Donderdag 19 juli 2018: Victoria --> Seattle
Onze reis is drie dagen
geleden begonnen in Canada, maar vandaag gaan we de overstap maken naar de
Verenigde Staten: we steken met de veerboot over naar Port Angeles en reizen
vervolgens verder naar Seattle, een afstand van zo’n driehonderd kilometer.
Op naar de VS!
Tot vier uur slapen we allebei
redelijk deze nacht, daarna zijn het korte slaapjes tot de wekker van half
zeven. Terwijl we opstaan, zetten we de televisie aan om nog iets mee te
krijgen van de Tour de France, waarbij we zien dat de Nederlander Steven
Kruijswijk voorop ligt.
Als we aangekleed zijn,
verlaten we de kamer voor het ontbijt. Bij het openen van de deur blijkt er een
plaatselijke krant neergelegd te zijn als extra service. We leggen hem netjes
in de kamer en gaan dan naar het restaurantje voor het ontbijt, dat inbegrepen
is. Er is keuze uit brood, muffins, bagels, zoete broodjes, wafels, roerei en
yoghurt en natuurlijk zijn er warme en koude drankjes. Op de bar staat nog een
schaal met fruit, maar dat is van mindere kwaliteit dan de rest van het
ontbijt.
Met nog twee muffins in de tas
voor onderweg gaan we terug naar de kamer om de laatste spullen in te pakken.
Als we alles gecontroleerd hebben, zetten we met spijt de spannende Touretappe
uit en gaan we naar beneden om uit te checken en de auto in te laden. Dit gaat allebei
vlot en dan zijn we op weg naar de haven.
Ondanks de vele
verkeerslichten onderweg zijn we snel bij de haven. De veerboot naar Port
Angeles vertrekt om half elf, maar iedereen moet er uiterlijk negen uur zijn in
verband met de douanecontrole. Dit houdt in dat iedereen zich bij de ingang
meldt en vervolgens in een rij ingedeeld wordt om te wachten. Wij moeten in rij
6 wachten tot negen uur en intussen een formulier met gegevens invullen.
Wachten in de rij voor de douane
Iets over negenen komt de
‘blauwe brigade’ aanlopen: een groep douanecontroleurs die de rijen auto voor
auto af zullen gaan. We wachten rustig af tot de controleur bij onze auto is en
laten dan ons paspoort en het ingevulde formulier zien. Vervolgens wordt ons
verteld dat we ons beiden moeten melden bij het douanekantoor aan het begin van
de rijen.
We sluiten de auto af en gaan
met al onze papieren naar het kantoor. Hier moeten we in de rij wachten, want
iedereen wordt één voor één naar binnen geroepen. Als niet-Amerikanen moeten
wij binnen ons paspoort afgeven en buiten wachten tot we omgeroepen worden. We
staan er niet alleen, want er blijkt nog een Nederlandse familie te zijn die de
grens over gaat vandaag.
Tijdens het wachten kletsen we
over de verschillende reizen die we maken, terwijl ondertussen de rij wachtende
mensen korter en korter wordt. Uiteindelijk worden we terug naar binnen
geroepen. Omdat we van tevoren keurig ESTA’s aangevraagd hebben (toestemming om
de Verenigde Staten binnen te komen), moeten alleen onze vingerafdrukken nog
genomen worden en onze foto’s. Ook moeten we per persoon nog zes dollar extra
douanekosten betalen. Als ons eerste verblijfadres in de VS ingevoerd is,
krijgen we stempels in ons paspoort en een papiertje dat eruit gehaald moet
worden als we de VS weer verlaten.
Met onze gestempelde
paspoorten keren we terug naar de auto. Inmiddels is de boot aangekomen en niet
lang nadat we in de auto zijn gaan zitten, mogen we al aan boord. We moeten
onze auto op het autodek achter een grote camper parkeren en dan de auto
verlaten. Via de trap gaan we naar het bovendek, dat een stuk groter is dan het
dek van de veerboot van gisteren. We lopen door naar het buitendek, waar we nog
een mooi uitzicht over het centrum van Victoria hebben.
Uitzicht vanaf de boot
Ruim na half elf begint de
boot te bewegen. We draaien eerst en zetten dan koers richting Port Angeles.
Omdat het aan dek heel fris is, gaan we naar binnen, waar we op de stoeltjes
van het observatiedek plaatsnemen. Hier hebben we uitzicht over het water en de
bergen van het Olympic National Park in de verte. Opeens wordt er geroepen en
blijkt er een walvis naast de boot te zien te zijn. Zou dit dezelfde
bultrugwalvis van gisteren zijn? Aan de andere kant zouden ook nog orka’s
zwemmen, maar helaas zien we die zelf niet.
Uitzicht onderweg
Na een vaart van zo’n
anderhalf uur komen we aan bij Port Angeles in de staat Washington. We hebben
geluk, want onze rij mag al snel gaan rijden en van boord. Uiteraard kunnen we
niet zomaar doorrijden – we moeten eerst nog wat vragen beantwoorden bij een poortje
– maar dan rijden we toch echt Port Angeles in de Verenigde Staten in.
Onze eerste indruk is dat het
plaatsje echt een grensplaatsje is zonder verdere bijzonderheden. Mede door het
bewolkte weer ziet het er wat grauw en armoedig uit. We concentreren ons echter
op een tankstation en een winkel om iets te eten te halen voor we echt aan de
rit op de Amerikaanse wegen beginnen. Voor we naar Seattle rijden, willen we
namelijk eerst nog Olympic National Park bezoeken.
De rit ernaartoe is
gemakkelijk, want de ingang van het park ligt maar net buiten het stadje. Zoals
bij elk Amerikaans nationaal park begint ons bezoek bij het Visitor Center, het
informatiecentrum. Hier kopen we een America the Beautiful Pass: een jaarpas
die geldig is voor alle Amerikaanse nationale parken. Dit is namelijk
voordeliger dan overal losse toegang betalen.
Met een kaart van het park
gaan we het park in. We hebben maar kort de tijd, dus beperken we ons bezoek
tot het rijden naar de Hurricane Ridge, het uitzichtpunt bovenop de berg. De
weg erheen is lange tijd afgesloten wegens werkzaamheden, maar vandaag is de
weg gedeeltelijk open. Dit betekent dat er een flink stuk maar één baan open
is. We moeten even wachten, maar kunnen dan in kolonne over een deels
geasfalteerde en deels grindweg verder.
Uiteindelijk komen we bij het
einde van de werkzaamheden en wordt de weg weer gewoon tweebaans. We rijden
door tussen de bomen en het groen, waardoor we ons een beetje in het regenwoud
wanen. Hoe hoger we komen, hoe meer wolken we tegenkomen en af en toe moeten we
ook echt door de bewolking rijden. Mijn vriend maakt zich een beetje zorgen:
zullen we boven wel iets zien met al die bewolking? Ik heb echter een
camerabeeld gezien in het Visitor Center, waarbij de Hurricane Ridge zonnig en
helder is.
Onderweg in Olympic National Park (foto gemaakt met telefoon)
Het camerabeeld blijkt gelijk
te hebben: ineens zitten we boven de bewolking en is de lucht helderblauw met
een stralende zon. Voor ons zien we de enorme bergen die de Hurricane Ridge
vormen.
Deel van de Hurricane Ridge met links de bewolking waar we doorheen gereden zijn
We parkeren de auto en
beginnen met het maken van foto’s van het prachtige landschap. Er zijn diepe
groene dalen en hoge bergtoppen met sneeuw met daartussen bergruggen met groene
bomen. We vinden het allebei heel mooi!
Hurricane Ridge
Vanaf de parkeerplaats lopen
we een stukje, waarbij we ineens een elk (een soort hert) zien. Het dier staat
rustig te grazen en trekt zich weinig aan van de toeristen om hem heen.
Een elk langs de kant van de weg
We lopen langs de elk het pad
omhoog op, zodat we uitzicht hebben over de achterkant van het gebergte.
‘Uitzicht’ is misschien een groot woord, aangezien deze kant heel bewolkt is.
Bij helder weer zou je het water moeten kunnen zien waar we vanochtend over
gevaren hebben, maar nu zien we alleen een paar bergtopjes.
Uitzicht aan de achterkant
Vanaf het uitzichtpunt lopen
we nog een stukje door het bos, waarbij we opnieuw een elk tegenkomen en twee
stukken bevroren sneeuw. Onze korte wandeling eindigt bij het Visitor Center
van de Hurricane Ridge, waar aan de achterkant een uitkijkterras is. Hier staan
ook informatieborden over de bergen. Er wordt onder andere verteld dat door de
klimaatverandering de gletsjer op één van de bergen de laatste jaren ernstig
kleiner is geworden.
Opnieuw een elk
Gletsjers van de Hurricane Ridge
We kijken nog even verder naar
de informatieborden buiten en ook in het Visitor Center voor we aan de rit
terug naar beneden beginnen. Het is geen spannende rit: we kunnen goed
doorrijden en we hebben weinig last van de wegwerkzaamheden. Wel zien we nog
twee keer een elk.
Beneden stoppen we nog even
bij het Visitor Center, waarbij we de eerste souvenir van de vakantie kopen:
een knuffel in de vorm van een zeearend.
Onze eerste souvenirknuffel
Na nog een sanitaire stop gaan
we richting Seattle, een rit van zo’n drie uur. We rijden eerst terug naar Port
Angeles en verlaten dan het dorp. We passeren nog een paar andere dorpen voor
we echt op de snelweg rijden. De uitdaging voor ons hierbij is het omrekenen
van de snelheden: de auto heeft alleen een snelheidsmeter in kilometers,
terwijl alles hier in mijlen aangegeven staat. Gelukkig heb ik mijn leerlingen
op school het afgelopen jaar de tafel van 16 geleerd!
Over de snelweg kunnen we goed
doorrijden. Onderweg zien we veel bos met hoge bomen. In het dorpje Port
Orchard stoppen we even voor we onze weg weer vervolgen. Er zijn twee manieren
om bij Seattle te komen: met een veerboot over varen of om het water heen
rijden. Wij kiezen voor de laatste manier en houden richting Tacoma in. Hier
moeten we wel een tolbrug over, maar dit is makkelijker dan weer met een
veerboot over. Bovendien komen we nu aan de zuidkant van de stad uit, waar ons
hotel zit. Als we met de veerboot waren gegaan, hadden we heel Seattle nog door
moeten rijden.
In de verte zien we inmiddels
Mount Rainier, een hoge bergtop met eeuwige sneeuw. Met de berg op de
achtergrond rijden we naar Renton, een voorstadje van Seattle. Hier zit ons
hotel. Na het inchecken krijgen we kamer 142 in de zuidvleugel toegewezen. We
pakken een beetje uit, wassen een paar kledingstukken en gaan dan op zoek naar
een restaurant om te eten. Het wordt Applebee’s, een restaurant waar mijn
vriend goede ervaringen mee heeft. Helaas blijkt dit restaurant anders dan het
restaurant dat hij kende en is de keuze vrij beperkt en niet heel gezond.
Als we gegeten hebben, lopen
we nog even naar de Walmart, die vlakbij het hotel zit. We lopen een rondje,
kopen nog een paar kleine dingen en gaan dan terug naar het hotel. Hier bereiden
we ons alvast een beetje voor op morgen, want dan willen we in ieder geval de
bekende toren Space Needle op om van het uitzicht over Seattle te genieten.
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten