Zaterdag 16 juli 2016: Page
Ondanks dat we vandaag niet
hoeven te rijden, belooft vandaag toch een bijzondere dag te worden: we gaan
een bezoek brengen aan het spectaculaire Antelope Canyon!
Hoewel we vandaag uit mogen
slapen, zijn we toch vroeg wakker. We controleren even of de was al droog is,
want die waslijn midden in de kamer en voor de deur is niet alles. Helaas moet
hij nog even blijven hangen, want de was droogt niet hard.
Rond acht uur gaan we
ontbijten, dat ook bij dit hotel bij de reservering inbegrepen is. Het is geen
heel bijzonder ontbijt met weinig keus. Bovendien staat er een lange rij, omdat
de broodroosters alles op houden. Het brood niet roosteren is geen optie, aangezien
dat echt niet lekker is om te eten.
Na het ontbijt gaan we even
terug naar de kamer om lekker te ontspannen. Rond kwart over tien gaan we
rijden richting Antelope Canyon. Ons navigatiesysteem kan ons daarbij niet
helpen: Antelope Canyon ligt in Navajo Indianengebied en staat dus niet in
navigatiesystemen. Gelukkig staan er bordjes langs de weg die ons helpen.
Antelope Canyon bestaat uit de
Lower Canyon en de Upper Canyon. Welke van de twee je kiest, maakt eigenlijk
niet uit, ook niet voor de Navajo-belasting: voor je het terrein op mag, moet
je eerst een aantal dollar per persoon betalen om verder te mogen…
We passeren het betaalpunt en
rijden naar de parkeerplaats van Lower Antelope Canyon. Daar parkeren we
voordat we ons melden bij de incheckbalie. Dan is het wachten op de gids, want
zonder gids mag je de canyon niet in.
Wachten op de gids bij het Visitor Center
Rond tien voor half twaalf
komt onze gids de wachtruimte in. Hij vertelt kort een paar dingen over de
organisatie van het lopen en dan mogen we naar buiten. De enorme groep mensen
uit de wachtruimte wordt verdeeld in kleine groepjes van vijftien met elk een
eigen gids. Zo zullen we de canyon in gaan.
Richting de canyon
Vanaf de wachtruimte lopen we
zo’n vierhonderd meter naar de ingang van de canyon. Het is niet ver, maar je
loopt door het zand, wat het zwaarder maakt. Vlak voor de ingang stopt onze
gids voor de laatste regels. We zullen zo via een trap de canyon ingaan, maar
het is verboden om foto’s te maken op de trap in verband met de veiligheid. In
de canyon zelf mogen we zo veel foto’s maken als we zelf willen.
De ingang van Antelope Canyon
Dan gaan we echt de canyon in.
Antelope Canyon is heel anders dan de Grand Canyon. Het is een smalle kloof die
verborgen ligt onder de rotsen. Tussen deze rotsen loopt een opening, waardoor
het zonlicht de canyon invalt. Dit weerkaatst op de zandstenenrotsen van
Antelope Canyon, wat prachtige kleuren oplevert.
Prachtige kleuren in Antelope Canyon
Het eerste gedeelte van de
Canyon lopen we rustig door, de ene foto na de andere makend. Af en toe is het
alleen mogelijk achter elkaar aan te lopen, omdat de canyon zo smal is.
Smalle openingen soms...
Sommige rotsen in de canyon
hebben ook speciale vormen die lijken op een mens of een dier. Zo is er het
gezicht van een vrouw, een Indianenopperhoofd, maar ook een leeuw en een vogel.
Een van de vele bijzondere vormen
Hoe verder we door de kloof
lopen, hoe meer haast onze gids en andere gidsen krijgen. Het is eigenlijk
lopende band werk voor ze: de ene groep eruit, de volgende groep erin. Gelukkig
krijgen we nog wel tijd voor mooie foto’s.
Het blijft bijzonder om te zien, de rotsen en kleuren
De hele wandeling door
Antelope Canyon is zo’n achthonderd meter met hier en daar wat trappetjes. Het
is er erg warm, maar de prachtige kleuren en vormen maakt alles weer goed.
Prachtige lichtinval
Na ruim anderhalf uur verlaten
we de canyon. Bij de ingang rusten we even uit voor we weer op pad gaan. We
willen namelijk nog meer zien vandaag! Ons eerste doel is de Horseshoe Bend,
een rivier in de vorm van een hoefijzer. We rijden even verkeerd, maar dan
bereiken we het parkeerterrein. Vanaf daar is het nog een klein stukje klimmen
naar boven… en dan blijkt het nog een heel stuk lopen te zijn. We laten ons
niet kennen en gaan dapper door. Onze beloning is een prachtig uitzicht op een
enorm hoefijzer. In totaal heeft de Horseshoe Bend een oppervlakte van meer dan
acht vierkante kilometer. Ter vergelijking: dat is de helft van de stad Gouda…
De Horseshoe Bend
Terug richting de
parkeerplaats stoppen we even bij een overdekt rustpunt waar een park ranger
staat. Ze heeft een soort plantenspuit bij zich waarmee ze mensen water in het
gezicht spuit om af te koelen, aangezien de temperatuur zeer ruim boven de
veertig graden ligt.
Verfrist gaan we terug naar de
auto. Met de airco aan rijden we richting het hotel, waar we even een broodje
eten. Dan pakken we onze zwemspullen en gaan we weer op weg. Deze keer is de
bestemming de Glen Canyon Dam, een dam die voor energie zorgt met behulp van
waterkracht.
Lake Powell met de Glen Canyon Dam
Het is mogelijk om de dam te
bezoeken, maar dit besluiten we over te slaan. Wel lopen we nog een stuk over
de hoge brug voor de dam.
De brug tegenover de dam
Vanaf de brug hebben we een
prachtig uitzicht over Lake Powell, het meer achter de dam. Een park ranger in
het Visitor Center van de Glen Canyon Dam heeft ons een mooi zwemplekje
aangeraden dat we graag uit willen proberen. Hij vergat alleen even te zeggen
dat de wandeling naar dit plekje erg rotsachtig is met veel klimmen en dalen…
Na een lastige wandeling komen
we dan eindelijk bij Lake Powell. Het is even zoeken naar een manier om het
water in te komen, want er is geen echt strand of iets dergelijks. Heel
voorzichtig gaan we het water in, dat heerlijk koel is. We blijven niet lang,
maar we kunnen wel zeggen dat we in Lake Powell gezwommen hebben!
Wie goed kijkt, ziet aan de rechterkant een klein inhammetje. Daar hebben wij gezwommen!
Uiteraard moeten we nu weer
terug naar boven, klimmend en klauterend over de rotsen. Onze beloning is een
frisse duik in het zwembad van ons hotel, waarvan het water nu iets aangenamer
is dan gisteravond.
Tot etenstijd blijven we bij
het zwembad, waarna we ons even opfrissen en lopend naar Canyon King gaan: een
restaurant dat in een oude raderboot gebouwd is. Het is een erg gezellig
restaurant met erg lekker eten. We moesten wel even wachten tot we het kunnen
proeven, want de ober is ons bestek vergeten…
Eten in een oude raderboot
Als we klaar zijn met eten,
lopen we terug naar het hotel. We stappen nog even in de auto, waarbij ik mijn
eerste meters in Amerika mag rijden. De rit is niet lang: we gaan even naar de
Walmart voor wat boodschappen. Dat ‘even’ wordt wel iets langer, want deze
Walmart is werkelijk gigantisch!
Met zoals gewoonlijk een
heleboel plastic tasjes (bij de Walmart is het gebruikelijk dat je per één of
twee boodschappen een nieuw plastic tasje krijgt) gaan we terug naar het hotel,
waar we nog even buiten zitten bij het zwembad en ons voorbereiden op morgen.
Dan gaan we weer iets anders spectaculairs zien, namelijk Monument Valley!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten