Woensdag 18 juli
2018: Vancouver --> Victoria
Vandaag hebben we onze eerste
echt reisdag: we gaan van Vancouver naar het plaatsje Victoria op Vancouver
Island, een reis van ongeveer honderd kilometer.
Net als gisteren zijn we vroeg
wakker. We hebben opnieuw onrustig geslapen, dit keer ook doordat er vaak
mensen voorbij onze kamer liepen en we veel vliegtuigen over hoorden vliegen.
Een douche maakt ons een beetje wakker, samen met het ontbijt van onze laatste
broodjes en natuurlijk de gratis muffin van de receptie.
Na het ontbijt pakken we onze
spullen in, controleren we de kamer en laden we de auto in. Dit gaat
moeiteloos: beide koffers passen makkelijk samen met onze gekochte koelbox van
piepschuim in de achterbak. We checken uit en vertrekken richting Victoria.
Volgens het navigatiesysteem is er vertraging onderweg, wat ons een beetje
zenuwachtig maakt: we hebben namelijk een reservering voor de veerboot en die
willen we niet missen.
Gelukkig valt de vertraging
mee en zijn we na een niet al te lange rit bij de haven van Tsawwassen. Hiervandaan
vertrekt de veerboot naar Swartz Bay op Vancouver Island. We zijn er zo ruim op
tijd dat we al met de boot van negen uur mee mogen in plaats van met de boot
van tien uur die we gereserveerd hadden. Alle auto’s moeten in verschillende
rijen wachten tot ze aan boord gaan en wij krijgen rij 40 toegewezen, een rij
in het midden.
In de rij voor de boot (foto gemaakt met telefoon)
Een voor één gaan de rijen aan
boord, waarbij wij op een klein blauw paadje moeten parkeren, vlakbij de lift
naar het dek. We nemen echter sportief de trap en gaan naar het buitendek. Hier
is het al redelijk druk. We zoeken een plaatsje op een bankje vlakbij een tafel
waar iemand boeken en platen aan het uitstallen is. Via een headset kondigt ze
aan dat ze over een kwartiertje een presentatie zal geven over de natuur in de
baai.
Wij zijn klaar voor vertrek!
De boot vertrekt iets over
negenen richting Vancouver Island. Het is een rustige vaart met een fris
windje, maar de zon zorgt voor warmte. We blijven op het dek en luisteren naar
de presentatie. Er wordt iets verteld over rietgras, dat veel in de baai voorkomt,
over vissen en over afval in het water. Daarna mogen we, als we dat willen, nog
vragen stellen of de boeken bekijken. We bladeren een boek door met dieren die
in het gebied voorkomen en zien daarbij een plaatje van orka’s, die we hopen
later vandaag te zien. Nu zien we helaas nog geen orka’s of walvissen, maar wel
cirkelt er een roofvogel verderop door de lucht.
Onderweg op de boot
Om ons stappendoel van vandaag
te halen, lopen we nog een rondje over het dek, maar eigenlijk is het alleen op
het achterdek aangenaam. We blijven er tot we terug naar de auto moeten, wat na
een kleine anderhalf uur is. In de auto moeten we nog heel even wachten voor we
van boord mogen, maar dit duurt niet heel lang.
De route naar Victoria vanaf
Swartz Bay blijkt vervolgens erg makkelijk: het is één rechte weg die we moeten
volgen. Ons hotel ligt ook nog eens aan deze weg. Helaas kunnen we nog niet op
de kamer, maar we mogen wel de koffers afgeven.
Omdat we allebei wel een
beetje trek hebben, lopen we eerst naar het winkelcentrum naast het hotel om
iets te eten voor we met de auto naar het centrum rijden. Dankzij de
plattegrond die we in het hotel gekregen hebben, kunnen we zonder
navigatiesysteem een parkeergarage vinden. De garage staat goed vol, maar op de
bovenste verdieping is nog een plaatsje.
Vanaf de parkeergarage lopen
we het centrum in. Victoria heeft een gezellige uitstraling, vinden we, maar
ook iets armoedigs met gebouwen die dringend een likje verf of een beetje
opknappen nodig hebben. Het is ook duidelijk een toeristenstad, want we komen
heel veel souvenirwinkeltjes tegen.
We lopen naar Wharf Street en
komen onderweg een prachtige muurschildering van orka’s tegen. Hopelijk gaan we
ze vanmiddag in het echt zien! We zien de haven van onze boot al, maar omdat
het nog te vroeg is, lopen we verder het centrum in.
De orka muurschildering
In het centrum zien we een
aantal grote gebouwen: een stadhuis dat ons aan het stadhuis van Belfast doet
denken en enkele hotels. Deze zijn rondom de haven gebouwd, waar met bloemen de
woorden ‘Welcome to Victoria’ zijn gemaakt. In de haven zelf is het druk met
bootjes en watervliegtuigen.
De haven van Victoria
Van de straat gaan we naar de
stoep rondom het water, waar we opnieuw souvenirwinkeltjes en –kraampjes
tegenkomen. Ook staat er een prachtig mozaïekbeeld van een orka.
Het orkabeeld
We lopen een stukje langs de
kraampjes en het water in de hoop bij Fisherman’s Wharf te komen. Hier zouden,
volgens de receptioniste van het hotel, zeehonden te zien moeten zijn. Onderweg
zien we het ene na het andere watervliegtuigje opstijgen en landen. Ook zien we
de bordjes richting Fisherman’s Wharf, waarbij de afstand maar niet kleiner
lijkt te worden. Uiteindelijk geven we het op en gaan we terug naar de haven
voor onze boottocht.
Bij het kleine kantoortje voor
het vertrekpunt melden we ons. We moeten uiteraard een papier ondertekenen om
aan te geven dat we de risico’s van de boottocht kennen en dan is het wachten
tot onze boot vertrekt. We varen vandaag op de BC Nova met Gordon als kapitein.
De BC Nova
Iets voor half drie komt de
kapitein naar de boot toe. We moeten allemaal een pak aan, omdat het onderweg
erg koud kan worden. De pakken zijn niet helemaal op maat, waardoor ik het idee
heb dat ik nu al verzuip. En smelt, want met de temperatuur van bijna dertig
graden in de haven lijkt het pak nog erg overbodig.
Samen met nog zeven anderen
gaan we aan boord van de boot: een grotendeels open bootje met een klein
overdekt gedeelte. De kapitein vertelt nog iets over veiligheid aan boord en
over de te verwachten reis voor we echt vertrekken. Heel rustig verlaten we de
haven, maar hoe verder we van de haven vandaan gaan, hoe sneller we gaan varen.
Gordon blijkt echter een goede kapitein: hij kan de golven en klappen op het
water redelijk ontwijken en weet de echte waterschade tot één grote golf te
beperken.
Nadat we een tijdje over open
water gevaren hebben, remt de kapitein ineens af. We turen in de verte en zien
dan ineens de staartvin van een walvis. Gordon weet meteen dat het een humpback
whale is (een bultrugwalvis) en dat ze gaat duiken. We wachten rustig af en na
een paar keer het spuitwater gezien hebben, zien we echt de rug van de walvis
niet ver van onze boot.
De bultrugwalvis
Mijn vriend en ik vinden dit
al heel bijzonder, maar Gordon wil graag door, want de orka’s wachten op ons!
We varen verder richting North Pender Island, één van de Gulf eilanden vlakbij
de grens met de Verenigde Staten. En daar zien we dan echt waar we op gehoopt
hadden: orka’s!
Het eerste groepje orka's
Het eerste groepje zien we in
de verte zwemmen, een groepje van drie vrouwtjes. Heel rustig dobberen we iets
dichterbij en dan zien we nog een tweede groepje. Hier zit ook een mannetje
bij, die duidelijk te herkennen is aan zijn enorme rugvin. Volgens kapitein
Gordon heet het mannetje ‘Mike’.
Orka J-26, Mike. Om de orka's te steunen, hebben wij deze orka geadopteerd via The Whale Museum
Terwijl we kijken naar de
prachtige dieren vertelt onze kapitein meer over de orka’s. De orka’s die we
zien, horen bij J-pod, groep J (deze groep is in juli / augustus 2018 ook in
het nieuws geweest, omdat een moederorka haar dode kalf heel lang met zich mee
droeg). Het zijn Southern Resident Killer Whales, een groep orka’s die bedreigd
wordt. Dit komt door een gebrek aan eten in het gebied, door vervuiling in het
water en door de toenemende scheepvaart.
Naast Mike zwemt een klein orkaatje, waarvan we denken dat het J50 is, Scarlet. Ook zij is in het nieuws geweest, omdat ze ziek zou zijn en er geprobeerd wordt haar medicijnen te geven. Dit is nog nooit eerder gedaan bij wilde orka's.
Als we kijken naar de orka’s
kunnen we ons moeilijk voorstellen hoe kwetsbaar deze dieren zijn. Ze zien er
zo sterk en machtig uit, alsof niets hen kwaad kan doen. De vele bootjes die
inmiddels in het gebied zijn, bewijzen het tegendeel. De orka’s hebben onze
hulp nodig, maar wel door op veilige afstand te blijven. Kapitein Gordon doet
dit ook heel respectvol.
Uiteindelijk moeten we dan
toch terug richting de haven. In het begin zijn we stil, nog zeer onder de
indruk van het zien van de absoluut prachtige orka’s. Door het toenemende
slechte weer (veel wind en hoge golven) neemt het geluid echter weer wat toe,
met name door de boot. We maken flinke klappen op het water en de kapitein
stopt zelfs even om ons een adempauze te geven voor we aan de – volgens hem –
tien ergste minuten van ons leven beginnen. Volgens ons is het echter veel
langer dan tien minuten… of lijkt dat maar zo door het flinke geklap op de
golven?
Pas als we in de buurt van de
haven van Victoria komen, wordt het rustiger. Eenmaal terug in de haven
verklapt de kapitein dat als het weer nog iets slechter was geworden, we niet
meer verder hadden mogen varen. Nu we weer vaste grond onder de voeten hebben,
kunnen we er wel om lachen en de gedachten aan de orka’s maken ook veel goed.
Nog een klein beetje wiebelend
gaan we terug naar de parkeergarage. We betalen keurig en gaan dan naar de
vijfde verdieping, waar onze auto geparkeerd staat. Tot onze verbazing blijkt
de deur naar buiten op slot. We proberen een verdieping lager naar buiten te
gaan, maar ook hier blijkt verdieping vijf afgesloten met een hek. Een beetje
geschrokken gaan we terug naar beneden, waar gelukkig een beveiliger zit. Hij
snapt het al meteen: we staan op de vijfde verdieping geparkeerd, die alleen
open is tot vier uur. Daarna kan je er alleen uit met zijn sleutel.
Opgelucht stappen we in onze
auto en kunnen we alsnog terug naar het hotel. We checken snel in en krijgen
kamer 456 toegewezen in de zijtoren van het hotel. Daar pakken we een paar
kleine dingen uit voor we wat gaan eten in Redd’s Pub, het restaurant van het
hotel. Het is een gezellig restaurant met een groot scherm waarop we nog iets
kunnen zien van de Tour de France. Ook smaakt het eten werkelijk heerlijk. Een
prima afsluiting van een fantastische dag!
Na het eten gaan we terug naar
onze kamer, waar we allebei even douchen om het zoute zeewater van ons af te
wassen. Daarna kijken we nog even naar de route voor morgen, die ook zeker
bijzonder zal zijn: we gaan namelijk met de veerboot de overstap naar de
Verenigde Staten maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten