Gisteren
zijn we aangekomen in de stad New Orleans. Vandaag zullen we daar blijven: we
hoeven niet te reizen naar een nieuwe plaats, maar kunnen de dag gebruiken om
de stad te verkennen.
We
staan rond zeven uur op na een warme nacht, aangezien we voor het slapen gaan
de airco uit hadden gezet. Vannacht toch maar weer aan zetten! We douchen,
kleden ons aan en ontbijten op de kamer. Dan pakken we onze spullen en gaan we
op pad.
Voor
vandaag hebben we een Hop On Hop Off bustour. De dichtstbijzijnde halte bevindt
zich op loopafstand van het hotel, dus lopen we daarheen. Al snel komt de
eerste bus aan, maar die rijdt door, aangezien de tour pas om half tien begint
en het nu nog voor half tien is. De tweede bus laat gelukkig niet lang op zich
wachten en die stopt wel.
Vanaf
de halte rijden we richting het museumdistrict. Onderweg zien we de grote
Superdome, die we gisteren ook al even gezien hadden toen we aankwamen in de
stad. We rijden langs wat haltes van de ‘streetcar’ – de ouderwetse straattram
van New Orleans. De gids aan boord vertelt dat de trammetjes op de
monumentenlijst staan, maar nog wel mogen rijden.
De Superdome
Langs
een aantal musea, waaronder het gigantisch grote Tweede Wereldoorlog-museum,
rijden we naar het Garden District. Dit is het luxere gedeelte van de stad. Dat
heeft te maken met de geschiedenis van New Orleans. De eerste bewoners waren
Franse en Spaanse kolonisten. Hun kinderen werden Creolen genoemd. Zij waren de
eigenaren van de plantages en hadden hun eigen regels en gebruiken. De huizen
die zij bouwden, stonden in wat nu Vieux Carré (Oude Vierkant) of het French
Quarter (Franse wijk) genoemd wordt. Toen de staat Louisiana bij de Verenigde
Staten ging horen, wilden de Creolen hun levensstijl en gewoontes niet aanpassen.
Ze lieten ook niet toe dat Amerikanen in het Vieux Carré kwamen wonen. De
Amerikanen gingen daarom bij elkaar wonen in wat nu het Garden District is,
waar zij grote huizen bouwden om indruk te maken op de Creolen.
Het Garden District heeft veel van dit soort huizen en gebouwen
Ook
nu staan er nog grote huizen in het Garden District, maar we zien toch ook veel
vervallen panden. Een aantal straten vormen het commerciële gebied: daar
bevinden zich winkeltjes en restaurants. In de bomen zien we af en toe kleurige
parelkettingen hangen. Dit is van Mardi Gras (letterlijk vertaald vette
dinsdag), het carnavalsfeest dat elk jaar in New Orleans gevierd wordt met een
grote parade. Er is zelfs een museum over Mardi Gras in de stad – Mardi Gras
World.
Bomen met parelkettingen
We
rijden langs Mardi Gras World en komen bij het cruiseschip terminal. Vandaag
zijn er echter geen cruiseschepen. De bus rijdt verder richting Canal Street,
de hoofdstraat van het centrum. Wij stappen bij stop 1 uit om het French
Quarter te gaan bekijken. Eerst willen we nog even bij de haven kijken. Meteen
vallen ons de vele daklozen en zwervers op. Als we bij de haven staan te kijken
naar de mooie St. Louis kathedraal worden we aangesproken door een man. Hij
beweert dat hij precies weet ‘where we got our shoes’. Dit zou je kunnen
vertalen als ‘waar we onze schoenen gekocht hebben’, maar een oplichtingstruc
later blijkt hij te bedoelen: ‘waar we onze schoenen hebben’ – aan onze voeten.
Hij wil er twintig dollar voor hebben, maar gelukkig kunnen we hem afschepen
met de helft. Welkom in New Orleans!
St. Louis kathedraal
We
lopen nog snel even naar de bekende raderboot Natchez, waar ik in 2015 mee
gevaren heb, en kiezen dan een andere weg om bij de St. Louis kathedraal te
komen. Nadat we binnen gekeken hebben, gaan we verder het French Quarter in.
Hier is namelijk ook een stukje opgenomen van de James Bond-film Live and let
die. Aangezien mijn man een fan is van de film moeten we natuurlijk het plekje
even opzoeken!
De Natchez
Straatbeeld uit James Bond 'Live and let die'
Een
man van een winkel in de straat bevestigt dat we de juiste lantaarnpaal
gevonden hebben. Toevallig komen we Engelse toeristen tegen, die ook de
filmlocatie zoeken. Zij hebben de website met de exacte locatie bij zich, zodat
we kunnen zien hoe de acteur uit de film stond en we dezelfde foto kunnen
maken. De dag van mijn man kan niet meer stuk!
Poseren bij 'de' lantaarnpaal
Lopend
gaan we door naar de French Market, een overdekte markthal met etenskraampjes
en souvenirs. We kijken even rond, maar gaan dan naar de bushalte om met de bus
verder te reizen. Terwijl we wachten, eten we in het zonnetje even een
boterham. Ook drinken we wat water, want het is weer goed warm.
Met
de bus vervolgen we onze tocht door New Orleans. We rijden langs het Louis
Armstrong-park en stappen uiteindelijk uit bij stop 6 op Canal Street. Vanwege
zijn bekendheid lopen we door Bourbon Street, maar eigenlijk vinden we het geen
van tweeën een leuke straat. Via Royal Street gaan we terug naar Canal Street,
waar we bij een Starbucks even een verkoelend drankje halen. De temperatuur
ligt boven de dertig graden en de luchtvochtigheid is rond de negentig procent,
dus buiten is het nauwelijks uit te houden.
Canal Street
Als
we een beetje bijgekomen zijn, stappen we de bus weer in om nu een heel rondje
te blijven zitten. De route is wel iets aangepast: normaal gesproken rijdt de
bus langs de Superdome, maar omdat er vanavond een wedstrijd is, volgt hij een
alternatieve route.
We
komen nogmaals door het museumdistrict en het Garden District, rijden dit keer
door het French Quarter, passeren het Louis Armstrong-park en stoppen
uiteindelijk bij het busstation. Dit is nog niet het einde van de route, maar
de bus moet wachten op een parade. Dit blijkt een begrafenisstoet te zijn. Het
is wel een heel andere stoet dan in Nederland, want de begrafenissen in New
Orleans worden anders gehouden. De familie en kennissen van de overledene lopen
met de kist in een stoet naar de begraafplaats, zoals wij kunnen zien. Zodra de
kist in de grond is gelaten, klinkt er een trompet en begint het feest om het
leven van de overledene te vieren. In een nieuwe stoet wordt er naar een
feestruimte gegaan, waarbij iedereen onderweg mag aansluiten.
Wanneer
de nu nog rustige stoet voorbij is, kan de bus weer verder. We komen op Canal
Street, waar slechts stapvoets gereden kan worden. Dit heeft te maken met de
vele verkeerslichten die er op Canal Street zijn, de vrijdagmiddagspits en de
footballwedstrijd van vanavond. De New Orleans Saints, zoals de ploeg van de
stad heet, speelt een wedstrijd in het voorseizoen tegen de Minnesota Vikings,
vertelt de gids aan boord. Heel toevallig komen we langs het hotel waar de
Vikings overnachten en zien we enkele spelers buiten poseren met fans.
Zodra
we van Canal Street af zijn, kunnen we weer iets beter doorrijden. Bij stop 9
stappen we uit en wandelen we het laatste stukje terug naar het hotel. Het
eerste wat we daar doen, is onze zwemkleding aantrekken en een duik nemen in
het zwembad. Na alle vochtige warmte van vandaag is dit heerlijk! Wel praten we
tijdens het zwemmen: de gids in de bus had gezegd dat er voor de wedstrijd van
vanavond nog goedkope kaartjes waren. Zou het wat zijn om een echte
footballwedstrijd in de Superdome bij te wonen?
Na
wat geaarzel besluiten we het te doen. We kleden ons snel om, pakken alleen de
hoogst noodzakelijke spullen om mee te nemen en gaan naar buiten. Daar zien we
al mensen gekleed in New Orleans Saints tenues of met vlaggetjes lopen. We
volgen de menigte naar het stadion, waarbij wij zelf achtervolgd worden door
een ruziënd stel dat het niet eens kan worden over de route.
Klaar voor de wedstrijd!
Bij
het stadion zoeken we de kassa op. Zoals de gids in de bus al gezegd had, zijn
er inderdaad nog goedkope kaartjes te koop. We zitten wel wat hoger op de
tribune, maar dat maakt ons niets uit: we zijn erbij! We zoeken eerst onze
plaatsen op, die bijna helemaal bovenin het stadion blijken te zijn, vlakbij de
airconditioning. Als we weten waar we zitten, gaan we op zoek naar iets te
eten. Voor mij is dat wat lastiger, want de meeste kraampjes verkopen hotdogs
en hamburgers. Uiteindelijk vinden we op het Plaza Level – de eerste verdieping
waar alle grote eet- en drankkraampjes zitten – een pizzeria.
Het uitzicht vanaf onze plaatsen in de Superdome
Als
we de pizza op hebben, nemen we onze frisdrank mee naar onze plaatsen. Op het
veld zijn de spelers inmiddels aan de warming-up begonnen, waarbij veel gejuich
klinkt. Op schermen hoog rondom de Superdome is intussen van alles te zien:
individuele spelers met hun statistieken, reclames en filmpjes. Zo’n twintig
minuten voor de wedstrijd begint, komen de cheerleaders het veld op, die wat
dansjes doen. Vervolgens is het wachten op de opkomst van de spelers.
Als
eerste komen de tegenstanders het veld op: de Minnesota Vikings. Vanaf de
tribune klinkt boe-geroep, maar het klinkt als een vriendelijk boe-geroep. Dan
wordt alles klaar gemaakt voor de opkomst van de New Orleans Saints. Het licht
gaat uit en via een speciale app beginnen de lichtjes van de telefoons overal in
het stadion te knipperen. Met luide muziek en vuur komen de spelers op onder
luid gejuich vanaf de tribune.
Wanneer
alle spelers op het veld staan, wordt een enorme Amerikaanse vlag uitgevouwen
en moet iedereen gaan staan voor het volkslied. Het is een speciaal volkslied:
het wordt gespeeld door kinderen met het Syndroom van Down met een bel in hun
handen. Ze krijgen na afloop een enorm applaus.
Nu
is het dan echt tijd voor de wedstrijd. Een officiële footballwedstrijd bestaat
uit vier keer een kwartier spelen. Dit lijkt niet veel, maar na bijna elke
actie ligt het spel stil. Het eerste kwartier, bijvoorbeeld, duurt zo in totaal
al vijfenveertig minuten. We vinden het wel leuk om te zien, maar stiekem
vonden we de opkomst nog leuker.
De wedstrijd in volle gang
Na
het tweede kwartier spelen is er rust. We wachten nog even of de opkomst
opnieuw spectaculair is, maar dat is niet het geval. In verband met de tijd
besluiten we daarom weg te gaan. Wel kijken we nog even in de officiële fanshop
en kopen we een pin ter herinnering.
Dag, Superdome!
We
lopen terug naar het hotel en gaan nog even in de bar zitten, waar we op allerlei
televisieschermen de wedstrijd nog verder kunnen volgen. Terwijl mijn man een
typisch gerecht uit New Orleans (gumbo) probeert, scoren de Vikings opnieuw.
Het ziet er niet goed uit voor de Saints! We besluiten het einde van de
wedstrijd niet af te wachten, want morgen hebben we weer een lange dag voor de
boeg: dan rijden we naar Vicksburg, waar een nationaal park is om de Civil War
te herdenken.
Tot
morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten