vrijdag 12 juni 2015

Reisverslag Noord-Amerika 2015: dag 15

15 mei 2015: Memphis à New Orleans

Na de kortere ritten van de afgelopen dagen staat er voor vandaag weer een lange rit op het programma: we rijden ongeveer 640 kilometer naar de stad New Orleans.

Ik heb vandaag wat moeite met opstaan, aangezien ik ’s nachts veel last heb gehad van herrie van buiten en gepraat op de gang. Ik probeer rustig wakker te worden tijdens het ontbijt, dat opnieuw inbegrepen is bij de hotelovernachting, en pak dan mijn koffer weer in.

Net als de afgelopen dagen vertrekken we om acht uur. We rijden over de 55 snelweg en steken al snel de staatsgrens over. Vanaf nu zijn we in de staat Mississippi, die bekend staat als de armste staat van het land.

Na anderhalf uur gereden te hebben, maken we onze eerste stop van de dag bij een Walmart supermarkt. Onze reisleidster raadt ons aan om, als we overmorgen naar het strand in Pensacola willen, hier te kijken voor een badhanddoek. Aangezien het strand mij wel aanspreekt, koop ik inderdaad voor een paar dollar een leuke badhanddoek, maar de bijna lichtgevende gele zwembroek laat ik toch maar hangen…

Nog een leuke zwembroek?

Met een bus vol boodschappen rijden we even later weer verder. Onderweg passeren we een militaire kolonne, iets wat mijn voorbuurman blijkbaar erg leuk vindt: hij maakt van elk voertuig meerdere foto’s. Hij is de enige, ook omdat de meeste anderen in de bus even lekker een dutje doen.

Terwijl we onze weg vervolgen over de 55 wisselen zon, wolken en regen elkaar af. Als we onze lunchstop maken in de buurt van de Walmart bij de stad Brookhaven schijnt het zonnetje weer even. Ik koop snel een broodje, zoek een rustig plaatsje en geniet zo lang het nog kan. De dreigende wolken vertellen me dat ik niet heel lang kan genieten. Gelukkig wacht de regen even tot ik mijn broodje op heb.

Ik vlucht daarna de Walmart in en loop wat rond tot het tijd is om terug te gaan naar de bus. Deze keer zijn de weergoden me minder goed gezind, want als ik naar buiten stap, begint het te stortregenen. Ik ren naar de bus, nog net voor de parkeerplaats in een zwembad begint te veranderen.

De parkeerplaats gezien vanuit de bus

We kunnen de stortbui nog niet achter ons laten, want er ontbreken nog vier mensen. Twee mensen heb ik zien zitten bij de Walmart, iemand anders weet waar het andere stel is. Onze buschauffeur rijdt natuurlijk even naar de winkel om het andere stel op te halen en steekt dan de parkeerplaats over om het stel op te halen dat ik bij de Walmart heb gezien. Ze staan inmiddels bij de ingang, maar ondanks dat ze een paraplu bij zich hebben, blijven ze net zolang staan tot de bus omgekeerd is en recht voor de ingang stopt voor ze…

Ik hou beleefd mijn commentaar voor me en kijk naar buiten, waar het alweer lichter wordt. Even maar, want niet veel later begint het opnieuw te regenen. Gelukkig zitten we voorlopig droog: we hebben nog ruim 130 mijl (meer dan tweehonderd kilometer) af te leggen.

Rond kwart voor drie verlaten we de staat Mississippi en rijden we Louisiana binnen. Ook dit is weer een muzikale staat, aangezien Louisiana bekend staat om de jazz- en bluesmuziek. De hoofdstad is Baton Rouge, maar New Orleans is ook een heel bekende stad in deze staat. Het is ook een staat die in 2005 ernstig getroffen werd door de orkaan Katrina.

Om bij New Orleans te komen, rijden we over de Lake Pontchartrain Causeway brug. Dit is de op één na langste zeebrug ter wereld met een lengte van bijna 38,5 kilometer. Helaas kunnen we niet echt van een mooi uitzicht genieten, aangezien het weer regent.

Uitzicht vanuit de bus op de Lake Pontchartrain Causeway brug

Na het oversteken van het Lake Pontchartrain, het meer waarover de lange brug gebouwd is, zijn we al vlakbij New Orleans. Langs de weg zien we een aantal begraafplaatsen en ook gebouwen die mogelijk nog niet opgeknapt zijn na orkaan Katrina. Ook passeren we de Superdome: de grote sportarena waar veel mensen opgevangen werden die de stad niet tijdig konden ontvluchten.

De Superdome in New Orleans

We rijden zonder stops door naar het hotel. Onze reisleidster herhaalt nog even de tijden die we moeten onthouden voor de diverse excursies en het vertrek overmorgen en ze vertelt ons ook dat het ontbijt beide dagen inbegrepen is. Dan krijgen we onze kamersleutels. Deze keer heb ik een kamer op de zesde verdieping. Ik neem de lift naar boven en fris me snel op, want er staat vanavond nog een excursie op het programma!

De excursie van vanavond is een typisch avondje uit in New Orleans: diner op een boot die over de rivier de Mississippi vaart. We verzamelen om kwart over zes in de lobby van het hotel en rijden daarna door de stad richting de haven. Onderweg komen we onder andere langs het casino van New Orleans.

Het casino Harrah's

Als de bus geparkeerd heeft op het parkeerterrein bij de haven zien we voor het eerst de boot waar we op mee zullen gaan: de Natchez. Het is een echte, ouderwetse raderboot, net zoals de boten die vroeger over de Mississippi voeren. Onze boot is in 1975 gelanceerd en het negende schip dat de naam Natchez heeft. Het vorige schip, Natchez 8, is bekend geworden door de raderbotenrace tegen het schip Robert E. Lee in 1870.

De Natchez op de Mississippi rivier

Terwijl onze reisleidster onze kaartjes haalt, mogen wij even rondkijken. Wat vooral opvalt, zijn de flitsen van het onweer boven de skyline van New Orleans. Het lijkt echter boven de stad te blijven en onze dinercruise niet te beïnvloeden.

Nadat we onze kaartjes hebben gekregen, lopen we naar de Natchez toe. Eerst is er nog de verplichte foto voor de boot, dan mogen we aan boord. Onze reisleidster wijst ons waar we ons om kwart voor acht moeten melden voor het eten (bij de groene prullenbak…), tot de tijd mogen we zelf de boot verkennen.

Uitzicht vanaf de boot bij de haven

Ik loop een rondje en kom op het bovenste dek van de boot de bar tegen waar een bandje jazzmuziek staat te spelen, iets dat echt bij zo’n dinercruise hoort.

Het jazzbandje op het bovenste dek

Ik luister een tijdje, maar loop dan weer verder. Op het achterdek kan ik het raderwiel van de boot goed zien, want zoals al eerder gezegd is de Natchez een echte, ouderwetse raderboot.

Het raderwiel van de Natchez

Het is ook mogelijk om op het benedendek de machinekamer te bezoeken, iets dat ik wel interessant vind om te zien.

De machinekamer

Om zeven uur vertrekken we en varen we rustig de Mississippi rivier af. Al snel varen we langs de St. Louis kathedraal, één van de oudste kathedralen van de Verenigde Staten.

De St. Louis kathedraal

Verderop passeren we verschillende grote schepen en ook zien we gebouwen die tijdens de Civil War neergezet zijn voor soldaten. De gebouwen staan er nog steeds, maar zijn niet opengesteld voor publiek.

De voor de soldaten gebouwde overnachtingsplaatsen uit de Civil War tijd

We varen verder, komen langs nog meer grote schepen en passeren de suikerfabriek. Niet lang daarna moeten we verzamelen voor het eten. We krijgen een grote tafel toegewezen voor onze groep, vlakbij een kopie van het roer.

In de eetzaal

Terwijl we alvast kunnen beginnen met de salade die als voorgerecht neergezet is, legt onze ober uit dat we pas naar het buffet mogen als we geroepen worden. We wachten braaf en mogen dan ons bordje vol scheppen. Om eerlijk te zijn, vind ik het buffet niet erg uitgebreid, zeker niet als je bedenkt welke prijs we voor de excursie moesten betalen. De pasta met vier kazensaus maakt gelukkig iets goed, want die is echt heel erg lekker!

We mogen blijven zitten tot de boot terug is bij de haven, maar ook omdat het buffet al opgeruimd wordt, loop ik nog een rondje over de boot. Inmiddels zijn we alweer in de buurt van New Orleans, waar de lucht boven de skyline door het onweer een aparte kleur heeft gekregen.

Onweerslucht boven New Orleans

Het onweer hangt gelukkig nog steeds alleen boven de stad en niet boven de rivier. Onderweg hebben we dan ook nergens last van gehad.

Onweer boven de stad

Als de boot aangelegd heeft, mogen we van boord. We worden er nog even aan herinnerd om vooral de foto te bekijken die voor de dinercruise gemaakt is. Ik kijk inderdaad, maar de foto valt me zo tegen (er is een flitser gebruikt op de camera, waardoor de kopie van het roer waar ik bij sta heel erg opvalt en de boot op de achtergrond nauwelijks te zien is) dat ik doorloop naar de bus.

Het begint zachtjes te regenen als we de parkeerplaats afrijden. Onze chauffeur, die in een heel goed humeur is omdat hij van onze reisleidster ook mee mocht aan boord van de Natchez, brengt ons veilig terug naar ons hotel. Omdat onze reisleidster ons eerder vandaag waarschuwde dat we uit moesten kijken met het alleen rondlopen in de stad vraag ik voor de zekerheid nog even na of ik morgen wel echt alleen de stad kan verkennen zoals ik van plan was. Ze stelt me gerust – ik kan gewoon alleen rondlopen – maar komt ook met het idee om, als ik het leuk vind, morgen na haar ochtendexcursie nog iets samen te doen, aangezien zij ook maar alleen is.

Ik bedank haar voor het aanbod, wens haar welterusten en ga dan naar mijn kamer. Mijn wekker kan ik deze keer op een later tijdstip zetten, want morgen hebben we de hele dag om New Orleans te verkennen.


Tot morgen!

Lees verder: Dag 16 (New Orleans)



Geen opmerkingen:

Een reactie posten