Vrijdag 20 juli 2018
Gisteren hebben we de overstap
van Canada naar de Verenigde Staten gemaakt, waar we ons nu vlakbij de stad
Seattle bevinden. Vandaag willen we door middel van een bezoek aan de Space
Needle toren de stad bekijken.
Omdat we geen heel druk
programma hebben vandaag, slapen we een beetje uit. Ontbijt is niet inbegrepen,
dus ontbijten we op de kamer met de broodjes die we gisteravond bij de Walmart
gehaald hebben. Ook doen we nog wat was, al is de waslijn die we door de kamer
gespannen hebben het daar niet mee eens: hij zakt bijna tot op de grond en
neemt ook bijna een schemerlamp mee…
Als alles weer hangt en staat,
stellen we het navigatiesysteem in. Mijn vriend is een groot fan van de
gitarist Jimi Hendrix en zijn grafmonument bevindt zich in Seattle. De
begraafplaats blijkt vlakbij het hotel te zijn, wat maar een klein stukje
rijden betekent. Zodra we bij de begraafplaats zijn, zien we het monument
meteen, want het torent hoog boven alle andere graven uit.
Het grafmonument van Jimi Hendrix
We lopen naar het monument,
dat er erg indrukwekkend uitziet. Het is groot, maar heeft ook iets rustgevends
door de lichtgrijze steen en paarse bloemen eromheen (paars was de favoriete
kleur van Jimi Hendrix). In het monument is een grote replica van zijn gitaar
geplaatst, waar andere fans bloemen en gitaarplectrums tussen gestoken hebben.
Replica van de gitaar
Aan de binnenkant van het
monument zijn foto’s van Jimi Hendrix te zien en teksten van zijn liedjes. Bij
de teksten is ook een stukje van ons favoriete nummer van Jimi Hendrix – Little
Wing, al ben ik bekender met de versie van The Corrs.
De tekst van Little Wing
Alles bij elkaar vinden we het
een heel mooi eerbetoon aan een grote gitarist, die helaas maar 27 jaar mocht
worden. In stilte verlaten we het monument, waarbij we nog iets heel bijzonders
zien: vlakbij cirkelt een zeearend rondjes boven de begraafplaats.
We verlaten de begraafplaats,
nog steeds onder de indruk van wat we gezien hebben, en gaan terug naar de
auto. Langzaam gaan we richting het centrum van Seattle, waarbij we onderweg de
fabriek met museum van vliegtuigmaker Boeing passeren. Na ongeveer twintig
minuten rijden zien we in de verte de skyline van Seattle met daarbij de Space
Needle, de toren die we straks op willen gaan.
Het verkeer is inmiddels al
wat drukker geworden, maar we kunnen redelijk makkelijk naar een parkeerveldje
rijden. Er is nog net één plaatsje tussen de palen van een reclamebord, wat
enig stuurwerk vereist om er in te parkeren. Maar: het lukt en de auto staat
netjes in het vak.
Nadat we betaald hebben, lopen
we richting de Space Needle, die niet ver van de parkeerplaats is. Naast de
toren zit nog een park met kraampjes, waar we eerst een stukje doorheen lopen
voor we proberen een kaartje te kopen voor het bezoek aan de Space Needle.
Helaas is de eerst beschikbare tijd half twee, terwijl het nu nog geen twaalf
uur is. Omdat we (lees: ik, want mijn vriend heeft hoogtevrees) toch graag de
toren op willen, kopen we de kaartjes.
De Space Needle
We gaan al even naar binnen en
kijken in het winkeltje. In het winkeltje worden geen postzegels verkocht, die
ik al een tijdje zoek, maar het meisje achter de toonbank weet wel een
postkantoor. Met behulp van een plattegrond die we van haar krijgen, gaan we op
zoek. We kunnen het kruispunt waar ze het over had gemakkelijk vinden, maar in
geen van de straten rondom het kruispunt is een postkantoor te zien.
Balend gaan we terug richting
het parkeerveldje, want we zullen de auto er nog wat langer moeten laten staan.
Ineens zien we vlakbij het veldje wel een postkantoor. We zullen het er maar op
houden dat we weer aan ons stappendoel gewerkt hebben met onze eigenlijk
onnodige wandeling!
Als we postzegels gekocht
hebben en de eerste kaart in de brievenbus gedaan hebben, eten we vlakbij de
auto een broodje. Ook halen we een nieuwe parkeerkaart voor de auto, waarbij we
erachter komen dat we eerder bij de verkeerde automaat een parkeerkaart gekocht
hebben. Deze parkeerkaart is ietsje duurder: 24 dollar… We mogen dan wel tot
vanavond laat blijven staan.
Vanaf het parkeerveldje lopen
we terug naar de Space Needle. Hier maken we nog wat foto’s voor we richting de
lift gaan. Het is eigenlijk nog iets vroeg, maar we mogen al doorlopen.
Uiteraard is er eerst nog een controle van tassen en personen. Vervolgens lopen
we langs de geschiedenis van de Space Needle en Seattle richting de lift.
Op naar boven!
Voor we de lift in gaan, mogen
we nog op de foto voor een groen scherm. Later, zo krijgen we te horen, kunnen
we de foto bekijken via ‘Spacebook’ en hem digitaal laten versturen.
Onze 'Spacebook' foto
Nu gaan we echt naar de lift.
Het is geen compleet glazen lift, maar een groot deel is wel van glas, zodat we
al goed naar buiten kunnen kijken. Een liftbeambte vertelt dat de rit naar
boven slechts 41 seconden duurt. Ook vertelt hij iets over evenementen die
binnenkort in de stad zijn.
Na een rit van dus 41 seconden
zijn we bij het uitkijkplatform. Er is een binnengedeelte, waar je helemaal
rond kunt lopen, en een buitengedeelte. Hier kun je niet helemaal rondlopen,
omdat er werkzaamheden plaatsvinden: de traliehekken worden namelijk vervangen
door grote glazen ramen, zodat het uitzicht verbetert.
We zijn boven!
Het uitzicht is op zich al
mooi: je kunt een deel van de stad zien en veel water. In de haven liggen ook
twee grote cruiseschepen, die vanaf de 160 meter hoogte waar wij staan niet zo
heel groot lijken. Door een traliehek een verdieping lager lijkt het overigens
niet dat je zo hoog staat, al denkt mijn vriend daar anders over…
Uitzicht over het water met de haven
Uitzicht naar beneden
We blijven een tijdje boven om
het uitzicht te bekijken in de hoop de berg Mount Rainier te zien. Helaas is er
in de verte te veel bewolking, waardoor we zullen moeten wachten tot morgen om
de besneeuwde bergtop te zien. Net als we besluiten om terug naar beneden te
gaan, klinkt er een harde dreun. Mijn vriend schrikt: is er iets met de toren?
Het blijkt echter een Japanner te zijn die met zijn hoofd keihard tegen het
raam naast de geopende deur aan loopt…
Ik vermaak me hierboven prima, mijn vriend en de Japanner iets minder...
Enig Japans gevloek later staat
de man buiten foto’s te maken en lopen wij naar de lift. Na even wachten en een
ritje van 41 seconden staan we weer beneden. We kijken nog even bij de muzikale
bandjes aan de voet van de toren en de kraampjes voor we terug naar de auto
gaan. Voor het eerst laat ons navigatiesysteem ons een beetje in de steek door
ons een onmogelijke kant op te sturen, maar gelukkig hebben we nog een papieren
kaart om ons richting de snelweg te brengen. Helaas is het erg druk: er zijn
wegwerkzaamheden en op de I5 snelweg blijkt een ongeluk gebeurd te zijn.
Pas na een halfuur zijn we een
beetje de stad uit en kunnen we weer doorrijden richting Renton. Daar
ontspannen we heerlijk bij het zwembad van het hotel voor we besluiten de gewassen
kleding in de droger te doen. Op de tweede verdieping staat een droger voor
gasten, maar na het inwerpen van geld gebeurt er niets. Gelukkig krijgen we van
de receptie ons geld terug en is er op de vierde verdieping een droger die wel
werkt.
Als alle kleding droog en
opgevouwen is, gaan we naar het restaurant van het hotel voor het avondeten.
Mijn vriend krijgt een enorme tacosalade, die heerlijk smaakt, en ik krijg een
pasta met groente, die niet heel bijzonder is. Wat wel bijzonder is, is dat ik na
het eten mijn eerste kilometers in ons zwarte monster mag rijden: we willen
namelijk nog boodschappen doen en ik mag autorijden. Het is erg wennen, vooral
na altijd in een Citroën C1 gereden te hebben, maar het heeft ook wel een
machtig gevoel!
Eet smakelijk!
Bij de Walmart is het erg
druk, omdat het vrijdagavond is. Er staan lange rijen bij de kassa, maar
terwijl mijn vriend en ik rustig op onze beurt wachten, vindt onze
voorbuurvrouw in de rij het nodig om een vriend via Facetime op de hoogte te
houden van alles…
Met de boodschappen keren we
terug naar het hotel. Daar gebruiken we de gratis wifi om de laatste
voorbereidingen voor morgen te treffen: dan rijden we naar de volgende grote
stad, namelijk Portland in de staat Oregon. Omdat we er dankzij het
tv-programma ‘Wie is de Mol?’ al het één en ander van gezien hebben, kijken we
daar erg naar uit!
Tot morgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten