. Vroeger werkten er veel slaven op Boone Hall, die in de huisjes woonden. Het werden luxe huisjes genoemd, omdat er stenen muren waren en er een raam was. Aan de buitenkant van één van de huisjes zien we een baksteen met nog vingerafdrukken van een kind erop. In het tv-programma 3 op Reis was dit ook te zien.

Huisjes waar de slaven vroeger woonden

De baksteen met vingerafdruk

Als het bijna zes uur is, melden we ons bij het huis voor de rondleiding. Een jonge dame in een ouderwetse jurk komt naar buiten en vertelt ons dat we alleen de benedenverdieping zullen bekijken, omdat de bovenverdieping nog gebruikt wordt door de eigenaren. Ook is het in het huis niet toegestaan om foto’s te maken. Dan neemt ze ons mee naar de bibliotheek van het huis. In plaats van glas voor de boekenkasten is er gaas gebruikt. Dit, zo vertelt ze, is omdat glas voor condens kan zorgen en het de boeken kan beschadigen. Charleston heeft namelijk een heel vochtig klimaat, iets wat we zelf ook al gemerkt hadden.

Boone Hall Plantation

In de bibliotheek horen we ook het verhaal achter Boone Hall: John Boone was de tweede zoon in de familie en had dus weinig kans op een goede erfenis. Daarom verliet hij Engeland en verhuisde hij naar Barbados. Op dat eiland hoorde hij over de plannen van de Engelse koning Charles: hij wilde in de nieuwe wereld (de Verenigde Staten) Engelse kolonies starten. Eén van de stukken land waar dat moest gebeuren, was het huidige Charleston. In de tijd van John Boone heette het nog Charlestown (Charles’ dorp), wat later Charleston werd.

John verhuisde naar Charleston, waar hij het goed had. Uiteindelijk besloot hij te trouwen. Tijdens een picknick leerde hij zijn buurmeisje Elizabeth kennen. Hij danste met haar, waarbij hij – zo is het verhaal dat verteld wordt – haar enkels zag. In die tijd (rond 1681) betekende het als man zien van de enkels van een vrouw dat je haar onmiddellijk ten huwelijk moest vragen. John deed dit en Elizabeth zei ‘ja’.

Na het huwelijk liet John de eerste versie van Boone Hall Plantation bouwen: een groot boerderijhuis. Dit eerste huis werd verwoest door een brand. Een tweede huis werd getroffen door een hevige storm, maar het derde huis bleef uiteindelijk staan. Het huis ging na Johns overlijden naar zijn zoons. Tot 1811 bleef het huis eigendom van een familielid Boone, maar daarna werd het verkocht aan de Duitse broers Horlbeck. Zij namen meer slaven aan en lieten hen katoen en indigo plukken. In de wintermaanden, als er niets te plukken viel, moesten de slaven bakstenen maken. Mislukte bakstenen werden gebruikt om de slavenhuisjes te bouwen.

De Duitse broers hadden een goed leven… tot de katoenoogst mislukte. Gelukkig hadden ze ook nog pecannotenbomen, maar door een hevige storm bleven er slechts 500 van de oorspronkelijk 15.000 bomen staan. De broers besloten te vertrekken en het huis kwam leeg te staan. In 1935 kocht de Canadese familie Stone Boone Hall Plantation. Ze braken het huis dat er stond af, maar gebruikten wel delen om een nieuw huis te bouwen. Dat is het huis dat er nu nog steeds staat.

In 1955 werd Boone Hall Plantation gekocht door de McRae familie, die nog steeds eigenaar van het huis en de grond is. Dochter Elizabeth, die 13 jaar was toen de familie naar het huis verhuisde, was uiteindelijk één van de eerste gidsen toen het huis open ging voor bezoekers. Inmiddels staat Boone Hall Plantation op de lijst van Afro-Amerikaanse historische plaatsen in South Carolina.

De rondleiding door het huis gaat van de bibliotheek naar de enorme hal met een losstaande trap. Ook zien we de prachtige eetkamer, de patio en rookkamer met een trap naar de wijnkelder. Aan de muur hangt een boodschappenlijstje van vroeger, waarbij het eerste ‘artikel’ een negermeisje is. Ook deze trieste lijst hadden wij gezien in 3 op Reis.

In de laatste ruimte zijn ook nog foto’s te zien van de films die in en rondom het huis zijn opgenomen. Eén daarvan is The Notebook, een film die wij speciaal voor onze vakantie nog gekeken hebben. We vinden het leuk om het huis uit de film te zien, maar de geschiedenis vinden we nog veel interessanter.

Een laatste blik op Boone Hall Plantation

Intussen is het buiten iets droger geworden. We maken nog een paar foto’s en gaan dan terug naar de auto. Gelukkig is het verkeer ook iets rustiger geworden en kunnen we zonder al te veel problemen naar ons hotel rijden. Het is een hoog, rond hotel aan de rivier. We krijgen kamer 701 toegewezen, waar we snel onze spullen naartoe brengen voor we naar het restaurant van het hotel gaan om te eten. Het bevindt zich op de bovenste verdieping van het hotel, zodat we tijdens een prima maaltijd kunnen genieten van het uitzicht.

Na het eten willen we eigenlijk nog even zwemmen, maar het zwembad blijkt al dicht te zijn – waarschijnlijk vanwege de onweersbui van eerder die middag. We gaan dus maar terug naar de kamer, waar we even de route voor morgen bekijken. Dan hebben we weer een druk programma met onder andere de prachtige Angel Oak boom en een boottocht waarbij we dolfijnen zouden kunnen zien.

Tot morgen!

Lees verder: Dag 12



maandag 14 oktober 2019

Reisverslag VS 2019: dag 10 - Nashville --> Asheville

Dinsdag 13 augustus 2019

Gisteren zijn we van de muzikale stad Memphis naar een andere muzikale stad gereden: Nashville. Vandaag laten we de steden wat meer achter ons, aangezien we het nationale park de Great Smoky Mountains zullen bezoeken.

Zoals gebruikelijk staan we vroeg op, douchen we en kleden we ons aan. Het ontbijt is vandaag weer inbegrepen, dus gaan we naar beneden. Het is een iets simpeler ontbijt dan de andere dagen, doordat er minder keuze is, maar nog steeds prima.

Na het ontbijt pakken we onze spullen in, checken we uit en beginnen we aan de rit van vandaag. De eerste stop duurt niet lang: de gitaarfabriek van Gibson blijkt in Nashville te zitten en omdat mijn man een grote gitaarfan is, wil hij hier even kijken. Helaas is er weinig te zien, want overal hangen briefjes dat de fabriek alleen toegankelijk is voor geautoriseerd personeel.

De Gibson gitaarfabriek

We maken een paar foto’s en vervolgen dan onze rit. We verlaten Nashville, tanken nog even en beginnen dan aan de bergen. Onderweg krijgen we zo’n flinke regenbui op ons dak dat we een paar minuten besluiten te stoppen. Als de regen iets minder is geworden, rijden we verder. Het weer slaat meteen om: het is ineens weer droog en zonnig.

Opvallende natuur onderweg

Vlak voor de Great Smoky Mountains rijden we door het dorpje Pigeon Forge. Dit heb ik in 2015 ook bezocht. Het is een toeristisch dorp met attracties als Dollywood (het attractiepark van Dolly Parton), omgekeerde huizen en een Titanic museum.

Het Titanic museum

Als we Pigeon Forge uit zijn, zien we meer de echte natuur. We volgen de weg naar het Visitor Center van de Great Smoky Mountains. Omdat er een doorgaande weg dwars door het park aangelegd is, kennen de Great Smoky Mountains geen toegangsprijs. Dit compenseren ze door voor de plattegronden, die normaal gesproken gratis zijn, een klein bedrag te vragen. Wat we mooi vinden, is dat er bij de plattegronden gewoon een doosje staat om het geld in te doen, dit hoeft niet bij de kassa. Overduidelijk hebben de nationale parken zo’n status dat iedereen ook gewoon echt betaalt.

We doen een iets langere stop bij het Visitor Center, zodat we nog iets kunnen eten. Ondertussen houden we de lucht in de gaten, die er zeer dreigend uitziet. Ook horen we gerommel. We zien één flinke flits, maar verder blijft het bij gerommel. We besluiten toch te gaan rijden. Zodra we drie meter gereden hebben, begint het flink te regenen. In een zeer rustig tempo rijden we over de weg. Uitzicht hebben we niet echt, daarvoor regent het te hard.

Iets hoger op de berg is er een stopplaats langs de weg. Vanuit de auto maken we een paar foto’s, al is het uitzicht niet echt spectaculair.

Regen bij de eerste stop

We rijden verder en merken dat het langzaamaan droger wordt. Bij een volgende stop, hoger op de berg, kunnen we zelfs uitstappen voor foto’s. Nu zien we goed waarom de bergen de naam Great Smoky Mountains gekregen hebben: door de regen zijn er wolken ontstaan, die nu prachtig tussen de bergen blijven hangen.

De Great Smoky Mountains

Nog steeds in een rustig tempo rijden we verder naar de top van de berg. Hier is een grote parkeerplaats. Ook staat er het grensbord van de staten Tennessee en North Carolina. Inmiddels schijnt de zon weer volop en lijkt het net alsof het nooit geregend heeft.

Op de grens van Tennessee en North Carolina

We besluiten een stukje te lopen en volgen een onregelmatig stijgend pad tussen de bomen door. Onderweg zien we bomen, struiken, bomen, plantjes en bomen. Een echt mooi uitzicht hebben we dus niet, maar het is wel fijn om even in beweging te zijn.

Even een stukje wandelen!

Na ongeveer twintig minuten gelopen te hebben, keren we weer om, want er verandert weinig in het landschap. We lopen terug naar het begin van het pad en zien dan tussen de bomen nog een paar grote kalkoenen.

Een van de kalkoenen die we zagen

Op de parkeerplaats maken we nog wat foto’s van onze reisknuffels. Een Aziatische vrouw vindt dit blijkbaar ook leuk, want ze zet onze knuffels ook op de foto.

Twee van onze reisknuffels

Als alle knuffels weer in de auto zijn, rijden we naar beneden. Vlak voor het Oconaluftee Visitor Center staat er ineens een enorm grote elk in de berm. We stoppen iets verderop, zodat we het dier vanaf een gepaste afstand kunnen fotograferen. Het beest staat rustig te grazen, maar steekt dan over. Hierbij gaat hij vlak voor een grote auto langs en zien we pas goed hoe groot hij is: zijn gewei komt boven de auto uit.

De elk langs de kant van de weg

We rijden door naar het Visitor Center, waar we nog even stoppen. Dan gaan we het park uit en komen we in het dorpje Cherokee. Hier ben ik in 2015 ook geweest. Toen vond ik in een winkel magneetjes van de staten van Amerika. Na lang zoeken weten we het winkeltje te vinden en kunnen we onze verzameling aanvullen met de staat South Carolina, waar we geen van tweeën eerder geweest zijn.

De souvenirswinkel

Met de magneet op zak leggen we het laatste stukje van de route naar onze eindbestemming Asheville af. Ons hotel is redelijk makkelijk te vinden, maar het spreekt ons niet meteen aan. Het heeft een heel onverzorgd uiterlijk en als we uiteindelijk de trap naar onze kamer op de eerste verdieping hebben gevonden, stinkt het portaal verschrikkelijk. De kamer valt gelukkig mee: die is vrij netjes. De handdoeken hebben wel wat gaatjes en de matras is in plastic ingepakt, maar verder zien we weinig gekke dingen.

Na even overlegd te hebben, besluiten we dat we naar het Mexicaanse restaurant willen dat volgens Google Maps vlakbij is. Google heeft niet gelogen, maar het restaurant ligt wel aan de overkant van de weg en er is geen zebrapad of voetgangerslicht. Een flinke sprint later zijn we veilig aan de overkant.

Bij het Mexicaanse restaurant krijgen we een tafel toegewezen en een menukaart. De maaltijden met vlees lijken prima in orde, maar mijn vegetarische maaltijd is niet echt om over naar huis te schrijven: het zijn twee wraps die alleen gevuld zijn met gesmolten kaas en één wrap is gevuld met bonenprut. Het vult enigszins, maar daar is ook wel alles mee gezegd.

We lopen na het eten nog een klein stukje voor we terug sprinten naar de kant van de weg waar ons hotel is. Met onze neus dicht gaan we snel het trappenportaal door en dan zijn we veilig op onze kamer. Daar wassen we nog een paar kledingstukken en bekijken we uiteraard de route voor morgen. We besluiten nog een stukje natuur mee te pakken door de Blue Ridge Parkway een paar kilometer te rijden en daarna is het op naar de volgende stad: Charleston.

Tot morgen!

Lees verder: Dag 11



zaterdag 12 oktober 2019

Reisverslag VS 2019: dag 9 - Memphis --> Nashville


Maandag 12 augustus 2019

Gisteren zijn we in de stad Memphis aangekomen. Vandaag zullen we deze nog niet meteen verlaten: we gaan eerst nog naar Graceland, het huis van Elvis.

We staan vroeg op, want om negen uur begint onze rondleiding op Graceland. We douchen, kleden ons aan en ontbijten in het hotel. Daarna is het inpakken, de auto inladen, uitchecken en op weg!

Gelukkig is het niet ver rijden naar Graceland. Als we aankomen, is het nog heel rustig. We parkeren de auto en lopen onder een grote poort door naar het Ticket Pavillion. Hoewel ik hier in 2015 ook geweest ben, herken ik het nauwelijks: het bezoekerscentrum is heel erg veranderd.

We laten onze kaartjes zien en mogen dan plaatsnemen in een ruimte bij een groot videoscherm. Daar krijgen we een film te zien over Elvis Presley. Vervolgens mogen we naar buiten, waar we een iPad en een koptelefoon krijgen voor de rondleiding door Graceland. Ik kies voor een Engelstalige rondleiding, omdat ik weet dat die is ingesproken door acteur John Stamos. Hij speelde Uncle Jesse in één van mijn favoriete series Full House, een personage dat heel erg fan was van Elvis.

Met een klein busje rijden we naar de overkant van de straat, waar het huis van Elvis echt staat. We mogen nog geen foto’s van het huis maken, wordt ons verteld, dat kan aan het einde van de rondleiding. Eerst moeten we naar de voordeur toe. Daar krijgen we kort de geschiedenis van Graceland te horen, want het huis stond er al voordat Elvis het kocht. Het is gebouwd voor een mevrouw die Grace heette, vandaar de naam Graceland.

Graceland

Na het verhaaltje mogen we naar binnen. We staan in de hal met links de eetkamer en rechts de woonkamer. Die laatste ruimte mogen we als eerste bekijken. We zien de met pauwen versierde deuren en de grote piano, waar Elvis zeker op gespeeld heeft. Vervolgens lopen we via een smalle gang rechts van de trap naar boven naar de slaapkamer van de ouders van Elvis, die zich naast de woonkamer bevond.

De woonkamer

Als we de slaapkamer gezien hebben, moeten we ons omdraaien en teruggaan naar de eetkamer. Daar gaat de rondleiding verder. Van de eetkamer gaan we naar de keuken en vervolgens door naar de kelder. Hierbij krijgen we al even de beroemde Jungle Room te zien.

De eetkamer

In de kelder zien we twee ruimtes: de tv-kamer, die ook omgetoverd kon worden tot een bioscoopzaal, en de biljartkamer. Die kan ik me nog goed herinneren van de vorige keer vanwege het gestoffeerde plafond.

De biljartkamer met het gestoffeerde plafond

We mogen weer terug naar boven lopen en krijgen nu de Jungle Room goed te zien: de kamer die ingericht is met een junglethema. Wat me wel opvalt, is dat de waterval langs de muur niet in gebruik is: de vorige keer dat ik hier was, heb ik die wel gezien.

De Jungle Room

Het volgende onderdeel van de rondleiding is de garage. We mogen dus naar buiten, de warmte in. Als we onder het dak van de carport staan, waar Elvis zijn acht auto’s parkeerde, stopt mijn iPad er ineens mee. Ik denk eerst dat het misschien door de warmte komt, maar als ik hem opnieuw aan probeer te zetten, geeft hij aan dat de batterij leeg is. Ik spreek een medewerker aan, die meteen belooft een nieuwe te halen. We wachten even in de schaduw tot hij terugkomt, daarbij allerlei excuses makend. We vinden het niet nodig, want zo erg vonden we de situatie niet, maar het is wel fijn om de rondleiding verder te kunnen volgen met alle uitleg erbij.

De rondleiding gaat verder langs het kantoor, dat zich in een ruimte achter het huis bevindt. Er is ook een schaalmodel van het geboortehuis van Elvis te zien. Vervolgens staan we weer buiten, waar we twee paarden zien grazen. Elvis had vroeger ook paarden en hield ervan om te rijden.

De twee paarden in de wei met maskers om hun hoofden tegen de vliegen te beschermen

Als we weer naar binnen gaan, komen we bij een overdekt gedeelte van het huis waar meer verteld wordt over de familiegeschiedenis van Elvis. Toen zijn moeder zwanger van hem was, wist zij niet dat zij zwanger was van een tweeling. Elvis’ broertje Jesse kwam als eerste ter wereld, maar werd dood geboren. Zijn ouders waren heel erg verdrietig, want ze dachten dat ze nu geen kind hadden. Toen kwam Elvis vijftien minuten later als een totale verrassing. Als eerbetoon aan Jesse is Uncle Jesse in Full House naar hem vernoemd.

Het geboortecertificaat van Elvis

Via twee lange gangen vol met familiememorabilia komen we bij het zwembad. Een video-opname, waarschijnlijk gemaakt door vrienden of familie van Elvis, liet eerder al zien dat Elvis hier graag kwam.

Het zwembad

We komen nu in de sportruimte, waar wat apparaten en spelletjes staan. Ook is er een gedeelte waar banken staan. Erbij staat een piano. Hier, zo wordt verteld, speelde Elvis op 16 augustus 1977 ’s ochtends nog. Uren later zou hij overlijden.

De piano waar Elvis op 16 augustus 1977 nog op speelde

Het pad loopt door naar de Meditation Garden, waar het graf van Elvis is. Omdat het deze week Elvis Week is – een speciale week met daarin 16 augustus, de dag van zijn overlijden – staan er heel veel foto’s, tekeningen en kunstwerken bij zijn graf.

Het graf van Elvis

We staan even stil bij het graf om de geweldige zanger te herdenken voor we teruglopen naar de voorkant van het huis om foto’s te maken. Ineens zien we een donker beest voorbij rennen met een korte staart. Wat voor beest het is, weten we eigenlijk niet. Het is te donker voor een wasbeer en te groot voor een eekhoorn. De bewaker bij het huis weet het helaas ook niet.

Nadat we foto’s hebben gemaakt, stappen we in het busje om terug naar het bezoekersgedeelte te gaan. Hier bezoeken we nog de diverse exposities: Elvis’ auto’s en motoren, de tentoonstelling over zijn legertijd, het archief met allerlei spullen van en over Elvis en de artiesten die door Elvis beïnvloed zijn. Hier staan ook spullen die echt in Full House zijn gebruikt, wat ik erg leuk vind. Mijn man vindt de versterker van Jimi Hendrix leuker om te zien en als hij in een andere ruimte ook nog de gitaar van James Burton (de vaste gitarist van Elvis) ziet, kan zijn dag niet meer stuk.

De attributen uit Full House

Als we het laatste deel over de geschiedenis van de Sun Studio bekeken hebben, verlaten we het bezoekersgedeelte. Het is tijd om door te gaan naar een andere muzikale stad: Nashville. We stappen in de auto en proberen het drukke Memphis uit te komen. Uiteindelijk komen we weer op de I40 snelweg. Die volgen we naar Casey Jones Village, waar ik in 2015 ook geweest ben. Hier kijken we heel even rond voor ik het stuur overneem en verder over de I40 rijd. Zo’n vijfendertig mijl voor Nashville stoppen nog een keertje, waarbij mijn man de chauffeur weer wordt.

Casey Jones Village

Zodra we Nashville inrijden, is het opletten geblazen, want het is heel druk in de stad. We volgen het navigatiesysteem naar RCA Studio B, een muziekstudio waar veel beroemde artiesten hebben opgenomen. Hier parkeren we de auto, want we willen vanaf hier naar het centrum lopen. Dit blijkt echter te ver, dus stappen we weer in de auto en rijden we verder. In een parkeergarage zetten we de auto neer om vervolgens het centrum te voet te verkennen. We willen eerst bij Hatch Show Print kijken, een drukkerij van posters, maar deze blijkt al dicht.

We lopen verder naar Broadway, de hoofdstraat van Nashville. Hier zijn aan beide kanten countrybars en –restaurants. We lopen langs de rechterkant naar het einde van de straat, keren daar om en lopen vervolgens terug. Bij de snoepwinkel Candy Kitchen halen we een ijsje, wat we in de winkel opeten: buiten is het namelijk zo warm dat we bang zijn dat het smelt.

Broadway

Candy Kitchen


Zodra we onze ijsjes op hebben, lopen we verder over Broadway. We kijken nog even bij een souvenirwinkeltje voor we terug lopen richting de parkeergarage. Onderweg komen we langs de Walk of Fame, een straat tegenover de Country Music Hall of Fame met stenen voor succesvolle artiesten. Zo ligt er onder andere een steen voor Jimi Hendrix, Dolly Parton, Rascal Flatts en natuurlijk Elvis Presley.

De Walk of Fame

Vanaf de Walk of Fame lopen we zonder verdere stops naar de parkeergarage. We betalen, verlaten de garage en rijden de stad uit naar ons hotel. Het is toevallig hetzelfde hotel als waar ik in 2015 overnachtte. We krijgen kamer 223 toegewezen, een kamer met een prachtige foto van de skyline van Nashville op de muur.

Als we een beetje uitgepakt hebben, lopen we naar het restaurant van de Cracker Barrel, dat naast het hotel zit. Hier eten we een prima, redelijk gezonde maaltijd en genieten we van de heerlijke aardbeienlimonade erbij. Daarna keren we terug naar het hotel om nog een verfrissende duik te nemen in het zwembad. Het wordt een zeer verfrissende duik, aangezien het water ijskoud is.

Even uitrusten bij de Cracker Barrel

Een paar minuten later keren we dus al terug naar de kamer, waar we ons voorbereiden op morgen. Dan gaan we de natuur meer opzoeken: we zullen het nationale park Great Smoky Mountains bezoeken.

Tot morgen!

Lees verder: Dag 10