Zondag 22 juli 2018: Portland
Vandaag is een dag waar mijn
vriend en ik allebei naar uit hebben gekeken: vandaag gaan we de stad Portland
bekijken!
Omdat we geen lange afstand af
hoeven te leggen voor we bij de stad zijn, kunnen we een beetje uitslapen (of
nog iets langer doorslapen nadat we weer om vier uur wakker waren). Het ontbijt
zit deze keer inbegrepen, dus gaan we na het douchen en aankleden naar het
restaurant van het hotel. Hier kunnen we kiezen uit een beperkt menu of vier
dollar korting op een ontbijt uit het gewone menu. We kiezen allebei uit het
beperkte menu voor een ontbijt met toast, eieren en hashbrowns (een soort
gebakken aardappels) en een warm drankje. Vooral de thee en toast blijken erg
lekker te zijn.
Na het ontbijt gaan we even
terug naar de kamer om tanden te poetsen en onze spullen te pakken voor we naar
de lobby gaan. Hier stappen we in het gratis busje naar het vliegveld van tien
uur. Het is een kort ritje: nauwelijks tien minuten later staan we al op het
vliegveld. Als de chauffeur hoort dat we naar de stad gaan, brengt hij ons
zelfs van de vertrekhal naar de aankomsthal, omdat het treinstation daar
dichterbij is.
Vanaf de aankomsthal volgen we
de bordjes naar het treinstation, dat makkelijk te vinden is. Bij een automaat
wachten we tot we kaartjes kunnen kopen, wat even duurt. We staan nog te
wachten als de trein aankomt en er een vrouw met een kaartje naar ons toe komt.
Haar kaartje is nog geldig tot kwart over twaalf, of we willen het gebruiken? We
bedanken de vrouw vriendelijk, schaffen nog een tweede kaartje aan en stappen
dan in de trein.
Vrij snel nadat we ingestapt
zijn, vertrekt de trein met als eindpunt Beaverton. We rijden langs het
vliegveld en industriële gebouwen en vervolgens door wat meer stedelijk gebied.
Hier en daar schommelt de trein flink. Ook zien we wat aparte figuren aan
boord. Dit verbaast ons eigenlijk niets, want in ‘Wie is de Mol?’ hoorden we
dat de slogan van Portland is: Keep Portland weird (Hou Portland vreemd).
Wanneer de trein over het
water rijdt, zien we het Portland dat we kennen van ‘Wie is de Mol?’. We
herkennen het gebouw met de helikopterlandingsplaats uit aflevering 1 en het
logo van Portland op een groot bord. Als we door de stad rijden, zien we ook
het kerkje uit aflevering 3. We onthouden de halte vlakbij het kerkje, want
daar willen we straks wel even kijken!
De trein rijdt verder naar
Washington Park, waar we uit willen stappen. De halte blijkt diep onder de
grond te liggen: we moeten eerst een lange tunnel door. Uiteindelijk stoppen we
op zo’n 137 meter boven de zeespiegel, terwijl de straat ruim 210 meter boven
de zeespiegel ligt. Met een lift komen we bij de straat, die naast de Oregon
Zoo blijkt te liggen.
We laten de dierentuin voor
wat deze is en nemen de gratis shuttlebus door het park, aangezien het park
veel te groot is om doorheen te lopen. De shuttle brengt ons naar de Japanse
tuin en de rozentuin, die tegenover elkaar liggen. We besluiten eerst naar de
Japanse tuin te gaan. De toegang schrikt ons echter af: de toegangsprijs is maar
liefst $16,95. We draaien dus om, maar worden dan aangesproken door een Japanse
vrouw. Zij is vrijwilliger bij de tuin en mag vier mensen mee naar binnen
nemen, of we gratis mee naar binnen willen?
Dat willen we wel, dus volgen
we de vrouw naar de ingang. Ze geeft ons nog een plattegrond mee en wenst ons
dan veel plezier. We bedanken haar vriendelijk en beginnen aan onze wandeling
door de tuin. Al snel zijn we blij dat we niet betaald hebben om naar binnen te
gaan, want de tuin valt erg tegen. Er zijn een paar mooie plekjes met een
watervalletje en wat groen, maar verder stelt de tuin niet veel voor.
De Japanse tuin
We zijn dan ook al weer snel
de tuin uit. Een beetje onzeker gaan we naar de rozentuin: zal deze ook een
toegangsprijs hebben? Gelukkig blijkt dit niet het geval en kunnen we de vele
rozen in de tuin bekijken. We vinden ze wel mooi en vooral de namen zijn
bijzonder (er is bijvoorbeeld een roos die ‘Boogiewoogie’ heet en er is een
‘9/11 rememberance’ roos), maar we beseffen al snel dat dit niet is waarom we naar
Portland zijn gekomen. We willen de stad zien!
De rozentuin
Met de shuttlebus gaan we
terug naar het treinstation. Daar kopen we nog één dagkaartje, aangezien het
kaartje dat we gekregen hebben inmiddels verlopen is. Met de rode trein van de
MAX Light Rail gaan we naar de halte Galleria. Hiervandaan lopen we naar het
kerkje dat we eerder vandaag vanuit de trein hebben gezien. In aflevering 3 van
‘Wie is de Mol?’ dachten de kandidaten dat dit kerkje het eindpunt van hun
opdracht zou kunnen zijn. Helaas voor hen bleek dat niet zo te zijn en
verdienden ze geen geld met de opdracht.
Het kerkje uit 'Wie is de Mol?'
Vanaf het kerkje lopen we naar
het kruispunt van SW Alder Street en SW 10th Avenue. Hier zien we iets dat we
in Nederland niet kennen, namelijk een heel plein vol met etenskarretjes.
Werkelijk alle keukens zijn vertegenwoordigd: Japans, Thais, Koreaans,
Mexicaans, Chinees, Amerikaans, Syrisch… Je kunt het zo gek niet bedenken of je
kunt het er vinden. Wij kiezen voor een etenskarretje dat gespecialiseerd is in
tosti’s, The Grilled Cheese Grill. Het blijkt een goede keuze: we krijgen twee
bijzondere en heerlijke tosti’s!
Food carts op het plein
Als we uitgegeten zijn, lopen
we nog een rondje om het plein om alle etenskarretjes te bekijken en te zien of
we het etenskarretje uit aflevering 1 van ‘Wie is de Mol?’ kunnen vinden. Ook
gaan we nog even de grote speelgoedwinkel aan de overkant in, waar we een
stickertje op de wereldkaart mogen plakken om aan te geven dat de winkel
bezoekers uit Nederland heeft gehad.
We vervolgen onze tocht door
Portland richting het water over SW Main Street. Hier zien we nog twee bekende
‘Wie is de Mol?’ locaties: de bioscoop uit aflevering 1 en het gerechtsgebouw
uit aflevering 2. Omdat het zondag is, kunnen we het gerechtsgebouw helaas niet
in, maar het is al leuk om het te zien.
De bioscoop uit 'Wie is de Mol?' aflevering 1
Het gerechtsgebouw uit 'Wie is de Mol?' aflevering 2
Nadat we het gebouw op de foto
hebben gezet, lopen we door richting het water, waarbij we nog een fontein
tegenkomen die eigenlijk midden op de weg staat. Waarschijnlijk moet het een
soort rotonde voorstellen, al lijkt het daar niet echt op.
Een 'rotonde'
We lopen door en komen uit bij
het water. Hier zien we de Hawthorne Bridge, ons ook bekend van ‘Wie is de
Mol?’. Het is een oude industriële brug met een middengedeelte dat omhoog kan.
In aflevering 1 van ‘Wie is de Mol?’ moesten vier kandidaten een wachtwoord
geven aan de brugwachter bij het middengedeelte en mochten ze de brug op om
kans te maken op een vrijstelling (voor wie het programma niet kent: aan het
einde van elke aflevering moet er één kandidaat naar huis, maar wie een
vrijstelling heeft, mag sowieso blijven).
De Hawthorne Bridge
Uiteraard gaan we zelf ook
even de brug op. We vinden het een aparte brug: aan beide kanten is er een
stoep voor voetgangers én fietsers, de rest van de brug bestaat uit een soort
rooster waar de auto’s overheen rijden.
Op de brug
Na een stukje over de brug
gelopen te hebben, gaan we terug naar beneden en lopen we langs de
speelfonteinen richting de grote boekwinkel Powell’s. Inmiddels is het echt
heel warm geworden en zijn we hard toe aan een verkoelend drankje, dus stoppen
we even bij een Starbucks. Als we ons drankje op hebben, vraagt een
vriendelijke medewerker of we nog wat koud water mee willen nemen, het is
immers zo warm buiten! Dit slaan we natuurlijk niet af en na hem bedankt te
hebben, vervolgen we onze wandeling met koud water richting Powell’s.
De boekwinkel bevindt zich aan
de rand van het centrum en is niet over het hoofd te zien: de winkel heeft
namelijk een oppervlakte van 6300 vierkante meter… De winkel is verdeeld in
ruimtes met elk hun eigen kleur. Een plattegrond vertelt welke onderwerpen zich
in welke kleur bevinden. Gelukkig is er ook een computer die precies weet in
welke rij van welke kleur een boek te vinden is.
Boekwinkel Powell's
We vermaken ons een tijd met
het bekijken van allerlei verschillende boeken en het rondlopen door de winkel.
Uiteindelijk kopen we twee boeken: eentje over mijn favoriete onderwerp Titanic
en een boek dat in Nederland nauwelijks te verkrijgen is.
Met de boeken verlaten we de
winkel en besluiten we terug naar het hotel te gaan. Een blik op de plattegrond
vertelt ons dat we W Burnside Street af kunnen lopen naar SW 1st Avenue, waar
de rode lijn van de MAX Light Rail stopt. Onderweg komen we nog langs
Chinatown, maar omdat het al wat later is en we echt al veel gelopen hebben,
kijken we er verder niet.
Het laatste stukje voor we bij
de halte zijn, voert ons door een wat armer gedeelte van Portland waar veel
daklozen zijn. Ze doen ons echter niets, ze kijken niet eens om en laten ons
rustig doorlopen naar de treinhalte. Ernaast blijkt nog een marktje te zijn,
waar we nog een rondje over lopen. Hier vindt mijn vriend een pet met het logo
van de Portland Trail Blazers, wat hij graag wilde. Tijdens de treinrit terug
naar het hotel, die ook langs de arena van de Portland Trail Blazers komt,
vertelt hij nog een keer wie de Portland Trail Blazers zijn: een basketbalteam
dat tussen 1970 en nu drie keer de finale van de competitie wist te bereiken en
in 1977 die finale wist te winnen. Een echt topteam dus…
De treinrit terug naar het
hotel verloopt rustig. We rijden de stad uit over het water, langs de
industriële gebouwen en uiteindelijk naar het vliegveld. Hier stappen we uit en
gaan we op zoek naar het busje voor ons hotel. Dit is gemakkelijk te vinden en
na even gewacht te hebben, kunnen we mee terug naar het hotel.
In het hotel frissen we ons
even op voor we naar restaurant Sideliners gaan, het restaurant dat we
gisteravond al gezien hadden. Het blijkt een sportcafé te zijn en ze zijn
trouwe supporters van de… Portland Trail Blazers! Mijn vriend vindt de
aankleding met foto’s en shirts erg leuk dus, maar de bediening is helaas wat
minder leuk. Er zijn slechts twee dames en die kunnen de drukte overduidelijk
niet aan. Gelukkig is het eten wel prima.
Na het eten lopen we terug
naar het hotel. Daar genieten we nog even van de vliegtuigen die langs vliegen
en natuurlijk bereiden we ons voor op morgen. Dan gaat de rit naar Bend, een
plaats waar ‘Wie is de Mol?’ ook geweest is. We hopen dat het net zo leuk is om
te zien als Portland vandaag, want daar hebben we erg van genoten!
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten