Dinsdag 31 juli 2018: Pincher Creek
Gisteren zijn we de grens van
de Verenigde Staten en Canada weer overgestoken en zijn we terug in Canada
gekomen. Vandaag hebben we daar een vrije dag in het plaatsje Pincher Creek.
Omdat we een vrije dag hebben,
slapen we lekker uit. De komende dagen hebben we nog een paar flinke ritten op
het programma staan, dus het is belangrijk voor ons om even bij te komen. Wat
ook fijn is, is dat het ontbijt inbegrepen is en dat we dus gewoon naar beneden
kunnen gaan om te ontbijten. Het is weer een prima ontbijt met een wafelmaker,
bagels en brood om te roosteren, verschillende soorten jam en sap, gekookte
eitjes, pancakes, bacon en koffie.
Na het ontbijt gaan we terug
naar onze kamer om op ons gemak te douchen en aan te kleden. Vervolgens checken
we even de plattegrond van Pincher Creek voor we beginnen aan de wandeling naar
het centrum. We merken al snel dat mensen hier niet gewend zijn om te wandelen:
de stoep is namelijk een grindpad door een strook gras naast de weg…
Pas als we bij het centrum van
Pincher Creek komen, verschijnt er meer stoep. We komen uit bij Main Street, de
hoofdstraat van het dorpje. Hier en daar zien we wat muurschilderingen die het
oude Wilde Westen voor moeten stellen. We lopen een stukje over Main Street,
waarbij we onder andere een dierenwinkel zien en een grote souvenirwinkel, waar
we nog een memoblokje kopen met een plaatje van beren erop. Hoewel we weten dat
het lastig zal zijn, hopen we nog steeds een beer te zien tijdens onze reis.
Van de souvenirwinkel gaan we
door naar Kootenai Brown Pioneer Village. Dit is eigenlijk de enige attractie
van Pincher Creek. Het is een nagebouwd pioniersdorpje met allerlei
verschillende gebouwtjes. De toegang van 12 dollar per persoon lijkt ons eerst
heel hoog, maar na het bezoek vinden we het allebei wel het geld waard geweest.
Als we betaald hebben, krijgen
we een plattegrond van het dorpje en kunnen we naar buiten. We lopen onder een
poortje door, alsof we terug gaan in de tijd, en staan dan ineens oog in oog
met het einde van de negentiende eeuw. Links van ons staat een oude
treinlocomotief. We kunnen naar binnen en zien verschillende herinneringen aan
de Canadian Pacific Railway.
In de locomotief
Het volgende gebouwtje is een
oud schooltje. Allebei vinden we het erg leuk om de ouderwetse boeken te zien,
de krijtbordjes en de oude kaarten. Ook hangt er een diploma van iemand: hij
heeft zijn schoolopleiding succesvol afgerond na het doorlopen van de tweede
klas van de middelbare school…
Het oude schoolgebouw
We lopen van het schooltje
door naar het volgende gebouwtje, dat een oude kerk is. Voorin ligt een
gebedenboek, waarin we het ‘Onze Vader’ in het Latijn zien staan. Dat vinden we
wel heel leuk en bijzonder om te zien.
Het 'Onze Vader' in het Latijn
Na de kerk bekijken we één
voor één de andere gebouwtjes van het dorp, 27 in totaal. Sommige gebouwtjes
stellen huizen van mensen voor, compleet met oude fornuizen, bedden en
schommelstoelen. Andere gebouwtjes zijn schuren of winkeltjes. Zo zien we onder
andere een smidswinkel met oude gereedschappen. Bij één gebouwtje schrikken we
als we naar binnen gaan: er zit een pop aan een tafel die zo echt lijkt dat je
denkt dat er een mens zit. Het is het gebouw van de Canadese politie, compleet
met gevangen boef.
Canadees politiebureau
Er is ook een oude garage in
het dorpje. In de garage is een oudere man aanwezig, die zelf de oude auto’s
weer opknapt. Als hij merkt dat mijn vriend (of eigenlijk moet ik nu zeggen:
mijn verloofde) interesse heeft in de oude auto’s, laat hij ons de hele garage
zien met alle oude auto’s die er staan. Mijn interesse gaat echter naar iets
anders: boven de deur hangt een poster die reclame maakt voor de eerste vaart
van de Titanic. Volgens de oudere man is het een originele poster, die uit zijn
familie komt.
Oude Titanic reclameposter
We kijken nog in het grootste
gebouw van het dorpje, dat van de notaris is, en in een nagebouwde winkel. Hier
zien we nog iets anders van de Titanic, namelijk een kalender met tekeningen
van de bekende Titanic tekenaar Ken Marshall.
Titanic kalender
Het laatste gebouw dat we
bekijken, is de middelbare school van het dorpje. Het is vooral een school voor
meisjes, die leren om kleding te maken. Later horen we dat het gebouw
tegenwoordig ook nog gebruikt wordt voor workshops voor basisschoolleerlingen.
Meisjesschool van vroeger
We verlaten het dorpje en
lopen terug naar Main Street. Daar gaan we bij het Harvest Coffee House naar
binnen om te lunchen. We krijgen zelfgemaakte bessenlimonade, die heerlijk
verfrist, en een prima sandwich die meer dan voldoende vult.
Met goed gevulde magen lopen
we nog een tijdje door het dorpje voor we terug gaan richting het hotel. Ineens
worden we aangesproken door een oudere mevrouw in een scootmobiel, die de
feloranje broek van mijn verloofde wel interessant vindt. “De kleur van
Nederland,” zegt ze in het Engels, waarop wij vertellen dat we uit Nederland
komen. De vrouw begint nu in het Nederlands te praten, want ze blijkt
oorspronkelijk uit Nederland te komen. Zesenzestig jaar geleden is ze naar
Canada gekomen, maar ze spreekt nog steeds redelijk Nederlands. Ze blijkt ook
nog eens te weten waar we precies in Nederland wonen, want vroeger kwam zij ook
in die omgeving.
Na deze bijzondere ontmoeting
keren we terug naar het hotel, waar we onze spullen neerleggen en lege
rugzakken meenemen om boodschappen te doen bij de Walmart. Als we weer terug
zijn, trekken we onze zwemkleding aan en vermaken we ons een tijdje bij het
zwembad met de glijbaan.
We vermaken ons prima met glijbaan!
Aan het einde van de middag
gaan we weer naar onze kamer, waar we ons omkleden voor het avondeten. We
kiezen vanavond voor Boston’s Pizza, aangezien we geen trek hebben in weer een
burger. Bij het restaurant krijgen we een heerlijke salade vooraf en een
lekkere pasta als hoofdgerecht. Alleen mijn limonade is wat minder: die is zo
zoet dat de vullingen spontaan uit je kiezen vallen…
Omdat we nog iets vergeten
waren bij het boodschappen doen, lopen we na het eten nog een keertje terug
naar de Walmart. Bij het afrekenen krijgen we een zeer vrolijke caissière die
haar hele dagverslag over ons uitstort en grapjes maakt over het bedrag dat we
moeten betalen. Blijkbaar is het bedrag een bijnaam voor bepaalde drugs. We vragen
maar niet hoe ze het weet…
We verlaten de Walmart en gaan
snel terug naar het hotel, want er komt een flink donkere lucht aan. Op onze
kamer houden we het in de gaten en zien we het steeds donkerder en donkerder
worden. Opeens komen er een paar hertjes voorbij gerend. We schrikken er
eigenlijk een beetje van: is het weer zo erg dat de dieren ervoor vluchten? We
blijken echter op het goede plekje te zitten, want we zien alleen in de verte
wat onweersflitsen, maar het komt niet dichterbij. Net als we denken dat het
los gaat barsten, drijft de donkere lucht een andere kant op en wordt het weer
helderder. Wel blijft het flink waaien.
Dreigende lucht bij de Walmart
Terwijl de wind buiten tekeer
gaat, programmeren wij vast het navigatiesysteem voor morgen. Dan hebben we
weer een lange dag voor de boeg: we gaan namelijk richting Banff, waar we het
populaire Lake Louise hopen te bezoeken.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten